Στη διά βίου πορεία κάθε οδηγού σημειώνονται πολλές χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες αυτός –προσωρινά ή μόνιμα– καθίσταται επικίνδυνος για οδήγηση, είτε γιατί κατανάλωσε αλκοόλ ή άλλες ουσίες, είτε γιατί έσπασε ένα μέλος ή χειρούργησε κάποιο μάτι ή τέλος γιατί γέρασε. Φυσικά είναι αδύνατο για την πολιτεία να παρακολουθεί τη διαχρονική πορεία της υγείας εκατομμυρίων ατόμων. Κάθε τέτοια προσπάθεια μόνο προβλήματα και στρεβλώσεις προκαλεί. Η εφαρμοζόμενη στη χώρα μας μεθόδευση των ανανεώσεων των αδειών οδήγησης σε διάφορες ηλικίες σε συνάρτηση με ιατρικές γνωματεύσεις όχι μόνο δεν έχει αποδώσει αποτελέσματα, αλλά αντιθέτως έχει επιβαρύνει δυσανάλογα την ποιότητα της ζωής μας έχοντας ταυτόχρονα προκαλέσει και τις γνωστές σε όλους μας ανεπιθύμητες στρεβλώσεις. Η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτεί την καλλιέργεια στον ύψιστο δυνατό βαθμό της υπευθυνότητας και του αυτοελέγχου κάθε οδηγού για αδιάλειπτη διατήρηση της ικανότητάς του οδήγησης. Η Γερμανία έχει επιλέξει αυτή τη λύση με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η άδεια οδήγησης εκεί έχει ισόβια ισχύ, αλλά συνδυάζεται με ταυτόχρονη προσωπική ευθύνη κάθε οδηγού για υποχρεωτική και συνεχή διατήρηση της ικανότητάς του. Είναι γεγονός βέβαια το ότι μέθοδος που λειτουργεί σε μια ξένη χώρα μπορεί να μη λειτουργήσει στη δική μας. Θα αποτελούσε πάντως σημαντική πρόοδο η θέσπιση ανάλογης εφαρμογής η οποία μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα. Κατά τη χορήγηση της αδείας οδήγησης προτείνω να κατατίθεται από τον ενδιαφερόμενο υπεύθυνη δήλωση περί υποχρεώσεώς του να διατηρεί αδιαλείπτως την ικανότητά του οδήγησης.

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 02/04/25

Ηλικιακός «ρατσισμός» και υπεύθυνη οδήγηση

Κύριε διευθυντά,

Μεγάλη δημοσιότητα έχει προσλάβει τελευταία το θέμα των υπερήλικων οδηγών που παρουσιάζεται ως κύριο αίτιο των πολυάριθμων ατυχημάτων που σημειώνονται. Για έναν προσεκτικό παρατηρητή των όσων συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους μας αυτή η άποψη δεν φαίνεται να στηρίζεται επαρκώς.

Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία επίσης, όπως αναλυτικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δεν δικαιολογούν ένα τέτοιο συμπέρασμα. Παρά ταύτα, το θέμα της ασφαλούς οδήγησης παραμένει οξύ και απαιτεί άμεση αντιμετώπιση. Η υπευθυνότητα κάθε οδηγού δεν σχετίζεται βέβαια με την ηλικία του. Στην αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε οι υπερήλικες οδηγοί να θεωρούνται ασφαλέστεροι.

Το θεμελιώδες ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι το πότε κάθε οδηγός θα πρέπει να αποφασίζει να απόσχει της οδήγησης, αντιλαμβανόμενος ότι η ικανότητά του να οδηγεί με ασφάλεια έχει μειωθεί. Κάθε άτομο γερνάει με διαφορετικό τρόπο και επομένως η ηλικία από μόνη της δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο.

Στη διά βίου πορεία κάθε οδηγού σημειώνονται πολλές χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες αυτός –προσωρινά ή μόνιμα– καθίσταται επικίνδυνος για οδήγηση, είτε γιατί κατανάλωσε αλκοόλ ή άλλες ουσίες, είτε γιατί έσπασε ένα μέλος ή χειρούργησε κάποιο μάτι ή τέλος γιατί γέρασε.

Φυσικά είναι αδύνατο για την πολιτεία να παρακολουθεί τη διαχρονική πορεία της υγείας εκατομμυρίων ατόμων. Κάθε τέτοια προσπάθεια μόνο προβλήματα και στρεβλώσεις προκαλεί. Η εφαρμοζόμενη στη χώρα μας μεθόδευση των ανανεώσεων των αδειών οδήγησης σε διάφορες ηλικίες σε συνάρτηση με ιατρικές γνωματεύσεις όχι μόνο δεν έχει αποδώσει αποτελέσματα, αλλά αντιθέτως έχει επιβαρύνει δυσανάλογα την ποιότητα της ζωής μας έχοντας ταυτόχρονα προκαλέσει και τις γνωστές σε όλους μας ανεπιθύμητες στρεβλώσεις.

Η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτεί την καλλιέργεια στον ύψιστο δυνατό βαθμό της υπευθυνότητας και του αυτοελέγχου κάθε οδηγού για αδιάλειπτη διατήρηση της ικανότητάς του οδήγησης. Η Γερμανία έχει επιλέξει αυτή τη λύση με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η άδεια οδήγησης εκεί έχει ισόβια ισχύ, αλλά συνδυάζεται με ταυτόχρονη προσωπική ευθύνη κάθε οδηγού για υποχρεωτική και συνεχή διατήρηση της ικανότητάς του. Είναι γεγονός βέβαια το ότι μέθοδος που λειτουργεί σε μια ξένη χώρα μπορεί να μη λειτουργήσει στη δική μας.

Θα αποτελούσε πάντως σημαντική πρόοδο η θέσπιση ανάλογης εφαρμογής η οποία μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα. Κατά τη χορήγηση της αδείας οδήγησης προτείνω να κατατίθεται από τον ενδιαφερόμενο υπεύθυνη δήλωση περί υποχρεώσεώς του να διατηρεί αδιαλείπτως την ικανότητά του οδήγησης.

Μια αναπροσαρμογή των διαφόρων επαπειλούμενων συνεπειών σε περιπτώσεις πρόκλησης ατυχημάτων θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά προς την κατεύθυνση τήρησης αυτής της υποχρέωσης. Η βελτίωση του επιπέδου της οδικής ασφάλειας αποτελεί καθήκον όλων μας. Είναι καιρός να αναλάβει ο καθένας μας τις ευθύνες του.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΝΕΓΚΑΣ
Βούλα



Η κούρσα εξοπλισμών και «πού βαδίζουμε;»

Kύριε διευθυντά,

Αναμφίβολα η Ευρώπη βρίσκεται στη φάση της αύξησης των αμυντικών δαπανών, με τις μεγάλες δυνάμεις της να ενισχύουν τις στρατιωτικές τους βιομηχανίες. Οι πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η αυξανόμενη ένταση στις διεθνείς σχέσεις και η πολιτική του προέδρου των ΗΠΑ, έχουν οδηγήσει –είναι η αφορμή;– σε μια καινούργια «ανανεωμένη» κούρσα εξοπλισμών. Η σκέψη όλων οδηγείται στο ότι είμαστε πια στο τέλος της ειρηνικής ανάπαυλας των 70 χρόνων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκλεισαν οι πληγές και τέρμα το διάλειμμα, πάμε ξανά!

Το καινούργιο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα της Ευρώπης είναι αυτό που θα επηρεάσει τα μέγιστα τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις – ας είμαστε ρεαλιστές. Ομως το σημαντικό είναι οι απειλές και οι φόβοι του πολέμου που απορρέουν από μια τέτοια στροφή. Οι πολεμικές βιομηχανίες είναι τεράστιες οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες για να είναι βιώσιμες πρέπει να έχουν αγορές. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι η παραγωγή όπλων δεν γίνεται –και δεν θα γίνει– μόνο για στρατηγικούς ή αμυντικούς λόγους, αλλά και για οικονομικούς. Εχουμε μια ενίσχυση της «εμπορευματοποίησης» και της «ιδιωτικοποίησης» του πολέμου. Οι Γερμανοί το λένε –και το κάνουν– ξεκάθαρα (dw.com, Geopolitico, cnn.gr). Η πολεμική βιομηχανία είναι ένας από τους πιο κερδοφόρους τομείς του παγκόσμιου εμπορίου. Οι κυβερνήσεις επενδύουν δισεκατομμύρια ευρώ στην παραγωγή σύγχρονων οπλικών συστημάτων και για την ενίσχυση της βιομηχανίας τους κόβοντας κεφάλαια από τους τομείς της πρόνοιας.

Η διάθεση των όπλων μπορεί να γίνεται είτε μέσω επίσημων κρατικών συμφωνιών είτε μέσω σκιωδών διαδρομών, όπου τα όπλα καταλήγουν σε πολέμους, εμφύλιες συρράξεις και τρομοκρατικές οργανώσεις. Και εδώ είναι το πρόβλημα: όταν το κέρδος είναι βασικό κίνητρο, οι ηθικές και γεωπολιτικές συνέπειες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Η ύπαρξη αυτής της αγοράς σημαίνει ότι σε κάποιο σημείο του πλανήτη θα υπάρξει χρήση των όπλων. Αν όχι άμεσα, τότε μέσω πωλήσεων, πιέσεων και εκβιασμών. Τα όπλα παράγονται για να χρησιμοποιηθούν!

Θεωρητικά, οι διεθνείς συνθήκες ελέγχουν τη διακίνηση όπλων, αλλά στην πράξη το λαθρεμπόριο και η πολιτική σκοπιμότητα καθιστούν αυτούς τους ελέγχους ανεπαρκείς. Πολλές χώρες εξοπλίζουν αντίπαλες παρατάξεις ταυτόχρονα, άλλες τροφοδοτούν πολέμους που δεν θέλουν να λήξουν, και άλλες χρησιμοποιούν την πώληση όπλων ως διπλωματικό εργαλείο. Με λίγα λόγια, οι εξαγωγές όπλων αποτελούν εργαλείο πολιτικής επιρροής, ενισχύεται η εμπορευματοποίηση των στρατιωτικών συγκρούσεων και τροφοδοτούνται νέες εστίες έντασης. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι νέο στην Ιστορία. Κάθε περίοδος έντασης συνοδεύεται από αυξημένη στρατιωτική δραστηριότητα και επενδύσεις σε εξοπλισμούς. Ο φόβος που διαχέεται είναι λογικός: Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει σε κλιμάκωση των συγκρούσεων και σε αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας ασφάλειας. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η Ευρώπη βαδίζει προς μια πιο ασφαλή ή μια πιο ασταθή εποχή μέσα από αυτή την κούρσα εξοπλισμών...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΑΜΕΛΛΟΣ


Το μεγάλο μυστήριο της ύπαρξής μας

Κύριε διευθυντά,

Η παρουσίαση από τον κ. Ηλία Μαγκλίνη του βιβλίου του καθηγητή Στέφανου Τραχανά «Ο βομβιστής και ο στρατηγός» στην «Καθημερινή» είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ουσιαστικό στοιχείο στην παρουσίαση είναι η αναφορά στην αλληλεπίδραση των υλικών στοιχείων από μακρινές αποστάσεις. Π.χ., η απόσταση του πυρήνα του ατόμου του υδρογόνου από τα περιφερόμενα ηλεκτρόνια είναι κολοσσιαία. (Σε τεχνικούς όρους είναι 4-5 τάξεις μεγέθους – δηλαδή σε ανθρώπινα κατανοητές διαστάσεις ένα μέτρο προς δέκα ή εκατό χιλιόμετρα!). Στην περίπτωση του υλικού κόσμου ο Νιλς Μπορ ήταν ο εμπνευστής της Ατομικής Θεωρίας της Υλης το 1900. Το περίεργο είναι ότι ο γενετιστής E.B. Lewis το 1978 παρατήρησε μια συσχέτιση αποστάσεων όπου τον ρόλο του πυρήνα του ατόμου του υδρογόνου παίζει το γονιδίωμα (DNA) και τον ρόλο των ηλεκτρονίων το αναπτυσσόμενο έμβρυο. Αργότερα παρατηρήθηκε ότι αυτός ο συσχετισμός ισχύει για όλους τους ζωντανούς οργανισμούς και μάλιστα διατηρώντας και την αναλογία (1 προς 40.000) του ατόμου του υδρογόνου, κάτι που είναι πολύ περίεργο... 

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Βιοφυσικός