– Και τα τανκς θα τα βάλεις εσύ ή να τα φέρω από το σπίτι μου; Διατύπωσα μια ύστατη απορία ώστε να διευκρινίσουμε σαφέστερα τις διαδικασίες του ελέγχου που μόλις είχα αναλάβει. Με στραβοκοίταξε κι έφυγε, σίγουρος ότι αρνιόμουν να καταλάβω τη δουλειά μου. Μη στενοχωριέστε, όμως. Ηταν ένας απλός, αρπαγμένος περαστικός. Εδώ κοτζάμ Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ θεωρεί ότι δουλειά της συναδέλφου Σοφίας Γιαννακά είναι να εκφράζει «τη γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων» (iefimerida, 1 Απριλίου). Τα ελληνικά του κατηγορητηρίου είναι ελαφρώς περίεργα, κανένα πρόβλημα. Η λογική όμως λίγο πάσχει. Πού ξέρει το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ τι αποτελεί «γενική κοινωνική απαίτηση»; Πότε έμαθε τους «ενόχους», ποιου πράγματος και για ποιο αδίκημα; Η μάνα θέλει τη δικαίωση ή την τιμωρία τους; Η διατύπωση δεν φωτίζει το ζητούμενο. Και τελικά ένας δημοσιογράφος τι δουλειά έχει με όλα αυτά; Σίγουρα πάντως η έγκληση δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο. Το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ μάλλον έχει αναθέσει στην εγκαλούμενη (υποθέτω και σε όλους εμάς…) τη γενική απαίτηση για δικαιοσύνη και τον αγώνα μιας μάνας. Παρατύπως. Ούτε η δικαιοσύνη, ούτε η μάνα, αναφέρονται μεταξύ των σκοπών της Ενωσης (άρθρο 2 του Καταστατικού ΕΣΗΕΑ) και συνεπώς το Πειθαρχικό δεν έχει καμία δουλειά να ζαλίζει τη συνάδελφο. Αντιθέτως, η δουλειά ενός κανονικού δημοσιογράφου όπως την αντιλαμβάνονται οι κανονικοί δημοσιογράφοι σε όλο τον ελεύθερο κόσμο είναι να ενημερώνει απερίσπαστος από «γενικές κοινωνικές απαιτήσεις» και από «αγώνες». Ξέρετε γιατί; Επειδή με την πάροδο των χρόνων έχουμε διδαχτεί πως το χειρότερο είδος δημοσιογραφίας είναι η «ιδεολογική» και η «στρατευμένη». Για την ακρίβεια, δεν είναι καν δημοσιογραφία. Οποιος λοιπόν θέλει να αλλάξει, να διορθώσει ή να ελέγξει τον κόσμο δεν χρειάζεται κανένα Πειθαρχικό και καμία ΕΣΗΕΑ. Μπορεί να φτιάξει κόμμα και να κατέβει στις εκλογές. Μπορεί να οργανώσει πραξικόπημα. Ή, ακόμη καλύτερα, μπορεί να δρομολογήσει μια επανάσταση. Δεν χρειάζεται να ξέρει ούτε ελληνικά.....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 03/04/25

...από την "Εφ.Συν" (Δημ. Κανελλόπουλος)

Έτσι, αύριο (χθες) Πέμπτη, ορίστηκε έκτακτη συνεδρίαση του Πειθαρχικού με μοναδικό ζήτημα την περίπτωση της Σοφίας Γιαννακά. Όπως λέγαμε και χθες, αυτό δεν σημαίνει κάποια τιμωρία της δημοσιογράφου, καμία έγκληση για απολογία δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε πειθαρχική ποινή. Και νομίζω πως κάτι τέτοιο θα έχουμε κι εδώ, μία συζήτηση επί του θέματος μετά τις καταγγελίες που έγιναν στο Πειθαρχικό και όχι κάποια ποινή.

Επαναλαμβάνω και σήμερα, η έγκληση του Πειθαρχικού ήταν μία ακραία κίνηση. Η Σοφία Γιαννακά έγραψε ένα άρθρο γνώμης εναντίον της Καρυστιανού που δεν ήταν σε καμία περίπτωση πειθαρχικά ελεγκτέο.

Είχε κι ένα καλό πάντως το φάουλ του Πειθαρχικού. Είδαμε να ξεσηκώνονται υπέρ της ανεξαρτησίας του Τύπου άνθρωποι που δεν το περιμέναμε, δημοσιογράφοι και πολιτικοί που μέχρι τώρα σιωπούσαν για πολύ σοβαρότερα θέματα που αφορούν τη δημοσιογραφία.

Θίχτηκαν διάφοροι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας επειδή το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ κάλεσε μία δημοσιογράφο αλλά δεν θίχτηκαν όταν η ΕΥΠ του Μεγάρου Μαξίμου παρακολουθούσε ουκ ολίγους δημοσιογράφους αλλά και εκδότες. Σε ποια από τις δύο περιπτώσεις άραγε κινδυνεύει περισσότερο η ελευθερία του Τύπου; Δεν είδαμε τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη να βγάζει, παράδειγμα, ανακοίνωση για τις αγωγές που έχει μοιράσει σε πολλούς δημοσιογράφους ο πρώην Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης Γρηγόρης Δημητριάδης.

Και είναι υποκριτική και η στάση πολλών συναδέλφων. Δεν μαχόμαστε για τη δουλειά μας αναλόγως αν στο στόχαστρο μπαίνει ένας δημοσιογράφος της δικής μας πολιτικής και ιδεολογικής τοποθέτησης. Δεν μπορεί ρε φίλε να νοιαζόμαστε για την ανεξαρτησία του Τύπου αλά καρτ.

Να αποσαφηνίσουμε τέλος ότι άλλο το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και άλλο το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ. Διότι άκουσα πολλούς να βάλλουν κατά της ΕΣΗΕΑ, βρίσκοντας ευκαιρία να χτυπήσουν το σωματείο μας. Συγγνώμη αλλά είναι δύο διαφορετικά πράγματα και τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να το ξέρουμε.