Από τα "ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
Θα τρίζουν τα κόκαλα: Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα συνεχίζει να δηλητηριάζει τη σημερινή πολιτική και κοινωνική ζωή
Του Χρήστου Χωμενίδη
“Πώς τολμάς να υπερασπίζεσαι τον προδότη Τσολάκογλου;». «Μίλησε τώρα ο απολογητής του σφαγέα Βελουχιώτη!». «Μακάρι να έβγαιναν και σήμερα Βελουχιώτηδες-θα καθάριζε ο τόπος από κάτι σαν κι εσένα...».
Θα έτεινε προς το ιλαρό, προς το γκροτέσκο, εάν δεν ήτον τόσο βέβηλο. Από την έναρξη σχεδόν ης κρίσης, εδώ και μια εξαετία, οι Ελληνες έχουν ανοίξει τους τάφους και παίζουν πόλεμο μετά κόκαλα τωνπαππούδων τους. Οι δύο προηγούμενες γενιές είδαν κι έπαθαν για να υπερβούν ένα τραυματικό παρελθόν, που -παρ' όλες τις στιγμές έξαρσης και ηρωισμού - άφησε πίσω του εκατόμβες θυμάτων από κάθε παράταξη. Οι νεκροί της Πηγάδας, οι εσταυρωμένοι - μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά -της Μακρονήσου, οι φονευθέντες στον Εμφύλια, οι πολιτικοί πρόσφυγες που δεν βρήκαν ούτε στην Τασκένδη ούτε πουθενά αλλού στον σοσιαλιστικό παράδεισο..Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από το κράτος της Δεξιάς. Οι διαγραφές, οι συκοφαντίες, η ψυχική και φυσική ενίοτε εξόντωση που επεφύλασσε το Κομμουνιστικό Κόμμα στα αγνότερα συνήθως στελέχη του... Και διηγώντας τα να κλαις.
Το 1976, η γιαγιά μου αποφάσισε να επισκεφθεί το χωριό της στη Μεσσηνία για πρώτη φορά ύστερα από κοντά τριάντα πέντε χρόνια. Κάτσαμε στην ταβέρνα του κοντινού Μελιγαλά και παραγγείλαμε τη σπεσιαλιτέ, γουρουνόπουλα στη λαδόκολλα. Μόλις μας είχαν σερβίρει και η γιαγιά τινάζεται πάνω. «Πάμε!» λέει στους γονείς μου, σε ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση. «Στο διπλανό τραπέζι ήρθε μια παρέαπου έχει μπαρμπάδες πεταμένους στην Πηγάδα...» μας εξήγησε ενώ είχαμε κάμποσο απομακρυνθεί. «Μα εσύ δεν είχες καμιά συμμετοχή στο γεγονός, βρισκόσουν τότε στην Αθήνα!» «Τι σημασία έχει; Βλέπουν ξαφνικά μια συντοπίτιασά τους που αφιέρωσε τη ζωή της στην Αριστερά. Η παρουσία μου τους προκαλεί. Μια κουβέντα αν μου πετούσαν, θα έπρεπε να απαντήσω, θα δημιουργούνταν μια κατάσταση πάρα πολύ δυσάρεστη». «Και γιατί να μην έφευγαν αυτοί;” την τσίγκληοα σαν δεκάχρονο θρασίμι. «Κοκόρια είμαστε για να κοκορευόμαστε;" μου απάντησε. «Το θέμα είναι να κυλήσει κι άλλο, πολύ νερό στο αυλάκι, να επουλωθούν οριστικά οι πληγές κι εσείς, τα παιδιά των παιδιών μας, να κάνετε παρέα, να δουλεύετε μαζί. να παντρεύεστε, χωρίς να σας απασχολεί εάν οι προγονοί σας έσφαξαν κάποτε ο ένας τον άλλον. Το θέμα είναι η Ελλάδα, να πάει μπροστά...».
Κύλησε το νερό, έφυγαν από τη ζωή όσοι είχαν συμμετάσχει στον Εμφύλιο, όμως τα εγγόνια τους- αντί να τους τιμούν όλους μαζί σε κοινά μνημόσυνα, όλους όσους θυσιάστηκαν για το καλό της πατρίδας όπως ο καθένας το αντιλαμβανόταν - αποφάσισαν να τους βρικολακιάσουν.
Ποζάρουν οι υπουργοί κάτω από το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη, παριστάνουν αυτάρεσκα τους συνεχιστές του, σάμπως να αποτελεί το 2016 επανάληψη του 1942. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πόοο υβριστική είναι η σύγκριση της δικής τους, σε καιρό δημοκρατίας, συνδικαλιστικής ή ακτιβιστικής δράσης με την Εθνική Αντίσταση.
Στοιχίζονται οι απέναντι πίσω από το φάντασμα του Ναπολέοντος Ζέρβα. Επιδιώκουν - προκειμένου να κερδίσουν πόντους στο σημερινό πολιτικό παιχνίδι -να αγιοποιήσουν τον Τσολάκογλου ή τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, ο οποίος πράγματι στάθηκε ο αρχιτέκτονας του θριάμβου μας στον Κλληνοϊταλικό Πόλεμο, πλην υπουργοποιήθηκε στην κυβέρνηση των δωσίλογων.
Η μελέτη της Ιστορίας είναι εξαιρετικά ωφέλιμη. Πλην όσο εγκύπτεις στο παρελθόν τόσο αντιλαμβάνεσαι ότι οι ήρωες σου υπήρξαν πρόσωπα γεμάτα αντιφάσεις, με πλήθος μελανών σημείων, πουλιά και ερπετά μαζί, κανονικοί άνθρωποι εν ολίγοις. Και ότι και οι άλλοι, που εσύ έχεις μάθει να θεωρείς προδότες, είχαν πτυχές στον χαρακτήρα και στη δράση τους ικανές να σε εμπνεύσουν. Η μελετητής Ιστορίας αίρει τα πάθη. Καταργεί τις απόλυτες αλήθειες. Εκείνοι που φορούν τα παράσημα των προγόνων τους - όπως τα κοριτσάκια ανεβαίνουν πάνω στα τακούνια της μαμάς τους - είτε αγνοούν είτε παραποιούν σκόπιμα το παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση το καπηλεύονται. Θα τρίζουν τα κόκαλα όταν αυτοί τα προσκυνάνε.
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 21-22/05/16 |
Του Χρήστου Χωμενίδη
“Πώς τολμάς να υπερασπίζεσαι τον προδότη Τσολάκογλου;». «Μίλησε τώρα ο απολογητής του σφαγέα Βελουχιώτη!». «Μακάρι να έβγαιναν και σήμερα Βελουχιώτηδες-θα καθάριζε ο τόπος από κάτι σαν κι εσένα...».
Θα έτεινε προς το ιλαρό, προς το γκροτέσκο, εάν δεν ήτον τόσο βέβηλο. Από την έναρξη σχεδόν ης κρίσης, εδώ και μια εξαετία, οι Ελληνες έχουν ανοίξει τους τάφους και παίζουν πόλεμο μετά κόκαλα τωνπαππούδων τους. Οι δύο προηγούμενες γενιές είδαν κι έπαθαν για να υπερβούν ένα τραυματικό παρελθόν, που -παρ' όλες τις στιγμές έξαρσης και ηρωισμού - άφησε πίσω του εκατόμβες θυμάτων από κάθε παράταξη. Οι νεκροί της Πηγάδας, οι εσταυρωμένοι - μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά -της Μακρονήσου, οι φονευθέντες στον Εμφύλια, οι πολιτικοί πρόσφυγες που δεν βρήκαν ούτε στην Τασκένδη ούτε πουθενά αλλού στον σοσιαλιστικό παράδεισο..Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από το κράτος της Δεξιάς. Οι διαγραφές, οι συκοφαντίες, η ψυχική και φυσική ενίοτε εξόντωση που επεφύλασσε το Κομμουνιστικό Κόμμα στα αγνότερα συνήθως στελέχη του... Και διηγώντας τα να κλαις.
Το 1976, η γιαγιά μου αποφάσισε να επισκεφθεί το χωριό της στη Μεσσηνία για πρώτη φορά ύστερα από κοντά τριάντα πέντε χρόνια. Κάτσαμε στην ταβέρνα του κοντινού Μελιγαλά και παραγγείλαμε τη σπεσιαλιτέ, γουρουνόπουλα στη λαδόκολλα. Μόλις μας είχαν σερβίρει και η γιαγιά τινάζεται πάνω. «Πάμε!» λέει στους γονείς μου, σε ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση. «Στο διπλανό τραπέζι ήρθε μια παρέαπου έχει μπαρμπάδες πεταμένους στην Πηγάδα...» μας εξήγησε ενώ είχαμε κάμποσο απομακρυνθεί. «Μα εσύ δεν είχες καμιά συμμετοχή στο γεγονός, βρισκόσουν τότε στην Αθήνα!» «Τι σημασία έχει; Βλέπουν ξαφνικά μια συντοπίτιασά τους που αφιέρωσε τη ζωή της στην Αριστερά. Η παρουσία μου τους προκαλεί. Μια κουβέντα αν μου πετούσαν, θα έπρεπε να απαντήσω, θα δημιουργούνταν μια κατάσταση πάρα πολύ δυσάρεστη». «Και γιατί να μην έφευγαν αυτοί;” την τσίγκληοα σαν δεκάχρονο θρασίμι. «Κοκόρια είμαστε για να κοκορευόμαστε;" μου απάντησε. «Το θέμα είναι να κυλήσει κι άλλο, πολύ νερό στο αυλάκι, να επουλωθούν οριστικά οι πληγές κι εσείς, τα παιδιά των παιδιών μας, να κάνετε παρέα, να δουλεύετε μαζί. να παντρεύεστε, χωρίς να σας απασχολεί εάν οι προγονοί σας έσφαξαν κάποτε ο ένας τον άλλον. Το θέμα είναι η Ελλάδα, να πάει μπροστά...».
Κύλησε το νερό, έφυγαν από τη ζωή όσοι είχαν συμμετάσχει στον Εμφύλιο, όμως τα εγγόνια τους- αντί να τους τιμούν όλους μαζί σε κοινά μνημόσυνα, όλους όσους θυσιάστηκαν για το καλό της πατρίδας όπως ο καθένας το αντιλαμβανόταν - αποφάσισαν να τους βρικολακιάσουν.
Ποζάρουν οι υπουργοί κάτω από το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη, παριστάνουν αυτάρεσκα τους συνεχιστές του, σάμπως να αποτελεί το 2016 επανάληψη του 1942. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πόοο υβριστική είναι η σύγκριση της δικής τους, σε καιρό δημοκρατίας, συνδικαλιστικής ή ακτιβιστικής δράσης με την Εθνική Αντίσταση.
Στοιχίζονται οι απέναντι πίσω από το φάντασμα του Ναπολέοντος Ζέρβα. Επιδιώκουν - προκειμένου να κερδίσουν πόντους στο σημερινό πολιτικό παιχνίδι -να αγιοποιήσουν τον Τσολάκογλου ή τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, ο οποίος πράγματι στάθηκε ο αρχιτέκτονας του θριάμβου μας στον Κλληνοϊταλικό Πόλεμο, πλην υπουργοποιήθηκε στην κυβέρνηση των δωσίλογων.
Η μελέτη της Ιστορίας είναι εξαιρετικά ωφέλιμη. Πλην όσο εγκύπτεις στο παρελθόν τόσο αντιλαμβάνεσαι ότι οι ήρωες σου υπήρξαν πρόσωπα γεμάτα αντιφάσεις, με πλήθος μελανών σημείων, πουλιά και ερπετά μαζί, κανονικοί άνθρωποι εν ολίγοις. Και ότι και οι άλλοι, που εσύ έχεις μάθει να θεωρείς προδότες, είχαν πτυχές στον χαρακτήρα και στη δράση τους ικανές να σε εμπνεύσουν. Η μελετητής Ιστορίας αίρει τα πάθη. Καταργεί τις απόλυτες αλήθειες. Εκείνοι που φορούν τα παράσημα των προγόνων τους - όπως τα κοριτσάκια ανεβαίνουν πάνω στα τακούνια της μαμάς τους - είτε αγνοούν είτε παραποιούν σκόπιμα το παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση το καπηλεύονται. Θα τρίζουν τα κόκαλα όταν αυτοί τα προσκυνάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου