"...Προφανώς, την απομάκρυνση του Γλέζου από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας δεν μπορεί να την κρύψει. Φτιάχνει όμως ένα βολικό σχήμα, ότι ο Γλέζος ήταν ασυμβίβαστος, ενώ εκείνος έπρεπε να κάνει μερικούς συμβιβασμούς χάριν του ρεαλισμού της πολιτικής. Ωστόσο, λέει ο Τσίπρας, «ακόμη και όταν διαφώνησε με κρίσιμες επιλογές μας, δεν βρέθηκε ποτέ απέναντι. (...) Αλλά βρέθηκε πολλές φορές δίπλα μας και δίπλα μου, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές». Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο Τσίπρας είχε συναντήσει διά ζώσης τον Γλέζο. Ωστόσο, ο Γλέζος είχε αποδοκιμάσει απολύτως την πολιτική του. Ηταν, μάλιστα, ο πρώτος που του είπε ότι κορόιδεψε τους ψηφοφόρους. Στις 22 Φεβρουαρίου 2015, πριν καν κλείσει μήνας από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο Γλέζος επέκρινε τον Τσίπρα ότι δεν κατάργησε τη λιτότητα που υποσχόταν, δεν κατάργησε τα Μνημόνια, δεν έδιωξε την τρόικα. «Κρίμα και πάλι κρίμα», έγραψε ο Γλέζος, για να προσθέσει: «Ζητώ συγγνώμη από τον ελληνικό λαό διότι συνέργησα σε αυτή την ψευδαίσθηση»...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ", ττην "Εφ.Συν" και την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

ΟΤΑΝ Ο ΓΛΕΖΟΣ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ

Ελεγα χθες ότι πρόσωπα με τεράστιο συμβολικό εκτόπισμα όπως ο Μανώλης Γλέζος τα διεκδικούν πολλοί. Με τις κατάλληλες προσαρμογές, το σύμβολο μπορεί να προσαρμοστεί στα κομματικά μέτρα καθενός, στην κάθε φορά συγκυρία. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας απ' αυτούς που επιχείρησαν να τον προσοικειωθούν, διεκδικώντας το μέρισμα από τη συγκίνηση για την απώλειά του. Ευλόγως, από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο Γλέζος παρουσιάστηκε ως ο διαχρονικός ήρωας της Αριστεράς, ένα σύμβολο ήδη από τα χρόνια της Κατοχής, ένα πρόσωπο που δικαίωσε τη στράτευση και τη μιλιταριστική βερσιόν του αριστερού πολιτικού αγώνα, από την οποία ουδέποτε απογαλακτίστηκε η ελληνική κομμουνιστογενής Αριστερά. Στο κείμενο αποχαιρετισμού που δημοσίευσε ο Τσίπρας στο Facebook, κάνει λόγο για «τον αντάρτη, τον ασυμβίβαστο αγωνιστή, τον σκληροτράχηλο κομμουνιστή».

Ο Τσίπρας επιμένει να τονίζει τα γενικά χαρακτηριστικά του τεθνεώτος για να δείξει ότι ο Γλέζος ανήκει στο δικό του ηρωικό αφήγημα για την πολιτική διαπάλη. Θέλει τη φήμη του πλάι στη μάχη «για να γίνει πράξη το μεγάλο του όνειρο της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τελικά της κατάργησης κάθε εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Πολλή κομμουνιστική θεολογία για να υποβαθμίσει την ουσία: ότι ο Γλέζος διαφοροποιήθηκε ουσιαστικά από τις πολιτικές του πολύ νωρίς.

Προφανώς, την απομάκρυνση του Γλέζου από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας δεν μπορεί να την κρύψει. Φτιάχνει όμως ένα βολικό σχήμα, ότι ο Γλέζος ήταν ασυμβίβαστος, ενώ εκείνος έπρεπε να κάνει μερικούς συμβιβασμούς χάριν του ρεαλισμού της πολιτικής. Ωστόσο, λέει ο Τσίπρας, «ακόμη και όταν διαφώνησε με κρίσιμες επιλογές μας, δεν βρέθηκε ποτέ απέναντι. (...) Αλλά βρέθηκε πολλές φορές δίπλα μας και δίπλα μου, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές».
Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο Τσίπρας είχε συναντήσει διά ζώσης τον Γλέζο. Ωστόσο, ο Γλέζος είχε αποδοκιμάσει απολύτως την πολιτική του. Ηταν, μάλιστα, ο πρώτος που του είπε ότι κορόιδεψε τους ψηφοφόρους. Στις 22 Φεβρουαρίου 2015, πριν καν κλείσει μήνας από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, ο Γλέζος επέκρινε τον Τσίπρα ότι δεν κατάργησε τη λιτότητα που υποσχόταν, δεν κατάργησε τα Μνημόνια, δεν έδιωξε την τρόικα. «Κρίμα και πάλι κρίμα», έγραψε ο Γλέζος, για να προσθέσει: «Ζητώ συγγνώμη από τον ελληνικό λαό διότι συνέργησα σε αυτή την ψευδαίσθηση».

Συναντήθηκαν ξανά, πολιτικά, Γλέζος και Τσίπρας. Φαινομενικά, θα μπορούσε να πει κανείς, στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015, όπου ο Γλέζος υποστήριξε το Οχι. Ο μακαρίτης ήταν απολύτως συνεπής στις απόψεις του, ενώ ο Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα. Αποκηρύσσοντας ο τέως πρωθυπουργός την έως τότε πολιτική ταυτότητά του για να μετατραπεί σε ρεαλιστή μνημονιακό, ουσιαστικά έκοψε κάθε γέφυρα με τον Μανώλη Γλέζο. Η απόσταση βάθυνε στη συνέχεια, στη διάρκεια της προσέγγισης Αθήνας - Σκοπίων που απέφερε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο Μανώλης Γλέζος αντιτάχθηκε στη συμφωνία και στην αποδοχή του ονόματος Βόρεια Μακεδονία, θεωρώντας ότι «κάνουμε πλάτες στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ παραχωρώντας ό,τι αυτό μας ζητήσει» (άρθρο στην «Καθημερινή», 11/2/2018).

Και η κωλοτούμπα του 2015 και η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ρεαλιστικές πολιτικές κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν όμως κινήσεις στις οποίες ο Μανώλης Γλέζος είχε ουσιαστικά αντιταχθεί. Δικαιούται, λοιπόν, ο Τσίπρας σήμερα να επιδιώκει την αποκλειστική προσοικείωση της φήμης του νεκρού ο οποίος, από το 2015, διαφωνούσε εντελώς με τις επιλογές του; Πόσο ηθική και πόσο αριστερή είναι μια τέτοια προσοικείωση;

"Εφ.Συν", 02/04/20

"Η ΑΥΓΗ", 02/04/20

"ΤΑ ΝΕΑ", 02/04/20