Εάν βρισκόμουν στην Αμερική, θα έσπευδα να τον ακούσω. Η απόσταση, χρονική και τοπική, τού επιτρέπει – ελπίζω – να αναστοχάζεται. Πάνω στο τόσο διαφημισμένο θαύμα του «Πρώτη φορά Αριστερά», το οποίο παρά τρίχα να εξελιχθεί σε εθνική συμφορά το καλοκαίρι του 2015 και κατέληξε σε έναν σωτήριο πλην οδυνηρό συμβιβασμό. Θα τον ρωτούσα πώς τυφλώθηκε και εμπιστεύθηκε τον Γιάνη Βαρουφάκη. Πώς εκτίμησε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως πρόεδρος της Βουλής δεν θα παρεκτρεπόταν. Πώς έτεινε ευήκοον ους στους δραχμιστές, οι οποίοι τον διαβεβαίωναν ότι είχαν τη στήριξη της Ρωσίας. Θα επικαλούνταν – υποθέτω – ο Αλέξης Τσίπρας τα ελαφρυντικά ενός παιδιού από τους Αμπελόκηπους, με ελάχιστη έκθεση στο διεθνές γίγνεσθαι και ελλειμματική, συγγνωστή πάντως για τη γενιά του, γνώση της Ιστορίας. Θα ομολογούσε ιδεοληψίες που θόλωναν το βλέμμα του. Θα απολογούνταν που χλεύαζε το Χάρβαρντ, την πρόσκληση του οποίου αντιλαμβάνεται τώρα ως τιμή…

 Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 05-06/04/25

Αλέξης Τσίπρας


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΩΜΕΝΙΔΗ


Παρακολουθώ τις ανταποκρίσεις που στέλνει ο Αλέξης Τσίπρας από την αμερικάνικη άνοιξή του. Κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις ομιλίες του, τα στρογγυλά τραπέζια με φοιτητές, τις συναντήσεις με εξέχοντες επιστήμονες και πολιτικούς. Τα αγγλικά του, λέει, έχουν εντυπωσιακά βελτιωθεί. Αναπτύσσει πλέον τις ιδέες του δίχως το παραμικρό κόμπιασμα.

Σχεδόν τον καμαρώνω.

Ενας άνθρωπος ο οποίος φτάνει στο απόγειο της λάμψης του στα σαράντα του και στα σαράντα οχτώ του αποκαθηλώνεται, παραιτείται από την ηγεσία του κόμματός του ύστερα από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, ένας άνθρωπος που γίνεται «πρώην» προτού καν μπει στη μέση ηλικία υφίσταται τεράστιο υπαρξιακό σοκ.

Κινδυνεύει να έχει παρόμοια μοίρα με τα παιδιά-θαύματα του κινηματογράφου. Να καταλήξει μια ζώσα ανάμνηση. Ενα περιφερόμενο έκθεμα μουσείου. «Σας θυμόμαστε τότε…» να του λένε νοσταλγικά. «Τότε που ήσασταν παράφορος παλικαράς και βγάζατε γλώσσα στο σύστημα, στις αγορές, πώς πήγαινε εκείνο το σύνθημά σας; Α, ναι! “Γκόου μπακ, μαντάμ Μέρκελ!” Τι τα θέλετε; – δύσκολες αλλά συναρπαστικές εποχές – έβραζε όλων μας το αίμα… Σήμερα με τι ασχολείσθε;».

Κινδυνεύει να γεράσει πρόωρα. Παρατημένος από τους πολιτικούς του φίλους, αδιάφορος στους κάποτε εχθρούς του, να κάθεται στις μαραμένες δάφνες του. Να μηρυκάζει την ξεθωριασμένη δόξα του. Οποτε η μοναξιά τον πνίγει, να αποπειράται να επανέλθει στην επικαιρότητα με μία δήλωση, κάποια παρέμβαση, που θα περνάει – αλίμονο – στα ψιλά.

Ή από τη λαχτάρα του να ξαναλάμψει, αντί να αναγεννηθεί, να εκτραπεί τελείως. Εχουμε δει κάμποσα κουρασμένα παλικάρια που νεάζουν ασύστολα. Βάφουν ή εμφυτεύουν μαλλί, συχνάζουν σε γυμναστήρια – και σε σολάριουμ ακόμα –, παριστάνουν τους όψιμους Δον Ζουάν, καλά κάνουν, μια ζωή την έχουμε, και αν το τελευταίο σου παιδί, από τον τρίτο γάμο, είναι συνομήλικο με το πρώτο σου εγγόνι, ποιος δικαιούται να σε κρίνει; Αρκεί να μπορείς να πληρώνεις διατροφές και δίδακτρα…

Οχι. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν προσπαθεί απεγνωσμένα να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Κατά την έκτη δεκαετία της ζωής του, νιώθει θαυμάσια στο πετσί του. Το ριμπράντινγκ, η ανανέωση που επιχειρεί, έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Ποιος στη θέση του δεν θα φιλοδοξούσε να ξεδιπλώσει για μια ακόμα φορά το χάρισμά του, να κερδίσει και πάλι τα πλήθη, να εκφράσει το λαϊκό αίσθημα; Να πάρει και μια εκδίκηση από εκείνους που τον υπονόμευσαν, του έβαλαν τρικλοποδιές, βιάστηκαν έστω να τον χαρακτηρίσουν τελειωμένο; Ανθρώπινο, απολύτως ανθρώπινο.

Εάν βρισκόμουν στην Αμερική, θα έσπευδα να τον ακούσω. Η απόσταση, χρονική και τοπική, τού επιτρέπει – ελπίζω – να αναστοχάζεται. Πάνω στο τόσο διαφημισμένο θαύμα του «Πρώτη φορά Αριστερά», το οποίο παρά τρίχα να εξελιχθεί σε εθνική συμφορά το καλοκαίρι του 2015 και κατέληξε σε έναν σωτήριο πλην οδυνηρό συμβιβασμό. Θα τον ρωτούσα πώς τυφλώθηκε και εμπιστεύθηκε τον Γιάνη Βαρουφάκη. Πώς εκτίμησε ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως πρόεδρος της Βουλής δεν θα παρεκτρεπόταν. Πώς έτεινε ευήκοον ους στους δραχμιστές, οι οποίοι τον διαβεβαίωναν ότι είχαν τη στήριξη της Ρωσίας. Θα επικαλούνταν – υποθέτω – ο Αλέξης Τσίπρας τα ελαφρυντικά ενός παιδιού από τους Αμπελόκηπους, με ελάχιστη έκθεση στο διεθνές γίγνεσθαι και ελλειμματική, συγγνωστή πάντως για τη γενιά του, γνώση της Ιστορίας. Θα ομολογούσε ιδεοληψίες που θόλωναν το βλέμμα του. Θα απολογούνταν που χλεύαζε το Χάρβαρντ, την πρόσκληση του οποίου αντιλαμβάνεται τώρα ως τιμή…

«Δεν καταδέχεσαι πλέον αυταπάτες…» θα του έλεγα. «Αλίμονο!» θα μου απαντούσε με το εγκάρδιο χαμόγελό του, που σου τον κάνει – μαρτυρούν όλοι – εξαιρετικά συμπαθή όσα ράμματα και αν έχεις για τη γούνα του. «Εκεί ακριβώς έγκειται η τραγωδία σου, Αλέξη! Οταν κορόιδευες, άθελά σου έστω, το πόπολο σκίζοντας μνημόνια, όταν μοιραζόσουν και υπερακόντιζες την αφέλειά τους, σε αποθέωναν. Οσο θα σοβαρεύεις, τόσο η δημοτικότητά σου θα πέφτει. Οι παθιασμένοι κάποτε οπαδοί σου θα ψάχνουν άλλους για να τους πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ωρίμανση για σένα σημαίνει να μάθεις να πετάς χαμηλά…».