Οι κομματικοί υπεύθυνοι -εκτός και αν ήσαν ηλίθιοι- γνώριζαν πόσα κερδίζουν οι αντιπρόσωποι του κυπριακού έθνους και μάλλον δεν μοίραζαν τέτοιες θέσεις τσάμπα. Γεννιούνται ερωτήματα: συμβαίνουν τέτοια και σε άλλα κοινοβούλια; Το κάνουν μόνο για χρήματα οι έκνομοι βουλευτές ή και για άλλα ωφελήματα όπως, κοινωνική ανέλιξη, δόξα, φιλία, σεξ; Τι επιπτώσεις έχει αυτό στις χώρες τους;...

Από "ΤΑ ΝΕΑ

"ΤΑ ΝΕΑ", 15/10/20

Ο παραιτηθείς για το σκάνδαλο με τις «χρυσές βίζες» βουλευτής του ΑΚΕΛ Χριστάκης Τζιοβάνης αναφέρεται σε πολλά δημοσιεύματα ως ο «πλουσιότερος βουλευτής της Κύπρου». Άραγε, πουλώντας ευρωπαϊκά διαβατήρια, ήθελε να γίνει πλουσιότερος όλων των Κυπρίων ή απλώς προσπαθούσε να συγκεντρώσει τα χρήματα που είχε ξοδέψει για να τον υποδείξει και τον αναδείξει βουλευτή το κόμμα των φτωχών και κατατρεγμένων Κύπριων προλετάριων; Οι κομματικοί υπεύθυνοι -εκτός και αν ήσαν ηλίθιοι- γνώριζαν πόσα κερδίζουν οι αντιπρόσωποι του κυπριακού έθνους και μάλλον δεν μοίραζαν τέτοιες θέσεις τσάμπα.

Γεννιούνται ερωτήματα: συμβαίνουν τέτοια και σε άλλα κοινοβούλια; Το κάνουν μόνο για χρήματα οι έκνομοι βουλευτές ή και για άλλα ωφελήματα όπως, κοινωνική ανέλιξη, δόξα, φιλία, σεξ; Τι επιπτώσεις έχει αυτό στις χώρες τους;

Νομίζω ξεχνάμε τα συμφέροντα της πολιτικής τάξης, κάθε μέλους της και όλων μαζί, όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε μείζονα πολιτικά ζητήματα. Παράδειγμα: αν υπήρχαν και Τουρκοκύπριοι βουλευτές θα μπορούσαν και αυτοί να πουλάνε βίζες, οι τιμές θα έπεφταν. Άρα δεν συμφέρει να υπάρχει λύση του κυπριακού και ενιαίο κοινοβούλιο - πολύ περισσότερο που αμέσως θα περιορίζονταν και περιζήτητες πολιτικές θέσεις (ευρωβουλευτές, επίτροποι και υψηλοί γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες, εκπρόσωποι σε διεθνείς οργανισμούς, …) και πιθανές μίζες επί των προσδοκουμένων φυσικών αερίων.

Υπάρχουν στην ελληνική ιστορία παραδείγματα ομαδικών εγωιστικών βουλευτικών συμπεριφορών: οι Επτανήσιοι πολιτικοί απαίτησαν, και πέτυχαν, όταν έγινε η ένωση με την Ελλάδα να μετέχουν στην εθνοσυνέλευση του 1864 με βάση τα προϋπάρχοντα δικά τους εκλογικά μέτρα. Κατάφεραν έτσι να εγκατασταθούν στην Αθήνα 84 πληρεξούσιοι, όταν τα μέλη της Ιονίου Βουλής ήσαν μόνο 42. Οι Κρητικοί το 1912 εξέλεξαν και απαιτούσαν να ενσωματωθούν στην ελληνική βουλή 69 βουλευτές, όταν αυτή είχε μόλις 181 μέλη και -με βάση την αναλογία πληθυσμού- οι Κρητικοί έπρεπε να είναι 25. Δίκιο είχε ο Βενιζέλος που δεν τους δέχθηκε· μπορεί όμως και να το έκανε επειδή τα 2/3, οι 46 από τους 46, ήσαν αντιβενιζελικοί. Θα ψήφιζαν οι βουλευτές της Επτάνησου και της Κρήτης την ενσωμάτωση αν δεν πετύχαιναν/προσδοκούσαν προνομιακή μεταχείριση; Θα γίνει ποτέ η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, όταν οι βουλευτές μπορούν να πουλάνε βίζες;


Ο Τάσσος Παπαδόπουλος θα ήταν ίσως ο καταλληλότερος να απαντήσει τι εννοούσε όταν έλεγε «παρέλαβα κράτος, δεν παραδίδω κοινότητα» αλλά έφυγε νωρίς. Υπέστη τον μεταθανάτιο εξευτελισμό της εκταφής του πτώματός του και της επιστροφής του με λύτρα - χειρότερο ίσως για την κυπριακή πολιτική τάξη και από το να την δείχνουν στο Al Jazeera να πουλά διαβατήρια.