ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΟ: Να δούμε βεβαίως τί θα επιφέρει η επόμενη ημέρα, διότι τα γεγονότα είναι απρόβλεπτα, συνεπώς και οι εξ αυτών απορρέουσες εξελίξεις. Και ας μην παραγνωρίζουμε, ότι η οικονομική ισχύς μπορεί άνετα να εξελιχθεί και σε γενικότερη απληστία ισχύος, αυτό μπορεί να "μεθάει", αλλά έχει και όρια, κάποτε φθάνει και σε πορεία αντίστροφη, άλλωστε το "φαινόμενο Κοσκωτά" δεν είναι και τόσο παλιό, αν και η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται κατ' ανάγκην, δεν λειτουργούν απαραίτητα οι αυτοματισμοί. Πάντως η εμπλοκή και με το ποδόσφαιρο οδηγεί σε προφανή εργαλειοποίηση, που στο τέλος μπορεί να μην αποδώσει τα αναμενόμενα, σε αυτήν έστω την παράπλευρη κατεύθυνση, άλλωστε και οι «Ολυμπιακοί» έχουν ψυχή και άποψη. Είμαι πάντως της γνώμης, ότι όσο επιδιώκεται να οδηγηθεί τελικώς το πράγμα σε σφόδρα προσωποποιούμενη αντι-Μητσοτακική στρατηγική τελικώς θα (αυτο)εκτίθεται, συνυπολογίζοντας και τη "σοφή" στρατηγική Μητσοτάκη να διείδει έγκαιρα τη "δυναμική" του θέματος και να κρατήσει έγκαιρα αποστάσεις. Βεβαίως δεν παύει να πλειοδοτεί σε τέτοιους τόνους, συνήθεις στην αρθρογραφία του, έστω και σε μονόστηλο, ο Αντ. Καρακούσης, οιονεί «ιδεολογικός υπεύθυνος», όπως εμφανίζεται να προκύπτει. Δεν παθιαζόμαστε, άλλωστε θα πάρει χρόνο μέχρι τη δίκη, η οποία θα γίνει κατά τα προβλεπόμενα. Και όσο επιχειρούμε να ανατρέχουμε σε τέτοιους εναγκαλισμούς, ας είμαστε σε ετοιμότητα να ανατρέχουμε και σε ανάλογες προηγηθείσες εμπειρίες του παρελθόντος, αρχής γενομένης απο την εξουσία Τσίπρα....Κατά τα λοιπά το ΥΓ από το παρατιθέμενο σημείωμα του Γιάννη Παντελάκη ας κρατηθεί επίσης, ως προς το πρόσωπο του Λαζόπουλου. Σ.Χ.Μ.

 Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

'ΤΑ ΝΕΑ", πρωτοσέλιδο, 04/04/25

Μαγείρεμα για τον έλεγχο του Τύπου

Δεν την αντέχω την γκρίνια. Δηλαδή τι δεν αντέχω; Να τα βρίσκουμε όλα μαύρα κι άραχνα, όταν η χώρα ή έστω ορισμένοι τομείς του κρατικού μηχανισμού, όπως η Δικαιοσύνη, «πετάνε»! Για την ακρίβεια, δεν «πετάνε» απλώς (όρος που μπορεί να παρεξηγηθεί, διότι έρχεται σε αντιστοιχία με το κλασικό «πετάνε αϊτό», φράση που χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να καταδείξουμε φαινόμενα αδιαφορίας), αλλά έχουν ξεπεράσει σε ταχύτητα ακόμη και αυτόν τον Γιουσέιν Μπολτ. Που, από ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο, κατάντησε να διαφημίζει απορρυπαντικά.

Στην υπόθεση για την οποία θα μιλήσω εν συνεχεία, δύο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία: η ταχύτητα και το μαγείρεμα. Χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο, σε αυτή την υπόθεση, λειτούργησαν και τα δύο μαζί. Στόχος, όχι ο «Χρυσός Σκούφος» ούτε έπαθλο ανάλογο του «Master Chef». Αλλά το πώς θα ελεγχθεί το μεγαλύτερο συγκρότημα Τύπου στην Ελλάδα, το δικό μας εδώ, η Alter Ego Media, ο πρώην ΔΟΛ. Να σταματήσει να ελέγχει την εξουσία, να πάψει να ασκεί κριτική, να εγκαταλείψει τις αποκαλύψεις, να αφυδατωθεί, να παραβλέψει και, ει δυνατόν, να παρακάμψει απαραβίαστους όρους και αξίες, όπως η δεοντολογία και η αντικειμενική πληροφόρηση. Να μη συμβάλει ούτε να συνεισφέρει στην αλήθεια. Αλλά να στρατευθεί με όλες του τις δυνάμεις στην αποθέωση του κυβερνητικού έργου και εκείνου που κρατάει την μπαγκέτα των εξελίξεων, του Κυριάκου…

Η «πρόθυμη» Δικαιοσύνη

Καθότι το έργο δεν ήταν εύκολο και επειδή κι άλλοι είχαν επιχειρήσει κάτι ανάλογο στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε, ως το μακρύ χέρι της κυβερνητικής εξουσίας – και πάλι –, η Δικαιοσύνη. Η «πρόθυμη» Δικαιοσύνη. Αυτή που, όταν «πρέπει», κατάγει παγκόσμια ρεκόρ. Ρεκόρ, τα οποία σε κάνουν να τρίβεις τα μάτια σου. Και μαζί να στέκεσαι ενεός («παγωτό», κατά την έκφραση των πιτσιρικάδων) για το πώς επιτεύχθηκε το ρεκόρ. Ιδού, λοιπόν, με στοιχεία:


– Αφορά την υπόθεση της παραπομπής του Βαγγέλη Μαρινάκη, του δημάρχου Πειραιά Γιάννη Μώραλη και τριών διοικητικών στελεχών του Ολυμπιακού, των Κ. Καραπαπά, Τ. Αγραφιώτη και Μ. Κουντούρη, για ηθική αυτουργία στην εγκληματική επίθεση μιας ομάδας χουλιγκάνων κατά της Αστυνομίας, πέρυσι, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός νεαρού αστυνομικού, του Γ. Λυγγερίδη.

Παρότι τίποτε δεν συνηγορούσε στην παραπομπή των πέντε αυτών πολιτών σε δίκη, διότι το εκ προοιμίου σαθρό κατηγορητήριο που συνέταξε μια άπειρη εισαγγελέας δεν κατόρθωσε να «δέσει» με πραγματικά στοιχεία την εμπλοκή τους στην υπόθεση του θανάτου του αστυνομικού, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται πλέον ενώπιον μιας δίκης. Με άθλιες, παντελώς ανήκουστες, κατηγορίες.

Γιατί συνέβη αυτό; Διότι το δικαστικό συμβούλιο, το οποίο συγκλήθηκε για να εξετάσει την εισαγγελική πρόταση, αντί της προφανούς απαλλαγής τους, την έκανε… ομόφωνα δεκτή! Σε χρόνο – ρεκόρ. Παγκόσμιας «ακτινοβολίας».

Διάβαζαν 2.000 σελίδες την ημέρα…

Προσέξτε, παρακαλώ, και βγάλτε συμπέρασμα: το δικαστικό συμβούλιο έκανε δεκτή την πρόταση μέσα σε… 18 ημέρες από την ημέρα που του υποβλήθηκε η εισαγγελική πρόταση. Σιγά το πράγμα, θα σκεφτεί κάποιος. Δύο εβδομάδες και κάτι, είναι πολύς χρόνος. Πολύς; Για να δούμε αν αρκούν 18 ημέρες για να διαβαστούν οι… 35.000 σελίδες της δικογραφίας και να εξεταστεί και το λοιπό αποδεικτικό υλικό. Λογικά, οι άνθρωποι αυτοί – το τριμελές συμβούλιο δηλαδή – θα πρέπει να διάβαζαν περίπου… 2.000 σελίδες ημερησίως!!!

Κοιμούνταν καθόλου; Ξεκουράζονταν; Ετρωγαν; Ασχολούνταν με τον εαυτό τους; Δύσκολο μου ακούγεται αν έχεις να διαβάσεις τέτοιο όγκο εγγράφων – αναλογεί περί τις 700 σελίδες την ημέρα για τον καθένα τους.

Βιονικοί δικαστές, το δίχως άλλο. Και τόσο διαφορετικοί από τους συναδέλφους τους. Διότι προσέξτε, επίσης, διαπιστώσεις που έχει κάνει η Παγκόσμια Τράπεζα, που έστειλε επειγόντως στα μέρη μας, πέρυσι τέτοιο καιρό, ομάδα συμβούλων της να μελετήσει την ελληνική Δικαιοσύνη και ειδικότερα το «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε»: στη χώρα μας αναλογούν 37 δικαστές ανά 100.000 κατοίκους, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι 17 δικαστές ανά 100.000 κατοίκους. Στην Ελλάδα όμως για μια απόφαση δικαστηρίου απαιτούνται κατά μέσο όρο πάνω από 1.600 ημέρες!!!

Βγάλτε συμπέρασμα, λοιπόν, για το τι («μαγείρεμα») έγινε με την απόφαση του Τριμελούς Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Οι άνθρωποι δεν υπερέβησαν μόνο τα ανθρώπινα όρια, συναγωνίστηκαν τον Γιουσέιν Μπολτ και τον έκαναν να φάει τη σκόνη τους!

Η… χελώνα έγινε λαγός

Και αν δεν αρκούν αυτά, μπορώ να παραθέσω και άλλα στοιχεία. Σύμφωνα με δεύτερη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εκπονήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ελληνικής Κυβέρνησης, στα ελληνικά δικαστήρια απαιτούνται 1.400 ημέρες μέχρι την τελεσιδικία μιας απόφασης επί ποινικών υποθέσεων. Και… 1.711 ημέρες από την κατάθεση μιας αστικής φύσεως αγωγής μέχρι την εκτέλεση της δικαστικής απόφασης επ’ αυτής. Τούτων δοθέντων, η Παγκόσμια Τράπεζα, ύστερα από ώριμη σκέψη και αφού μελέτησε όλα τα στοιχεία, κατέταξε τις επιδόσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης στην… 146η θέση παγκοσμίως!!!

Πληροφοριακά αναφέρω ότι οι χώρες της υφηλίου είναι εν συνόλω 204…

«Διαμαντάκια» άλλων εποχών

Η πλάκα είναι ότι στο βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών με το οποίο παραπέμπονται οι πέντε που προαναφέρω, μόνο 7 σελίδες από τις 700 του βουλεύματος τους αφορούν! Και μέσα σε αυτές τις 7 σελίδες υπάρχουν μερικά «διαμαντάκια», τα οποία παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Καταδικασμένες πολιτικά και ιστορικά. Οπως, για παράδειγμα, γίνεται λόγος για ένα επιχείρημα αθωότητας που προβάλλει ο «κατηγορούμενος» Β. Μαρινάκης, το οποίο λέει «δεν αξιολογείται στο παρόν διαδικαστικό στάδιο, αλλά θα σταθμιστεί μεταγενέστερα»!!!

Πότε «μεταγενέστερα», δεν προσδιορίζει, αφήνει να εννοηθεί ότι ίσως «θα σταθμιστεί» στη δίκη που θα ακολουθήσει!

Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εμένα μου χτύπησαν καμπανάκια. Θυμήθηκα ότι αυτή ήταν μια προσφιλής τακτική του αλησμόνητου Μίμη Παπαγγελόπουλου, που ήταν της άποψης επί ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν τρέχει και τίποτε να ασκηθεί μια δίωξη, κι ας τα βρει μετά – ο διωκόμενος – στα δικαστήρια!

Αντιγράφει, λοιπόν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη τις πρακτικές της κυβέρνησης Τσίπρα;

Βέβαιη η αποτυχία τους

Τις αντιγράφει, και με τον χειρότερο τρόπο, πρέπει να σας πω. Δεν μας στηρίζει επαρκώς, όσο θα θέλαμε τέλος πάντων, το «Συγκρότημα»; Μας κάνει κριτική το Mega ή το in.gr; Τράβα μια (δικαστική) «ομηρία» του Μαρινάκη να έχει να πορεύεται, μήπως και συνετιστούν οι κάτω απ΄ αυτόν και αναγνωρίσουν ότι «σαν τον Κυριάκο δεν έχει». Οπως ακριβώς τον αγιογραφούν και τα «σεσημασμένα»… ΦΕΚ, που συντηρούμε, με πάσης φύσεως «παροχές».

Καμία πρωτοτυπία. Διότι αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται τώρα δεν είναι παρά μια επανάληψη των όσων συνέβησαν το 2016-2017, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οταν η κυβέρνηση Τσίπρα προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό της τον ΔΟΛ, προκειμένου να μας πειθαναγκάσει να πάψουμε να της ασκούμε κριτική. Με εκβιασμούς, με διώξεις, με απειλές, με τραμπουκικές μεθοδεύσεις, με οικονομικό στραγγαλισμό – μέχρι και κατάσχεση των εισπράξεων από το πρακτορείο Τύπου έκαναν καθημερινά για να σταματήσει η έκδοση των «ΝΕΩΝ» και του «ΒΗΜΑΤΟΣ». Και πάντα με την «πρόθυμη» Δικαιοσύνη ως όπλο. Οπως και τώρα.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα οι μέθοδοι μένουν ίδιες. Το κακό για τους σημερινούς είναι ότι δεν τους δίδαξαν τίποτε το παρελθόν και η τύχη που είχαν οι προηγούμενοι που αποπειράθηκαν να ποδηγετήσουν το Συγκρότημα. Αλλά θα αποτύχουν, είναι βέβαιο…

ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ...

Ότι ο Μαρινάκης παρεμβαίνει και μάλιστα τόσο ωμά στην πολιτική ζωή της χώρας είναι ένα επικίνδυνο φαινόμενο που παραπέμπει στον Μπερλουσκονισμό αλλά και τον Τραμπισμό.

Δεν γνωρίζω αν θέλει να κατέβει στην πολιτική, αυτό το οποίο είναι σίγουρο είναι πως δείχνει εδώ και καιρό φιλοδοξίες να παρεμβαίνει και να διεκδικεί ρόλο μεγαλύτερο από αυτόν που έχει.Τελευταίο πρόχειρο παράδειγμα οι δηλώσεις του με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου οι οποίες φυσικά προβλήθηκαν έντονα από τα πολλά ΜΜΕ ιδιοκτησίας του.

Τι είναι ο Μαρινάκης να παριστάνει τον τελετάρχη στην παρέλαση της Ν.Υόρκης και να κάνει δηλώσεις σαν τους εκλεγμένους πολιτικούς σε μια εθνική επέτειο; με ρώτησε δικαίως ένας φίλος. Καλή ερώτηση.

Ότι πολλοί, εξαιρετικά πολλοί άνθρωποι, βρίσκονται για πολλούς λόγους απέναντι από την κυβέρνηση και βλέπουν τον Μαρινάκη ως σύμμαχο επειδή και αυτός επιτίθεται στην κυβέρνηση (κοινός εχθρός) είναι μια απλουστευτική και αστεία προσέγγιση. Ο επιχειρηματίας μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν εξαιρετικά φιλικός με την κυβέρνηση. Γιατί άλλαξε στάση και μεταβλήθηκε σε σκληρό πολέμιο της, είναι μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον και τα ΜΜΕ αυτή έπρεπε να αναδείξουν.

Οτι όλοι οι έχοντες εξωθεσμική εξουσία αλλάζουν προθέσεις σαν τα πουκάμισα επειδή αλλάζουν τα συμφέροντα τους, δεν τους κάνει συμμάχους μας.Αν αύριο οι ισορροπίες (τα συμφέροντα τους δηλαδή) αλλάξουν μπορεί να τους δούμε να υμνούν πάλι την κυβέρνηση όπως έκαναν πριν καιρό.

Ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση από το 2019 επέλεξαν να αγκαλιάσουν και αυτόν και άλλους μιντιάρχες (όπως και πρόθυμους δημοσιογράφους) για να τα έχουν καλά μαζί τους και να επιβάλουν την σιωπή ή την παραπληροφόρηση των μίντια είναι κατακριτέο, απαράδεκτο και έξω από κάθε πολιτική ηθική.

Είναι χαρακτηριστικό των εξουσιών να το κάνουν αυτό και η σημερινή εξουσία το έκανε σε υπερβολικό βαθμό,τα ήθελε όλα, δεν αρκέστηκε σε παραδοσιακά φιλικά της Μέσα,προχώρησε με έμμεσο ή άμεσο τρόπο στην προσπάθεια ελέγχου της πλειονότητας των ΜΜΕ. Και σε μεγάλο μέρος τα κατάφερε. Να την επικρίνουμε όμως για αυτό και να μην συνδέουμε τις επιθέσεις του Μαρινάκη με δικές του καλές προθέσεις. Απλά κάπου τα χάλασαν μεταξύ τους.

Οι υπερβολικά πρόθυμοι δημοσιογράφοι που δείχνουν εξαιρετικές επιδόσεις στην ευλυγισία οφείλουν να γνωρίζουν ότι συνήθως είναι μιας χρήσης, μετά τους πετάνε για να πάνε στους επόμενους. Δήθεν αντάρτες που τώρα μέσα από τα ΜΜΕ επιρροής του Μαρινάκη ξιφουλκούν κατά της κυβέρνησης,είναι οι ίδιοι που μέχρι να αλλάξει γραμμή το αφεντικό κολάκευαν την κυβέρνηση. Την ίδια κυβέρνηση.

Το πρόβλημα τους δεν είναι μόνο ότι χάνουν όποια αξιοπιστία διαθέτουν αλλά και ότι κάποια στιγμή θα πεταχτούν σαν στημένες και άχρηστες λεμονόκουπες γιατί θα έχουν εκτεθεί υπερβολικά υπηρετώντας το αφεντικό με δουλικό τρόπο. Το αφεντικό θα αλλάξει προθέσεις και αυτοί θα έχουν χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.Και αυτό είναι το πιο θλιβερό για έναν δημοσιογράφο.

ΥΓ: Όσο για τους γελοτοποιούς τύπου Λαζόπουλου που υποδύονται και τους αντισυστημικούς, θυμάμαι πως έκαναν ακριβώς το ίδιο πριν κάποια χρόνια σπέρνοντας λαικισμό και χυδαιότητα μέσα απο ένα άλλο αφεντικό τους,τον Κοντομηνά...