"...Με την επιχειρούμενη ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του δεν απαντά στο γνωστό δίλημμα για το μέλλον του κόμματος (αντισυστημικό ή σοσιαλδημοκρατικό), ένα δίλημμα που ετέθη de facto μετά την ιστορική κωλοτούμπα του 2015. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να το αποφύγει. Ο λόγος, για τον οποίο αποφεύγει συνειδητά να επιλέξει κατεύθυνση με βάση τους όρους του διλήμματος, είναι επειδή ο ίδιος δεν θέλει να αλλάξει. Ολοι πια έχουμε μάθει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που λέμε ένας «πολιτικός αρχών». Δεν έχει δηλαδή αρχές στις οποίες μένει πιστός, είναι ένας κυνικός και αδίστακτος επαγγελματίας, ικανός μέχρι και να γλείφει τον Τραμπ, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Τον βολεύει, συνεπώς, η αντιφατική στάση, να είναι και ριζοσπάστης και ΠΑΣΟΚ. Γιατί να αλλάξει λοιπόν ο Τσίπρας, γιατί να αρνηθεί την ευελιξία που του προσφέρει το δίπορτο; Ποιος αρνήθηκε ποτέ να έχει δύο ερωμένες; Στο κάτω κάτω, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στο θυμικό των εκάστοτε δυσαρεστημένων, δεν χρειάζεται να έχει λογική συνέπεια..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/10/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Νομίζω ότι αδίκως ανησυχούν οι νεκροί στον κάτω κόσμο της Χαριλάου Τρικούπη. Ηρεμήστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταμορφώνεται σε ΠΑΣΟΚ. Η μίμηση της φωνής του ιδρυτή και ο δανεισμός δύο ή τριών σλόγκαν από τη δεκαετία του 1980 εντυπωσιάζουν μεν, αλλά δεν στοιχειοθετούν στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατάσταση που ο Γιούκλιντ ονομάζει «pasokification» – ούτε βέβαια και μερικές πινελιές πράσινο στην παλέτα του διαφημιστικού υλικού του. Παρακολουθώντας τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την εκλογική ήττα που τόσο του κόστισε, διαπιστώνω ότι, με την επιχειρούμενη ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του δεν απαντά στο γνωστό δίλημμα για το μέλλον του κόμματος (αντισυστημικό ή σοσιαλδημοκρατικό), ένα δίλημμα που ετέθη de facto μετά την ιστορική κωλοτούμπα του 2015. Αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί να το αποφύγει.

Ο λόγος, για τον οποίο αποφεύγει συνειδητά να επιλέξει κατεύθυνση με βάση τους όρους του διλήμματος, είναι επειδή ο ίδιος δεν θέλει να αλλάξει. Ολοι πια έχουμε μάθει ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που λέμε ένας «πολιτικός αρχών». Δεν έχει δηλαδή αρχές στις οποίες μένει πιστός, είναι ένας κυνικός και αδίστακτος επαγγελματίας, ικανός μέχρι και να γλείφει τον Τραμπ, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Τον βολεύει, συνεπώς, η αντιφατική στάση, να είναι και ριζοσπάστης και ΠΑΣΟΚ. (Λένε «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», αλλά αυτό δεν είναι μια περίφραση που χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ για τον εαυτό του;) Γιατί να αλλάξει λοιπόν ο Τσίπρας, γιατί να αρνηθεί την ευελιξία που του προσφέρει το δίπορτο; Ποιος αρνήθηκε ποτέ να έχει δύο ερωμένες; Στο κάτω κάτω, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στο θυμικό των εκάστοτε δυσαρεστημένων, δεν χρειάζεται να έχει λογική συνέπεια.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Τσίπρας δεν θέλει εκλογή αρχηγού από τη βάση και εκνευρίζεται όταν το ακούει. Ποια βάση και κουραφέξαλα, γατάκια; Αφού αυτός ο ίδιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. (Να συνυπολογίσουμε εδώ ότι η παραμονή του στην εξουσία επί πενταετία του απογείωσε και τον εγωισμό...) Αν έθετε την αρχηγία του στην κρίση των ψηφοφόρων, θα επέτρεπε και τη δυσαρέσκεια για τα πεπραγμένα της πενταετίας, αλλά και την προσωπική αμφισβήτηση, να εκφρασθούν και να πάρουν μορφή. Με λίγα λόγια, θα νομιμοποιούσε την αντιπολίτευση προς το πρόσωπό του, κάτι ριζικά διαφορετικό από την ύπαρξη των τάσεων, που ως επί το πλείστον θεωρητικολογούν.

Ο Τσίπρας αυτή την ώρα προσπαθεί να φτιάξει μια ωραία, καινούργια φούσκα, που να ικανοποιεί όσο γίνεται όλες τις πλευρές, ώστε οι από κάτω να νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε, ενώ στην πραγματικότητα θα έχει μείνει ο ίδιος: το κόμμα του Τσίπρα και της παρέας του. Ενδιαφέρον, αλήθεια, πώς ένας «προοδευτικός» όπως ο Τσίπρας υιοθετεί μια στάση κατεξοχήν συντηρητική! Διότι αυτό είναι όταν αλλάζεις τα πράγματα, με τον απώτερο σκοπό να μείνουν τα ίδια: η ουσία του συντηρητισμού.

Οσο υπήρχε ένας ανώτερος κοινός σκοπός, δηλαδή η εξουσία, οι όποιες διαφορές έμπαιναν στην άκρη. Υπήρχαν οι δυνατότητες να τακτοποιούνται και οι μεν και οι δε. Ελλείψει εξουσίας, όμως, τι μπορεί να εμποδίσει τη φυσική τάση της Αριστεράς προς την αυτοδιάλυση; Μόνον ένας πόλεμος θα μπορούσε να το πετύχει. Ενας πολιτικός πόλεμος, εννοώ, εναντίον της κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι αδύνατον. Επομένως, για ένα διάστημα τουλάχιστον ενός χρόνου ακόμη, η κυβέρνηση έχει να φοβάται μόνο τα γεγονότα (events, dear boy, events) και, φυσικά, τον εαυτό της.

Ιδέα!

Εχει μεγάλη σημασία το πρόσωπο που θα επιλεγεί να προεδρεύσει της προανακριτικής επιτροπής για την υπόθεση Ρασπούτιν. Καταλαβαίνω από όσα ακούω ότι αναζητείται κατάλληλο πρόσωπο. Ε, λοιπόν, το έχω!

Τρία κριτήρια πρέπει να πληρούνται στον μέγιστο βαθμό που είναι δυνατόν. Κατ’ αρχάς, ο πρόεδρος να είναι μετριοπαθής και ήπιος από χαρακτήρα, ώστε να διατηρήσει το πνεύμα της σοβαρότητας και της νηφαλιότητας με τις οποίες η κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα μέχρι τώρα. Πρέπει, δηλαδή, να είναι όχι μόνον ένας άνθρωπος ψύχραιμος, αλλά και ένας άνθρωπος με δυνατότητα ανθρώπινης κατανόησης του άλλου.

Επειτα, ο πρόεδρος της επιτροπής οφείλει να είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος. Εννοώ, δηλαδή, να έχει ένα παρελθόν, μια διαδρομή στην πολιτική που να το αποδεικνύει. Γιατί ο σκοπός δεν είναι η εκδίκηση, αλλά η απόδοση της δικαιοσύνης, σε ένα θέμα μάλιστα που αφορά την προστασία των δημοκρατικών θεσμών. Πρέπει, δηλαδή, να είναι άνθρωπος, τον οποίον η άλλη πλευρά θα δέχεται να τον ακούσει. Τέλος, πρέπει οπωσδήποτε να είναι καλός νομικός! Λάθος εκτιμήσεις και κρίσεις, που θα εξέτρεπαν τη διαδικασία, δεν μπορεί να επιτραπούν.

Τι ψάχνετε; Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς! Εχει όλες τις προϋποθέσεις. Βέβαια, καλός νομικός δεν είναι. Δεν είναι καθόλου νομικός, λυπάμαι πολύ που σας το λέω, αλλά δεν γίνεται να κρύψω την πραγματικότητα. Είναι όμως καλός οικονομολόγος! Οπότε... Τέλος πάντων, εγώ το είπα. Ελπίζω να εκτιμηθεί με την αρμόζουσα σοβαρότητα από τους αρμοδίους.

Μέρες του 2011

Νοσταλγία δεν θα το έλεγα με τίποτε – ούτε για αστείο. Οταν όμως άκουσα ότι ο Δ. Παπαγγελόπουλος απειλεί τους δικαστικούς που τον καταγγέλλουν ότι «δεν θα μπορούν να βγουν από το σπίτι τους» (όταν καταρρεύσει, υποτίθεται, η «σκευωρία» εις βάρος του), μου ήρθε ένα απόηχος των ημερών της αγανάκτησης του 2011...