Από "ΤΑ ΝΕΑ"
 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", πρωτοσέλιδο, 31/03/25 |
Ρεσιτάλ εσωστρέφειας
Λογικά το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πρέπει να ήταν το καλύτερο που έζησε ο πρόεδρος Κυριάκος εδώ και πολλούς μήνες. Παρά τους αφόρητους πόνους που εξακολουθεί να αισθάνεται στη μέση, είμαι βέβαιος πως το χαμόγελο άνθησε και πάλι στα χείλη του – τόσες πίκρες πέρασε το τελευταίο, μεγάλο, διάστημα. Και αν δεν τον έχει εγκαταλείψει η αστική ευγένεια που πάντα τον διέκρινε, είμαι βέβαιος ότι σήμερα θα έχει στείλει λουλούδια και στη Χαριλάου Τρικούπη και στην Κουμουνδούρου.
Τα κόμματα της «καρδιάς» του, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν το Σαββατοκύριακο ένα ακόμη από εκείνα τα γνωστά, υπέροχα ρεσιτάλ εσωστρέφειας, τα οποία ενίσχυαν όλα τα προηγούμενα χρόνια την πεποίθηση σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, «Κυριάκος, μέχρι να δύσει ο ήλιος». Ηταν η αυτονόητη απάντηση στο ερώτημα «να φύγει από την εξουσία, αλλά μετά ποιος;». Το προηγούμενο 48ωρο, λοιπόν, απαντήθηκε το ερώτημα. Για την ακρίβεια, ανασύρθηκε η απάντηση που έδωσε στον Μητσοτάκη εκείνο το ασύλληπτο 41% στις εκλογές του 2023 (και τη δυνατότητα να το σπαταλάει έκτοτε χωρίς κίνδυνο). Πολύ απλά γιατί ο κόσμος διαπίστωσε πως οι «άλλοι», οι «απέναντι», ούτε σοβαροί είναι ούτε έχουν ξεπεράσει τις «παιδικές» ασθένειες που τους κρατούν στα χαμηλά, πιο χαμηλά δεν γίνεται…
Η κριτική στο ΠΑΣΟΚ…
Στο ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, η νέα κρίση εσωστρέφειας είχε να κάνει με το άκρως… σοβαρό και αρκούντως… πολιτικό ζήτημα του αν πρέπει ο Νίκος, ο «13-0» από τα αποδυτήρια», Παππάς να αντιμετωπίζεται ως σοβαρή προσωπικότητα της πολιτικής ή ως αυτό που πραγματικά είναι. Μια καρικατούρα της πολιτικής που έκανε καριέρα ως υπουργός του Τσίπρα και εξαιτίας των πρακτικών του βρέθηκε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου και εν συνεχεία ομόφωνα καταδικασμένος για την πιο ατιμωτική για υπουργό κατηγορία, της παράβασης καθήκοντος. Η Κατερίνα Μπατζελή, πρώην υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου και επί χρόνια βουλευτής Φθιώτιδας, θεωρεί τον Παππά αξιόλογη περίπτωση. Βρήκε ότι το «13-0» που υπενθύμισε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ απαντώντας σε μια άθλια, όλο υπονοούμενα (κατά το σύνηθες του ανδρός) επίθεση του Παππά στον Νίκο Ανδρουλάκη είναι «φρασεολογία της ΝουΔου» και διαφώνησε. Καταγγέλλοντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ ότι αντιγράφει τη ΝουΔου!!
Εξουσιοδότησε κάνεις την Μπατζελή να ασκήσει κριτική στο πώς αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ τον Παππά; Οχι. Της ζήτησε κάποιος να κρίνει τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, ο οποίος απηχεί ουσιαστικά τις απόψεις του προέδρου Ανδρουλάκη; Ούτε. Την παρακάλεσαν ίσως να «διορθώσει» τη «γραμμή» για το πώς το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει τον συγκεκριμένο Παππά, που βαρύνεται με πλειστες όσες παρασκηνιακές επιθέσεις κατά του ΠΑΣΟΚ; Ούτε κι αυτό. Αρα;
…και η αδυναμία του Ανδρουλάκη
Αρα, στο ΠΑΣΟΚ ό,τι γουστάρει ο καθένας λεει, διότι η πανσπερμία των απόψεων και το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» το επιτρέπουν. Οσον αφορά δε την περίπτωση της Κατερίνας (Μπατζελή), που είναι και φίλη μου πολλά χρόνια, και μια (αχρείαστη) πολυπραγμοσύνη, η οποία όμως λειτούργησε για… καλό! Τουτέστιν, είχε… θετικό αποτέλεσμα! Διότι έδωσε την ευκαιρία να ξεμυτίσουν πάλι οι διάφοροι «φιρφιρίκοι», που βρίσκονται πίσω από τον ηττημένο της εσωκομματικής εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου χρόνου, τον δήμαρχο Δούκα. Οι τύποι αυτοί, λοιπόν, μη μπορώντας να χωνέψουν – ακόμη! – το αποτέλεσμα των εκλογών, που ανέδειξαν νικητή τον Ανδρουλάκη, ενημέρωσαν το φιλοθέαμον κοινό ότι ο Ανδρουλάκης ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά στην περίπτωση της Μπατζελή – που τη θεωρούν, με τον τρόπο που το λένε, «ψιλή βροχή», εντελώς απαξιωτικά δηλαδή. Γιατί και ο Γερουλάνος και η Διαμαντοπούλου είχαν διαφοροποιηθεί από παλαιότερες δηλώσεις του Ανδρουλάκη, αλλά αυτούς ο αρχηγός δεν τόλμησε να τους αγγίξει.
Σωστό, πιο σωστό, δεν γίνεται. Εχουν δίκιο οι «φιρφιρίκοι», και πιο δίκιο απ΄ όλους ο δήμαρχος Δούκας, που τους «εμπνέει» και τους κινητοποιεί. Διότι πράγματι ο Ανδρουλάκης έδειξε επιείκεια, ανοχή, φοβικότητα και εμφανή αδυναμία να συλλάβει την πραγματικότητα: ότι αυτά τα φαινόμενα (της αμφισβήτησης) τα «σκοτώνεις» νωρίς. Με το που εμφανίζονται. Αν τα αφήσεις, θα τα γιγαντώσει η ανεκτικότητά σου και στην πρώτη ευκαιρία θα σε κατασπαράξουν.
Χαμένη παρτίδα
Αλλά ο φουκαράς ο Ανδρουλάκης πίστευε, με εκείνη τη δημοσκοπική εκτίναξη που εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ τον Δεκέμβριο, φτάνοντας στο 20%, ότι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι με αυτό. Οτι ηττημένοι (των εκλογών) και νικητές θα έβαζαν το κεφάλι κάτω και θα δούλευαν για τον κοινό σκοπό – να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να αντικαταστήσει τη ΝουΔου στην εξουσία, αν και όποτε γίνονταν εκλογές. Κούνια που τον κούναγε. Πόσο λάθος έκανε, φαίνεται τώρα. Αυτός μπορεί να ήθελε, πολλοί άλλοι όμως όχι. Και αυτό ακριβώς πληρώνει σε αυτή τη συγκυρία.
Το ερώτημα είναι αν σώζεται η παρτίδα. Νομίζω, δύσκολα. Και πάντως όχι διαγράφοντας την Μπατζελή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπάς το κακό στη ρίζα του. Αν προλάβεις. Αλλιώς παίζει να βρεθείς καμιά μέρα να σε ρωτήσει ο θυρωρός στη Χαριλάου Τρικούπη «συγγνώμη, κύριε, τι θέλετε, πού πηγαίνετε, ποιος είστε;»…
Ανώμαλη προσγείωση στον ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, όλα αυτά δημιούργησαν μεγάλη ευφορία. Δεν είναι λίγο πράγμα μια ανόητη και ύποπτη ως προς τη σκοπιμότητά της δήλωση, ακόμη και ενός τύπου όπως ο Παππάς, να προκαλέσει τέτοια τρικυμία στο «μισητό» ΠΑΣΟΚ. Μόνο σαμπάνιες που δεν άνοιξαν στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος που συνεδρίαζε. Στην οποία, λέει, υποδέχτηκαν με θερμό τρόπο δύο ανθυποστελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία επαναπροσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο και προέρχονταν). Και όχι, δεν είναι ούτε ο Τάκης από το Χαλάνδρι ούτε η Μαρία από την Αγία Παρασκευή, όπως… «αποκάλυπτε» προ καιρού στην τηλεόραση ο Κ. Ζαχαριάδης, προκειμένου να στηρίξει το αφήγημα ότι… «επιστρέφει ο κόσμος» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρές και πανηγύρια, λοιπόν, ενόψει μιας ακόμη μεγαλύτερης κρίσης στο ΠΑΣΟΚ (είχε βγει στο μεταξύ κι ο Γερουλάνος και είχε αδειάσει τους «φιρφιρίκους» του Δούκα, εντείνοντας την κρίση εσωστρέφειας), αλλά η προσγείωση ήρθε γρήγορα και ήταν ανώμαλη. Διά στόματος του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη. Που καταχέριασε άγρια τον Φάμελλο (για μένα ουσιαστικά του έδειξε την έξοδο), ξηλώνοντας ένα προς ένα τα επιχειρήματα του υπό προθεσμία αρχηγού. «Δεν πάμε καλά», αποφάνθηκε ο τύπος που υποδύεται τον αψύ Κρητικό και δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Φάμελλος, αλλά η αποκαθήλωσή του είναι πλέον θέμα χρόνου.
«Σφαγή» μετά το Πάσχα
Στο επικείμενο συνέδριο θα λάβει χώρα το έργο. Οποιον και να ρωτήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα σου πει. Ηδη η διαχωριστική γραμμή χαράχτηκε στο τέλος της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, όταν ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, από κοινού με τον Παππά (χα! Οπου γάμος και χαρά, ο Νικόλας, ίδια… Βασίλω, πρώτος!), πρότεινε την εκλογή νέας γραμματείας του οργανωτικού γραφείου από την ΚΟΕΣ του συνεδρίου, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής. Γιατί τα δυο παλικάρια ζήτησαν εκλογή νέας γραμματείας; Διότι προφανώς θέλουν να ελέγξουν το συνέδριο. Οι άλλοι, παλιές καραβάνες στα κόλπα αυτά, απέρριψαν την πρόταση, και τώρα το επόμενο ραντεβού για να «σφαχτούν» δόθηκε για την επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, που θα πραγματοποιηθεί μετά το Πάσχα.
Επιμύθιο: να τα στείλει ο Κυριάκος τα λουλούδια, και σε ΠΑΣΟΚ και σε ΣΥΡΙΖΑ. Το οφείλει. Πελατάκια του είναι…
Το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου, διάβασε δημοσίως τη Διακήρυξη με την οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Με νωπά τα συνθήματα του ΠΑΚ, από τον αντιδικτατορικό αγώνα, και τις διακηρύξεις για «αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και για επιδίωξη αλλαγών «με τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας», το ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκε ως μια δημοκρατική εκδοχή των κομμουνιστικών κομμάτων – αν και η δημοκρατία, τα πρώτα εκείνα χρόνια, θα μπορούσε να σημειώνεται με τον αστερίσκο των μπααθικών επιρροών του ιδρυτή του. Ο οποίος πόνταρε στις εντάσεις και στις καταγγελίες «της Δεξιάς» και κατάφερε πολύ σύντομα, το 1981, να γίνει πρωθυπουργός, καταπίνοντας όχι μόνο το παλιό Κέντρο αλλά εκφράζοντας και σχεδόν το σύνολο της κομμουνιστικής Αριστεράς, τα συνθήματα, τη μυθολογία και τους αγώνες της οποίας οικειοποιήθηκε.
Δεν αμφιβάλλω ότι το ΠΑΣΟΚ, στην πορεία, συνέβαλε στην πρόοδο της χώρας. Για να γίνει, όμως, χρειάστηκε η εγκατάλειψη τουλάχιστον του αντιευρωπαϊσμού του ιδρυτή του, η απομυθοποίησή του με το σκάνδαλο Κοσκωτά και, ιδίως, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος από το 1996 πολιτεύτηκε επιδιώκοντας την οικονομική σταθεροποίηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την πρόσδεση στην Ευρώπη. Συχνά, μάλιστα, οι στόχοι αυτοί υπονομεύτηκαν από τους ίδιους τους μηχανισμούς του κόμματος.
Η ουσία είναι ότι ούτε η σημιτική πολιτεία αλλά ούτε οι επιλογές της ΝΔ απέτρεψαν τη χρεοκοπία – για τον επιμερισμό ευθυνών σε ό,τι συνέβη πιο περιεκτική είναι, νομίζω, η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε». Ωστόσο, τη δεκαετία της χρεοκοπίας, η χώρα πάτησε στα πόδια της χάρη και στο ΠΑΣΟΚ, που πολέμησε τον λαϊκισμό του αντιμνημονίου και πολεμήθηκε από το εξουσιαστικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δυστυχώς για το κόμμα, οι διεργασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς οδήγησαν σε μια χλωμή αναβίωση του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, δηλαδή σε μια συνθηματολογική αναβίωση της προσπάθειας του κόμματος να δείξει ότι είναι αριστερό και να προσμετρηθεί σε ό,τι αποκαλούμε προοδευτισμό. Σε αυτή τη γραμμή το οδήγησε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, σε αυτή τη γραμμή το πάει ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε αυτή τη γραμμή θα ήθελαν να προχωρήσει πιο γρήγορα οι διεκδικητές της προεδρίας του κόμματος, πρόσφατα, Παύλος Γερουλάνος και Χάρης Δούκας.
Ολες αυτές οι προσπάθειες είναι και ανιστόρητες και κοντόθωρες. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ήταν πανίσχυρο επί Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τον ρόλο του στην οικοδόμηση μιας σοβαρής χώρας τον έπαιξε κατόπιν. Ο επαναπροσδιορισμός του ως αριστερή δύναμη, σήμερα, σε σημείο μάλιστα να επιδιώκει να αντιγράψει τον αριστερό λαϊκισμό που τη δεκαετία της χρεοκοπίας είχε καταφέρει να αποκρούσει, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ο πρόεδρός του ότι δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, είναι ασφαλής δρόμος περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό έχουν αρχίσει τα όργανα στο εσωτερικό του.
Ο νέος γύρος εσωστρέφειας που σηματοδοτεί η παραπομπή σε πειθαρχικό της Κατερίνας Μπατζελή, η διαφοροποίηση από στελέχη του κόμματος από τον Νίκο Ανδρουλάκη στο θέμα της συνεργασίας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, οι αποχωρήσεις στελεχών, η επίθεση Δούκα και η αντεπίθεση του κομματικού μηχανισμού με non paper είναι σοβαρά δείγματα αναταραχής και αμφισβήτησης της ηγεσίας. Αλλά η πίεση που ασκούν σπρώχνει το κόμμα περισσότερο στην Αριστερά, στην κοντόθωρη και ανιστόρητη εκδοχή του ρόλου του.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αντί να είναι ζωντανός οργανισμός που θα προσφέρει όραμα και σχέδιο για το μέλλον, παιδεύεται να πλασαριστεί στις δυνάμεις που, στο όνομα του προοδευτισμού, παπαγαλίζουν φθαρμένα συνθήματα και πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν. Πάνε γυρεύοντας στον γκρεμό.
Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ
Σε περιπέτεια εσωστρέφειας μπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, κολλημένος δημοσκοπικά σε περίπου 5%, περιφέρει τον αρχηγό και κάποια στελέχη του που αδυνατούν να δώσουν προοπτική. Την επελαύνουσα συρρίκνωση την κατανόησε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου έκανε σαφές ότι έχει λόγο. «Δεν πάμε καλά», είπε και έκανε με κάθε τρόπο κατανοητό ότι η περίοδος χάριτος των τεσσάρων μηνών που είχε προσφέρει το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών στον Σωκράτη Φάμελλο έχει τελειώσει. Σήκωσε και τη φωνή του στον Διονύση Τεμπονέρα, τον οποίο αποκάλεσε κομπλεξικό, ενώ έκανε σαφές ότι όσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνώνεται. Κι ότι το 3% είναι κοντά.
Αν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε, το λαϊκιστικό μόρφωμα που επένδυσε στο αντιμνημονιακό μέτωπο πολιτευόμενο με εχθροπάθεια, ο Πολάκης έχει ένα δίκιο. Εχει άδικο όμως αν πιστεύει ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει Κωνσταντοπούλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει. Η εκ νέου υιοθέτηση ενός λόγου εχθροπάθειας εκ μέρους του είναι αδύνατον να πείσει. Αντίθετα, το μόρφωμα που διοικεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχοντας βρεθεί στην απέξω, εμφανίζεται σήμερα ως ετεροχρονισμένος ΣΥΡΙΖΑ. Η εχθροπάθεια σήμερα ανήκει σε αυτή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, κινείται στον αστερισμό της γκρίνιας και της μιζέριας. Διαβολοσκορπίσματα.
Η κριτική στο ΠΑΣΟΚ…
Στο ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, η νέα κρίση εσωστρέφειας είχε να κάνει με το άκρως… σοβαρό και αρκούντως… πολιτικό ζήτημα του αν πρέπει ο Νίκος, ο «13-0» από τα αποδυτήρια», Παππάς να αντιμετωπίζεται ως σοβαρή προσωπικότητα της πολιτικής ή ως αυτό που πραγματικά είναι. Μια καρικατούρα της πολιτικής που έκανε καριέρα ως υπουργός του Τσίπρα και εξαιτίας των πρακτικών του βρέθηκε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου και εν συνεχεία ομόφωνα καταδικασμένος για την πιο ατιμωτική για υπουργό κατηγορία, της παράβασης καθήκοντος. Η Κατερίνα Μπατζελή, πρώην υπουργός του Γιώργου Παπανδρέου και επί χρόνια βουλευτής Φθιώτιδας, θεωρεί τον Παππά αξιόλογη περίπτωση. Βρήκε ότι το «13-0» που υπενθύμισε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ απαντώντας σε μια άθλια, όλο υπονοούμενα (κατά το σύνηθες του ανδρός) επίθεση του Παππά στον Νίκο Ανδρουλάκη είναι «φρασεολογία της ΝουΔου» και διαφώνησε. Καταγγέλλοντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ ότι αντιγράφει τη ΝουΔου!!
Εξουσιοδότησε κάνεις την Μπατζελή να ασκήσει κριτική στο πώς αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ τον Παππά; Οχι. Της ζήτησε κάποιος να κρίνει τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, ο οποίος απηχεί ουσιαστικά τις απόψεις του προέδρου Ανδρουλάκη; Ούτε. Την παρακάλεσαν ίσως να «διορθώσει» τη «γραμμή» για το πώς το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει τον συγκεκριμένο Παππά, που βαρύνεται με πλειστες όσες παρασκηνιακές επιθέσεις κατά του ΠΑΣΟΚ; Ούτε κι αυτό. Αρα;
…και η αδυναμία του Ανδρουλάκη
Αρα, στο ΠΑΣΟΚ ό,τι γουστάρει ο καθένας λεει, διότι η πανσπερμία των απόψεων και το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» το επιτρέπουν. Οσον αφορά δε την περίπτωση της Κατερίνας (Μπατζελή), που είναι και φίλη μου πολλά χρόνια, και μια (αχρείαστη) πολυπραγμοσύνη, η οποία όμως λειτούργησε για… καλό! Τουτέστιν, είχε… θετικό αποτέλεσμα! Διότι έδωσε την ευκαιρία να ξεμυτίσουν πάλι οι διάφοροι «φιρφιρίκοι», που βρίσκονται πίσω από τον ηττημένο της εσωκομματικής εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου χρόνου, τον δήμαρχο Δούκα. Οι τύποι αυτοί, λοιπόν, μη μπορώντας να χωνέψουν – ακόμη! – το αποτέλεσμα των εκλογών, που ανέδειξαν νικητή τον Ανδρουλάκη, ενημέρωσαν το φιλοθέαμον κοινό ότι ο Ανδρουλάκης ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά στην περίπτωση της Μπατζελή – που τη θεωρούν, με τον τρόπο που το λένε, «ψιλή βροχή», εντελώς απαξιωτικά δηλαδή. Γιατί και ο Γερουλάνος και η Διαμαντοπούλου είχαν διαφοροποιηθεί από παλαιότερες δηλώσεις του Ανδρουλάκη, αλλά αυτούς ο αρχηγός δεν τόλμησε να τους αγγίξει.
Σωστό, πιο σωστό, δεν γίνεται. Εχουν δίκιο οι «φιρφιρίκοι», και πιο δίκιο απ΄ όλους ο δήμαρχος Δούκας, που τους «εμπνέει» και τους κινητοποιεί. Διότι πράγματι ο Ανδρουλάκης έδειξε επιείκεια, ανοχή, φοβικότητα και εμφανή αδυναμία να συλλάβει την πραγματικότητα: ότι αυτά τα φαινόμενα (της αμφισβήτησης) τα «σκοτώνεις» νωρίς. Με το που εμφανίζονται. Αν τα αφήσεις, θα τα γιγαντώσει η ανεκτικότητά σου και στην πρώτη ευκαιρία θα σε κατασπαράξουν.
Χαμένη παρτίδα
Αλλά ο φουκαράς ο Ανδρουλάκης πίστευε, με εκείνη τη δημοσκοπική εκτίναξη που εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ τον Δεκέμβριο, φτάνοντας στο 20%, ότι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι με αυτό. Οτι ηττημένοι (των εκλογών) και νικητές θα έβαζαν το κεφάλι κάτω και θα δούλευαν για τον κοινό σκοπό – να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να αντικαταστήσει τη ΝουΔου στην εξουσία, αν και όποτε γίνονταν εκλογές. Κούνια που τον κούναγε. Πόσο λάθος έκανε, φαίνεται τώρα. Αυτός μπορεί να ήθελε, πολλοί άλλοι όμως όχι. Και αυτό ακριβώς πληρώνει σε αυτή τη συγκυρία.
Το ερώτημα είναι αν σώζεται η παρτίδα. Νομίζω, δύσκολα. Και πάντως όχι διαγράφοντας την Μπατζελή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπάς το κακό στη ρίζα του. Αν προλάβεις. Αλλιώς παίζει να βρεθείς καμιά μέρα να σε ρωτήσει ο θυρωρός στη Χαριλάου Τρικούπη «συγγνώμη, κύριε, τι θέλετε, πού πηγαίνετε, ποιος είστε;»…
Ανώμαλη προσγείωση στον ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, όλα αυτά δημιούργησαν μεγάλη ευφορία. Δεν είναι λίγο πράγμα μια ανόητη και ύποπτη ως προς τη σκοπιμότητά της δήλωση, ακόμη και ενός τύπου όπως ο Παππάς, να προκαλέσει τέτοια τρικυμία στο «μισητό» ΠΑΣΟΚ. Μόνο σαμπάνιες που δεν άνοιξαν στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος που συνεδρίαζε. Στην οποία, λέει, υποδέχτηκαν με θερμό τρόπο δύο ανθυποστελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία επαναπροσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο και προέρχονταν). Και όχι, δεν είναι ούτε ο Τάκης από το Χαλάνδρι ούτε η Μαρία από την Αγία Παρασκευή, όπως… «αποκάλυπτε» προ καιρού στην τηλεόραση ο Κ. Ζαχαριάδης, προκειμένου να στηρίξει το αφήγημα ότι… «επιστρέφει ο κόσμος» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρές και πανηγύρια, λοιπόν, ενόψει μιας ακόμη μεγαλύτερης κρίσης στο ΠΑΣΟΚ (είχε βγει στο μεταξύ κι ο Γερουλάνος και είχε αδειάσει τους «φιρφιρίκους» του Δούκα, εντείνοντας την κρίση εσωστρέφειας), αλλά η προσγείωση ήρθε γρήγορα και ήταν ανώμαλη. Διά στόματος του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη. Που καταχέριασε άγρια τον Φάμελλο (για μένα ουσιαστικά του έδειξε την έξοδο), ξηλώνοντας ένα προς ένα τα επιχειρήματα του υπό προθεσμία αρχηγού. «Δεν πάμε καλά», αποφάνθηκε ο τύπος που υποδύεται τον αψύ Κρητικό και δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Φάμελλος, αλλά η αποκαθήλωσή του είναι πλέον θέμα χρόνου.
«Σφαγή» μετά το Πάσχα
Στο επικείμενο συνέδριο θα λάβει χώρα το έργο. Οποιον και να ρωτήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα σου πει. Ηδη η διαχωριστική γραμμή χαράχτηκε στο τέλος της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, όταν ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, από κοινού με τον Παππά (χα! Οπου γάμος και χαρά, ο Νικόλας, ίδια… Βασίλω, πρώτος!), πρότεινε την εκλογή νέας γραμματείας του οργανωτικού γραφείου από την ΚΟΕΣ του συνεδρίου, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής. Γιατί τα δυο παλικάρια ζήτησαν εκλογή νέας γραμματείας; Διότι προφανώς θέλουν να ελέγξουν το συνέδριο. Οι άλλοι, παλιές καραβάνες στα κόλπα αυτά, απέρριψαν την πρόταση, και τώρα το επόμενο ραντεβού για να «σφαχτούν» δόθηκε για την επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, που θα πραγματοποιηθεί μετά το Πάσχα.
Επιμύθιο: να τα στείλει ο Κυριάκος τα λουλούδια, και σε ΠΑΣΟΚ και σε ΣΥΡΙΖΑ. Το οφείλει. Πελατάκια του είναι…
 |
Το ΠΑΣΟΚ κλυδωνίζεται
ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου, διάβασε δημοσίως τη Διακήρυξη με την οποία ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ. Με νωπά τα συνθήματα του ΠΑΚ, από τον αντιδικτατορικό αγώνα, και τις διακηρύξεις για «αποδέσμευση της χώρας από την ξένη εξάρτηση» και για επιδίωξη αλλαγών «με τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας», το ΠΑΣΟΚ παρουσιάστηκε ως μια δημοκρατική εκδοχή των κομμουνιστικών κομμάτων – αν και η δημοκρατία, τα πρώτα εκείνα χρόνια, θα μπορούσε να σημειώνεται με τον αστερίσκο των μπααθικών επιρροών του ιδρυτή του. Ο οποίος πόνταρε στις εντάσεις και στις καταγγελίες «της Δεξιάς» και κατάφερε πολύ σύντομα, το 1981, να γίνει πρωθυπουργός, καταπίνοντας όχι μόνο το παλιό Κέντρο αλλά εκφράζοντας και σχεδόν το σύνολο της κομμουνιστικής Αριστεράς, τα συνθήματα, τη μυθολογία και τους αγώνες της οποίας οικειοποιήθηκε.
Δεν αμφιβάλλω ότι το ΠΑΣΟΚ, στην πορεία, συνέβαλε στην πρόοδο της χώρας. Για να γίνει, όμως, χρειάστηκε η εγκατάλειψη τουλάχιστον του αντιευρωπαϊσμού του ιδρυτή του, η απομυθοποίησή του με το σκάνδαλο Κοσκωτά και, ιδίως, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος από το 1996 πολιτεύτηκε επιδιώκοντας την οικονομική σταθεροποίηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την πρόσδεση στην Ευρώπη. Συχνά, μάλιστα, οι στόχοι αυτοί υπονομεύτηκαν από τους ίδιους τους μηχανισμούς του κόμματος.
Η ουσία είναι ότι ούτε η σημιτική πολιτεία αλλά ούτε οι επιλογές της ΝΔ απέτρεψαν τη χρεοκοπία – για τον επιμερισμό ευθυνών σε ό,τι συνέβη πιο περιεκτική είναι, νομίζω, η φράση του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε». Ωστόσο, τη δεκαετία της χρεοκοπίας, η χώρα πάτησε στα πόδια της χάρη και στο ΠΑΣΟΚ, που πολέμησε τον λαϊκισμό του αντιμνημονίου και πολεμήθηκε από το εξουσιαστικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δυστυχώς για το κόμμα, οι διεργασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς οδήγησαν σε μια χλωμή αναβίωση του ανδρεοπαπανδρεϊσμού, δηλαδή σε μια συνθηματολογική αναβίωση της προσπάθειας του κόμματος να δείξει ότι είναι αριστερό και να προσμετρηθεί σε ό,τι αποκαλούμε προοδευτισμό. Σε αυτή τη γραμμή το οδήγησε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, σε αυτή τη γραμμή το πάει ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε αυτή τη γραμμή θα ήθελαν να προχωρήσει πιο γρήγορα οι διεκδικητές της προεδρίας του κόμματος, πρόσφατα, Παύλος Γερουλάνος και Χάρης Δούκας.
Ολες αυτές οι προσπάθειες είναι και ανιστόρητες και κοντόθωρες. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ήταν πανίσχυρο επί Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τον ρόλο του στην οικοδόμηση μιας σοβαρής χώρας τον έπαιξε κατόπιν. Ο επαναπροσδιορισμός του ως αριστερή δύναμη, σήμερα, σε σημείο μάλιστα να επιδιώκει να αντιγράψει τον αριστερό λαϊκισμό που τη δεκαετία της χρεοκοπίας είχε καταφέρει να αποκρούσει, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ο πρόεδρός του ότι δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη, είναι ασφαλής δρόμος περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό έχουν αρχίσει τα όργανα στο εσωτερικό του.
Ο νέος γύρος εσωστρέφειας που σηματοδοτεί η παραπομπή σε πειθαρχικό της Κατερίνας Μπατζελή, η διαφοροποίηση από στελέχη του κόμματος από τον Νίκο Ανδρουλάκη στο θέμα της συνεργασίας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, οι αποχωρήσεις στελεχών, η επίθεση Δούκα και η αντεπίθεση του κομματικού μηχανισμού με non paper είναι σοβαρά δείγματα αναταραχής και αμφισβήτησης της ηγεσίας. Αλλά η πίεση που ασκούν σπρώχνει το κόμμα περισσότερο στην Αριστερά, στην κοντόθωρη και ανιστόρητη εκδοχή του ρόλου του.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αντί να είναι ζωντανός οργανισμός που θα προσφέρει όραμα και σχέδιο για το μέλλον, παιδεύεται να πλασαριστεί στις δυνάμεις που, στο όνομα του προοδευτισμού, παπαγαλίζουν φθαρμένα συνθήματα και πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν. Πάνε γυρεύοντας στον γκρεμό.
Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ
Σε περιπέτεια εσωστρέφειας μπήκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, κολλημένος δημοσκοπικά σε περίπου 5%, περιφέρει τον αρχηγό και κάποια στελέχη του που αδυνατούν να δώσουν προοπτική. Την επελαύνουσα συρρίκνωση την κατανόησε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος στην Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου έκανε σαφές ότι έχει λόγο. «Δεν πάμε καλά», είπε και έκανε με κάθε τρόπο κατανοητό ότι η περίοδος χάριτος των τεσσάρων μηνών που είχε προσφέρει το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών στον Σωκράτη Φάμελλο έχει τελειώσει. Σήκωσε και τη φωνή του στον Διονύση Τεμπονέρα, τον οποίο αποκάλεσε κομπλεξικό, ενώ έκανε σαφές ότι όσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει ψηφοφόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συρρικνώνεται. Κι ότι το 3% είναι κοντά.
Αν αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε, το λαϊκιστικό μόρφωμα που επένδυσε στο αντιμνημονιακό μέτωπο πολιτευόμενο με εχθροπάθεια, ο Πολάκης έχει ένα δίκιο. Εχει άδικο όμως αν πιστεύει ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει Κωνσταντοπούλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυβερνήσει. Η εκ νέου υιοθέτηση ενός λόγου εχθροπάθειας εκ μέρους του είναι αδύνατον να πείσει. Αντίθετα, το μόρφωμα που διοικεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχοντας βρεθεί στην απέξω, εμφανίζεται σήμερα ως ετεροχρονισμένος ΣΥΡΙΖΑ. Η εχθροπάθεια σήμερα ανήκει σε αυτή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, κινείται στον αστερισμό της γκρίνιας και της μιζέριας. Διαβολοσκορπίσματα.
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου