Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 05-06/04/25 |
Αδωνις Γεωργιάδης –
ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ
Από την καλή…
Ενα πάνελ χωρίς εκείνον έχει σχεδόν πάντα πιθανότητες να επιβεβαιώσει τον στίχο από τον «Δον Ζουάν» του λόρδου Μπάιρον «ό,τι δεν με συναρπάζει, με σκοτώνει». Οι φανατικοί καταναλωτές πολιτικών καβγάδων στα τηλεπαράθυρα μπορεί να πεθάνουν από πλήξη όταν ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν παίζει στις οθόνες τους. Ετσι, το απαγορευτικό εμφανίσεων που του επιβλήθηκε πριν από καιρό έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα κουτσομπολιά εντός κι εκτός του πολιτικού συστήματος. Κάποιοι λένε πως η κυβερνητική έδρα του ζήτησε να μιλάει μόνο για το υπουργείο του σε ερτζιανά και κανάλια αλλά εκείνος ξέρει ότι ενδέχεται να παρασυρθεί από τη φασαριόζικη φύση του σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη. Οπότε, επέλεξε μόνος του την ανακωχή με τη σιωπή – με την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο.
Εντάξει, για να είμαστε δίκαιοι, οι «σωφρονιστές» του Μαξίμου δεν προκάλεσαν στερητικό σύνδρομο στους απανταχού θαυμαστές του. Κανείς δεν τον φίμωσε στα σόσιαλ μίντια (εκεί παρέμεινε τόσο ενεργός όσο συνήθως και δεν σταμάτησε ποτέ να πληκτρολογεί με τα χέρια του στον λογαριασμό του στο Χ, αφήνοντας Facebook και Instagram σε συνεργάτες του). Αλλωστε, η ουσία του επικοινωνιακού του ταλέντου δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν στο στενό πρωθυπουργικό επιτελείο. Ούτε η αφοσίωση με την οποία μάχεται για την κυβέρνηση στα μιντιακά αλώνια.
Στις δυσκολότερες στιγμές των τελευταίων πεντέμισι χρόνων ήταν πάντα μπροστά από μια κάμερα προκειμένου να υπερασπιστεί τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Φίλοι του επισημαίνουν ότι έδινε τον αγώνα για κάθε θέμα, όχι μόνο για του εκάστοτε χαρτοφυλακίου του, «όταν άλλοι υπουργοί ή μέλη της ΚΟ απέφευγαν την έκθεση».
Μια γρήγορη αναδρομή στο αρχείο επιβεβαιώνει την παρατήρησή τους. Την εποχή του διχασμού κυβερνώντος κόμματος και κυβέρνησης εξαιτίας του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, π.χ. (ενώ ο Βελόπουλος έκανε πάρτι στις εκλογικές δεξαμενές των συντηρητικών), παρότι δεδηλωμένος οπαδός του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ της μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου, αναλύοντας τα οφέλη που έχει για ένα παιδί η ύπαρξη δύο γονέων στη ζωή του. Τι κι αν το μακρινό 2002 είχε εκδώσει βιβλίο στο οποίο προειδοποιούσε τον υποθετικό συντάκτη του νόμου που θα επέτρεπε σε ζευγάρια ομοφυλόφιλων να υιοθετούν πως θα διέπραττε ύβρη; Τη δε ημέρα που διαγράφηκε ο Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος που του άνοιξε την πόρτα της ΝΔ, δήλωσε «δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει. Υπάρχουν συγκεκριμένα όρια, και αυτό είναι βασικό για την κυβερνητική σταθερότητα».
Στο νούμερο 19 της Ηρώδου Αττικού δεν τον αποδέχονται μόνο ως τηλεπλασιέ των πολιτικών τους, πάντως. Τον έχουν κατατάξει στους «doers» υπουργούς.
…και από την ανάποδη
Βέβαια, αν και του αναγνωρίζεται πως ολοκληρώνει με επιτυχία σεβαστό αριθμό από τα πρότζεκτ του μπλε φακέλου του, ο ζήλος με τον οποίο διαλαλεί τη γραμμή της κυβερνώσας παράταξης προβληματίζει πολλούς. Γιατί; Επειδή «είναι ασυγκράτητος», όπως λένε διαφορετικές πηγές του Μαξίμου.
Σύμφωνα με μυημένους στα ενδότερα του πρωθυπουργικού μεγάρου, είναι αυτός για τον οποίο έχει χτυπήσει μιντιακό σιωπητήριο περισσότερες φορές από κάθε άλλο συμμετέχοντα στο υπουργικό συμβούλιο (φυσικά, δεν είναι ο μοναδικός που χρειάζεται να συνετιστεί με τέτοιο τρόπο από τους κήνσορες της κυβέρνησης).
Ο Παλμός, το non paper που λαμβάνουν καθημερινά οι γαλάζιοι ως μπούσουλα για τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, περιλαμβάνει συχνά ολόκληρα κατεβατά για να αναιρεθεί κάτι που είπε πάνω στην επικοινωνιακή του έξαψη. Ανθρωποι εκτός κόμματος που τον έχουν διαβάσει, εξηγούν πως δεν αναφέρεται ευθέως το όνομα του αλλά όποιοι μελετούν την ψηφιακή μπροσούρα, αντιλαμβάνονται αμέσως ότι αφορά κάποια ζημιά που εκείνος προκάλεσε.
Ο ίδιος έχει ομολογήσει σε συνομιλητή του πως ύστερα από τόσα χρόνια στα πλατό θεωρεί εαυτόν ειδήμονα της ραδιοτηλεόρασης. Οντως, ξέρει κάθε κόλπο που κάνει το προϊόν της πιο πιασάρικο. Ωστόσο, επικριτής του επιμένει ότι «μια λέξη του ή μια λάθος έκφρασή του μπορεί να μουτζουρώσει όλη τη στρατηγική» η οποία σχεδιάζεται στον πρωινό καφέ. Οσοι πιστεύουν ότι το απύλωτο στόμα του είναι το μεγαλύτερό του ελάττωμα επικαλούνται ως πιο πρόσφατο παράδειγμα τη σύσταση προς τη βάση της ΝΔ «όποιος πάει στο συλλαλητήριο στηρίζει Ζωή Κωνσταντοπούλου».
Η συγκεκριμένη ατάκα ήταν αρκετή για να προσάψουν στους κυβερνώντες πως δεν έσκυψαν ειλικρινά το κεφάλι. Ή ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από τα πλήθη που κατέβηκαν στους δρόμους.
Η πλειονότητα των νεοδημοκρατών τον νιώθουν ακόμη σαν ξενομερίτη απ’ το ΛΑΟΣ. «Λόγω φθόνου», ισχυρίζεται έμπειρος κοινοβουλευτικός με γνώση της κεντροδεξιάς ανθρωπογεωγραφίας. Εννοεί πως συνεχίζουν να τον αντιμετωπίζουν ως κάποιον ο οποίος ντοπάρει τον πυρήνα των παραδοσιακών τους ψηφοφόρων με υπερβολές ύφους και επιχειρηματολογίας.
Δυσκολεύεται να χαλιναγωγήσει το ρητορικό του ταπεραμέντο. Δεν μετράει τα λόγια του. Ούτε τα ζυγίζει. Ετσι, δίνει τακτικά στους πολιτικούς αντιπάλους της ΝΔ καλές αφορμές να της ρίχνουν την ευθύνη της τοξικότητας, ενώ παράλληλα απωθεί – με το ηχόχρωμα της φωνής του και μόνο – πολίτες που αυτοχαρακτηρίζονται αντιδεξιοί. Αναμφισβήτητα δεν είναι το τέλειο στέλεχος. Αλλωστε, η τελειότητα έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα: την τάση να είναι βαρετή – κι ο Αδωνις, από το 2007 που πρωτομπήκε στη Βουλή, δεν έπαψε να συμπεριφέρεται σαν υπηρέτης του θεάματος. Αυτή του η συνέπεια μάλλον κρίθηκε χρήσιμη προτού αποκατασταθούν οι σχέσεις του με τον πρωθυπουργό.
Από την καλή και από την ανάποδη
ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ
Από την καλή…
Ενα πάνελ χωρίς εκείνον έχει σχεδόν πάντα πιθανότητες να επιβεβαιώσει τον στίχο από τον «Δον Ζουάν» του λόρδου Μπάιρον «ό,τι δεν με συναρπάζει, με σκοτώνει». Οι φανατικοί καταναλωτές πολιτικών καβγάδων στα τηλεπαράθυρα μπορεί να πεθάνουν από πλήξη όταν ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν παίζει στις οθόνες τους. Ετσι, το απαγορευτικό εμφανίσεων που του επιβλήθηκε πριν από καιρό έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα κουτσομπολιά εντός κι εκτός του πολιτικού συστήματος. Κάποιοι λένε πως η κυβερνητική έδρα του ζήτησε να μιλάει μόνο για το υπουργείο του σε ερτζιανά και κανάλια αλλά εκείνος ξέρει ότι ενδέχεται να παρασυρθεί από τη φασαριόζικη φύση του σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη. Οπότε, επέλεξε μόνος του την ανακωχή με τη σιωπή – με την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο.
Εντάξει, για να είμαστε δίκαιοι, οι «σωφρονιστές» του Μαξίμου δεν προκάλεσαν στερητικό σύνδρομο στους απανταχού θαυμαστές του. Κανείς δεν τον φίμωσε στα σόσιαλ μίντια (εκεί παρέμεινε τόσο ενεργός όσο συνήθως και δεν σταμάτησε ποτέ να πληκτρολογεί με τα χέρια του στον λογαριασμό του στο Χ, αφήνοντας Facebook και Instagram σε συνεργάτες του). Αλλωστε, η ουσία του επικοινωνιακού του ταλέντου δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν στο στενό πρωθυπουργικό επιτελείο. Ούτε η αφοσίωση με την οποία μάχεται για την κυβέρνηση στα μιντιακά αλώνια.
Στις δυσκολότερες στιγμές των τελευταίων πεντέμισι χρόνων ήταν πάντα μπροστά από μια κάμερα προκειμένου να υπερασπιστεί τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Φίλοι του επισημαίνουν ότι έδινε τον αγώνα για κάθε θέμα, όχι μόνο για του εκάστοτε χαρτοφυλακίου του, «όταν άλλοι υπουργοί ή μέλη της ΚΟ απέφευγαν την έκθεση».
Μια γρήγορη αναδρομή στο αρχείο επιβεβαιώνει την παρατήρησή τους. Την εποχή του διχασμού κυβερνώντος κόμματος και κυβέρνησης εξαιτίας του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, π.χ. (ενώ ο Βελόπουλος έκανε πάρτι στις εκλογικές δεξαμενές των συντηρητικών), παρότι δεδηλωμένος οπαδός του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ της μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου, αναλύοντας τα οφέλη που έχει για ένα παιδί η ύπαρξη δύο γονέων στη ζωή του. Τι κι αν το μακρινό 2002 είχε εκδώσει βιβλίο στο οποίο προειδοποιούσε τον υποθετικό συντάκτη του νόμου που θα επέτρεπε σε ζευγάρια ομοφυλόφιλων να υιοθετούν πως θα διέπραττε ύβρη; Τη δε ημέρα που διαγράφηκε ο Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος που του άνοιξε την πόρτα της ΝΔ, δήλωσε «δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει. Υπάρχουν συγκεκριμένα όρια, και αυτό είναι βασικό για την κυβερνητική σταθερότητα».
Στο νούμερο 19 της Ηρώδου Αττικού δεν τον αποδέχονται μόνο ως τηλεπλασιέ των πολιτικών τους, πάντως. Τον έχουν κατατάξει στους «doers» υπουργούς.
…και από την ανάποδη
Βέβαια, αν και του αναγνωρίζεται πως ολοκληρώνει με επιτυχία σεβαστό αριθμό από τα πρότζεκτ του μπλε φακέλου του, ο ζήλος με τον οποίο διαλαλεί τη γραμμή της κυβερνώσας παράταξης προβληματίζει πολλούς. Γιατί; Επειδή «είναι ασυγκράτητος», όπως λένε διαφορετικές πηγές του Μαξίμου.
Σύμφωνα με μυημένους στα ενδότερα του πρωθυπουργικού μεγάρου, είναι αυτός για τον οποίο έχει χτυπήσει μιντιακό σιωπητήριο περισσότερες φορές από κάθε άλλο συμμετέχοντα στο υπουργικό συμβούλιο (φυσικά, δεν είναι ο μοναδικός που χρειάζεται να συνετιστεί με τέτοιο τρόπο από τους κήνσορες της κυβέρνησης).
Ο Παλμός, το non paper που λαμβάνουν καθημερινά οι γαλάζιοι ως μπούσουλα για τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, περιλαμβάνει συχνά ολόκληρα κατεβατά για να αναιρεθεί κάτι που είπε πάνω στην επικοινωνιακή του έξαψη. Ανθρωποι εκτός κόμματος που τον έχουν διαβάσει, εξηγούν πως δεν αναφέρεται ευθέως το όνομα του αλλά όποιοι μελετούν την ψηφιακή μπροσούρα, αντιλαμβάνονται αμέσως ότι αφορά κάποια ζημιά που εκείνος προκάλεσε.
Ο ίδιος έχει ομολογήσει σε συνομιλητή του πως ύστερα από τόσα χρόνια στα πλατό θεωρεί εαυτόν ειδήμονα της ραδιοτηλεόρασης. Οντως, ξέρει κάθε κόλπο που κάνει το προϊόν της πιο πιασάρικο. Ωστόσο, επικριτής του επιμένει ότι «μια λέξη του ή μια λάθος έκφρασή του μπορεί να μουτζουρώσει όλη τη στρατηγική» η οποία σχεδιάζεται στον πρωινό καφέ. Οσοι πιστεύουν ότι το απύλωτο στόμα του είναι το μεγαλύτερό του ελάττωμα επικαλούνται ως πιο πρόσφατο παράδειγμα τη σύσταση προς τη βάση της ΝΔ «όποιος πάει στο συλλαλητήριο στηρίζει Ζωή Κωνσταντοπούλου».
Η συγκεκριμένη ατάκα ήταν αρκετή για να προσάψουν στους κυβερνώντες πως δεν έσκυψαν ειλικρινά το κεφάλι. Ή ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από τα πλήθη που κατέβηκαν στους δρόμους.
Η πλειονότητα των νεοδημοκρατών τον νιώθουν ακόμη σαν ξενομερίτη απ’ το ΛΑΟΣ. «Λόγω φθόνου», ισχυρίζεται έμπειρος κοινοβουλευτικός με γνώση της κεντροδεξιάς ανθρωπογεωγραφίας. Εννοεί πως συνεχίζουν να τον αντιμετωπίζουν ως κάποιον ο οποίος ντοπάρει τον πυρήνα των παραδοσιακών τους ψηφοφόρων με υπερβολές ύφους και επιχειρηματολογίας.
Δυσκολεύεται να χαλιναγωγήσει το ρητορικό του ταπεραμέντο. Δεν μετράει τα λόγια του. Ούτε τα ζυγίζει. Ετσι, δίνει τακτικά στους πολιτικούς αντιπάλους της ΝΔ καλές αφορμές να της ρίχνουν την ευθύνη της τοξικότητας, ενώ παράλληλα απωθεί – με το ηχόχρωμα της φωνής του και μόνο – πολίτες που αυτοχαρακτηρίζονται αντιδεξιοί. Αναμφισβήτητα δεν είναι το τέλειο στέλεχος. Αλλωστε, η τελειότητα έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα: την τάση να είναι βαρετή – κι ο Αδωνις, από το 2007 που πρωτομπήκε στη Βουλή, δεν έπαψε να συμπεριφέρεται σαν υπηρέτης του θεάματος. Αυτή του η συνέπεια μάλλον κρίθηκε χρήσιμη προτού αποκατασταθούν οι σχέσεις του με τον πρωθυπουργό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου