Έχω την αίσθηση ότι αυτές οι αλλαγές που έχουν επέλθει τελευταία στα εργασιακά (οι αλλαγές Βρούτση) δεν θα ανακληθούν με την έξοδο από την καραντίνα, ούτε καν με τον έλεγχο επί του κορωνοϊού με κανένα από τα δεκάδες εμβόλια που πρόκειται να παραχθούν από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Ηρθαν για να μείνουν. Γιατί συνδέονται απολύτως με την ύφεση και την πιθανή εκτόξευσή της πάνω από 10%. Αν συνέβαινε το αντίθετο, κάποιος, ο Πρωθυπουργός ιδίως, θα έβγαινε και θα έλεγε «ακούστε να δείτε, μην τρομάζετε με τα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις που έχουμε λάβει. Οταν τελειώσουν όλα αυτά, και η οικονομία επανέλθει σε μια κανονικότητα, τα συγκεκριμένα μέτρα θα ακυρωθούν και οι εργασιακές σχέσεις θα επανέλθουν στο προηγούμενο καθεστώς». Δεν το είπε κανείς υπουργός, δεν το είπε ο Βρούτσης, δεν το είπε ο Αδωνις, δεν το είπε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος σε κάποια από τις τόσες δημόσιες τοποθετήσεις του, άρα όλο αυτό θα ενταχθεί στην προσπάθεια να διαφύγουμε όσο νωρίτερα γίνεται της θανατηφόρας σπείρας της ύφεσης. Θα πέσει πολύ κλάμα φοβάμαι μετά τον κορωνοϊό - περισσότερο από την εποχή των Μνημονίων. Και τότε θα δούμε τις πραγματικές αντοχές της κυβέρνησης, η οποία πλην των άλλων θα έχει να αντιμετωπίσει και την παραδοσιακή αμφισβήτηση που ακολουθεί κάθε μεγάλη κρίση, έστω και αν την αντιμετώπισε θετικά...

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 16/04/20

Μαχαιριά στην καρδιά

Εχουν περισσέψει τα καλά λόγια για την Ελλάδα και το πόσο γρήγορα αντέδρασε στην πανδημία του κορωνοϊού, έτσι ώστε να «απολαμβάνει»σήμερα και τα θετικά αποτελέσματα των θυσιών του λαού της. Δεν υπάρχει μέσο ενημέρωσης ανά την υφήλιο που να μην εξαίρει και επαινεί τη διαχείριση που έγινε και γίνεται από την κυβέρνηση και εξαιτίας της οποίας έχουμε αυτά τα αποτελέσματα. Αλλά τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού ή έρχεται τέλος πάντων, τα καλά λόγια έγιναν αέρας κοπανιστός και πάει, χάθηκαν. Φτερό στον άνεμο. Αυτό το («σίγουρο») 10% ύφεση, την οποία προβλέπουν οι διεθνείς οργανισμοί, είναι μια κανονική μαχαιριά στην καρδιά, μαχαιριά να σε αφήσει στον τόπο!

Εκεί δηλαδή που μετρούσαμε μισό μισό επί τοις εκατό, την ανάπτυξη, και τσακωνόταν η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση για μερικά εκατοστά της μονάδας μικρότερη ή μεγαλύτερη, ήρθε αυτή η κεραμίδα του 10% (που μπορεί υπό προϋποθέσεις να γίνει και 13%) ύφεση και να στείλει αδιάβαστη και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αξιωματική και ελάσσονα. Διότι αν κάποτε, στον καιρό της οικονομικής κρίσης, μιλούσαμε για φτωχοποίηση του πληθυσμού επειδή η χρεοκοπία ήταν κοντά και το έλλειμμα ανέβαινε πόντο πόντο, σκεφτείτε τι θα γίνει με 10% και που εξαιτίας της θα εκτοξευθούν όλοι οι σχετικοί δείκτες του επιπέδου διαβίωσης, της απασχόλησης, της ανεργίας κ.λπ. που θα συμπαρασύρει.

Δεν θέλω να μαυρίσω την καρδιά κανενός μέρες που είναι, αλλά νομίζω ότι μπροστά στη γενική επιχείρηση όλα καλά κι όλα ωραία, δεν είναι κακό πού και πού να λέγεται και καμιά αλήθεια...

Εργασιακές ανατροπές

Χωρίς επίσης να θέλω να μαυρίσω την ψυχή κανενός Μεγάλη Πέμπτη, τρεις ημέρες πριν από την Ανάσταση, έχω την αίσθηση ότι αυτές οι αλλαγές που έχουν επέλθει τελευταία στα εργασιακά (οι αλλαγές Βρούτση) δεν θα ανακληθούν με την έξοδο από την καραντίνα, ούτε καν με τον έλεγχο επί του κορωνοϊού με κανένα από τα δεκάδες εμβόλια που πρόκειται να παραχθούν από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Ηρθαν για να μείνουν. Γιατί συνδέονται απολύτως με την ύφεση και την πιθανή εκτόξευσή της πάνω από 10%. Αν συνέβαινε το αντίθετο, κάποιος, ο Πρωθυπουργός ιδίως, θα έβγαινε και θα έλεγε «ακούστε να δείτε, μην τρομάζετε με τα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις που έχουμε λάβει. Οταν τελειώσουν όλα αυτά, και η οικονομία επανέλθει σε μια κανονικότητα, τα συγκεκριμένα μέτρα θα ακυρωθούν και οι εργασιακές σχέσεις θα επανέλθουν στο προηγούμενο καθεστώς».

Δεν το είπε κανείς υπουργός, δεν το είπε ο Βρούτσης, δεν το είπε ο Αδωνις, δεν το είπε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος σε κάποια από τις τόσες δημόσιες τοποθετήσεις του, άρα όλο αυτό θα ενταχθεί στην προσπάθεια να διαφύγουμε όσο νωρίτερα γίνεται της θανατηφόρας σπείρας της ύφεσης.

Θα πέσει πολύ κλάμα φοβάμαι μετά τον κορωνοϊό - περισσότερο από την εποχή των Μνημονίων. Και τότε θα δούμε τις πραγματικές αντοχές της κυβέρνησης, η οποία πλην των άλλων θα έχει να αντιμετωπίσει και την παραδοσιακή αμφισβήτηση που ακολουθεί κάθε μεγάλη κρίση, έστω και αν την αντιμετώπισε θετικά...

Ελλειψη ηγετών

Για πολλούς όλα αυτά είναι εικόνες από ένα μακρινό μέλλον - συμπεριφέρονται σαν να μην τους αφορούν. Να μην τους αγγίζουν. Σαν να τα έχουν απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού τους - τα έχουν βάλει μέσα σε ένα κουτάκι, τα έχουν τακτοποιήσει και τα έχουν αφήσει σε ύπνωση. Η σκέψη τους όλη είναι, και σωστά ίσως, στραμμένη στον κορωνοϊό. Στην απειλή που αντιπροσωπεύει. Το φοβερό άγνωστο που εσωκλείει η ύπαρξή του. Η απρόβλεπτη συμπεριφορά του. Και κυρίως η αβεβαιότητα που δημιουργεί για το μέλλον εξαιτίας της καταστροφής που προκαλεί. Αβεβαιότητα που επιτείνεται από την έλλειψη παγκοσμίως πολιτικών ηγετών που θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, θα συμφωνήσουν σε μια συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κατάστασης, και μετά θα καταπιαστούν με μία μία από τις επιπτώσεις, τις οικονομικές κυρίως, που προκαλεί η πανδημία στον κόσμο. Ηγέτες που εμφανώς έχουν το ακαταλόγιστο (με τον Τραμπ να είναι ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό...), άλλοι που κανονικά θα έπρεπε να ανήκουν στην αρμοδιότητα «ειδικών» επιστημόνων (βλέπε Μπόρις Τζόνσον), και μια μεγάλη κατηγορία από φοβισμένα ανθρωπάκια που βρέθηκαν τη λάθος στιγμή να διαχειρίζονται τις τύχες των λαών τους (Μακρόν, Σάντσεθ, Κόντε), είναι ό,τι έχει να παρουσιάσει ο κόσμος των αναπτυγμένων χωρών. Και από κοντά, διάφοροι στενόμυαλοι εμμονικοί με τους αριθμούς και τις επιδόσεις, όπως η Μέρκελ, ο Ρούτε και λοιποί, που ενώ πεθαίνουν χώρες ολόκληρες, εκείνοι επιμένουν στην τήρηση των συμφωνιών στο πλαίσιο μιας Ευρώπης που χτυπημένη από τον κορωνοϊό έχει ήδη 40 πυρετό και αμφίπλευρη πνευμονία!..

Ειλικρινά το λέω, δεν έχω καταλήξει αν πρέπει να μας τρομάζει περισσότερο η απειλή της εξάπλωσης της πανδημίας ή η απουσία μιας στιβαρής πολιτικής ηγεσίας η οποία θα αναλάβει δράσεις για να κάνει την αντιμετώπισή της λιγότερο επιζήμια για τους ανθρώπους...

Σκληρό και απάνθρωπο

Βαριές επισημάνσεις, σκληρές, αλλά αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; Και κάπου εκεί στη γωνία του κάδρου, κάτω κάτω, όλοι εμείς που είμαστε στην καραντίνα, τη βασανιστική, την αβάσταχτη, τώρα που έξω από το παράθυρο η άνοιξη έχει στήσει τρελό χορό, με χρώματα, αρώματα, μουσικές και φως, πολύ φως. Να κοιτάζουμε περιμένοντας να έρθουν καλύτερες μέρες, που άντε θα είναι τη μεθεπόμενη εβδομάδα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ούτε τότε. Σαν το τυράκι στη φάκα μού ακούγονται οι ανακοινώσεις στην τηλεόραση, ότι να, από τις 27 Απριλίου θα ελαττωθούν τα μέτρα, θα χαλαρώσει κάπως η καραντίνα, αν... Αν την τηρήσουμε αυστηρά στις γιορτές του Πάσχα.

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα, κι εγώ σκέφτομαι ότι έχω έναν πατέρα και μια μάνα, μόλις 20 χιλιόμετρα μακριά μου, και δεν μπορώ να πάω να τους δω, ούτε να κάνω μαζί τους Ανάσταση, κι ας γνωρίζω ότι εκείνος είναι 91 και εκείνη 84, και ποιος ξέρει αν το επόμενο Πάσχα, που ακούω τον Χαρδαλιά να μου λέει από την τηλεόραση «θα γιορτάσουμε όλοι μαζί με τους αγαπημένους μας», θα είμαστε μαζί. Και άντε πες ότι εμένα με έπεισε ότι του χρόνου «θα γιορτάσουμε όλοι μαζί με τους αγαπημένους μας» το Πάσχα. Μπορεί να με βεβαιώσει ότι πείστηκαν κι εκείνοι, που «κρέμονται» πάνω από το τηλέφωνο, για το πότε θα ακούσουν παιδιά και εγγόνια, και με δυσκολία κρύβουν τον κόμπο στον λαιμό κάθε φορά που τους ζητάς να κάνουν υπομονή;

Είναι σκληρό αυτό που γίνεται. Σκληρό και απάνθρωπο. Αλλά φευ, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δυστυχώς...