Μπορεί η Δικαιοσύνη, που γίνεται αντιδημοκρατικό όπλο στα χέρια του αυταρχικού Ερντογάν, να γίνει σωτήριο δημοκρατικό εμβόλιο; Ναι, αν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι δικαστικές επεμβάσεις έχουν στόχο να διασφαλίσουν το θεμελιώδες αγαθό της δημοκρατικής και ειρηνικής εναλλαγής στην εξουσία και όχι να εξασφαλίσουν τη νίκη συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων επί άλλων. Αν είμαστε σίγουροι δηλαδή ότι οι δικαστικές επεμβάσεις δεν φέρνουν στην πραγματικότητα ακροδεξιά αποτελέσματα με το πρόσχημα της «αμυνόμενης δημοκρατίας», όπως συμβαίνει πχ με την υιοθέτηση των ακροδεξιών θέσεων για τους μετανάστες που επιτελούν όσα θα έκαναν οι ακροδεξιοί αν έφθαναν στην εξουσία.....

 Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 01/04/25

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ

Χθες ήταν η καταδίκη της Μαρίν Λε Πέν, την περασμένη εβδομάδα η σύλληψη του Εκρέμ Ιμάμογλου, στις αρχές Μαρτίου ο αποκλεισμός από τις εκλογές του υποψήφιου για την ρουμανική προεδρία Καλίν Γκεοργκέσκου, το 2023 ο αποκλεισμός από τις βουλευτικές εκλογές του Ηλία Κασιδιάρη.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν παρέμβαση της Δικαιοσύνης στον πολιτικό ανταγωνισμό για την εξουσία με αποφάσεις που στερούν από πρόσωπα (ή και από κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή και πολύ παλαιότερα το ΚΚΕ) το δικαίωμα διεκδίκησης της εξουσίας.

Βεβαίως, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη Γαλλία με συνεχή σταθερή δημοκρατική ιστορία τουλάχιστον 150 χρόνων και με θεσμούς με βάθος αιώνων τη Ρουμανία, την Τουρκία, ή και την Ελλάδα, στις οποίες ο πολιτικός ανταγωνισμός είναι οξύτατος και στην Τουρκία ιδιαίτερα η απόσταση μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας δεν είναι ποτέ πολύ μεγάλη. Αλλά και οι ΗΠΑ έχουν βαθύτατο δημοκρατικό παρελθόν – η «περίπτωση Τραμπ» όμως ανέδειξε κινδύνους που κανείς δεν τους είχε φανταστεί ως τώρα.

Όμως ούτε τώρα το ΚΚΕ, πχ, μπορεί να θριαμβολογήσει «ο αντιαμερικανισμός μας τώρα δικαιώνεται!», διότι Ρωσία και ΗΠΑ από κοινού ενισχύουν τις δυνάμεις που υπονομεύουν τη δημοκρατία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως τον Γκεοργκέσκου, ενώ και οι δύο από κοινού αδιαφορούν για την απόπειρα εξουδετέρωσης του Ιμάμογλου – εν μέρει, και η Ένωση.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ξαφνικά περάσαμε και ζούμε σε «εποχή τεράτων» όπως τείνει να καθιερωθεί – το βέβαιο είναι ότι τέρατα που ενδημούσαν αλλού φθάνουν στην περιοχή μας, σαν επιδημία που εξαπλώνεται· αντιδημοκρατική επιδημία.

Μπορεί η Δικαιοσύνη, που γίνεται αντιδημοκρατικό όπλο στα χέρια του αυταρχικού Ερντογάν, να γίνει σωτήριο δημοκρατικό εμβόλιο; Ναι, αν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι δικαστικές επεμβάσεις έχουν στόχο να διασφαλίσουν το θεμελιώδες αγαθό της δημοκρατικής και ειρηνικής εναλλαγής στην εξουσία και όχι να εξασφαλίσουν τη νίκη συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων επί άλλων.

Αν είμαστε σίγουροι δηλαδή ότι οι δικαστικές επεμβάσεις δεν φέρνουν στην πραγματικότητα ακροδεξιά αποτελέσματα με το πρόσχημα της «αμυνόμενης δημοκρατίας», όπως συμβαίνει πχ με την υιοθέτηση των ακροδεξιών θέσεων για τους μετανάστες που επιτελούν όσα θα έκαναν οι ακροδεξιοί αν έφθαναν στην εξουσία.

Για την περίπτωση της Τουρκίας είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι τα δικαστήρια χρησιμοποιούνται κατά των θεμελίων της δημοκρατίας· για την περίπτωση της Γαλλίας εγώ τουλάχιστον είμαι σίγουρος ότι στοχεύουν στην περιφρούρηση της δημοκρατίας. Για την περίπτωση χωρών όπως η Ελλάδα και η Ρουμανία μένει να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα – και ας ελπίσουμε ότι θα καταλάβουμε τι συμβαίνει πριν είναι πολύ αργά.