Στο χθεσινό σχόλιο από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (φύλλο 14/04/20) ο υπογράφων Παναγιώτης Μπουκάλας επέλεξε το επιβεβλημένο, να τιμήσει τον εκλιπόντα Περικλή Κοροβέση, με τα παρακάτω λόγια, του γνώριμου δωρικού του λόγου:
«Ο Περικλής Κοροβέσης και η αρετή του πολίτη
Ηρωας; Οχι. Ο Περικλής Κοροβέσης δεν ήταν ήρωας. Το ξεκαθάριζε ο ίδιος σε όλους τους τόνους, του αυτοσαρκαστικού συμπεριλαμβανομένου. Το χιούμορ άλλωστε ήταν βαθύ γνώρισμά του, όπως και ο διαρκής έρωτας για τη ζωή, μ’ όλα τα στενέματά της, και η ικανότητά του να ανανεώνει την αισιο-δοξία του και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, για να αντιπαρέρχεται τις απογοητεύσεις και να αντιτάσσεται στη μοιρολατρία. Το χιούμορ αυτό τον έκανε, έστω για μια στιγμή, πνευματικό βασανιστή του βασανιστή του, του διαβόητου Σπανού. Τον ρώτησε ουρλιάζοντας «είσαι ρε κομμουνιστής;», για να λάβει ειρωνική απάντηση: «Είμαι το πανίσχυρο Βιμ». Το ίδιο χιούμορ, στις φυλακές της Αίγινας, βάφτισε Παμποινικό και Παμπολιτικό τις ομάδες βόλεϊ των ποινικών και των πολιτικών κρατουμένων.
Συγγραφέας υπήρξε ο Περικλής Κοροβέσης, είχε μάλιστα τη σπάνια τύχη να δει τις λέξεις του στους συγκλονιστικούς «Ανθρωποφύλακες» του 1969 να αποκτούν υλικό νόημα και ν’ αλλάζουν τον κόσμο, έστω λίγο, έστω για λίγο. Δημοσιογράφος, με πάντα ελεύθερη και αντιδογματική τη φωνή του. Διανοούμενος της Αριστεράς, με εξαιρετικές σπουδές και γερή εποπτεία σε ποικίλους γνωστικούς τομείς, δεν επέτρεπε στα συναισθήματά του να λογοκρίνουν την κριτική του σκέψη. Γι’ αυτό και πολλά από τα οξύτερα κείμενά του ψέγουν τα κουσούρια της αριστερής παράταξης, παλιά και νέα – τον επίμονο σταλινισμό, την απροθυμία αυτοκριτικής, τον αρχηγισμό.
Μάρτυρας, αυτό υπήρξε ο Περικλής Κοροβέσης. Κι όχι για τα μαρτύρια που υπέστη στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας με «το πιο γνωστό πλυσταριό του κόσμου», όπου «η ασφαλίτικη επινοητικότητα, με εντελώς μηδαμινά μέσα –ένα πάγκο, ένα σκοινί και μερικά στειλιάρια– δημιούργησε μια από τις πιο ένδοξες αίθουσες βασανιστηρίων στην εποχή μας». Αλλά για τη μαρτυρία που συνιστούν οι «Ανθρωποφύλακες» και, νωρίτερα, η κατάθεσή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης και οι συνεντεύξεις του στη βρετανική Sun και στο αμερικανικό Look, που εξόργισαν τον Παπαδόπουλο. Αυτή η πολλαπλή μαρτυρία, και μαζί η κατάθεση της Κίττυς Αρσένη και άλλων πέντε βασανισμένων αγωνιστών, αποκάλυψαν στα μάτια των Ευρωπαίων, όλων πια, τη χουντική βαρβαρότητα και οδήγησαν στην καταδίκη της Ελλάδας.
Το 1994, προλογίζοντας την επανέκδοση των «Ανθρωποφυλάκων» στα εικοσιπεντάχρονά τους, ο Κοροβέσης έγραφε πως «η ύψιστη επαναστατική αρετή σήμερα είναι να είσαι πολίτης. Και είναι ο πιο αποτελεσματικός φραγμός σε κάθε αυθαιρεσία». Και σήμερα, άλλο ένα τέταρτο του αιώνα μετά, το ίδιο ισχύει».
Πράγματι οι «Ανθρωποφύλακες» θα αποτελούν ένα διαχρονικό κατηγορητήριο των βιαστών της Δημοκρατίας, ηθικών και φυσικών αυτουργών.
Τί κρίμα, όμως, που ο ίδιος Κοροβέσης βρέθηκε να είναι στο στόχαστρο των εντεταλμένων της ΣΥΡΙΖΑίϊκης προπαγάνδας-των διευθυντών του κομματικού δελτίου της «ΑΥΓΗΣ» και του επίσημου Ραδιοφωνικού Σταθμού του κομματικού ιερατείου της Κουμουνδούρου «Στο Κόκκινο».
 |
| "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/04/20 |
Σε αυτούς αναγκάσθηκε υποχρεωμένος να «απολογηθεί» σε κείμενό του, από την «Εφ.Συν/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ», όπου αρθρογραφούσε τακτικά, στο φύλλο της 30ης Ιουνίου-1ης Ιουλίου 2018.
Το παραθέτω αυτούσιο:
«Ερωτήματα σε απαντήσεις δύο διευθυντών
(Αγγ. Τσέκερη «Αυγή»,
Ν. Σβέρκου ρ/σ «Στο Κόκκινο»)
► Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ,
perkor29@gmail.com
Δύο διευθυντές, από «Κόκκινο» και «Αυγή»,
τα 'βάλαν μετον Περικλή,
τον αέρα να του πάρουν
και ό,τι θέλουνε να κάνουν*
ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ που έστειλαν στην «Εφ.Συν.» (23-24.6.18) οι διευθυντές της «Αυγής» και του ρ/σ «Στο Κόκκινο», σχετικά με το σημείωμα μου «Από το καπνισμένο τσουκάλι, στον καπνιστό σολομό», θεωρητικά δεν έχω δικαίωμα να απαντήσω. Οι επιστολές απευθύνονται στον διευθυντή της εφημερίδας, όχι σε μένα. Δηλαδή η συζήτηση είναι σε επίπεδο διευθυντών, όπως λέμε σε επίπεδο αρχηγών στη Βουλή. Εξάλλου, και οι δυο δεν καταδέχονται να κάνουν διάλογο μαζί μου. Υποστηρίζει ο κ. Τσέκερης: «Οταν το ζήτημα τίθεται με βρισιές, κάθε τέτοιου είδους συζήτηση (για πολιτική και κριτική σκέψη) αποκλείεται εξ αρχής». Και συμπληρώνει ο κ. Σβέρκος: «Δεν έχω καμιά διάθεση να μπω σε κάποια άγονη αντιπαράθεση με τον Περικλή Κοροβέση, καθώς από το κείμενό του διαγράφεται εξαρχής άγονη». Στις επιστολές είμαι αντικείμενο αναφοράς (μιλούν σε τρίτο πρόσωπο όταν αναφέρονται σε μένα) και απευθύνονται στη διεύθυνση της εφημερίδας, καταγγέλλοντας τα πεπραγμένα μου στην προϊστάμενη αρχή. Οπότε η οφειλόμενη απάντηση είναι από τον παραλήπτη της επιστολής.
ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ και τα τρία κείμενα (των διευθυντών και εμού) είναι δημόσια. Και κάθε δημόσιος λόγος υπόκειται σε αντίλογο και κριτική. Και αυτή είναι η οπτική γωνία αυτού του κειμένου. Αλλά πριν μπω στην ουσία πρέπει να αποκαταστήσω όσα μου αποδίδει ο διευθυντής της «Αυγής» που δεν γράφτηκαν από μένα: «Τα περί "νεοαυριανισμού" της "Αυγής" ο Π. Κοροβέσης τα βάζει στο στόμα του Σωτήρη Βαλντέν». «Πολλά μπορούν να καταμαρτυρηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ για την επάρκεια του στη διακυβέρνηση, για συγκεκριμένες επιλογές του, για το ύφος της εξουσίας (με έντονα συμπτώματα ενός νέου "νεοαυριανισμού"», λέει ο Βαλντέν («ΕφΣυν», 12-13/5/18). Γιατί, κ. Τσέκερη, δεν διαβάζετε λίγο πιο προσεκτικά; Δεν είπα συλλήβδην όπως μου καταλογίζετε η «Νεοαυρι-ανιστική Αυγή», αλλά μιλούσα για την πολιτική γραμμή της εφημερίδας και την προπαγάνδα που κάνει υπέρ της κυβέρνησης, αναπαράγοντας τον νεοαυριανισμό της κυβέρνησης. Ο κ. διευθυντής δεν θέλει ή δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που λέει ο Σ. Βαλντέν;
Αλλά έχουμε και δεύτερη παραποίηση του κειμένου μου: «Γνωρίζω κάποιους κυβερνητικούς βουλευτές, που τους χαρακτήριζε η αξιοπρέπεια και δεν τους έλειπε η ευφυΐα, τώρα τους βλέπω να γίνονται χαμερπή ανθρωπάκια». Το «κάποιοι» το μεταστρέφει ο κ. Τσέκερης σε όλους ανεξαιρέτως τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ανάμεσα τους βέβαια και ο κ. Τσέκερης. Ας μου δείξει ο κ. διευθυντής αυτά που μου καταλογίζει στο κείμενο μου κι εγώ θα του δώσω δίκιο. Αλλιώτικα ας χαρακτηρίσει ο ίδιος κάποιον που παραποιεί κείμενα, για να υποστηρίξει την άποψη του, και τότε θα δει πως οι χαρακτηρισμοί μου είναι ακριβείς. Πού διαφοροποιήθηκε η «Αυγή» από την επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα; Γιατί δεν μας εξήγησε ποτέ γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν εφαρμόστηκε ποτέ; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα μπήκε στη ναφθαλίνη; Και πολλά άλλα. Η αριστερή δημοσιογραφία δεν είναι προπαγάνδα αλλά κριτική σκέψη, ακόμα και όταν η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση, ακόμα και όταν στηρίζει την κυβέρνηση. Προπαγάνδα είναι η συστηματική και κατευθυνόμενη διάδοση ιδεών και πληροφοριών, με σκοπό όχι τη διαφώτιση, αλλά τον επηρεασμό της κοινής γνώμης με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, ψεύδη και παραποίηση των γεγονότων. Μήπως αυτό θυμίζει τον εργοδότη της «Αυγής» και του ρ/σ «Στο Κόκκινο»; Συστατικά στοιχεία της προπαγάνδας είναι η παραπληροφόρηση, η φτήνια των επιχειρημάτων που δεν στηρίζονται στον ορθό λόγο και φυσικά ο αυριανισμός. Ισχυρίζεται ο κ. Τσέκερης πως απεχθάνομαι την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. Λάθος. Εσείς, κ.κ. διευθυντές, απεχθάνεστε τις απόψεις μου, που είναι σταθερές από την εποχή που ήμουν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ -για να μην πω μια ζωή- τη δύσκολη πρώτη περίοδο, που προφανώς δεν θυμάστε. Αλλιώτικα δεν θα σας έκαναν εντύπωση αυτά που πράττω και γράφω. Οι απόψεις μου στη Βουλή, εκ των πραγμάτων, εξέφραζαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως βέβαια και των άλλων συναδέλφων.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, αγαπητέ συνάδελφε και συνιδιοκτήτη (κατά 1 /134) της «Εφ,Συν.», δεν σου είπα ποτέ τη γνώμη μου για τα κείμενα σου, γιατί δεν με είχες ρωτήσει ποτέ, αλλά την είχα πει σε κοινό φίλο συνάδελφο, προσωπικά δεν σε γνώριζα. Μάθε τη κι εσύ. «Ταλαντούχος αυτός ο Σβέρκος. Αλλά αν δεν προσέξει τον φανατισμό του, θα χάσει το ταλέντο του. Αυτό συμβαίνει πάντα». Από το πρώτο κείμενο μου που δημοσιεύτηκε μέχρι σήμερα έχουν περάσει πενήντα οκτώ χρόνια. Ποτέ δεν είπα σε κανένα συνάδελφο τη γνώμη μου, είχαμε τότε πολλούς καθοδηγητές και δεν χώραγε άλλους, εκτός βέβαια αν το ζητούσε. Το επάγγελμα πάντα ήταν ανταγωνιστικό. Οπως ακόμα ποτέ δεν επιτέθηκα σε πρόσωπα, αλλά μόνο σε απόψεις και ιδέες που θεωρούσα λάθος. Δηλαδή ήταν γόνιμες συγκρούσεις που δημιουργούσαν σκέψεις (και ' ενίοτε και έχθρες). Αλλά έτσι κινείται η Αριστερά. Τώρα γιατί μου κάνει προσωπική επίθεση ο κ. Σβέρκος με το «μακριά από αυθεντίες και μικροπρέπειες», δεν καταλαβαίνω. Ισως να είναι μια άλλη γλώσσα της Αριστεράς που εγώ δεν καταλαβαίνω. Οπως δεν καταλαβαίνω την άτυπη διευθυντική θέση που πήραν οι επιστολογράφοι για την εφημερίδα μας. Ποιοι είναι οι αρθρογράφοι της εφημερίδας μας που στρέφονται εναντίον της; Αν εννοούν εμένα ή κάποιους άλλους συναδέλφους, να το πουν καθαρά. Να ξέρουμε από ποιους να προφυλαχθούμε, ακόμα και αν αυτοί είναι οι ίδιοι οι εαυτοί μας. Μην τυχόν εννοούν την ελευθερία έκφρασης που έχει η εφημερίδα μας και που δεν είναι συμβατή με κομματικά όργανα;
* Παραποίηση γνωστού ρεμπέτικου»
TA ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
www.blogger.com/blogger.g?blogID=7913372449308883333#editor/target=post;postID=1549407160459818561;onPublishedMenu=allposts;onClosedMenu=allposts;postNum=5;src=postname
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ: Εις ό,τι αφορά το διευθυντή της «Εφ.Συν», Ν.Βουλέλη, δεν γνωρίζω να αισθάνθηκε υποχρέωση να υπερασπισθεί τον αρθρογράφο, στις επιθέσεις των δύο εντεταλμένων της ΣΥΡΙΖΑίϊκης προπαγάνδας...
Να αγνοούσε άραγε τα προηγούμενα ο πρώην Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, στη δήλωση που έκανε γιά την απώλεια του Κοροβέση, διατελέσαντος και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ:
«Αποχαιρετούμε σήμερα τον Περικλή Κοροβέση τον αγωνιστή της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, τον τολμηρό διανοούμενο, τον συγγραφέα που σημάδεψε με τα γραπτά του τη σύγχρονη πολιτική σκέψη της χώρας μας. Τον άνθρωπο που κατέστησε σε όλη την υφήλιο γνωστά τα βασανιστήρια της χούντας των συνταγματαρχών, τόσο με το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες», όσο και με τη κατάθεσή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, που απομόνωσε την δικτατορία διεθνώς. Με τον Περικλή πορευτήκαμε μαζί στα πρώτα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δρόμοι μας χωρίσανε ωστόσο νωρίς και η κριτική του ήταν πάντα αιχμηρή, αλλά ποτέ κακόβουλη. Η κριτική του σκέψη, ο αιχμηρός του λόγος, η ευθυκρισία του, ήταν πλούτος για την Aριστερά και το δημόσιο λόγο. Θα μας λείψει. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους κοντινούς του ανθρώπους»
Μεταφέροντας αυτούσια τα τρία προηγούμενα κείμενα, δε μού μένει παρά να αναλογισθώ με μελαγχολία, όσο και δικαιολογημένη απογοήτευση, που μία νοοτροπία «νικητή» επικρατεί στην απόδοση τιμών σε εκλιπόντες, ώστε, με εξασφαλισμένη τη σιωπή τους, να προβάλλει «εγκυρο και αδιαμφισβήτητο» το κρατούν ανάγνωσμα, από την πλευρά αυτών που επιχειρούν να γράψουν Ιστορία στα μέτρα τους: αποσιωπώντας την κακή μεταχείριση που επεφύλαξαν σε πρόσωπα της ζωής που τώρα εξυμνούν και τιμούν, με τη βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει αντίκρουση...
Φρονώ, ότι ο συλλογισμός μου είναι απολύτως τεκμηριωμένος.
Και θα περίμενε κανείς από την πλευρά της «Εφ.Συν», το φύλλο από το οποίο ο Περ. Κοροβέσης αρθρογραφούσε μέχρι τις τελευταίες στιγμές του βίου του, να περιλάβουν το παρατιθέμενο κείμενο του εκλιπόντος στο πολυσέλιδο αφιέρωμα στη μνήμη του στο φύλλο της περασμένης Μεγάλης Δευτέρας, όπερ ακριβώς και δεν έπραξαν. Όχι, όμως, από αμέλεια ή παράλειψη, αλλά μετά λόγου γνώσεως, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία.
Ωστόσο συμβαίνει, ενίοτε, η ζωή να εκδικείται και τα...φαντάσματα των πραγμάτων να προβάλλουν σε κάθε....Τσέκερη ή Σβέρκο, που, αμήχανοι ή μη, απομυθοποιούνται και προβάλλουν έτσι πλευρές και πτυχές του εαυτού τους, ως δημοσίων προσώπων, που θα ήθελαν να παραμείνουν στη λήθη...
Ας πρόσεχαν οι ίδιοι και οι εντολείς τους!
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου