"...Αν η Μόρια είναι η ντροπή της Ευρώπης και η ντροπή του σύγχρονου ανθρώπου, μία είναι η λύση. Να βελτιωθεί, δεν υπάρχει περίπτωση. Ούτε να αποσυμφορηθεί το επόμενο δίμηνο, όπως αποφάσισε χθες το Υπουργικό Συμβούλιο. Ενα μόνο υπάρχει - να κλείσει. Οριστικά. Να δημιουργηθούν άλλες δομές είτε στη Λέσβο είτε αλλού, στις οποίες θα προωθούνται οι άνθρωποι αυτοί με το που θα φτάνουν στην Ελλάδα. Ομως η Μόρια, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν μπορεί να υπάρχει ξανά στο μέλλον. Η τακτική «τους συγκεντρώνουμε όλους σε ένα σημείο και τους αφήνουμε εκεί στη μοίρα τους, μέχρι να αποφασίσουν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής, μη αντέχοντας τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες φυτοζωούν» είναι μια λαθεμένη προσέγγιση. Γιατί αυτός που διέσχισε πεζός τη μισή Ασία για να καταλήξει στη Μόρια δεν έχει τίποτα να χάσει, παρά μόνο τη φτώχεια του. Αντίθετα, διεκδικεί κάτι από την ευμάρεια του δυτικού κόσμου και θα τα δώσει όλα μέχρι να το πετύχει. Τι να λέμε τώρα…"

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 01/10./19

Χωρίς λύση και σχέδιο

Μικρή ή καθόλου σημασία έχει αν η Ευρώπη συγκλονίστηκε από τη (νέα) τραγωδία στη Μόρια ή αν η Κομισιόν έβγαλε μια ανακοίνωση η οποία υπογραμμίζει πόσο αποτρόπαιο είναι αυτό που συνέβη. Μικρή ή καθόλου σημασία επίσης έχει και το γεγονός ότι οι αστυνομικές δυνάμεις για άλλη μία φορά κατάφεραν να επιβάλουν την τάξη ή ότι η Πυροσβεστική παρά τις αντιξοότητες πέτυχε να κατασβέσει τη φωτιά. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως και η κυβέρνηση Μητσοτάκη - αυτή που υποτίθεται ότι ήταν έτοιμη από καιρό για να κυβερνήσει - στο συγκεκριμένο πρόβλημα, το Προσφυγικό, δεν είχε ούτε έτοιμη λύση ούτε έτοιμο σχεδιασμό για το τι μέλλει γενέσθαι. Κινήθηκε με το «βλέποντας και κάνοντας», ελπίζοντας ότι ο Ερντογάν δεν θα χρησιμοποιήσει το Προσφυγικό για να στριμώξει την Ευρώπη. Κι όταν το χρησιμοποίησε, έστω και υποτυπωδώς, οι δικοί μας σήκωσαν τα χέρια ψηλά.

Προφανώς δεν αποτελεί άλλοθι γι' αυτή την κατάσταση το γεγονός ότι οι «προηγούμενοι» (οι συγκεκριμένοι προηγούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ) ακολούθησαν την πολιτική των ανοιχτών συνόρων που είχε ως αποτέλεσμα τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα να περάσουν από τη χώρα πάνω από 1,5 εκατ. πρόσφυγες. Για ό,τι έκανε ή παρέλειψε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τιμωρήθηκε προ τριμήνου, τρεις φορές στις κάλπες, και μάλιστα με σκληρό τρόπο. Εσείς τώρα να δούμε, παλικάρια μου…

Να κλείσει η Μόρια

Από το πρώτο λάθος, που ήταν να αντιμετωπιστεί το Προσφυγικό ως διμερές πρόβλημα Ελλάδας - Τουρκίας, μέχρι τη λαθεμένη από κάθε άποψη μεταφορά 1.500 προσφύγων από τη Μόρια προκειμένου «να αποσυμφορηθεί ο χώρος» (ο οποίος μέσα σε τρεις ημέρες ξαναγέμισε), η διαδρομή της κυβέρνησης της ΝουΔου πάνω στο πρόβλημα σηματοδοτείται από μια σειρά άτολμων λύσεων.

Και επειδή σε όλους αρέσει να υποδύονται τους ειδικούς και να προτείνουν λύσεις, θα διατυπώσω και εγώ με τη σειρά μου μία, και όποιος θέλει την ακούει: αν η Μόρια είναι η ντροπή της Ευρώπης και η ντροπή του σύγχρονου ανθρώπου, μία είναι η λύση. Να βελτιωθεί, δεν υπάρχει περίπτωση. Ούτε να αποσυμφορηθεί το επόμενο δίμηνο, όπως αποφάσισε χθες το Υπουργικό Συμβούλιο. Ενα μόνο υπάρχει - να κλείσει. Οριστικά. Να δημιουργηθούν άλλες δομές είτε στη Λέσβο είτε αλλού, στις οποίες θα προωθούνται οι άνθρωποι αυτοί με το που θα φτάνουν στην Ελλάδα. Ομως η Μόρια, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν μπορεί να υπάρχει ξανά στο μέλλον. Η τακτική «τους συγκεντρώνουμε όλους σε ένα σημείο και τους αφήνουμε εκεί στη μοίρα τους, μέχρι να αποφασίσουν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής, μη αντέχοντας τις άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες φυτοζωούν» είναι μια λαθεμένη προσέγγιση.

Γιατί αυτός που διέσχισε πεζός τη μισή Ασία για να καταλήξει στη Μόρια δεν έχει τίποτα να χάσει, παρά μόνο τη φτώχεια του. Αντίθετα, διεκδικεί κάτι από την ευμάρεια του δυτικού κόσμου και θα τα δώσει όλα μέχρι να το πετύχει. Τι να λέμε τώρα…

Τhink tank

Επίσης, αν - όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση - το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις εθνικής κρίσης, δεν είναι κακό να κληθούν και κάποιοι από τους τελευταίους που το διαχειρίστηκαν να συνεισφέρουν και αυτοί σε ιδέες και προτάσεις. Και δεν εννοώ την κυρία Τασία (Χριστοδουλοπούλου) που άφησε εποχή με τις ανοησίες περί των μεταναστών που «λιάζονταν» πέριξ της Ομόνοιας. Εννοώ σοβαρά στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως λ.χ. ο Δημήτρης Βίτσας ή ακόμη και ο Γιάννης Μουζάλας. Δεν είναι κακό και δεν τραυματίζει την αυθεντία των στελεχών της νέας κυβέρνησης που, ως γνωστόν, έχουν λύσεις για τα πάντα. Για πάσα νόσο, οι «έτοιμοι»...

Αντιθέτως, πλην των άλλων, θα έδινε και προς τα έξω, στην Ευρώπη, την εικόνα μιας συντεταγμένης πολιτείας, η οποία συσπειρώνεται και προσπαθεί απέναντι σε ένα τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα.

Η αίσθησή μου είναι ότι ο Μητσοτάκης θα το αποφύγει τελικά, θα το φοβηθεί. Αλλά είναι λάθος, όπως και να το δει κανείς, όπως και να το αναλύσει. Ασε δε που θα έκανε ό,τι δεν έκανε, για κανένα δε πρόβλημα, στα 4½ χρόνια που κυβέρνησε, ο πρόεδρος Αλέξης ο άχαστος, με την αυθεντία που τον διέκρινε και την οποία «εξαργύρωσε» άσχημα στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις…

«Στου παράδεισου την πόρτα...»

Το βιντεάκι που κυκλοφορεί στο Instagram, από την τελευταία βραδιά στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, μου το έστειλαν κι εμένα χθες το απογευματάκι και δείχνει τρία χαρούμενα middle age παλικάρια, τον Νίκο τον Παππά τον κοσμοναύτη, τη Ρένα τη Δούρου και τον δικό μου τον Θάνο Μωραΐτη, να τραγουδούν στεντορεία τη φωνή άσμα βαρύ και σεκλετιασμένο υπό τον τίτλο «Στου παράδεισου την πόρτα, κάποιος φύτεψε δυο χόρτα». Το τραγούδι είναι εκτελεσμένο από τον Γιώργο Μαργαρίτη και το έχουν γράψει ο Γιάννης Εμμανουλίδης (μουσική) και ο Ανδρέας Σπυρόπουλος (στίχοι). Δεν μου προξενεί καμία εντύπωση η ευωχία που κυριαρχεί μεταξύ των τριών (είναι και ένας τέταρτος, τον οποίο δεν γνωρίζω, στο βίντεο). Προφανώς θέλουν να μας δείξουν ότι σιγά σιγά προσαρμόζονται στη νέα κατάσταση και σηματοδοτούν με κάτι τέτοια την επιστροφή στις «ρίζες» - όλο πούρα, πούρα, νισάφι πια με τις αμαρτίες της εξουσίας.

Για τους μη γνωρίζοντες το άσμα, καταγράφω το σύνολο των στίχων άνευ επεξηγήσεων (δεν χρειάζονται άλλωστε…):

«Αντε στου παράδεισου την πόρτα
κάποιος φύτεψε δυο χόρτα
Αντε στου παράδεισου την πόρτα
κάποιος φύτεψε δυο χόρτα
Κι όσο πάνε και φουντώνουν
κι οι αγγέλοι ξεφαντώνουν
κι όσο πάνε και φουντώνουν
κι οι αγγέλοι ξεφαντώνουν
Κρύβει ο άγιος τα κλειδιά του
καθώς βλέπει τα παιδιά του
να αφήνουν τα βαγγέλια
και να αρχίζουν τσιφτετέλια
Αντε στου παράδεισου την πόρτα
μεγαλώσανε τα χόρτα
Αντε στου παράδεισου την πόρτα
μεγαλώσανε τα χόρτα
Και έβγαλαν μικρά λουλούδια
που κολάζουν τα αγγελούδια
και έβγαλαν μικρά λουλούδια
που κολάζουν τα αγγελούδια...».

Οντως μεγάλωσαν τα «λουλούδια», αλλά ακόμη να το πάρουν απόφαση...

«...Πίνω μπάφους και παίζω pro»
Για πιο cult καταστάσεις, σημειώνω, προς ενημέρωσή τους πάντοτε, ότι υπάρχει και το τραγούδι των Locomondo σε ρυθμούς ρέγκε υπό τον (απολύτως εύγλωττο) τίτλο «Πίνω μπάφους και παίζω pro», τους στίχους του οποίου επίσης μεταφέρω μήπως και αγνοούν το τεχνούργημα:

«Απ' το σπίτι δε θα βγω, πίνω μπάφους και παίζω pro
δεν έχω χρόνο για το μωρό, πίνω μπάφους και παίζω pro
οοοο, πίνω μπάφους και παίζω pro
οοοο, πίνω μπάφους και παίζω pro
εεοο, πίνω μπάφους και παίζω pro
εεοο, πίνω μπάφους και παίζω pro
με φωνάζουνε τρελό γιατί πίνω μπάφους και παίζω pro
για όλα τα άλλα αδιαφορώ, πίνω μπάφους και παίζω pro
οοοο, πίνω μπάφους και παίζω pro
και εσύ και εγώ, πίνω μπάφους και παίζω pro
δεν έχω χρόνο για το μωρό, πίνω μπάφους και παίζω pro
για όλα τα άλλα αδιαφορώ, πίνω μπάφους και παίζω pro
πού θα βρω αναπληρωματικό, πίνω μπάφους και παίζω pro
είναι τραυματίας ο Ετό, πίνω μπάφους και παίζω pro
αλλά έχει κέφια ο dorgba, πίνω μπάφους και παίζω pro
και φέρνει βόλτες ο φος-μπα, πίνω μπάφους και παίζω pro
οοοο…».

Τι ζούμε οοοο, δεν υπάρχει σωτηρία οοοο…

(αυτά είναι δικά μου, δεν είναι Locomondo).