Αφορμή για την παρούσα επιστολή μού έδωσε η απόφαση του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ να καλέσει σε απολογία τη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά για δημοσίευμά της σχετικό με την τραγωδία των Τεμπών, που δεν συμβάδιζε με «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Επιγραμματικά θα αναφέρω τα εξής: α) Οι δυτικές κοινωνίες έχουν κάνει διαχρονικά μεγάλους αγώνες και θεωρείται σημαντική κατάκτηση του δυτικού κόσμου, η δικαιοσύνη να απονέμεται από τους φυσικούς δικαστές και όχι από τα «λαϊκά εντεταλμένα δικαστήρια»! β) Ο λαός δεν έχει πάντοτε δίκιο και συχνά αλλάζει γνώμη, διότι δρα αυθόρμητα και συναισθηματικά και εύκολα παρασύρεται ή παραπλανάται από επιτήδειους λαοπλάνους. γ) Στο δημοψήφισμα του 2015, η πλειονότητα κατ’ ουσίαν ήταν υπέρ της καταστροφικής εξόδου της χώρας από το ευρώ και ο ίδιος αυτός λαός ασμένως δέχθηκε τη σωτήριο, αλλά όχι και χωρίς συνέπειες υπαναχώρηση της τότε αριστερής κυβέρνησης. δ) Οταν ο Κων/νος Καραμανλής έβαλε το 1980 τη χώρα στην τότε ΕΟΚ, ήταν βέβαιο ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν εναντίον και γι’ αυτό δεν έγινε δημοψήφισμα, και απεδείχθη ότι υπήρξε μια σωστή και σοφή απόφαση. ε) Και μια και πλησιάζει και το Πάσχα, ο ίδιος λαός που την Κυριακή των Βαΐων έστρωνε δάφνες για να περάσει ο Ιησούς, ο ίδιος αυτός λαός σε λίγες ημέρες φώναζε «Αρον άρον, σταύρωσον αυτόν»! Είναι πολλά τα σχετικά παραδείγματα. στ) Η ελληνική δικαιοσύνη λαμβάνει υπ’ όψιν «το κοινό περί δικαίου αίσθημα» και αυτή την έννοια έχει η παρουσία ενόρκων σε ορισμένες συνθέσεις δικαστηρίων, αλλά απ’ ό,τι γνωρίζω, περισσότερα προβλήματα δημιουργούν παρά επιλύουν. Βλέπουμε δηλαδή συχνά οι ένορκοι να έχουν ακριβώς αντίθετη γνώμη από τους τακτικούς δικαστές. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι λαοί δεν κυβερνώνται από το πλήθος, αλλά όπως έχει πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «Ο λαός κυβερνάται από την πνοή του ενός, τις αποφάσεις των ολίγων και την ψήφο των πολλών»!

 Aπό την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 10/04/25

Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα»

Κύριε διευθυντά,

Αφορμή για την παρούσα επιστολή μού έδωσε η απόφαση του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ να καλέσει σε απολογία τη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά για δημοσίευμά της σχετικό με την τραγωδία των Τεμπών, που δεν συμβάδιζε με «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Επιγραμματικά θα αναφέρω τα εξής:

α) Οι δυτικές κοινωνίες έχουν κάνει διαχρονικά μεγάλους αγώνες και θεωρείται σημαντική κατάκτηση του δυτικού κόσμου, η δικαιοσύνη να απονέμεται από τους φυσικούς δικαστές και όχι από τα «λαϊκά εντεταλμένα δικαστήρια»!

β) Ο λαός δεν έχει πάντοτε δίκιο και συχνά αλλάζει γνώμη, διότι δρα αυθόρμητα και συναισθηματικά και εύκολα παρασύρεται ή παραπλανάται από επιτήδειους λαοπλάνους.

γ) Στο δημοψήφισμα του 2015, η πλειονότητα κατ’ ουσίαν ήταν υπέρ της καταστροφικής εξόδου της χώρας από το ευρώ και ο ίδιος αυτός λαός ασμένως δέχθηκε τη σωτήριο, αλλά όχι και χωρίς συνέπειες υπαναχώρηση της τότε αριστερής κυβέρνησης.

δ) Οταν ο Κων/νος Καραμανλής έβαλε το 1980 τη χώρα στην τότε ΕΟΚ, ήταν βέβαιο ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν εναντίον και γι’ αυτό δεν έγινε δημοψήφισμα, και απεδείχθη ότι υπήρξε μια σωστή και σοφή απόφαση.

ε) Και μια και πλησιάζει και το Πάσχα, ο ίδιος λαός που την Κυριακή των Βαΐων έστρωνε δάφνες για να περάσει ο Ιησούς, ο ίδιος αυτός λαός σε λίγες ημέρες φώναζε «Αρον άρον, σταύρωσον αυτόν»! Είναι πολλά τα σχετικά παραδείγματα.

 στ) Η ελληνική δικαιοσύνη λαμβάνει υπ’ όψιν «το κοινό περί δικαίου αίσθημα» και αυτή την έννοια έχει η παρουσία ενόρκων σε ορισμένες συνθέσεις δικαστηρίων, αλλά απ’ ό,τι γνωρίζω, περισσότερα προβλήματα δημιουργούν παρά επιλύουν. Βλέπουμε δηλαδή συχνά οι ένορκοι να έχουν ακριβώς αντίθετη γνώμη από τους τακτικούς δικαστές.

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι λαοί δεν κυβερνώνται από το πλήθος, αλλά όπως έχει πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «Ο λαός κυβερνάται από την πνοή του ενός, τις αποφάσεις των ολίγων και την ψήφο των πολλών»!

ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΚΟΥΦΑΚΗΣ 

Οφθαλμίατρος Λάρισα



«Εκτός» κλυδωνισμοί, «εντός» ασυνεννοησία

Κύριε διευθυντά,

Οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις, δεν με εξέφραζαν, δεν με αντιπροσώπευαν ποτέ και εξακολουθούν να μη με εκφράζουν και να μη με αντιπροσωπεύουν. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτές στις οποίες έχω συμμετάσχει. Η μία ήταν το βράδυ που γύρισε ο Καραμανλής από το Παρίσι στις 24 Ιουλίου. Το βράδυ που αναγεννήθηκε η Ελλάδα. Η χούντα είχε πέσει.

Το ότι δεν συμμετέχω όμως δεν σημαίνει ότι δεν τις παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον. Ετσι και πρόσφατα, δικαιολογημένα πια στα 80 μου χρόνια, κάθισα για ώρες στην πολυθρόνα μου παρακολουθώντας τις πανελλήνιες ανθρώπινες συγκεντρώσεις σε ολόκληρη τη χώρα και παντού όπου υπάρχουν Ελληνες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αφορμή για αυτές τις λαοσυνάξεις υπήρξε ο άδικος χαμός των 57 ανθρώπων που έφυγαν τόσο πρόωρα στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Ενας σύγχρονος επιτάφιος θρήνος.

Ο Ελληνας είναι ευαίσθητος στον ανθρώπινο πόνο. Συμμετάσχει, νοιάζεται, συμπονεί. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;». Παράλληλα όμως το σήμαντρο που ηχούσε δυνατά για να ξυπνήσει ολόκληρη τη χώρα ήταν ένα μήνυμα για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της, την ηγεσία μας. Ξυπνήστε! Εμείς ξυπνήσαμε! Πόσο θα σας περιμένουμε...

Πάψτε πια να παίζετε σαν παιδάκια στην αυλή του σχολείου. Πάψε να λες ψέματα, μη με κοροϊδεύεις εμένα, μη μου τραβάς την κοτσίδα, μη μου βάζεις τρικλοποδιές... Το διάλειμμα τελείωσε. Τα κεφάλια σας μέσα. Ή σωστότερα τα κεφάλια σας κάτω.

Θα ήθελα να δω στον εξώστη του ορόφου της Βουλής των Ελλήνων όλη την πολιτική ηγεσία της χώρας, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κυβέρνηση, μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση, ενωμένη έστω και για λίγο, να ζητούν όλοι μαζί συγγνώμη. Να συναισθανθούν τις κρίσιμες ώρες που περνά η ανθρωπότητα και να προσπαθήσουν να κουβεντιάσουν σοβαρά «σαν μεγάλοι άνθρωποι» και όχι σαν άτακτα παιδιά. Δεν περιμένω να συμφωνήσουν, δεν θα το ήθελα άλλωστε, αλλά να διαφωνούν αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα, με επιχειρήματα που θα βοηθήσουν εμένα, τον απλό πολίτη, να καταλάβω, να κρίνω και να επιλέξω.

Αντ’ αυτού δεν πρόλαβαν να διαλυθούν οι συγκεντρώσεις και άρχισαν πάλι οι αλληλοκατηγορίες, οι αντιπαλότητες, οι αντικρούσεις, η πολυδιάσπαση. Και το όνειρό μου, όνειρο εαρινής ημέρας, έσβησε. Το σκέπασαν οι μολότοφ και τα δακρυγόνα, αλλά κυρίως οι ανακοινώσεις των πολιτικών κομμάτων.

Πεισματικά εξακολουθώ να διερωτώμαι γιατί; Τα ματάκια των δύο μικρών κοριτσιών στη φωτογραφία της πρώτης σελίδας της «Καθημερινής» της 2ας Μαρτίου 2025 τα λένε όλα. Γεμάτα κρυμμένη οργή της μιας, γεμάτα θλίψη και αναμονή της άλλης. Και τα δύο ζητούν απόκριση. Γιατί; Ως πότε;

«Χριστότητα και παιδείαν και γνώσιν δίδαξόν με... Βοήθησόν μοι, και σωθήσομαι». Μετά τον Επιτάφιο, έρχεται η Ανάσταση.

Ο πλανήτης μας ζει τις Ωρες της Μεγάλης Παρασκευής. Στα δικά μας χέρια βρίσκεται η Σωτηρία και η Ανάσταση.

ΜΑΡΩ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗ ΑΔΑΜΗ

 Ομότιμη καθηγήτρια ΕΜΠ



Η επί θύραις Μεγάλη Εβδομάδα

Κύριε διευθυντά,

Πλησιάζουμε προς το Πάσχα, το «πέρασμα» προς το καλύτερο και ωραιότερο για πιστεύοντες, εν μέσω δοκιμασιών, αμφιβολιών, ανασφαλειών και κάποτε οδυνών. Υφιστάμεθα το «Πάθος» και καρτερούμε το «Αναστάσιμο Φως» με την ελπίδα πως θα αφήσουμε πίσω θλίψεις και το χαμόγελο της «νέας εν Χριστώ ζωής και κοινωνίας» (εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ, Πάσχα 2003, Ιεροσολύμων κυρού Ειρηναίου Α΄) θα φωτίσει το πασχαλινό ξημέρωμα. Φυσικά πάντοτε πριν από την Ανάσταση προηγείται Σταύρωση και Θάνατος! Συν Θεώ Αγίω θα φτάσουμε μετά την «Αποκαθήλωση» (Μ. Παρασκευή) μπροστά στον «Επιτάφιο» για να προσκυνήσουμε το «Σώμα» του Εσταυρωμένου Αναστάντος Χριστού. Εκεί θα ακουμπήσουμε «βάρη και εξομολογήσεις», όπως μας καλούσε να κάνουμε ο μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Σκουτέλης, Προϊστάμενος της Ρωσικής Εκκλησίας της Αγίας Τριάδος (Φιλελλήνων, Αθήνα).

Ομως επειδή ο πειρασμός δεν έχει άλλη δουλειά απ’ το να μας εκνευρίζει χρονιάρες μέρες, κάποια άτομα που διακονούν σε ιερούς ναούς, παραδοσιακά εμφανίζουν ανεπίτρεπτες συμπεριφορές. Διατακτικά απαγορεύουν σε πιστούς να πάρουν για ευλογία έστω και ένα λουλουδάκι από το «Σώμα», ουρλιάζουν για τήρηση «ευταξίας» και γενικά καταντάνε ναούς σε στρατόπεδα νεοσυλλέκτων άλλων επάρατων εποχών. Ηρεμούν μόνο αν φτάσει κάποιος/α εκ των «επισήμων»! Τότε η ευγένεια επανέρχεται και εξαφανίζονται οι ως άνω αγενείς συμπεριφορές. Μόνο που η Εκκλησία δεν είναι αποκλειστικά σύναξη «επισήμων», γιατί αν κλείνει μόνο προς τα εκεί σίγουρα αποκλίνει του σκοπού της και εκτρέπεται. Με την ελπίδα ότι την επί θύραις Μεγάλη Εβδομάδα η Εκκλησία θα προφυλάξει τους πονεμένους πιστούς από τον υπέρμετρο ζήλο όσων τάχθηκαν να διακονούν ναούς, ας φτάσουμε προς το Αγιο Πάσχα, δεόμενοι «υπέρ των μισούντων και αγαπώντων ημάς». Καλή Ανάσταση!

ΙΩΑΝΝΗΣ Α. ΜΕΛΙΣΣΕΙΔΗΣ

Δρ Νομικής - Συγγραφέας Αθήνα



Οι κίονες του ναού του Νεμείου Διός

Κύριε διευθυντά,

Στο περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής της Κυριακής» 30/3/2025 δημοσιεύθηκε, με τίτλο «Νεμέα: Παντοτινή Αξία», κείμενο της κ. Νένας Δημητρίου. Στη σελ. 102 η κ. Δημητρίου αναφέρει: «...Προχωρώντας ανάμεσα σε αγριόχορτα και αγριολούλουδα, ορθώνονται οκτώ κίονες του ναού του Νεμείου Διός... Οταν το βλέμμα κατεβαίνει, συναντά τα απομεινάρια του σηκού...». Θέλω να διευκρινίσω ότι οι κίονες του ναού είναι εννέα και όχι οκτώ! Συγκεκριμένα, με την αναστήλωση, που τελείωσε πριν από περίπου δώδεκα χρόνια, προστέθηκαν έξι κίονες στους υπάρχοντες, μέχρι τότε, τρεις. 

ΜΑΤΘΑΙΟΣ Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Πλοίαρχος Π.Ν. ε.α.