Αφορμή μού έδωσε μία συζήτηση στο Διαδίκτυο που αφορούσε δικηγόρο πολιτικό, ο οποίος υπερασπιζόταν κάποιον που κατηγορείτο για βιασμούς τεσσάρων γυναικών και όπως αναφερόταν, με διάφορα τερτίπια και αναβολές επί οκτώ χρόνια καθυστερούσε η δίκη και η απονομή δικαιοσύνης και σχολιάζετο αυτό ως φυσιολογικό, ηθικό και νόμιμο, μιας και ήταν δικηγόρος υπεράσπισής του. Επ’ αυτών θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής: 1. Η υπεράσπιση κατηγορουμένων σε μια δίκη δεν είναι χωρίς όρια. Ο ρόλος του δικηγόρου υπεράσπισης είναι, με την έρευνα που θα κάνει, τα στοιχεία που θα προσκομίσει και τα επιχειρήματα που θα προβάλει, να φωτίσει την αλήθεια και να συμβάλει στην απονομή δικαιοσύνης και όχι στη συγκάλυψη της αλήθειας. Δεν είναι ο ρόλος του πάση θυσία η αθώωση του κατηγορουμένου. Κανονικά τέτοιου είδους συμπεριφορά δικηγόρων θα έπρεπε να ελέγχεται και να τιμωρείται. 2. Οι περισσότεροι ομιλητές συγχέουν τη διοικητική, την πολιτική ευθύνη, με την ποινική ευθύνη. Στον στρατό λένε ότι ο διοικητής μιας μονάδας είναι υπεύθυνος για ό,τι έπραξε και για ό,τι παρέλειψε να πράξει. Και είναι σωστό αυτό και ισχύει για όλους όσοι ασκούν εξουσία. Στο δικαστήριο όμως θα πάει αν διέπραξε αδίκημα προβλεπόμενο από τον νόμο, και αρμόδια γι’ αυτό είναι μόνο η Δικαιοσύνη. Τις κυρώσεις για τη διοικητική ευθύνη τις καταλογίζει κατά το δοκούν η προϊσταμένη αρχή, τις δε πολιτικές ευθύνες τις καταλογίζει ο λαός με την ψήφο του στις εκλογές, και εκεί κλείνει η υπόθεση. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων και η λαϊκή ετυμηγορία, ακόμα και αν είναι λανθασμένες, και ενίοτε συμβαίνει και αυτό, ενέχουν θέσιν αλήθειας, διότι δεν γίνεται αλλιώς, για να προχωρήσει η κοινωνία και η ζωή. Το αποκορύφωμα της σύγχυσης και της ομαδικής ψύχωσης είναι τα όσα συμβαίνουν γενικώς στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ο Φρίντριχ Νίτσε, που είπε ότι: «Στα άτομα η παραφροσύνη είναι κάτι το σπάνιο, αλλά στις ομάδες, στα κόμματα, στους λαούς, στις εποχές είναι ο κανόνας»....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 04/04/25

Το αργόσυρτο... κράτος εν κράτει

Κύριε διευθυντά

Πριν από λίγες μέρες ενημερώθηκα από την εφορία ότι μου καταλογίστηκε επιπλέον φόρος για το... 2013 και 2014. Εδώ προκύπτουν τα εξής θέματα:

Ο τρόπος και οι ρυθμοί λειτουργίας του Δημοσίου και το ανεξέλεγκτο των υπευθύνων.

Την εποχή εκείνη μπορεί να ήμουν σε θέση να καταβάλω αυτόν τον φόρο, κάτι που ενδεχομένως να αδυνατώ να κάνω σήμερα.

Λαμβανομένης υπόψη της ηλικίας μου θα μπορούσα να μη βρίσκομαι εν ζωή σήμερα και το κράτος να έχανε τα «οφειλόμενα ποσά».

Υπάρχει ενδεχομένως περίπτωση παραγραφής, αλλά δεν θα με ενημερώσει κανείς.

Προ δωδεκαετίας περίπου ομάδα νοσοκομειακών ιατρών διεκδικήσαμε αναδρομικά ποσά από το ελληνικό Δημόσιο για τα οποία δικαιωθήκαμε. Είμαι τυχερός να είμαι εν ζωή ακόμη, αλλά έχω στα χέρια μου τρεις αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου (η παλαιότερη είναι περίπου... τριών ετών – και αναμένονται και άλλες) που το κράτος αδυνατεί/αρνείται να υλοποιήσει ή έστω να συμψηφίσει ποντάροντας στο... μοιραίο! Θεωρώ άλλωστε, ότι τις πιο πρόσφατες δεν θα προλάβω να τις εισπράξω ποτέ. Φυσικά, αν χρωστά ο πολίτης στο κράτος, ισχύουν άλλα... (Ενημερώθηκα αρμοδίως ωστόσο ότι επισπεύδονται οι περιπτώσεις ατόμων άνω των... 90 ετών, και αυτό δεν είναι ανέκδοτο!).

Οταν θα λάβω επιστολή από την κυβέρνηση (σύμφωνα με τις τελευταίες πρωθυπουργικές εξαγγελίες) για την αξιολόγηση των υπαλλήλων του (τις απαντήσεις των οποίων δεν θα διαβάσει κανείς αρμόδιος και δεν θα αλλάξει τίποτα) τι περιμένετε να απαντήσω;

ΥΓ.: Και να μην ξεχάσω: πρόκειται για επιτελικό κράτος. Κράτος;

NΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ



Το «πλήθος» Ανεξάρτητων Αρχών

Κύριε διευθυντά,

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε η προκήρυξη για την επιλογή προέδρου και μελών μιας νέας Ανεξάρτητης Αρχής [Πιστοληπτικής Αξιολόγησης]. Ηδη, πέραν των πέντε συνταγματικά θεσμοθετημένων Ανεξάρτητων Αρχών, λειτουργούν άλλες δεκαπέντε και πλέον, που έχουν συσταθεί, κατά καιρούς, με τυπικούς νόμους.

Ο πληθωρισμός δεν αποτελεί στη χώρα οικονομική παθογένεια. Συντρέχει και σε επίπεδο υπάρξεως Ανεξάρτητων Αρχών, κατά περιορισμό των αρμοδιοτήτων της εκτελεστικής εξουσίας. Κυρίαρχος δικαιολογητικός ίδρυσής τους είναι η ενδυνάμωση του κράτους δικαίου. Οσο και αν τούτο υπακούει σε πραγματικές παραμέτρους, από την άλλη πλευρά συνιστά, έστω και άτυπα, ομολογία ανεπάρκειας, αν όχι αποτυχίας της εκτελεστικής εξουσίας για τη σύννομη άσκηση των αρμοδιοτήτων της.

Συχνά πυκνά είμαστε δέκτες προτροπής, από την εκάστοτε κυβέρνηση, σεβασμού των λειτουργικών θεσμών της πολιτείας. Η πειστικότητα, όμως, της σχετικής προτροπής δεν συμπορεύεται με την αποδυνάμωση της εκτελεστικής εξουσίας, που εγγίζει την αυτοϋπονόμευση, μέσω συνεχούς δημιουργίας νέων Ανεξάρτητων Αρχών. Ας μη μας διαφεύγει, εν τέλει, ότι κατά το άρθρο 1 παρ. 3 του Συντάγματος «Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό...».

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Θ. ΜΑΥΡΙΚΑΣ

Αντιπρόεδρος Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ε.τ.



Η κληρονομιά του Δημήτρη Πικιώνη

Kύριε διευθυντά,

Διάβασα με πολλή χαρά και ενδιαφέρον το κείμενο του Δημήτρη Ρηγόπουλου με τίτλο «Η αναβίωση ενός μυθικού τόπου - Eπανεκκινούν οι εργασίες αποκατάστασης του Παιδικού Κήπου Φιλοθέης του Δημήτρη Πικιώνη».

Εγώ θα του έδινα τον τίτλο «Η αναβίωση του χειροτεχνήματος ενός μύθου, του Δημήτρη Πικιώνη». Είναι πράγματι κάποιοι αρχιτέκτονες στη νεοελληνική αρχιτεκτονική που αποτελούν μύθους, πρωτομάστορες της τέχνης. Η πρώτη θέση ανήκει αναμφισβήτητα στον Πικιώνη.

Διάβασα προσεκτικά το κείμενο και ανατρέχοντας στο αρχείο μου ανακάλυψα δύο ακόμα άρθρα, ένα του Γιώργου Λιάλιου «Ζωντανεύει ο παιδικός κήπος του Πικιώνη» και ένα του Νίκου Βατόπουλου «Η αναγέννηση του παιδικού κήπου του Πικιώνη στη Φιλοθέη». Και τα δύο στην «Καθημερινή», και τα δύο άνοιξη του 2023. Δύο χρόνια περίπου πίσω.

Και τα τρία επισημαίνουν τις φθορές και τις καταστροφές που έχει υποστεί ο παιδικός κήπος από τον χρόνο και την εγκατάλειψη. Στάθηκα όμως σε κάποια σημεία του τελευταίου κειμένου του Σαββάτου 22 Φεβρουαρίου.

«Μιλάμε για ένα απολύτως χειροποίητο έργο του Δημήτρη Πικιώνη, δεν υπάρχει πίσω μελέτη για να πατήσουμε και η παρέμβαση που καλούμαστε να κάνουμε προσομοιάζει περισσότερο σε αρχαιολογική ανασκαφή και λιγότερο σε συμβατική αποκατάσταση», λέει ο δήμαρχος Φιλοθέης, Χ. Μπονάτσος. Και συμπληρώνει: «Τα βασικά του εργαλεία δεν ήταν μια διανοητική εργασία στους τοίχους του γραφείου του, αλλά το ανάγλυφο του εδάφους, το ίδιο το τοπίο, τα φυσικά υλικά».

Μα κάπως έτσι εργαζόμαστε όλοι οι αρχιτέκτονες, είτε σχεδιάζουμε ένα καινούργιο έργο, είτε αποκαθιστώντας ένα παλιό. Το έδαφος, το τοπίο, το κλίμα, τα υλικά είναι τα συστατικά μας, τα δεδομένα μας και το γραφείο... ακολουθεί. Αυτό έκανε και ο Πικιώνης. Για τον Παιδικό Κήπο της Φιλοθέης σχεδίασε ένα μεγάλο αριθμό σχεδίων, κατόψεις, όψεις, τομές του συνόλου και κάθε στοιχείου χωριστά, καθώς και πλήθος λεπτομερειών (φράκτες, ξυλοδεσίες), που έχουν δημοσιευθεί σε ειδικό τεύχος στον Β΄ τόμο του έργου «Δημήτρης Πικιώνης αρχιτεκτονικό έργο», εκδόσεις Μπάστα - Πλέσσα το 1994, με επιμέλεια της Αγνής Πικώνη.

Το έργο αποτελείται από δύο τόμους και 8 τεύχη εκ των οποίων το τεύχος 8 είναι αφιερωμένο στον Παιδικό Κήπο της Φιλοθέης με κείμενα του Παύλου Καλαντζόπουλου.

Πολλές είναι επίσης οι μελέτες οι σχετικές με τον Δημήτρη Πικιώνη που αναφέρονται σε αυτό. Το πρωτότυπο υλικό, σχέδια και φωτογραφίες είναι σήμερα κατατεθειμένο στα ΑΝΑ (Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη) προσπελάσιμο σε κάθε ερευνητή, δωρεά των παιδιών του.

Ασφαλώς όλα πρέπει να γίνουν ξανά (αυτό σημαίνει άλλωστε αποκατάσταση), αλλά τα βοηθητικά στοιχεία είναι εκεί και περιμένουν. Και όχι –για όνομα του Θεού– ο Παιδικός Κήπος δεν πρέπει με τίποτα να πάρει μουσειακό χαρακτήρα. Ούτε χρειάζεται δίπλα μια νέα παιδική χαρά. Συνεχή συντήρηση και προσοχή χρειάζεται μόνο. Διαφορετικά ποιος ο λόγος να ξαναγίνει;

Ο ίδιος άλλωστε ο Πικιώνης γράφει γι’ αυτόν «...Η κυρίαρχη μέσα μου αίσθηση ήταν ν’ αναχθώ εις την μίαν και αδιαίρετη παράδοση του κόσμου. Είχα πρώιμα διίδει την παγκόσμια ενότητά της, την μια και αδιαίρετη σε όλο τον πλανήτη. Ηθελα να αναχθώ σε αυτήν, εις τον ρουν της, να την αναπλεύσω, όπως η πέστροφα.

...Ανάμεσα απ’ τη Φρυγία και την Περσία, την Καρία, ανάμεσα στην Κίνα και την Ινδία ξανοίγεις τη λανθάνουσαν ενότητα και τη λανθάνουσα διαφορά. Ανάμεσα Ανατολής και Δύσης, Βορρά και Μεσημβρίας διακρίνεις τη διαφορά και τη μυστική ταυτότητα. Αυτό το αΐδιο ήταν το θεμελιακό. Οι διαφορές είναι επουσιώδεις, η βαθιά και εσωτερική ταυτότητα το ουσιώδες».

Αυτό το μήνυμα το τόσο βαθύ και πανανθρώπινο θέλησε να περάσει ο Πικιώνης στα παιδιά που θα έρθουν να παίξουν στον Παιδικό Κήπο της Φιλοθέης.

Ενα μήνυμα που δεν είναι μουσειακό αλλά ζωντανό, αληθινό και αιώνιο. Αυτό είναι που πρέπει να περισώσουμε από το έργο του, «ως έσχατο δικαίωμα του είναι του», όπως γράφει και ο μαθητής του Δημήτρης Μωρέτης.

ΜΑΡΩ ΚΑΡΔΑΜΊΤΣΗ ΑΔΑΜΗ Αρχιτέκτων

                                                    "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 03/04/25


Περί κυρώσεων και δικαιοσύνης

Κύριε διευθυντά

Στον δημόσιο διάλογο πολύ συχνά συγχέονται, παραλείπονται ή αγνοούνται δύο απλά και βασικά θέματα που θα αναφέρω παρακάτω, με αποτέλεσμα από τη συζήτηση να μη βγαίνει συμπέρασμα. Αφορμή μού έδωσε μία συζήτηση στο Διαδίκτυο που αφορούσε δικηγόρο πολιτικό, ο οποίος υπερασπιζόταν κάποιον που κατηγορείτο για βιασμούς τεσσάρων γυναικών και όπως αναφερόταν, με διάφορα τερτίπια και αναβολές επί οκτώ χρόνια καθυστερούσε η δίκη και η απονομή δικαιοσύνης και σχολιάζετο αυτό ως φυσιολογικό, ηθικό και νόμιμο, μιας και ήταν δικηγόρος υπεράσπισής του.

Επ’ αυτών θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής:

1. Η υπεράσπιση κατηγορουμένων σε μια δίκη δεν είναι χωρίς όρια. Ο ρόλος του δικηγόρου υπεράσπισης είναι, με την έρευνα που θα κάνει, τα στοιχεία που θα προσκομίσει και τα επιχειρήματα που θα προβάλει, να φωτίσει την αλήθεια και να συμβάλει στην απονομή δικαιοσύνης και όχι στη συγκάλυψη της αλήθειας. Δεν είναι ο ρόλος του πάση θυσία η αθώωση του κατηγορουμένου. Κανονικά τέτοιου είδους συμπεριφορά δικηγόρων θα έπρεπε να ελέγχεται και να τιμωρείται.

2. Οι περισσότεροι ομιλητές συγχέουν τη διοικητική, την πολιτική ευθύνη, με την ποινική ευθύνη. Στον στρατό λένε ότι ο διοικητής μιας μονάδας είναι υπεύθυνος για ό,τι έπραξε και για ό,τι παρέλειψε να πράξει. Και είναι σωστό αυτό και ισχύει για όλους όσοι ασκούν εξουσία. Στο δικαστήριο όμως θα πάει αν διέπραξε αδίκημα προβλεπόμενο από τον νόμο, και αρμόδια γι’ αυτό είναι μόνο η Δικαιοσύνη. Τις κυρώσεις για τη διοικητική ευθύνη τις καταλογίζει κατά το δοκούν η προϊσταμένη αρχή, τις δε πολιτικές ευθύνες τις καταλογίζει ο λαός με την ψήφο του στις εκλογές, και εκεί κλείνει η υπόθεση. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων και η λαϊκή ετυμηγορία, ακόμα και αν είναι λανθασμένες, και ενίοτε συμβαίνει και αυτό, ενέχουν θέσιν αλήθειας, διότι δεν γίνεται αλλιώς, για να προχωρήσει η κοινωνία και η ζωή.

Το αποκορύφωμα της σύγχυσης και της ομαδικής ψύχωσης είναι τα όσα συμβαίνουν γενικώς στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ο Φρίντριχ Νίτσε, που είπε ότι: «Στα άτομα η παραφροσύνη είναι κάτι το σπάνιο, αλλά στις ομάδες, στα κόμματα, στους λαούς, στις εποχές είναι ο κανόνας».

ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΚΟΥΦΑΚΗΣ
Οφθαλμίατρος Λάρισα


Η γραφή στο χέρι και οι «μηχανές»

Κύριε διευθυντά,

Το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη («Χαρτί, μολύβι, Tiktok», φύλλο Κυριακής 30/3/2025) θίγει ένα ουσιαστικό ζήτημα.

Δυστυχώς, είναι γεγονός ότι κάθε τεχνολογική «ευκολία» μάς στερεί προοδευτικά από μια αντίστοιχη σωματική ή νοητική δεξιότητα.

Eτσι π.χ. οι αριθμομηχανές άμβλυναν την ευκολία με την οποία κάναμε αριθμητικές πράξεις με το μυαλό και με το χέρι, ενώ με τη συνεχή αυτοκίνηση ξεμάθαμε να περπατάμε.

Οσο για τη γραφή, πρόκειται για βασική δεξιότητα που στις μικρές ηλικίες καλλιεργεί τις λεπτές κινήσεις και τον συγχρονισμό ματιού - χεριού και συμβάλλει ουσιαστικά στη μάθηση (ένα παλιό εκπαιδευτικό δόγμα έλεγε ότι μια γραφή ισοδυναμεί με πέντε αναγνώσεις). Στα φοιτητικά μας χρόνια, ο τότε καθηγητής μας της Βιοχημείας Αντώνης Τρακατέλλης (αργότερα ευρωβουλευτής) ακούραστα γέμιζε σε κάθε παράδοσή του 6-7 μεγάλους μαυροπίνακες με χημικούς τύπους και εξισώσεις, που οι παρόντες στο αμφιθέατρο αντιγράφαμε πιστά (τότε δεν μοίραζαν φωτοτυπίες, ούτε είχαμε έτοιμα Powerpoint). Πρόταση ενός μη δασκάλου προς κάθε ενδιαφερόμενο: ενθαρρύνετε τα παιδιά να γράφουν στο χέρι.

Θα έχουν πολλές άλλες ευκαιρίες στη ζωή τους να ασχοληθούν με τους υπολογιστές. Ας μην τα κάνουμε διά βίου ανάπηρα στο θέμα αυτό.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΆΝΝΗΣ
Ιατρός Θεσσαλονίκη

Η σεναριολογία και περί «συγκάλυψης»

Κύριε διευθυντά,

Η αντιπολίτευση έχει δώσει μεγάλη έμφαση στο σενάριο της «συγκάλυψης» στο ατύχημα των Τεμπών για να αποπροσανατολίσει ίσως τους πολίτες από το δικό της μερίδιο ευθυνών στην κακοδιαχείριση του ΟΣΕ.

Το σενάριο αυτό προϋποθέτει κάποιες παραδοχές που είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτές και εξηγούμαι:

1. Η κυβέρνηση μπάζωσε «προληπτικά» τον χώρο για να αποκρύψει διαλύτες καυσίμων σε χρόνο που οι ευθύνες επικεντρώνονταν στο ανθρώπινο λάθος και την καθυστέρηση της σύμβασης 717.

2. Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, εκτός από το θλιβερό έργο της τεκμηρίωσης αυτών που χάθηκαν, της απομάκρυνσης των κατεστραμμένων συρμών, και της αποκατάστασης της συνέχειας της γραμμής, κάποιοι είχαν την «προνοητικότητα» να σβήσουν τα ίχνη των λαθρεμπόρων που ούτως ή άλλως θα παρέμεναν ανώνυμοι.

3. Λαμβάνοντας υπόψη το πρωτόγνωρο του εγχειρήματος και την παροιμιώδη ελληνική προχειρότητα, μου φαίνεται πιο πιστευτή η τεκμηριωμένη έκθεση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ όπου το συντονιστικό χάος που επικράτησε μετά το ατύχημα δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιου είδους «προνοητικότητες».

4. Χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανείς εντελώς την απόκρυψη διαλυτών σε άλλο σημείο του συρμού, τόσο η επιβεβαίωση της γνησιότητας των τριών βίντεο

Οι νεαροί «μάγκες», οι γείτονες, η ΈΛ.ΆΣ.

Κύριε διευθυντά,

Προ μηνών το ζήτημα είχε απασχολήσει μεσημβρινή εκπομπή της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ. Αφορούσε τα βραδινά καψόνια διαρκείας που υφίσταντο κάτοικοι γειτονιάς των Ανω Πατησίων, πλησίον του πάρκου Φιξ.

Ομάδες νεαρών, 16-18 ετών, κάποιοι έρχονταν με Ι.Χ. και δίκυκλα, είχαν μετατρέψει σε στέκι εκτόνωσης τον χώρο έξω από δημοτικό σχολείο με ουρλιαχτά, καβγάδες, αλλά και μπιρίτσες, γλέντια και βεγγαλικά, και μεταμεσονύχτιες ώρες, αφήνοντας για το επόμενο πρωί δείγμα γραφής μια μικρή χωματερή.

Στις –κατά κυριολεξία– παρακλήσεις γειτόνων, ανάμεσά τους και ηλικιωμένοι, να μην ενοχλούν, οι απαντήσεις ήταν γέλια, ειρωνείες, βρισιές, και «να πάτε να μείνετε αλλού αν δεν σας αρέσει».

Η παρέμβαση της Ελληνικής Αστυνομίας συνοδεύτηκε από μήνυμα σαφές: «Παιδιά, τα πάρτι εδώ τέλειωσαν, υποφέρουν άνθρωποι.

Πώς να περπατήσεις στα πεζοδρόμια;

Κύριε διευθυντά,

Θα ήθελα να επισημάνω ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, αυτό των κατειλημμένων πεζοδρομίων στο κέντρο. Εντάξει, φτιάχτηκε η Πανεπιστημίου, αλλά και εκεί και σε όλο το υπόλοιπο κέντρο από Ερμού, τα στενάκια Καραγεώργη Σερβίας, Κολοκοτρώνη, Βουλής κ.λπ. είναι σε κακή κατάσταση.

Δηλαδή, όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια του κέντρου είναι γεμάτα με τραπεζοκαθίσματα ή σκαμμένα χωρίς λόγο, αλλά και με παρκαρισμένα μηχανάκια και αυτοκίνητα. Τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς!

Ελπίζω να αλλάξει αυτή η κατάσταση.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΝΤΑΖΗ
Εκπαιδευτικός