Από "ΤΟ ΒΗΜΑ" (ηλεκτρονική έκδοση)
Το 2019 αφήνει πολλές πληγές ανοιχτές για την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών στη Μεσόγειο. Το μεταναστευτικό και η ενέργεια έχουν τον πρώτο λόγο. Οι πολιτικές σοκ του Ερντογάν δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις πολέμου. Μέση Ανατολή, Μεσόγειος και Β. Αφρική βρίσκονται στο διεθνές επίκεντρο έντονων διπλωματικών διεργασιών. Από την «Αραβική άνοιξη» πριν δέκα χρόνια έχουν απομείνει αποκαΐδια από τη λάμψη και την ορμή εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα ίδια αυταρχικά καθεστώτα παραμένουν στην εξουσία. Σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα μας και η Κύπρος βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.
Μια ματιά πίσω και γεμίζει η ψυχή σου. Μεσόγειος κοιτίδα πολιτισμών. Θάλασσα των πολέμων και της ειρήνης από αρχαιοτάτων χρόνων. Το μέλλον είναι γεμάτο μαύρα σύννεφα. Ξανά το επίκεντρο της διεθνούς ειδησιογραφίας. Οι μεγάλες δυνάμεις σπρώχνονται για να πάρουν θέση. Το Ανατολικό – Συρία, Παλαιστίνη – Ισραήλ παραμένει μια ανοιχτή πληγή. Ο Ερντογάν, ως «σπιτονοικοκύρης» της περιοχής τροφοδοτεί με κάθε μέσο, με στρατιωτική βία και απειλές, αυτή τη φωτιά του πολέμου. Στο ρόλο του αυτό έχει συμμάχους προσωπικούς τον Τραμπ και τον Πούτιν. Μιλάει πάντα σε επίπεδο κορυφής, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις.
Ο απόηχος των συγχαρητηρίων για την επέμβαση στη Συρία προς τον Ερντογάν από τους δύο αυτούς ηγέτες είναι ακόμη ζωντανός. Όπως και η φωτιά του πολέμου που συνεχίζεται. Από την Τουρκία στη Λιβύη και σε όλο το Μεσογειακό – παραλιακό μέτωπο της Β. Αφρικής. Από την Αίγυπτο μέχρι το Μαρόκο οι διπλωματικές συζητήσεις έχουν πάρει φωτιά. Γνωστές οι δηλώσεις των αξιωματούχων του Ερντογάν, καθώς και τα έργα για το «Τουρκο – Λιβυκό» σύμφωνο και την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας της Τουρκίας στην Τρίπολη.
Ο Ερντογάν επιδιώκει να φτιάξει προγεφυρώματα στην Β. Αφρική. Να προκαλέσει μια νέα «αραβική άνοιξη» με αυτόν ως ηγέτη για να δημιουργήσει στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο ένα ισχυρό μουσουλμανικό τόξο. Να στριμώξει Ελλάδα και Κύπρο για το «μοίρασμα» στα ενεργειακά. Να προκαλεί και να απειλεί την Ευρώπη με τα μεταναστευτικά κύματα. Οι ισχυροί της Ε.Ε. ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη αν είναι ωραίος και πως καλύτερα εξυπηρετούνται τα εθνικά του συμφέροντα. Η Αγγλία αποχωρεί. Ο Τζόνσον είναι της ίδιας σχολής του «ερντογανισμού» και του «τραμπισμού». Η Γερμανία με αδύναμα τα άλλοτε ισχυρά κόμματα εξουσίας, πρωτίστως ενδιαφέρεται για το μεταναστευτικό (Συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας) και τα επιχειρηματικά συμφέροντα στη μεγάλη αγορά της Τουρκίας.
Η Γαλλία έχοντας ζωτικά ενδιαφέροντα στην περιοχή της Μεσογείου τα ενεργειακά και τις επιρροές της στους γαλλόφωνους πληθυσμούς της Αφρικής προσπαθεί να κάνει ζωντανή την παρουσία της. Να δώσει το παρόν στο «κουαρτέτο» Κύπρος – Ισραήλ – Ελλάδα – Αίγυπτος.
Η Ιταλία, αφού μυρίζει το μπαρούτι έξω από το σπίτι της (Λιβύη), προς το παρόν το μόνο που κάνει είναι να βρίσκεται στα διπλωματικά τραπέζια για να μην απλωθεί η φωτιά.
Στην Ε.Ε. ψάχνουμε για ηγέτες. Η Μέρκελ σιγά – σιγά αποσύρεται. Απέμεινε ο Μακρόν. Ο Τζουζέπε είναι «παροπλισμένος» από τη συμμαχική κυβέρνηση. Και οι υπόλοιποι μας στηρίζουν με δηλώσεις.
Ο Ερντογάν όμως συνομιλεί με τους ομοίους του ίσος προς ίσο. Η τριανδρία (Ερντογάν – Πούτιν – Τραμπ) ζει και βασιλεύει και σε αυτό το θέατρο πολέμου της Μεσογείου. Βέβαια για τα «μάτια του κόσμου» θα ακούγονται και δηλώσεις τους όπως:
Ο Τραμπ διαφωνεί με τις επιχειρήσεις του Ερντογάν στη Λιβύη και στέλνει τον Πομπέο στην Κύπρο να προειδοποιήσει τον φίλο του να μην παραφέρεται!! Προς Θεού όμως να μην επισκεφθεί ο Πομπέο την Κύπρο αυτές τις μέρες, διότι όταν βρίσκονταν σε επίσκεψη στην Ελλάδα, ξεκίνησε τις πολεμικές – στρατιωτικές επιχειρήσεις η Τουρκία στη Συρία.
Ο Πούτιν παίζει σαν τη γάτα με τον σκύλο με τον Ερντογάν, αλλά στο τέλος της ημέρας τα τελευταία χρόνια γίνονται αδελφοποιητοί.
Αυτή είναι η κατάσταση και μυρίζει στη Μεσόγειο μπαρούτι. Οι παραβιάσεις σε αέρα και θάλασσα θα συνεχίζονται. Σε αυτό το περιβάλλον στο Αιγαίο, την Κύπρο και αγνάντι στη Λιβύη το μπαρούτι μπορεί να πάρει εύκολα φωτιά.
Φοβάμαι ότι η πολιτική μας ηγεσία τρέχει πίσω από τα γεγονότα και τα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει ο Ερντογάν.
Απώτερος σκοπός του να φέρει την Ελλάδα στο τραπέζι με τους δικούς του όρους για το Κυπριακό και τα ενεργειακά. Σίγουρα το east med είναι μια σοβαρή διπλωματία του αγωγού, όπου συμπράττουν το «κουαρτέτο» και οι ΗΠΑ. Η ιστορία όμως μας έχει διδάξει ότι οι ΗΠΑ δεν αποχωρίζονται την Τουρκία. Συνεπώς, αν μάλιστα επανεκλεγεί το 2020 ο Τραμπ δεν θα αφήσει τον αδελφό του Ερντογάν παραπονεμένο. Όπως βέβαια και ο Πούτιν.
Εμείς με ποιες δυνάμεις, με ποια όπλα παλεύουμε. Αν θέλεις ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο, είναι μια πανάρχαια ρήση. Σε ένα θερμό επεισόδιο η Ελλάδα για να μην βρεθεί μόνη χρειάζεται να θέσει την ευρωπαϊκή ηγεσία ενώπιον των ευθυνών της. Η Μεσόγειος είναι η πολιτισμική μάνα της Ευρώπης. Έχει χρέος αυτή την ιστορία και τον πολιτισμό να προστατεύσει.
Η Ελλάδα να πυροδοτήσει με πρωτοβουλίες και ενέργειες να ενισχυθεί ο ατροφικός αμυντικός βραχίονας της Ε.Ε. Να μπορέσει αυτό το περιφερειακό μόρφωμα να προστατεύει τα σύνορά του και τους λαούς του.
Η χώρα μας και η Κύπρος είναι τα μόνα κράτη-μέλη της Ε.Ε. που δέχονται άμεσες απειλές από την Τουρκία. Είναι οι πατρίδες όπου οι γείτονες μας αφήνουν τα μεταναστατευτικά κύματα να γεμίζουν τις θάλασσες μας και τα νησιά του Αιγαίου. Αυτό το κόστος Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να το σηκώσουν μόνες. Είναι καιρός για μια «Μεσογειακή άνοιξη» των κρατών και των λαών για να αναλάβουν τις ευθύνες οι ηγεσίες της Ε.Ε. και τα θεσμικά όργανα. Οι καιροί ου μενετοί. Το 2020 να φέρει τα καλύτερα.
Μια ματιά πίσω και γεμίζει η ψυχή σου. Μεσόγειος κοιτίδα πολιτισμών. Θάλασσα των πολέμων και της ειρήνης από αρχαιοτάτων χρόνων. Το μέλλον είναι γεμάτο μαύρα σύννεφα. Ξανά το επίκεντρο της διεθνούς ειδησιογραφίας. Οι μεγάλες δυνάμεις σπρώχνονται για να πάρουν θέση. Το Ανατολικό – Συρία, Παλαιστίνη – Ισραήλ παραμένει μια ανοιχτή πληγή. Ο Ερντογάν, ως «σπιτονοικοκύρης» της περιοχής τροφοδοτεί με κάθε μέσο, με στρατιωτική βία και απειλές, αυτή τη φωτιά του πολέμου. Στο ρόλο του αυτό έχει συμμάχους προσωπικούς τον Τραμπ και τον Πούτιν. Μιλάει πάντα σε επίπεδο κορυφής, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις.
Ο απόηχος των συγχαρητηρίων για την επέμβαση στη Συρία προς τον Ερντογάν από τους δύο αυτούς ηγέτες είναι ακόμη ζωντανός. Όπως και η φωτιά του πολέμου που συνεχίζεται. Από την Τουρκία στη Λιβύη και σε όλο το Μεσογειακό – παραλιακό μέτωπο της Β. Αφρικής. Από την Αίγυπτο μέχρι το Μαρόκο οι διπλωματικές συζητήσεις έχουν πάρει φωτιά. Γνωστές οι δηλώσεις των αξιωματούχων του Ερντογάν, καθώς και τα έργα για το «Τουρκο – Λιβυκό» σύμφωνο και την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας της Τουρκίας στην Τρίπολη.
Ο Ερντογάν επιδιώκει να φτιάξει προγεφυρώματα στην Β. Αφρική. Να προκαλέσει μια νέα «αραβική άνοιξη» με αυτόν ως ηγέτη για να δημιουργήσει στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο ένα ισχυρό μουσουλμανικό τόξο. Να στριμώξει Ελλάδα και Κύπρο για το «μοίρασμα» στα ενεργειακά. Να προκαλεί και να απειλεί την Ευρώπη με τα μεταναστευτικά κύματα. Οι ισχυροί της Ε.Ε. ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη αν είναι ωραίος και πως καλύτερα εξυπηρετούνται τα εθνικά του συμφέροντα. Η Αγγλία αποχωρεί. Ο Τζόνσον είναι της ίδιας σχολής του «ερντογανισμού» και του «τραμπισμού». Η Γερμανία με αδύναμα τα άλλοτε ισχυρά κόμματα εξουσίας, πρωτίστως ενδιαφέρεται για το μεταναστευτικό (Συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας) και τα επιχειρηματικά συμφέροντα στη μεγάλη αγορά της Τουρκίας.
Η Γαλλία έχοντας ζωτικά ενδιαφέροντα στην περιοχή της Μεσογείου τα ενεργειακά και τις επιρροές της στους γαλλόφωνους πληθυσμούς της Αφρικής προσπαθεί να κάνει ζωντανή την παρουσία της. Να δώσει το παρόν στο «κουαρτέτο» Κύπρος – Ισραήλ – Ελλάδα – Αίγυπτος.
Η Ιταλία, αφού μυρίζει το μπαρούτι έξω από το σπίτι της (Λιβύη), προς το παρόν το μόνο που κάνει είναι να βρίσκεται στα διπλωματικά τραπέζια για να μην απλωθεί η φωτιά.
Στην Ε.Ε. ψάχνουμε για ηγέτες. Η Μέρκελ σιγά – σιγά αποσύρεται. Απέμεινε ο Μακρόν. Ο Τζουζέπε είναι «παροπλισμένος» από τη συμμαχική κυβέρνηση. Και οι υπόλοιποι μας στηρίζουν με δηλώσεις.
Ο Ερντογάν όμως συνομιλεί με τους ομοίους του ίσος προς ίσο. Η τριανδρία (Ερντογάν – Πούτιν – Τραμπ) ζει και βασιλεύει και σε αυτό το θέατρο πολέμου της Μεσογείου. Βέβαια για τα «μάτια του κόσμου» θα ακούγονται και δηλώσεις τους όπως:
Ο Τραμπ διαφωνεί με τις επιχειρήσεις του Ερντογάν στη Λιβύη και στέλνει τον Πομπέο στην Κύπρο να προειδοποιήσει τον φίλο του να μην παραφέρεται!! Προς Θεού όμως να μην επισκεφθεί ο Πομπέο την Κύπρο αυτές τις μέρες, διότι όταν βρίσκονταν σε επίσκεψη στην Ελλάδα, ξεκίνησε τις πολεμικές – στρατιωτικές επιχειρήσεις η Τουρκία στη Συρία.
Ο Πούτιν παίζει σαν τη γάτα με τον σκύλο με τον Ερντογάν, αλλά στο τέλος της ημέρας τα τελευταία χρόνια γίνονται αδελφοποιητοί.
Αυτή είναι η κατάσταση και μυρίζει στη Μεσόγειο μπαρούτι. Οι παραβιάσεις σε αέρα και θάλασσα θα συνεχίζονται. Σε αυτό το περιβάλλον στο Αιγαίο, την Κύπρο και αγνάντι στη Λιβύη το μπαρούτι μπορεί να πάρει εύκολα φωτιά.
Φοβάμαι ότι η πολιτική μας ηγεσία τρέχει πίσω από τα γεγονότα και τα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει ο Ερντογάν.
Απώτερος σκοπός του να φέρει την Ελλάδα στο τραπέζι με τους δικούς του όρους για το Κυπριακό και τα ενεργειακά. Σίγουρα το east med είναι μια σοβαρή διπλωματία του αγωγού, όπου συμπράττουν το «κουαρτέτο» και οι ΗΠΑ. Η ιστορία όμως μας έχει διδάξει ότι οι ΗΠΑ δεν αποχωρίζονται την Τουρκία. Συνεπώς, αν μάλιστα επανεκλεγεί το 2020 ο Τραμπ δεν θα αφήσει τον αδελφό του Ερντογάν παραπονεμένο. Όπως βέβαια και ο Πούτιν.
Εμείς με ποιες δυνάμεις, με ποια όπλα παλεύουμε. Αν θέλεις ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο, είναι μια πανάρχαια ρήση. Σε ένα θερμό επεισόδιο η Ελλάδα για να μην βρεθεί μόνη χρειάζεται να θέσει την ευρωπαϊκή ηγεσία ενώπιον των ευθυνών της. Η Μεσόγειος είναι η πολιτισμική μάνα της Ευρώπης. Έχει χρέος αυτή την ιστορία και τον πολιτισμό να προστατεύσει.
Η Ελλάδα να πυροδοτήσει με πρωτοβουλίες και ενέργειες να ενισχυθεί ο ατροφικός αμυντικός βραχίονας της Ε.Ε. Να μπορέσει αυτό το περιφερειακό μόρφωμα να προστατεύει τα σύνορά του και τους λαούς του.
Η χώρα μας και η Κύπρος είναι τα μόνα κράτη-μέλη της Ε.Ε. που δέχονται άμεσες απειλές από την Τουρκία. Είναι οι πατρίδες όπου οι γείτονες μας αφήνουν τα μεταναστατευτικά κύματα να γεμίζουν τις θάλασσες μας και τα νησιά του Αιγαίου. Αυτό το κόστος Ελλάδα και Κύπρος δεν μπορούν να το σηκώσουν μόνες. Είναι καιρός για μια «Μεσογειακή άνοιξη» των κρατών και των λαών για να αναλάβουν τις ευθύνες οι ηγεσίες της Ε.Ε. και τα θεσμικά όργανα. Οι καιροί ου μενετοί. Το 2020 να φέρει τα καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου