Από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"
Η κρίση «καταπίνει» Δεξιά και Αριστερά
Του Κ.Ι. Αγγελόπουλου
ΑΝΘΟΥΣΕ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας δικομματισμός ισχυρός, αδιαμφισβήτητης σταθερότητας, με εκλογική βάση που συγκέντρωνε έως και πάνω από το 85% του εκλογικού σώματος. Λειτουργία απλή και κατανοητή: Εναλλαγές στην εξουσία με καθαρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και υψηλά εκλογικά ποσοστά - εντυπωσιακά, μάλιστα, για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα.
Εως και το 2009, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ άθροιζαν ένα 80% των ψηφοφόρων. Κάτι δεν πήγαινε καλά, είναι η αλήθεια, από ένα σημείο και πέρα. Η πλασματική ευημερία έδειχνε σημεία κόπωσης, το δράμα της χρεοκοπίας παραμόνευε, αλλά ελάχιστοι ήταν ακόμα σε θέση να διακρίνουν το πρόσωπο της στον ορίζοντα. Ξαφνικά, μ' ένα μήνυμα από το Καστελλόριζο τα πάντα άλλαξαν στη χώρα. Σοκ. Οι κεραυνοί των Μνημονίων συγκλόνισαν αναπότρεπτα το μεγαλοπρεπές δικομματικό οικοδόμημα, που^ γρήγορα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, οδηγώντας τους «μεγάλους» της πολιτικής σκηνής σε μια «νέα εποχή». Γνωστά τα γεγονότα, γνωστή η συρρίκνωση των «πράσινων» και των «γαλάζιων» στρατευμάτων, που λύγισαν εξαιτίας των θυελλωδών ανέμων της κρίσης και της επέλασης μιας νέας δύναμης, της Αριστεράς, η οποί ανέλαβε να σκοτώσει το «Τροϊκανό Τέρας».
Σήμερα, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, με τη Ριζοσπαστική Αριστερά, «εξημερωμένη» πλέον, να κυβερνά προσπαθώντας απελπισμένα να κλείσει χωρίς βαριές απώλειες τη χρονιά.
Το εθνικό δράμα εξελίσσεται κάτω από νέες συνθήκες πλέον. Στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού βρίσκεται ένα σημαντικό στοιχείο: Ο δικομματισμός, όπως τον γνώρισε ο κόσμος στη Μεταπολίτευση ως σύστημα εξουσίας, είναι νεκρός. Δεν είναι σε θέση να παράγει αυτοδύναμες, άρα και «σταθερές» κυβερνήσεις. Μπορεί να πήρε ο «κόκκινος» πόλος τη θέση του «πρασίνου», που αποσύρθηκε από το σχήμα λόγω εκλογικής πτωχεύσεως, αλλά το πραγματικό γεγονός δεν αλλάζει: Η διασφαλισμένη δικομματική εξουσία των μεγάλων παρατάξεων της Μεταπολίτευσης ανήκει στο παρελθόν.
ΤΟ ΣΟΚ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ κρίσης, που κατάφερε ισχυρά πλήγματα στις αρθρώσεις της ελληνικής κοινωνίας, έφερε μοιραίως και σημαντικές αλλαγές στην εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Ετσι, σήμερα, μπορεί η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ να μετρούν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για να δουν ποια πλευρά προηγείται, ποια η διαφορά τους, αλλά αυτό που έχει σημασία και αποτυπώνει καθαρά τις σχέσεις της κοινωνίας με τους «ισχυρούς» της πολιτικής σκηνής είναι ότι: οι δυο τους συγκεντρώνουν ένα ποσοστό πρόθεσης ψήφου που κινείται... κάτω από το 40%! Ετσι, η Ν.Δ. μπορεί να ικανοποιείται επειδή έρχεται «πρώτη», αλλά υποχρεώνεται να διαπιστώνει ότι επί του παρόντος δεν την εμπιστεύεται ούτε ένας στους τέσσερις πολίτες. Και ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει ούτε έναν στους έξι να τον ακολουθεί!
Ναι, βεβαίως οι μετρήσεις κάθε εταιρείας είναι της συγκεκριμένης «στιγμής». Ναι, θα αλλάξουν τα ποσοστά όταν έρθει η ώρα της εκλογικής μάχης. Αλλά, όπως και αν θέλει να διαβάσει κανείς τις δημοσκοπήσεις, διαπιστώνει αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπει και ακούει γύρω του, σε κάθε κοινωνικό χώρο: Οι πολιτικές των Μνημονίων σφυροκοπούν ανηλεώς τα κόμματα που τις εφαρμόζουν.
Η δημοκρατική νομιμοποίηση των δυνάμεων εξουσίας διαρκώς χάνει δύναμη. Είναι καθαρά πλειοψηφικό πλέον το τμήμα της κοινωνίας που δεν αναγνωρίζει ως ικανούς διαχειριστές και τους μεν και τους δε. Και δεν αναγνωρίζει ούτε «Αριστερά» ούτε «Δεξιά», καθώς και οι δύο χάνουν τα χρώματα τους βουτηγμένες στα μνημονιακά νερά.
Εχει ενδιαφέρον, πάντως, το γεγονός ότι τα κόμματα που από το 2010 έως σήμερα διαχειρίζονται Μνημόνια χάνουν δυνάμεις και απαξιώνονται στα μάτια των πολιτών και για έναν άλλο σοβαρό λόγο: Ελεεινολογώντας αδιάκοπα επί έξι χρόνια το ένα το άλλο, πείθουν μια ευρεία κοινωνική πλειονότητα για την κακή ποιότητα τους. Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης δεν δείχνουν όμως να ανησυχούν. Και έτσι το κακό (τους) συμπληρώνεται.
 |
| "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ", 22/10/16 |
Η κρίση «καταπίνει» Δεξιά και Αριστερά
Του Κ.Ι. Αγγελόπουλου
ΑΝΘΟΥΣΕ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας δικομματισμός ισχυρός, αδιαμφισβήτητης σταθερότητας, με εκλογική βάση που συγκέντρωνε έως και πάνω από το 85% του εκλογικού σώματος. Λειτουργία απλή και κατανοητή: Εναλλαγές στην εξουσία με καθαρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και υψηλά εκλογικά ποσοστά - εντυπωσιακά, μάλιστα, για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα.
Εως και το 2009, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ άθροιζαν ένα 80% των ψηφοφόρων. Κάτι δεν πήγαινε καλά, είναι η αλήθεια, από ένα σημείο και πέρα. Η πλασματική ευημερία έδειχνε σημεία κόπωσης, το δράμα της χρεοκοπίας παραμόνευε, αλλά ελάχιστοι ήταν ακόμα σε θέση να διακρίνουν το πρόσωπο της στον ορίζοντα. Ξαφνικά, μ' ένα μήνυμα από το Καστελλόριζο τα πάντα άλλαξαν στη χώρα. Σοκ. Οι κεραυνοί των Μνημονίων συγκλόνισαν αναπότρεπτα το μεγαλοπρεπές δικομματικό οικοδόμημα, που^ γρήγορα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, οδηγώντας τους «μεγάλους» της πολιτικής σκηνής σε μια «νέα εποχή». Γνωστά τα γεγονότα, γνωστή η συρρίκνωση των «πράσινων» και των «γαλάζιων» στρατευμάτων, που λύγισαν εξαιτίας των θυελλωδών ανέμων της κρίσης και της επέλασης μιας νέας δύναμης, της Αριστεράς, η οποί ανέλαβε να σκοτώσει το «Τροϊκανό Τέρας».
Σήμερα, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, με τη Ριζοσπαστική Αριστερά, «εξημερωμένη» πλέον, να κυβερνά προσπαθώντας απελπισμένα να κλείσει χωρίς βαριές απώλειες τη χρονιά.
Το εθνικό δράμα εξελίσσεται κάτω από νέες συνθήκες πλέον. Στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού βρίσκεται ένα σημαντικό στοιχείο: Ο δικομματισμός, όπως τον γνώρισε ο κόσμος στη Μεταπολίτευση ως σύστημα εξουσίας, είναι νεκρός. Δεν είναι σε θέση να παράγει αυτοδύναμες, άρα και «σταθερές» κυβερνήσεις. Μπορεί να πήρε ο «κόκκινος» πόλος τη θέση του «πρασίνου», που αποσύρθηκε από το σχήμα λόγω εκλογικής πτωχεύσεως, αλλά το πραγματικό γεγονός δεν αλλάζει: Η διασφαλισμένη δικομματική εξουσία των μεγάλων παρατάξεων της Μεταπολίτευσης ανήκει στο παρελθόν.
ΤΟ ΣΟΚ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ κρίσης, που κατάφερε ισχυρά πλήγματα στις αρθρώσεις της ελληνικής κοινωνίας, έφερε μοιραίως και σημαντικές αλλαγές στην εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Ετσι, σήμερα, μπορεί η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ να μετρούν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων για να δουν ποια πλευρά προηγείται, ποια η διαφορά τους, αλλά αυτό που έχει σημασία και αποτυπώνει καθαρά τις σχέσεις της κοινωνίας με τους «ισχυρούς» της πολιτικής σκηνής είναι ότι: οι δυο τους συγκεντρώνουν ένα ποσοστό πρόθεσης ψήφου που κινείται... κάτω από το 40%! Ετσι, η Ν.Δ. μπορεί να ικανοποιείται επειδή έρχεται «πρώτη», αλλά υποχρεώνεται να διαπιστώνει ότι επί του παρόντος δεν την εμπιστεύεται ούτε ένας στους τέσσερις πολίτες. Και ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπει ούτε έναν στους έξι να τον ακολουθεί!
Ναι, βεβαίως οι μετρήσεις κάθε εταιρείας είναι της συγκεκριμένης «στιγμής». Ναι, θα αλλάξουν τα ποσοστά όταν έρθει η ώρα της εκλογικής μάχης. Αλλά, όπως και αν θέλει να διαβάσει κανείς τις δημοσκοπήσεις, διαπιστώνει αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπει και ακούει γύρω του, σε κάθε κοινωνικό χώρο: Οι πολιτικές των Μνημονίων σφυροκοπούν ανηλεώς τα κόμματα που τις εφαρμόζουν.
Η δημοκρατική νομιμοποίηση των δυνάμεων εξουσίας διαρκώς χάνει δύναμη. Είναι καθαρά πλειοψηφικό πλέον το τμήμα της κοινωνίας που δεν αναγνωρίζει ως ικανούς διαχειριστές και τους μεν και τους δε. Και δεν αναγνωρίζει ούτε «Αριστερά» ούτε «Δεξιά», καθώς και οι δύο χάνουν τα χρώματα τους βουτηγμένες στα μνημονιακά νερά.
Εχει ενδιαφέρον, πάντως, το γεγονός ότι τα κόμματα που από το 2010 έως σήμερα διαχειρίζονται Μνημόνια χάνουν δυνάμεις και απαξιώνονται στα μάτια των πολιτών και για έναν άλλο σοβαρό λόγο: Ελεεινολογώντας αδιάκοπα επί έξι χρόνια το ένα το άλλο, πείθουν μια ευρεία κοινωνική πλειονότητα για την κακή ποιότητα τους. Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης δεν δείχνουν όμως να ανησυχούν. Και έτσι το κακό (τους) συμπληρώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου