Η ΔΙΠΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΛΛΑΝΔΙΑ...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 24/04/20

ΤΗΣ ΚΙΤΤΥΣ ΞΕΝΑΚΗ

Τα δρομάκια της Κόκκινης Συνοικίας, στο Αμστερνταμ, είναι σήμερα άδεια. Τουρίστες δεν υπάρχουν, υποψήφιοι πελάτες δεν κυκλοφορούν, ελάχιστοι είναι οι περαστικοί που κοιτούν με φευγαλέα έκπληξη τις έρημες βιτρίνες, τις βιτρίνες που πρωτοεμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1930 και όπου εξετίθεντο καθημερινά, προ κορωνοϊού, 292 ιερόδουλες. Οι οίκοι ανοχής έχουν κλείσει στην Ολλανδία από τις 15 Μαρτίου, λόγω των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση Ρούτε για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Επιπλέον κανονισμοί ανακοινώθηκαν στις 24 Μαρτίου από το υπουργείο Δικαιοσύνης και Ασφάλειας, περιορίζοντας τη δραστηριότητα όσων παρέχουν ατομικές υπηρεσίες - κομμωτές, αισθητικοί, εργαζόμενοι του σεξ… Την Τρίτη, ο ολλανδός πρωθυπουργός ανακοίνωσε παράταση των μέτρων έως και τις 20 Μαΐου, σημειώνοντας πως η επαναλειτουργία των συγκεκριμένων επαγγελμάτων πιθανότατα θα καθυστερήσει ακόμα περισσότερο. Η αποτελεσματικότητα της μάσκας παραμένει αβέβαιη. Μέχρι νεωτέρας, οι Ολλανδοί οφείλουν να κρατούν μεταξύ τους απόσταση 1,5 μέτρου.

Ενα προειδοποιητικό SMS εμφανίζεται ξαφνικά στην οθόνη του κινητού τηλεφώνου της Πολίν: «Προσοχή: αυτό είναι ένα μήνυμα του Δήμου του Αμστερνταμ. Διαφημίζετε σεξουαλικές υπηρεσίες. Εχετε υπόψη σας πως έχουν απαγορευτεί με έκτακτο διάταγμα λόγω του κορωνοϊού. Για τη δική σας ασφάλεια και την ασφάλεια των άλλων». Παρά τις απαγορεύσεις, κάπου 150 διαφημίσεις εμφανίζονται καθημερινά στην Ολλανδία σε ερωτικούς ιστότοπους όπως το Speurders, το Seksjobs και το Kinky προτείνοντας υπηρεσίες συνοδείας, πορνείας ή κάμερας «ζωντανού σεξ». «Πάει περισσότερο από μήνας που είμαι απομονωμένη στο σπίτι, χωρίς κανένα εισόδημα», είπε η Πολίν στην ανταποκρίτρια της «Libération». «Ξαναρχίζω τη δουλειά γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Ρωτάω τους πελάτες αν είναι άρρωστοι και αν έχουν πυρετό. Και αν κάποιος μου πει "ναι", αρνούμαι, ειδάλλως συνεχίζω τη δουλειά μου». Για πολλούς εργαζομένους του σεξ - στις 25.000 υπολογίζονται σε ολόκληρη την Ολλανδία - ο κορωνοϊός είναι, όπως χαρακτηριστικά λέει η Κάρμεν Κλάινεγκρις, πρώην επαγγελματίας υγείας για τους εργαζομένους του σεξ, «ένα δευτερεύον ζήτημα. Προφανώς και φοβούνται μήπως κολλήσουν και μεταδώσουν τον ιό, σε σύγκριση όμως με αυτά που καλούνται να εγκαταλείψουν αν δεν δουλέψουν, μια στέγη, το φαγητό, είναι μικρότερο πρόβλημα».

Αν ήμασταν πράγματι όλοι «ίσοι απέναντι στην απειλή», αν η πανδημία του κορωνοϊού ήταν πράγματι ένας «μεγάλος εξισωτής», αν οι κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν όλους τους πολίτες ισότιμα, οι εργαζόμενες του σεξ στην Ολλανδία θα σέβονταν τα μέτρα κοινωνικής απομάκρυνσης ξορκίζοντας λίγη από την ανησυχία τους για το μέλλον χάρη στα οικονομικά βοηθήματα του κράτους. Γιατί η κυβέρνηση Ρούτε έχει προβλέψει οικονομική βοήθεια, 1.500 ευρώ τον μήνα καθαρά, για τους αυτοαπασχολουμένους. Ελάχιστες όμως εργαζόμενες του σεξ τη δικαιούνται, γιατί ελάχιστες είναι εγγεγραμμένες στο εμπορικό επιμελητήριο ως αυτοαπασχολούμενες, είναι εξαιρετικά δύσκολο στις μέρες μας να βγάλουν μια τέτοια άδεια, πολλές πόλεις δεν τις δίνουν καν, ο κάθε δήμος είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τους δικούς του κανόνες. Οι περισσότερες, λοιπόν, βρίσκονται σε καθεστώς «οpting-ing» - «ένα κατασκεύασμα που φτιάχτηκε για να βολεύει τα γραφεία συνοδών, τα μπουρδέλα και την κυβέρνηση, αλλά όχι εμάς!», όπως λέει η Σαρλότ, εργαζόμενη του σεξ και κοινωνική ακτιβίστρια.

Το να βρίσκεται μια εργαζόμενη του σεξ σε καθεστώς «οpting-ing» σημαίνει πως δεν είναι ούτε μισθωτή ούτε αυτοαπασχολούμενη αλλά εξαρτώμενη από το πρακτορείο ή τη λέσχη που πληρώνει τους φόρους της. Σημαίνει επίσης πως πρέπει να καταβάλλει σε αυτή την επιχείρηση που την «εκπροσωπεί» το 40% των εσόδων της. Και πως δεν δικαιούται καμία κρατική βοήθεια. Υπάρχει βέβαια μια λύση, να ζητήσει κοινωνική ενίσχυση, 650 ευρώ. Θα πρέπει όμως πρώτα να παρουσιαστεί στο δημαρχείο και να συμπληρώσει ένα έντυπο όπου θα δηλώνει ότι ασκεί επάγγελμα σεξουαλικής φύσης. «Αλλά από εκεί κι έπειτα, δεν έχουμε πλέον ιδιωτική ζωή, είναι επικίνδυνο!». Δεν μένει λοιπόν παρά η καλοσύνη των όχι και τόσο ξένων, η αλληλεγγύη της κοινότητας, σαν το Ολλανδικό Ταμείο Επειγόντων Περιστατικών που έφτιαξε η Χέλα Ντι, μια ιερόδουλη, για τη στήριξη όσων δεν λαμβάνουν τίποτα από το κράτος. «Είναι μικρές δωρεές, των 40 ευρώ, όταν όμως δεν έχεις να φας, είναι πολλά».

Δεν είμαστε «ίσοι απέναντι στην απειλή». Η πανδημία του κορωνοϊού δεν είναι κανένας «μεγάλος εξισωτής». Οπως λέει και η Εμιλι Μέιτλις, η παρουσιάστρια του «Newsnight», στο BBC, σε αυτό το βιντεάκι που έχει γίνει viral, «αυτός είναι ένας μύθος που πρέπει να καταρριφθεί. Οσοι υπηρετούν στην πρώτη γραμμή αυτή τη στιγμή, οδηγοί λεωφορείων και εργαζόμενοι σε αγορές τροφίμων, νοσοκόμες και εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, ανήκουν δυσανάλογα στους χαμηλότερα αμειβομένους του εργατικού δυναμικού μας. Εχουν περισσότερες πιθανότητες να κολλήσουν τη νόσο, γιατί είναι περισσότερο εκτεθειμένοι. Οσοι ζουν σε εργατικές πολυκατοικίες και μικρά διαμερίσματα βρίσκουν το lockdown πολύ πιο δύσκολο, όσοι κάνουν χειρωνακτικές εργασίες αδυνατούν να δουλέψουν από το σπίτι. Είναι ένα ζήτημα υγείας με τεράστιες επιπτώσεις για το κοινωνικό κράτος και ένα κοινωνικό ζήτημα με τεράστιες επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία». Πού κολλάνε σε όλα αυτά οι εργαζόμενοι του σεξ; Οπου και όλοι οι υπόλοιποι «αόρατοι» άνθρωποι γύρω μας.