SerMichiotis: Εχει όρια η δημοκρατία; Ασφαλώς έχει. Τα όρια που θέτει η έννομη τάξη την οποία η ίδια η δημοκρατία έχει θεσπίσει. Και η οποία έχει αναθέσει την τήρηση και την επιβολή των ορίων που θέτει ο νόμος στη Δικαιοσύνη. Με άλλα λόγια, η δημοκρατία δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Οποιος θέλει μπορεί να πολιτεύεται, να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να βάζει υποψηφιότητα ή να εκλέγεται αλλά μέσα στα όρια μιας έννομης τάξης. Δηλαδή, μέσα στα όρια της δημοκρατίας. Προφανώς τα όρια αυτά δεν αρέσουν σε όσους τα παραβιάζουν. Πρόβλημά τους. Ακόμη κι όταν έχουν προφανείς επιπτώσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καταδικαστική απόβαση βάζει ένα τεράστιο εμπόδιο στις προεδρικές φιλοδοξίες της Λεπέν. Οχι όμως επειδή δεν αρέσουν οι απόψεις της, πράγμα που θα ήταν όντως προβληματικό από την άποψη της δημοκρατίας. Αλλά επειδή το δικαστήριο έκρινε ότι η Λεπέν παραβίασε τον νόμο υπεξαιρώντας χρήματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Φυσικά η ίδια μιλάει για «πολιτική απόφαση» (31/3). Σιγά τον πολυέλαιο. Μια δικαστική απόφαση δεν είναι πολιτική επειδή αφορά πολιτικούς, ούτε επειδή έχει πολιτικές επιπτώσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολιτικοί δεν έχουν κανενός είδους ακαταλόγιστο. Ελέγχονται όπως όλοι μας, ακόμη κι όταν το κοινοβουλευτικό σύστημα τους παρέχει κάποιας μορφής εύλογη προστασία από διώκτες, πολιτικούς αντιπάλους, δικομανείς, φιγουρατζήδες ή ανισόρροπους συνωμοσιολόγους. Οταν λοιπόν ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντ. Πεσκόφ μιλάει για «καταπάτηση των δημοκρατικών κανόνων» φανερώνει απλώς την παντελή άγνοιά του για εκείνο που ονομάζεται «δημοκρατικοί κανόνες» (31/3). Και πού να τους μάθει ο άνθρωπος αυτούς τους κανόνες; Να ρωτήσει τον Πούτιν; Ούτως ή άλλως, υποθέτω πως όλοι στη δημοκρατική Ευρώπη έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη γαλλική Δικαιοσύνη από ό,τι στον Ορμπαν, τον Βίλντερς, τον Μασκ, τον Τραμπ, τον Σαλβίνι ή τον Πούτιν. Ακόμη περισσότερο που κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι «η ηγεσία της ορίζεται από την κυβέρνηση», όπως ακούμε από διαφόρους στα μέρη της. Ούτε ότι τελεί σε καθεστώς διαπλοκής και διατεταγμένης υπηρεσίας. Οταν έχεις ασκήσει διώξεις μόνο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια σε δύο πρώην προέδρους της Δημοκρατίας, έναν πρώην πρωθυπουργό, αρκετούς πρώην υπουργούς (όπως ο Ντομινίκ Στρος-Καν), μία αρχηγό κόμματος με οκτώ ευρωβουλευτές κι άλλους πολλούς που μου διαφεύγουν, τι άλλο χρειάζεται να αποδείξεις; Αλλωστε ακόμη και οι όποιες αντιδράσεις για την καταδίκη της Μαρίν Λεπέν δεν αφορούσαν τόσο την ουσία της υπόθεσης, που δεν άκουσα να αμφισβητείται από κάποιον, όσο την αυστηρότητα της απόφασης του δικαστηρίου. Να σημειώσω άλλωστε ότι και η συμπαραστάτρια Λατινοπούλου περιορίστηκε να εκφράσει την ενθουσιώδη συμπαράστασή της χωρίς να υπεισέλθει στις λεπτομέρειες της υπόθεσης. Πάμε όμως στην ουσία των πραγμάτων. Δεν αφορούν τη δυνατότητα μιας πολιτικού να διεκδικήσει ή να μη διεκδικήσει ένα ανώτατο πολιτικό και πολιτειακό αξίωμα. Δεν αφορούν τις ιδέες ή τις απόψεις μιας συγκεκριμένης υποψηφίας. Ούτε ενδιαφέρει αν είναι ακροδεξιά ή «η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Αλλωστε δεν είναι τυχαία η ηπιότατη αντίδραση του ακροαριστερού Μελανσόν στην καταδίκη της Λεπέν. Μάλλον θα κρύβει κι αυτός κάποιους σκελετούς στην ντουλάπα του. Δεν αφορούν τις πραγματικές ή εικαζόμενες σχέσεις της δικαστικής με την πολιτική εξουσία. Οι σχέσεις αυτές εμπίπτουν στην εύρυθμη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και είναι άλλου τύπου συζήτηση. Τα πράγματα αφορούν την επιβεβαίωση ότι η δημοκρατία έχει όρια. Οτι αυτά είναι τα όρια του νόμου που η ίδια έχει επιβάλει στον εαυτό της. Κι ότι η ίδια πάντα δημοκρατία έχει αναθέσει στη Δικαιοσύνη την ευθύνη να επιτηρεί τον σεβασμό των ορίων και να τιμωρεί την κατάλυσή τους.