Αν όμως όλα αυτά έχουν σημασία, δεν είναι επειδή κάνουν τον Γιάνη Βαρουφάκη να ξεχωρίζει. Αντίθετα. Εχουν σημασία επειδή τον κάνουν να θυμίζει απελπιστικά όλους εκείνους που πηγαίνοντας στο εξοχικό τους κατέβασαν το τζάμι του αυτοκινήτου για να προβάλουν τις ίδιες παιδαριώδεις δικαιολογίες στον έλεγχο. Τα σκυλιά που πεινάνε, τα υδραυλικά που στάζουν, τα παντζούρια που ξεχάστηκαν ανοικτά, η μοιρασμένη διαμονή στα δυο σπίτια. «Εμείς πάντα πηγαινοερχόμασταν, δεν βλέπουμε κανέναν». Παραβιάζοντας την αρχή της μόνιμης κατοικίας, ο Βαρουφάκης θύμισε πως είναι ένας απ' όλους αυτούς τους κάποιους. Απ' όλους εκείνους των οποίων το τελευταίο, ατράνταχτο επιχείρημα θα είναι πάντα αυτό. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».....

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 13/04/20

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είναι δύσκολο πια να μπει κανείς στο μυαλό του. Στο μυαλό του Γιάνη Βαρουφάκη θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που ενοχλούνται από αυτά που λέει - η ελληνική κυβέρνηση, οι δανειστές, η Κομισιόν, η Ευρώπη, μπορεί και ο πλανήτης. Κάποιοι που θα έπρεπε να τον έχουν αναγνωρίσει - ένας γάλλος αστυνομικός στο αεροδρόμιο του Παρισιού, ένας έλληνας λιμενικός στο λιμάνι της Αίγινας. Αλλά και κάποιοι που θα κρέμονται από τα χείλη του - αλλά πώς συμβαίνει και είναι τόσο λίγοι, γιατί δεν είναι ο κόσμος ολόκληρος;

Είναι αυτό το τελευταίο ερώτημα που εξηγεί το δράμα του Γιάνη Βαρουφάκη; Είναι η περίπτωση του ανθρώπου που ανακηρύσσει τον εαυτό του σε διασημότητα, αλλά η τραγική έλλειψη γκρούπις τον κάνουν να ρωτάει γάλλους αστυνομικούς και έλληνες λιμενικούς αν ξέρουν ποιος είναι αυτός; Είναι δυνατόν να μην ξέρουν ποιος είναι; «Δεν ξέρεις ποιος είμαι;». Δεν χρειάστηκε να περιμένει την απάντηση, δεν ρώτησε καν για να μάθει. Ο Βαρουφάκης, λένε οι αυτόπτες μάρτυρες του επεισοδίου στο λιμάνι της Αίγινας ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο δήμαρχος του νησιού, πάτησε το γκάζι και έφυγε. Ας μην είναι διατεθειμένοι να ζήσουν οι άλλοι τον μύθο του. Δεν πειράζει, θα τον ζήσει εκείνος μόνος του.

Θα τον ζήσει ως συνεπής πολίτης. Ζει απομονωμένος στην Αίγινα, ενημέρωσε το κοινό, από τις 11 Μαρτίου. Θα τον ζήσει και ως ρηξικέλευθος πολιτικός. Εκείνος βρήκε τη λύση, η Βουλή θα μπορούσε να συνεδριάζει με τηλεδιασκέψεις, το έχει προτείνει εδώ και καιρό στον πρόεδρο του σώματος, δεν φταίει εκείνος εάν και πάλι δεν τον ακούει κανείς, όπως το καλοκαίρι του '15. Δεν φταίει εάν, όπως τότε που είχε έτοιμο το σχέδιο με το παράλληλο νόμισμα και τα ψεύτικα ΑΦΜ, κάποιοι δεν θέλουν τώρα να καταλάβουν πως μπορεί να σωθεί ο πλανήτης από την πανδημία. Ας τον ρωτήσουν και θα τους εξηγήσει.

Στο όνομα του κοινού καλού; Στο όνομα του εαυτού του. Είναι τόσο στοιχειώδες όσο παιδαριώδες είναι το επιχείρημα που επιστράτευσε για να δικαιολογήσει τη μετακίνησή του. Δεν είναι, είπε, η μόνιμη κατοικία του, αλλά εκείνος είναι τόσο καιρό κλεισμένος στο εξοχικό, δεν ενοχλεί και κανέναν. Και αν μετακινήθηκε, είναι για να ασκήσει το βουλευτικό του καθήκον. Για να μιλήσει στη Βουλή για τη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ που κανένας πριν από αυτόν και κατά πάσα πιθανότητα ούτε και κανένας μετά σκέφτηκε να ηχογραφήσει στα κρυφά. Για να ενοχλήσει κάποιους - πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ο έλεγχος στο λιμάνι; Εντολές εκτελούσε ο λιμενικός. Εντολές κάποιου, ή κάποιων.

Αν όμως όλα αυτά έχουν σημασία, δεν είναι επειδή κάνουν τον Γιάνη Βαρουφάκη να ξεχωρίζει. Αντίθετα. Εχουν σημασία επειδή τον κάνουν να θυμίζει απελπιστικά όλους εκείνους που πηγαίνοντας στο εξοχικό τους κατέβασαν το τζάμι του αυτοκινήτου για να προβάλουν τις ίδιες παιδαριώδεις δικαιολογίες στον έλεγχο. Τα σκυλιά που πεινάνε, τα υδραυλικά που στάζουν, τα παντζούρια που ξεχάστηκαν ανοικτά, η μοιρασμένη διαμονή στα δυο σπίτια. «Εμείς πάντα πηγαινοερχόμασταν, δεν βλέπουμε κανέναν». Παραβιάζοντας την αρχή της μόνιμης κατοικίας, ο Βαρουφάκης θύμισε πως είναι ένας απ' όλους αυτούς τους κάποιους. Απ' όλους εκείνους των οποίων το τελευταίο, ατράνταχτο επιχείρημα θα είναι πάντα αυτό. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

"ΤΑ ΝΕΑ", 13/04/20

Η «ζωάρα» του Γιάννη

Καλημέρα, καλη Μεγάλη Εβδομάδα (νοερά) να έχουμε. Να μου επιτραπεί παρακαλώ τώρα, μια προσωπικού χαρακτήρα αναφορά. Επιθυμώ από εδώ να προβώ σε μια ενδιαφέρουσα (ευελπιστώ...) ανακοίνωση προς τον εξοχότατο κύριο Νικόλαο Χαρδαλιά, υφυπουργό, επικεφαλής του αρμοδίου για την επιτήρηση των μέτρων κατά της διάχυσης του κορωνοϊού υφυπουργείου Πολιτικής Προστασίας:

«Κύριε υπουργέ μου, σας γνωρίζω ότι την Μεγάλη Παρασκευή, κατά τις 8 το πρωί, πρώτα ο Θεός, θα αναχωρήσω της κατοικίας μου εν Αθήναις, με κατεύθυνση χωρίον ονόματι Κράψη, κείμενον εις τον Νομό Ιωαννίνων, νοτίως και ανατολικώς της ομωνύμου ενδόξου πόλεως, εις ικανήν απόστασην εξ αυτής, περί τα 35 χιλιόμετρα, μέσες άκρες. Εις το χωρίον Κράψη Ιωαννίνων, ένθα έλκω την καταγωγήν, θα παραμείνω επί τριήμερον, διά τα εορτάς του Πάσχα. Προτίθεμαι δε να επιστρεψω εν Αθήναις την επομένη της Κυριακής του Πάσχα, Δευτέρα της Διακαινησίμου, αν έχετε ακουστά.

Παρακαλώ ενημερώστε σχετικώς τα όργανα της τάξεως τα οποία υπηρετούν υπό τας εμπνευσμένας διαταγάς σας, προκειμένου να αποφευχθούν κατά τις μετακινήσεις μου τίποτε περίεργα και με εξαναγκάσουν να θέσω (στα όργανα, σε ποιον;) το κρίσιμο ερώτημα αν "ξέρουν ποιος είμαι εγώ"!

Επικαλούμαι προς τούτοις το προηγούμενο με τον κύριο Βαρουφάκη, ο οποίος εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω απολαμβάνει στιγμές "ζωάρας" εις νήσον Αίγιναν, χωρίς τι το αντιπαραγωγικόν να του χαλάσει τη διάθεση. Οπως επί παραδείγματι η κίνηση κάποιου είδους δικαστικής διαδικασίας εις βάρος του, για όσα συνέβησαν στο λιμάνι την Παρασκευή, επ' αφορμή το αξιοσημείωτον γεγονός της υπ' αυτού εμπράκτου διακοπής της καραντίνας όλων ημών των υπολοίπων.

Κύριε υπουργέ μου, επειδή δεν θεωρώ ότι η παράλειψή σας αυτή είναι αναγνώριση της μαγκιάς του ανδρός, σας ενημερώνω ότι επιθυμώ να έχω την ίδια αντιμετώπιση υπό των οργάνων, διότι πλην των άλλων δεν αναγνωρίζω και κανένα προβάδισμα στο συγκεκριμένο πεδίο ανθρώπινης συμπεριφοράς στον περί ου ο λόγος πολιτικό (;). Και κατά δεύτερον θα αναγνωρίσετε και εσείς ότι ουδείς Βαρουφάκης μπορεί να μας πιάσει κορόιδα για δεύτερη φορά. Μασήσαμε την πρώτη. Αρκεί.

Ευπειθέστατος,
Γιώργος Χρ. Παπαχρήστος»

Πόνος

Στην «Αυγή» τώρα, ποσώς ενδιαφέρονται για τον Βαρουφάκη, από τη στιγμή που και ο αρχηγός Τσίπρας έχει παραδεχτεί ότι μία φορά και αυτός «μάσησε» με τον ουάου Γιάνη με ένα νι, και αρκεί. Στην «Αυγή» για κάποιον λόγο που δεν είναι απολύτως ορατός νιώθουν αδικημένοι, αποκλεισμένοι, κατατρεγμένοι, απόκληροι της κοινωνίας, παραπεταμένοι στο περιθώριο. Κι αυτόν τον πόνο που είναι διάχυτος από παντού τον έβγαλαν κυριακάτικα, των Βαΐων, χθες δηλαδή, βόλτα στα μανταλάκια, κάτω από τον τίτλο «Αγιογραφίες και αποκλεισμοί» - χωρίς πολλές αναλύσεις, κατά το θέμα κάποιοι αγιογραφούν την κυβέρνηση και αποκλείουν τον ΣΥΡΙΖΑ (αποσιωπήθηκε, λέει, η οικονομική του πρόταση, τέτοιο τεκμήριο...).

Αρθρογραφούν τρεις ειδικοί επί του συγκεκριμένου, τρομερής σημασίας, θέματος. Μία (άγνωστή μου) κυρία Μαρία Κομνηνού (καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), με την οποία δεν θα ασχοληθώ. Και δύο κύριοι: ο Παν. Παν., τον οποίο επίσης δεν μπορώ για λόγους πολλούς και διαφόρους να σχολιάσω, και ο καθηγητής Δρόσος. Ο Γιάννης Δρόσος. Ο οποίος αναλύει το θέμα για το πώς «ο κορονοϊός (αποτελεί) αφορμή για την πολιτική ασφυξία της αντίθετης γνώμης»!!!

Ειλικρινά θα πρέπει κανείς να διαθέτει πολύ θράσος για να αρθρογραφήσει με αυτό το θέμα, όταν επί της εποχής του ως διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ ούτε έξω από τη Μεσογείων δεν περνούσαμε, όχι να κληθούμε και σε εκπομπή του ευαγούς ιδρύματος (ο υποφαινόμενος δε, ΠΟ-ΤΕ!).

Και όταν είναι γνωστό ότι ο κύριος καθηγητής είχε συνεισφέρει αποφασιστικά διά των γνώσεών του στη σύνταξη του αντισυνταγματικού νόμου Παππά για τα κανάλια, ο οποίος κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Αλλά δεν είναι απίστευτο; Εχουν παρέλθει μόλις 9 μήνες από την εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, της αλήστου μνήμης περιόδου ΣΥΡΙΖΑ, και άνθρωποι σαν τον Δρόσο τολμούν θρασύτατα να ανοίγουν τέτοια θέματα, λες και η κοινωνία έχει υποστεί λοβοτομή. Οχι, τον ενημερώνω...

Πολυφωνία...

Εναν μικρης διάρκειας «διάλογο» είχα την Παρασκευή το βράδυ με τη νεαρά φιλοσυριζαϊκών τάσεων συνάδελφό μου κυρία Γιάμαλη, με αφορμή τον... Τσιόδρα. Εκείνη ποστάρισε στο Τwitter το ακόλουθο: «Στην εποχή που ο διαχωρισμός των ανθρώπων έχει γίνει "κανόνας", ο Σωτήρης Τσιόδρας έδωσε μαθήματα αντιρατσιστικού λόγου. Δεν ήταν δεδομένο, μπράβο του» - αναφερόταν στην όπως και να 'χει «δύσκολη» επίσκεψη του καθηγητή Τσιόδρα στον οικισμό των Ρομά στη Λάρισα.

Βρήκα την ανάρτηση ενδιαφέρουσα με βάση και την αμφισημία που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τον Τσιόδρα, αλλά και τη γενικότερη αντιμετώπιση τη κρίσης από την κυβέρνηση, και είπα να το πειράξω λιγάκι το κορίτσι, γράφοντάς της το ακόλουθο: «Φιρί φιρί το πας εσύ να σε πλακώσει στις "γρήγορες" ο Καρτερός».

«Η Αριστερά είναι πολυφωνική. Η Δεξιά;» μού ανταπάντησε - με την ολοφάνερη αιχμή να βγάζει μάτι.

«Τι με νοιάζει η Δεξιά, εμένα. Εγώ αριστερός είμαι!» της απάντησα και κάπου εκεί τελείωσε αυτή η έμμεση «συνομιλία» μας...

...ή διχασμός;

Η στάση της νεαρής συναδέλφου μου είναι δηλωτική του διχασμού που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτός ήταν και ο λόγος που κατέγραψα τη «συνομιλία» που είχαμε μέσω Τwitter. Υπάρχει μια ομάδα στελεχών που διακατέχεται από ρεβανσιστικές τάσεις και τυφλωμένη από το μίσος επιτίθεται αδιακρίτως κατά πάντων - με τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά που είναι στην πρώτη γραμμή να δέχονται τα περισσότερα πυρά. Και υπάρχουν άλλοι, αρκετοί, σοβαροί, ψύχραιμοι, οι οποίοι δεν διστάζουν να αναγνωρίσουν ότι ο Τσιόδρας, ο Χαρδαλιάς, ο Μόσιαλος, ο Κικίλιας, ο Αρκουμανέας κάνουν δουλειά, και αυτή η δουλειά έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση της κρίσης του κορωνοϊού.

Ο τελευταίος που συντάχθηκε με τη συγκεκριμένη κατηγορία στελεχών είναι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ως επικεφαλής του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, ο οποίος ευθαρσώς με δηλώσεις του απένειμε εύσημα στον καθηγητή Τσιόδρα για τον τρόπο με τον οποίο απευθύνθηκε στους Ρομά της Λάρισας.

Ας αναμένει και αυτός τώρα την οργή του Καρτερού, αλλά και διαφόρων παρασιτικών sites που σιτίζονταν από τον κρατικό κορβανά επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακου εύσημα και μπράβο στον Τσιόδρα...

Απώλεια

Για καθε δημοκρατικο άνθρωπο αυτής της χώρας, ο θάνατος του Περικλή Κοροβέση είναι ένα δυνατό μήνυμα για να ταυτιστεί μαζί του, στον αγώνα «ποτέ πια βασανιστήρια». Ο Περικλής, ο οποίος ήταν ένας από τους χιλιάδες αντιστασιακούς που γνώρισαν τα απάνθρωπα βασανιστήρια της χούντας των συνταγματαρχών, έκανε παγκόσμια γνωστή την κτηνωδία της χούντας του Παπαδόπουλου με το βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες», στο οποίο περιέγραφε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όσα υπέφερε στα κρατητήρια της απριλιανής δικτατορίας.

Ακτιβιστής, πάλεψε ως το τέλος να πείσει τον πολιτισμένο κόσμο ότι τα βασανιστήρια δεν είναι συνυφασμένα με τα ανελεύθερα καθεστώτα, αλλά πολλές φορές διολισθαίνουν σε αυτά και κανονικές δημοκρατίες. Διετέλεσε ένα φεγγάρι, από το 2007 ως το 2009 βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα προείδε έγκαιρα τι συνέβαινε στο κόμμα αυτό και παραιτήθηκε. Και ήταν το βουλευτικό αξίωμα η μόνη δημόσια «θέση» που αξιώθηκε. Οσοι τον γνώρισαν, και μεταξύ αυτών και εγώ, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη του ανιδιοτελούς αγωνιστή...

...από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 13/04/20