 |
| "ΤΑ ΝΕΑ", 31/03/21 |
ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Κάποτε, όταν υπήρχαν τα πανίσχυρα στερεότυπα, τα πράγματα ήταν τακτοποιημένα και απλά στα μυαλά των ανθρώπων: η Ευρώπη έχει κοινωνικό κράτος, ενώ η Αμερική είναι σκληρή και περίπου δεν παρέχει καμία προστασία στους πολίτες της. Ομως, από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν στηρίξει την οικονομία και την κοινωνία τους με ποσά σχεδόν τριπλάσια από εκείνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μάλιστα σε μία περίοδο που κατά το μεγαλύτερο μέρος της κυβερνούσαν ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι. Επίσης, υπάρχει μία ακόμα τεράστια διαφορά: ότι οι ΗΠΑ έχουν δώσει τα κονδύλια που έχουν υποσχεθεί. Τα έριξαν στη μάχη. Δεν τα «αποφάσισαν» για να συνεχίσουν να τα συζητούν μετά αιωνίως, να τα καθυστερούν ασύλληπτα, αν όχι και να τα ακυρώνουν τελικά στην πράξη ακόμα και αυτά. Μία ακόμα διαφορά, είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν σημαντικά λιγότερο πληθυσμό από ό,τι η ΕΕ στο σύνολό της. Κι όμως, τα αμερικανικά κονδύλια για την πανδημία παραμένουν πολλαπλάσια. Τέλος, οι ΗΠΑ έχουν, παρά τα όσα τα στερεότυπα επιβάλλουν στη σκέψη των ανθρώπων, καλύτερη επίδοση στον αριθμό των νεκρών από την ΕΕ - και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην παραπάνω πολιτική.
Ακόμα και αυτή τη στιγμή, η Γερμανία όχι απλώς εξακολουθεί να μπλοκάρει στην πράξη την έτσι κι αλλιώς πολύ περιορισμένη και καθυστερημένη παροχή της βοήθειας που με τα χίλια ζόρια έχει αποφασίσει η ΕΕ, αλλά, παράλληλα, απαγορεύει αυστηρά κάθε συζήτηση για οποιαδήποτε αμοιβαία διαχείριση του χρέους που προκύπτει από τις επιπτώσεις της πανδημίας - ιδιωτικού και, κυρίως, δημόσιου. Μπλοκάρει με κάθε τρόπο που μπορεί τους πόρους και απαγορεύει κάθε ενδεχόμενο στήριξης των οικονομιών και των πολιτών της ΕΕ στο επίπεδο της απορρόφησης του κόστους της πανδημίας. Το τελευταίο όπλο σε αυτή την πορεία είναι οι προσφυγές στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας στην Καρλσρούη που για μία ακόμη φορά σε ελάχιστο χρόνο, γίνεται στην πράξη ο κριτής όχι απλώς της συνταγματικότητας των αποφάσεων για τη Γερμανία, αλλά, πρακτικά, ο ανώτατος κριτής του μέλλοντος ολόκληρης της Ευρώπης.
Ετσι, η πανδημία κατέδειξε όχι μόνον το τέλος των στερεοτύπων, αλλά και κάτι που, αν και προφανές, δεν έγινε κατανοητό ούτε και με την αμέσως προηγούμενη κρίση χρέους: το γεγονός ότι ολόκληρη η Ευρώπη είναι πλέον όμηρος της Γερμανίας και της πολιτικής της. Ομηρος των τεράστιων αποθεματικών της και της αμιγώς εθνικής, προκλητικά υστερόβουλης πολιτικής της, που επιβάλλεται με σιδηρά χείρα σε μία ολόκληρη ήπειρο 400 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οπως και η κρίση χρέους, έτσι και η πανδημία, είναι για το Βερολίνο πάνω από όλα μία ευκαιρία άσκησης ηγεμονικής πολιτικής εις βάρος άλλων κρατών που μετέχουν στην ΕΕ και των πολιτών τους.
Το αποφασίζομεν και διατάσσομεν του Βερολίνου έχει διαμορφώσει πλέον συνθήκες έκρηξης στη Γηραιά Ηπειρο. Εχει απενεργοποιήσει εντελώς τις κυβερνήσεις ακόμα και μεγάλων κρατών, έχει οδηγήσει σε οικονομική, κοινωνική και πολιτική ασφυξία και συνιστά την καλύτερη εγγύηση ότι από εδώ και στο εξής τα άκρα θα επανέλθουν δριμύτερα στο προσκήνιο. Τελικά μακροπρόθεσμα έχει κοστίσει στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα πολύ περισσότερα από όσα αυτό είχε μέσα σε τόσες δεκαετίες μπορέσει να προσφέρει. Πρόκειται για μία πολιτική καταστροφής, όπως άλλωστε πάντοτε συνέβαινε με τη γερμανική πολιτική στον ευρωπαϊκό χώρο, εκτός από την αμέσως μεταπολεμική περίοδο, όταν η χώρα είχε χωριστεί στα δύο και ο Ψυχρός Πόλεμος δεν της επέτρεπε να ασκηθεί. Αυτή ήταν η μοναδική εποχή κατά την οποία η Γερμανία δεν έβλαψε την Ευρώπη, καθώς δεν είχε την εξουσία να το πράξει.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου