"...Σε πολλές και ποικίλες περιπτώσεις γίνεται χρήση του όρου «εγγύηση», στον ενικό ή πληθυντικό, κατά «λογοτεχνική» ελευθεριότητα και όχι νομική ακριβολογία. Η εγγύηση (άρθρο 847 Αστικού Κώδικα) είναι μια σύμβαση, που ρυθμίζει την υποχρεωτικά «τριγωνική» σχέση δανειστή-οφειλέτη-εγγυητή και αποβλέπει σε εξασφάλιση των αξιώσεων του δανειστή κατά του οφειλέτη από την ασφαλιζόμενη σύμβαση. Συνεπώς, εγγύηση του οφειλέτη προς τον δανειστή δεν είναι νοητή και οι λεγόμενες «εγγυήσεις» των πωλητών, κατασκευαστών κ.ά. δεν είναι παρά συμβατικές ή νόμιμες υποχρεώσεις ή υποσχέσεις των υποχρέων (οφειλετών) που δεν προσθέτουν καμία επί πλέον ασφάλεια στον αντισυμβαλλόμενό τους (δανειστή). Οι πολυσυζητημένες «εγγυήσεις» της χώρας προς τους δανειστές της με βάση το μνημόνιο (δηλ. τη σύμβαση δανείου) δεν είναι παρά συμβατικές εξασφαλίσεις ή υποχρεώσεις οφειλέτη. Μια άλλη «ανακριβής» χρήση του όρου «εγγύηση» γίνεται σε όλα ανεξαιρέτως τα μισθωτήρια ακινήτων. Ο μισθωτής καταβάλλει στον μισθωτή ως εγγύηση ένα ποσόν (συνήθως ένα ή δύο μισθώματα), το οποίο του επιστρέφεται κατά τη λήξη ή λύση της μίσθωσης, εφόσον ή καθ’ όσον έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις του. Εδώ πρόκειται για μια συμβατική «εγγυοδοσία», δηλαδή παροχή εξασφάλισης από τον οφειλέτη/μισθωτή προς τον δανειστή/εκμισθωτή για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του μισθωτή από τη σύμβαση μισθώσεως...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 16/04/20

1. Εταίροι, υποκρισία και μεταναστευτικό

Κύριε διευθυντά,

Το διευθυντήριο των Βρυξελλών μάς εφιστά εσχάτως, με αυστηρότητα, την προσοχή στη διαχείριση της τελευταίας υγειονομικής κρίσης όσον αφορά τις δομές φιλοξενίας προσφύγων –μεταναστών στα νησιά–, με δεδομένες τις όντως κακές συνθήκες διαβιώσεως εκεί και την ανάγκη μετακινήσεώς τους στην ενδοχώρα.

Μοιάζει ανεξήγητο και εξοργιστικό το θράσος όλων αυτών να μας νουθετούν για ένα τρομακτικό βάρος που μας φόρτωσαν οι δικές τους πολιτικές και οι εν γένει ευθύνες,αρνούμενοι την παραμικρή συμμετοχή ή τον επιμερισμό έστω του προβλήματος σε όλους τους εταίρους.

Ισως η μόνη εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι δίνουν τα λεφτά τους, σε εμάς τους ξελιγωμένους, εξαγοράζοντας την ησυχία τους και αποκτώντας έτσι το δικαίωμα να ασκούν έλεγχο και κριτική «έξω από τον χορό».Παραμένει φυσικά το ερώτημα, τι δουλειά έχουμε εμείς στη μέση αυτού του αλλόκοτου χορού.

Μιχ. Λιώσης

2. Περί Θείας Κοινωνίας, ιού και Ψαλμού

Κύριε διευθυντά,

Επιτρέψτε μου να επιχειρηματολογήσω πως ο ισχυρισμός, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μεταδόσεως του νέου ιού μέσω της Θείας Ευχαριστίας, όπως χορηγείται σήμερα, αποτελεί ψευδές δείγμα ευσεβείας· αντίθετα, συνιστά ασέβεια. Το κάνω έχοντας δει το πολύ πρόσφατό σας σχετικό άρθρο.

Ο πιστός ξέρει πως ο Θεός, όντας δημιουργός της Κτίσης, μπορεί να του συμπαρασταθεί, ακόμη και στις πιο απελπιστικές καταστάσεις, ακόμη και κάμπτοντας τους φυσικούς νόμους, όπως το λέει άλλωστε ο 90ός Ψαλμός (εδ. 11 και 12): Τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε, και ότι επί χειρών αρούσίν σε μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου… Ο πιστός όμως έχει μάθει και με ποιο επιχείρημα απάντησε ο Ιησούς, όταν ο Διάβολος τον ανέβασε στο «πτερύγιον» του Ναού και τον προκάλεσε να πηδήξει κάτω, χρησιμοποιώντας μάλιστα για παρότρυνση αυτό ακριβώς το απόσπασμα από τον 90ό Ψαλμό:Ο Ιησούς απάντησε με μιαν επιταγή παρμένη από το Δευτερονόμιο (6,16):ουκ εκπειράσεις κύριον τον θεόν σου. Και αυτή η απάντησή του ήταν αποστομωτική διότι, μετά αυτό, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, συντελέσας πάντα πειρασμόν ο διάβολος απέστη απ’ αυτού [του Ιησού] άχρι καιρού. (Οι σχετικές περικοπές είναι: Ματθ. 4,5-7 και Λουκ. 4,9-12).

Προφανές συμπέρασμα είναι πως ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μεταδόσεως του νέου ιού μέσω της Θείας Ευχαριστίας, όπως χορηγείται σήμερα, συνιστά εκπειρασμό του Θεού, δηλαδή απόπειρα δοκιμασίας του· το δε γεγονός πως αυτόν τον εκπειρασμό καλείται να τον κάνει η Αγία μας Εκκλησία, μόνον επαυξάνει την ασέβεια.

Ιωάννης Α. Παππάς, Ομότιμος καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου

3. Εισφορές, φόροι και τα «μπλοκάκια»
Kύριε διευθυντά,

Ο τρόπος που ο αναγνώστης της «Κ», κ. Κώστας Γ. Μπονιφάτσης, στην επιστολή του, που δημοσιεύθηκε στις 11 Απριλίου, επέλεξε να… αποκαλύψει στους «ανυποψίαστους και απληροφόρητους πολίτες / ψηφοφόρους» τον ύποπτο και αδιαφανή ρόλο των «ψευδεπίγραφων ελεύθερων επαγγελματιών», δηλαδή των εργαζομένων με μπλοκάκι, είναι η αναμφίβολη απόδειξη ότι αγνοεί πλήρως τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας εκτός Δημοσίου και εκτός εξαρτημένης εργασιακής σχέσης.

Να τον ενημερώσω, λοιπόν, ότι υπάλληλοι υποχρεώνονται να δουλεύουν με δελτίο, διότι δεν θέλουν οι εργοδότες να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές και όχι, όπως ανακριβέστατα αναφέρει, «για να απολαμβάνουν», δήθεν, «φορολογικά και ασφαλιστικά πλεονεκτήματα». Να τονίσω επίσης ότι:

– Η εργασία με μπλοκάκι υπερφορολογείται σε σχέση με τη μισθωτή. Και μάλιστα από το πρώτο ευρώ χωρίς αφορολόγητο όριο.

– Οι ασφαλιστικές εισφορές βαρύνουν αποκλειστικά τον εργαζόμενο και, αν δεν πληρωθούν εγκαίρως, μένει άμεσα ανασφάλιστος.

– Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα. Μπορεί να απολυθούν ανά πάσα στιγμή χωρίς αποζημίωση, δεν δικαιούνται δώρα ή επιδόματα.

Τέλος, τον πληροφορώ ότι γενικά τα εισοδήματα αυτής της κατηγορίας εργαζομένων είναι όντως χαμηλά. Πώς μπορεί, λοιπόν, ανερυθρίαστα να τους κατηγορεί συλλήβδην για φοροαποφυγή, χρεώνοντάς τους μάλιστα τη... δημοσιονομική δυσπραγία της χώρας; Είναι αστείο και να το σκεφτεί κάποιος. Οι αιτίες της χρεοκοπίας πρέπει να αναζητηθούν στην κακοδιαχείριση του κράτους, στη φοροδιαφυγή, στις μίζες, στα ρουσφέτια. Είναι μια διαδικασία πολύ πιο περίπλοκη και αδιαφανής από αυτήν που περιγράφει, η οποία, μάλιστα, θα παραμείνει αφανής.

Δυο λόγια, τέλος, για τον «επιβλητικό, αλλά φορολογικά ανύπαρκτο και λογικά απολύτως ασαφή τίτλο του επιστήμονος, δηλαδή του πτυχιούχου γενικώς», όπως προσβλητικά αναφέρει, λες και το να είσαι επιστήμονας σε αυτή τη συγκυρία είναι κάποιου είδους ιδιαίτερη μομφή.

Οι επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι εργάζονται όπως όλοι. Eχουν κάποιας μορφής επιχείρηση, έχουν ΚΑΔ και με βάση αυτούς θα πάρουν, ή όχι, την επιδότηση των 600 ευρώ. Δεν θα επιδείξουν πτυχία για να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα, αλλά την επαγγελματική τους ιδιότητα. Αν κάποιος θέλει να μάθει γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να τους ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους εργαζομένους, ας ρωτήσει τους αρμόδιους υπουργούς. Αν και νομίζω πως το έχουν εξηγήσει επαρκώς. Υπήρχαν κονδύλια του ΕΣΠΑ και βρήκαν τον τρόπο να τα διαθέσουν έτσι, ώστε να μην επιβαρύνουν περαιτέρω τα δημοσιονομικά.

Το να επιτίθεται όμως κάποιος, με ανοίκειους χαρακτηρισμούς, σε συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες δεν βοηθάει.

ΥΓ.: Oπου εισαγωγικά, αποσπάσματα από τη δική του επιστολή.

Αννα Μαϊνα, Αρχιτέκτων Μηχανικός - Πολεοδόμος

4. Περί ακριβολογίας και εγγυήσεων

Κύριε διευθυντά,

Στην πάνδημη, συνεχή και πανταχόθεν στατιστική αλγολαγνεία κρουσμάτων και απωλειών του εστεμμένου (κορωνο)ιού, που μας κατακλύζει, ίσως ενδείκνυται η απασχόληση με πιο πεζά θέματα, όπως η ακριβολογία.

Σε πολλές και ποικίλες περιπτώσεις γίνεται χρήση του όρου «εγγύηση», στον ενικό ή πληθυντικό, κατά «λογοτεχνική» ελευθεριότητα και όχι νομική ακριβολογία.

Η εγγύηση (άρθρο 847 Αστικού Κώδικα) είναι μια σύμβαση, που ρυθμίζει την υποχρεωτικά «τριγωνική» σχέση δανειστή-οφειλέτη-εγγυητή και αποβλέπει σε εξασφάλιση των αξιώσεων του δανειστή κατά του οφειλέτη από την ασφαλιζόμενη σύμβαση.

Συνεπώς, εγγύηση του οφειλέτη προς τον δανειστή δεν είναι νοητή και οι λεγόμενες «εγγυήσεις» των πωλητών, κατασκευαστών κ.ά. δεν είναι παρά συμβατικές ή νόμιμες υποχρεώσεις ή υποσχέσεις των υποχρέων (οφειλετών) που δεν προσθέτουν καμία επί πλέον ασφάλεια στον αντισυμβαλλόμενό τους (δανειστή). Οι πολυσυζητημένες «εγγυήσεις» της χώρας προς τους δανειστές της με βάση το μνημόνιο (δηλ. τη σύμβαση δανείου) δεν είναι παρά συμβατικές εξασφαλίσεις ή υποχρεώσεις οφειλέτη.

Μια άλλη «ανακριβής» χρήση του όρου «εγγύηση» γίνεται σε όλα ανεξαιρέτως τα μισθωτήρια ακινήτων. Ο μισθωτής καταβάλλει στον μισθωτή ως εγγύηση ένα ποσόν (συνήθως ένα ή δύο μισθώματα), το οποίο του επιστρέφεται κατά τη λήξη ή λύση της μίσθωσης, εφόσον ή καθ’ όσον έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις του.
Εδώ πρόκειται για μια συμβατική «εγγυοδοσία», δηλαδή παροχή εξασφάλισης από τον οφειλέτη/μισθωτή προς τον δανειστή/εκμισθωτή για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του μισθωτή από τη σύμβαση μισθώσεως.

Κώστας Γ. Μπονιφάτσης

...από την "ΕΣΤΙΑ"

"ΕΣΤΙΑ", 16/04/20