Η αστική τοπιογραφία αυτής της περιόδου θα γεννήσει νέα σκέψη στην οικονομία, στην αρχιτεκτονική, στις υπηρεσίες, στον τουρισμό, στην εκπαίδευση. Η στάση μας απέναντι στον χρόνο, στην ιστορική μνήμη, στη σηματοδότηση του πολιτισμού των ανθρώπων, θα δεχθεί επιδράσεις που σήμερα δεν είναι δυνατό να προβλέψουμε. Αυτές οι εικόνες των άδειων πόλεων, που τρομάζουν, εκπλήσσουν, γοητεύουν με ένα τρόπο, δείχνουν ένα δρόμο αναγκαστικής ωρίμανσης....

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 11/04/20

"ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ",

του Νίκου Βατόπουλου

Μετά τον κύκλο της πανδημίας, οι φωτογραφίες των άδειων πόλεων σε όλον τον πλανήτη θα μείνουν να ορίζουν μία τομή στον χρόνο, που, όμοιά της δεν έζησαν οι νεότερες γενιές. Αυτές οι εικόνες από τη Νέα Υόρκη, το Μιλάνο, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, το Παρίσι, την Αθήνα, είναι ενός τραύματος αλλά και μιας μετάβασης. Οπως κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος μετά την εμπειρία μιας βαριάς ασθένειας και ενός ψυχικού κλονισμού, κατά τον ίδιον τρόπο οι πόλεις μας θα είναι διαφορετικές μετά τη μεγάλη αυτή τομή στη ροή της εξέλιξής τους.

Ηδη, έχουν αρχίσει και γράφονται κείμενα για την ποιητική του αστικού κενού και οι φωτογραφίες από έως πρόσφατα πολυσύχναστα σημεία αποκαλύπτουν την κλίμακα των κτιρίων και των μνημείων σε διάσταση που δεν θα είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να δούμε. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρονται στο 2020 ως το έτος που εκτίναξε την ανθρωπότητα σε μία βίαιη ενηλικίωση, που στις πόλεις και στον αστικό πολιτισμό τους θα αποτυπωθεί, πιθανότατα, με τρόπο που δεν μπορούμε να προδικάσουμε. Πώς θα είναι η εμπειρία παραμονής σε ένα ξενοδοχείο ή η εμπειρία από μία θεατρική παράσταση, τουλάχιστον για τον επόμενο ενάμιση χρόνο, είναι κάτι που δεν μπορεί ο μέσος άνθρωπος να προβάλει ως πιθανό βίωμα. Ωστόσο, οι πόλεις, ναρκωμένες και κλονισμένες, εξελίσσονται. Οι φωτογραφίες από τη Ρώμη που ήρθαν στο μέιλ μου πρόσφατα από φίλο συγγραφέα θα ήταν απλώς μερικές εικόνες ποιητικής θλίψεως αν δεν συνοδεύονταν από όλον εκείνον τον στοχασμό και την αποδοχή του τραύματος που γεννά η πραγματικότητα ως ισχυρός παράγων ανατροπής.

Η κοινωνική ζωή έχει πλέον και αυτή το ορόσημό της αυτήν την άνοιξη του 2020 και οι οικονομίες των πόλεων τραντάχτηκαν για να προκαλέσουν τη νέα πλήρωση του κενού. Ηδη, ο 21ος αιώνας μας έχει δώσει μία σειρά από επιλογές για να αποφασίσουν οι ιστορικοί ποια είναι η αφετηρία του, το 2001, το 2008 ή μήπως το 2020…

Η αστική τοπιογραφία αυτής της περιόδου θα γεννήσει νέα σκέψη στην οικονομία, στην αρχιτεκτονική, στις υπηρεσίες, στον τουρισμό, στην εκπαίδευση. Η στάση μας απέναντι στον χρόνο, στην ιστορική μνήμη, στη σηματοδότηση του πολιτισμού των ανθρώπων, θα δεχθεί επιδράσεις που σήμερα δεν είναι δυνατό να προβλέψουμε. Αυτές οι εικόνες των άδειων πόλεων, που τρομάζουν, εκπλήσσουν, γοητεύουν με ένα τρόπο, δείχνουν ένα δρόμο αναγκαστικής ωρίμανσης.