"....Με τέτοια επικοινωνιακή διαχείριση της εικόνας του, ο Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να μη βάλει στο φωτογραφικό άλμπουμ του αγωγού τον Σταθάκη και τον Σκουρλέτη. Ολες οι γιορτές έχουν κόσμο, ο Μητσοτάκης θα είναι σε όλες τις φωτογραφίες, τον Σταθάκη και τον Σκουρλέτη κάπου μπορεί να τους πάρει το μάτι σου. Είναι η ίδια λογική με την οποία στήθηκε το κάδρο της ψήφου των αποδήμων - στο τέλος η αξιωματική αντιπολίτευση στριμώχτηκε για να χωρέσει κι αυτή στη φωτογραφία και στριμώχτηκε επειδή η εναλλακτική ήταν να μείνει μόνο αυτή απέξω. Θα στριμωχτεί στο τέλος και για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας; Ή έπειτα από ένα σερί μικροσυναινέσεων μια εκλογή που νομιμοποιείται πολιτικά από τη μέγιστη δυνατή συναίνεση θα γίνει μόνο με τις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας; Θα αδρανοποιήσει η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά την αντιπολίτευση ή το πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα του έθνους θα προκύψει από τις ωδίνες μιας έστω και ήπιας πόλωσης;...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 03/01/20

ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Όχι ή θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε. Ούτε εμείς και οι άλλοι, το παλιό και το νέο, οι καλοί και οι κακοί, οι διεφθαρμένοι και οι αδιάφθοροι. Τίποτε που να συσπειρώνει την αντιπολίτευση και να ανοίγει μέτωπα, κανένας μόνος εναντίον όλων. Το στυλ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ενωτικό. Ολοι μαζί; Οχι ακριβώς. Εγώ και όλοι μαζί, αυτό θα ήταν πιο ακριβές. Συναινετικός ναι, αλλά και εθναρχικός.

Ο Μητσοτάκης δεν έχει τίποτε να χωρίσει, αλλά δεν έχει τίποτε να χωρίσει από τη θέση που βρίσκεται. Αντίθετα από τον προκάτοχό του που αντιπολιτευόταν την αντιπολίτευση, ο σημερινός Πρωθυπουργός βάζει την αντιπολίτευση στο κάδρο της πολιτικής διεύθυνσης της χώρας. Ολοι μαζί κυβερνούμε, οι κρατικές υποθέσεις υπακούουν στον κανόνα της συνέχειας. Ακόμη κι ένας αγωγός φυσικού αερίου μπορεί μας φέρνει πιο κοντά: Επειτα από οδηγία του Πρωθυπουργού, λέει το ρεπορτάζ, στην τελετή υπογραφής της συμφωνίας για τον EastMed προσκλήθηκαν για να παραστούν οι πρώην υπουργοί Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης, Πάνος Σκουρλέτης και Γιώργος Σταθάκης.

Από επικοινωνιακής άποψης, είναι κάτι σαν κόλπο γκρόσο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσκαλεί με την αυτοπεποίθηση όχι μόνο εκείνου που ξέρει πως οι προβολείς θα είναι στραμμένοι κυρίως επάνω του, αλλά και εκείνου που ξέρει πώς να τους στρέφει επάνω του μόνος του: Δεν είναι οι κάμερες για όλες τις δουλειές, για κάποιες από αυτές, όπως είναι ένα πρωτοχρονιάτικο μήνυμα από τον Λυκαβηττό, τη δουλειά μπορεί να την κάνει μόνο το Instagram. Και την κάνει ως πλατφόρμα οικογενειακού και προσωπικού λαϊφστάιλ.

Με τέτοια επικοινωνιακή διαχείριση της εικόνας του, ο Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να μη βάλει στο φωτογραφικό άλμπουμ του αγωγού τον Σταθάκη και τον Σκουρλέτη. Ολες οι γιορτές έχουν κόσμο, ο Μητσοτάκης θα είναι σε όλες τις φωτογραφίες, τον Σταθάκη και τον Σκουρλέτη κάπου μπορεί να τους πάρει το μάτι σου. Είναι η ίδια λογική με την οποία στήθηκε το κάδρο της ψήφου των αποδήμων - στο τέλος η αξιωματική αντιπολίτευση στριμώχτηκε για να χωρέσει κι αυτή στη φωτογραφία και στριμώχτηκε επειδή η εναλλακτική ήταν να μείνει μόνο αυτή απέξω.

Θα στριμωχτεί στο τέλος και για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας; Ή έπειτα από ένα σερί μικροσυναινέσεων μια εκλογή που νομιμοποιείται πολιτικά από τη μέγιστη δυνατή συναίνεση θα γίνει μόνο με τις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας; Θα αδρανοποιήσει η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά την αντιπολίτευση ή το πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα του έθνους θα προκύψει από τις ωδίνες μιας έστω και ήπιας πόλωσης;

Το πρόσωπο θα παίξει ασφαλώς τον ρόλο του. Αλλά ο Μητσοτάκης δείχνει να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι σε ένα αριστερό κόμμα που κάπως παραδόξως επιμένει τόσο πολύ σε μια κεντροδεξιά υποψηφιότητα. Γίνεται να μη στριμωχτεί στο κάδρο και πάλι την τελευταία στιγμή, να συναινέσει σχεδόν ασθμαίνοντας, εάν η πρόταση Μητσοτάκη προέρχεται από την Αριστερά; Μάλλον δεν γίνεται. Ακόμη περισσότερο, η λεζάντα της φωτογραφίας της προεδρικής εκλογής μπορεί να είναι η ίδια με εκείνη της φωτογραφίας για την ψήφο των αποδήμων: Ο Μητσοτάκης να ποζάρει με την αυτοπεποίθηση που του δίνει η αποτελεσματική διαχείριση της εικόνας του. Και από κάτω να αναβοσβήνει σαν μαρκίζα πολυθεάματος το «νέο ρεκόρ συναίνεσης».