Δεν έχει λόγο η ελληνική Αριστερά να μην καταδικάζει τις τρομοκρατικές δολοφονίες και τους σίριαλ κίλερ που τις διέπραξαν. Δεν έχει λόγο να ψάχνει πρόχειρες κοινωνιολογικές εξηγήσεις για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο θεσμικός ρόλος της δημοκρατικής Αριστεράς επιβάλλει σε έναν πρωθυπουργό, ακόμα και σε έναν αριστερό πρωθυπουργό, να επισκέπτεται ένα θύμα της τρομοκρατίας, διότι οι τρομοκράτες χρειάζεται να αποδοκιμάζονται, δεν είναι πρότυπα οι τρομοκράτες, δολοφόνοι είναι. Μια πράξη όπως αυτή της Μαρφίν δεν είναι δυστύχημα, είναι έγκλημα - και τα εγκλήματα πρέπει και να τιμωρούνται αλλά και να στιγματίζονται, όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους. Κι ο Κουφοντίνας δεν είναι λαϊκός αγωνιστής. Ενα ηθικό μηδενικό είναι, ένας μικροαστός που φαντασιώθηκε ότι είναι ο Ρομπέν των Δασών και πήρε τα όπλα. Και ένας καταχραστής της μυθολογίας της αντίστασης του Πολυτεχνείου.....

Από "ΤΑ ΝΕΑ", και...

"ΤΑ ΝΕΑ", 21.01/20

Αριστερά και αριστερή τρομοκρατία
Το συνέδριο για την τρομοκρατία και η εύλογη αναφορά στη δολοφονική δράση της 17 Νοέμβρη, που οργανώθηκε χθες από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και τέθηκε υπό την αιγίδα του Πρωθυπουργού, ο οποίος ήταν και ο πρώτος ομιλητής, ήταν μια επιλογή κομβικής σημασίας για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ηταν απαραίτητο, επιτέλους, η πολιτεία να δηλώσει ότι η χώρα πρέπει να ξεπεράσει, καταδικάζοντάς την, την τρομοκρατία, που είχε αποδοχή, έφτιαξε ξεχωριστή μυθολογία, προκάλεσε πολλούς θανάτους και επέφερε πολλά δεινά καταχρώμενη τις ανοχές και την ορμητικότητα της Μεταπολίτευσης. Πρωτίστως, όμως, ήταν ένα νεύμα στην ελληνική δημοκρατική Αριστερά να πάψει να έχει ενοχές στον τρόπο με τον οποίο θεωρεί τη βία. Δεν έχει λόγο η ελληνική Αριστερά να μην καταδικάζει τις τρομοκρατικές δολοφονίες και τους σίριαλ κίλερ που τις διέπραξαν. Δεν έχει λόγο να ψάχνει πρόχειρες κοινωνιολογικές εξηγήσεις για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο θεσμικός ρόλος της δημοκρατικής Αριστεράς επιβάλλει σε έναν πρωθυπουργό, ακόμα και σε έναν αριστερό πρωθυπουργό, να επισκέπτεται ένα θύμα της τρομοκρατίας, διότι οι τρομοκράτες χρειάζεται να αποδοκιμάζονται, δεν είναι πρότυπα οι τρομοκράτες, δολοφόνοι είναι. Μια πράξη όπως αυτή της Μαρφίν δεν είναι δυστύχημα, είναι έγκλημα - και τα εγκλήματα πρέπει και να τιμωρούνται αλλά και να στιγματίζονται, όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους.

Κι ο Κουφοντίνας δεν είναι λαϊκός αγωνιστής. Ενα ηθικό μηδενικό είναι, ένας μικροαστός που φαντασιώθηκε ότι είναι ο Ρομπέν των Δασών και πήρε τα όπλα. Και ένας καταχραστής της μυθολογίας της αντίστασης του Πολυτεχνείου. «Γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη 1973» έγραφε στο περίφημο (αλλά τελικά φτηνό, μελοδραματικά ισοπεδωτικό και, τελικά, παραλογοτεχνικό) βιβλίο του του αίματος. «Εκεί στα δεκαπέντε μου, τον Νοέμβρη του 1973, γεννήθηκα πολιτικά. Μέσα στη φωτιά που άναβε γύρω από την εστία του Πολυτεχνείου, εκείνες τις τρεις ατέλειωτες μέρες και νύχτες. Εκείνη η εξεγερτική φλόγα ήταν για μένα πυρογραφία ψυχής που σημάδεψε ανεξίτηλα το δεκαπεντάχρονο παιδί, που ήταν κιόλας έτοιμο να τη δεχτεί, πολιτικό έμβρυο στη λαϊκή μήτρα, στα πρώτα απελευθερωτικά σκιρτήματα».

Το γκροτέσκο και μελό αφήγημα του Κουφοντίνα, που ουσιαστικά επιχείρησε να υποκαταστήσει τη λογοτεχνία για τη 17Ν, να τη σκεπάσει, να της αφαιρέσει τον λόγο, είχε ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Χρησίμευσε σημαντικά στην αποκαθήλωση της τρομοκρατίας - όπως άλλωστε χρησίμευσαν οι καταθέσεις των Ξηρών, μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης, που αποκάλυψαν τα λούμπεν χαρακτηριστικά της θαυμαζόμενης έως την αποκάλυψή της ελληνικής τρομοκρατίας. Η κατάρρευση αυτή ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη κυρίως επειδή έπρεπε να καθαρθεί η Αριστερά από τη συσχέτισή της με αυτούς τους ανθρώπους. 

Η Αριστερά ως δημοκρατική δύναμη δεν μπορούσε και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με κοινούς δολοφόνους. Αυτό είναι αυτονόητο σε μια δυτική δημοκρατία - και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διακεκριμένοι αριστεροί με σημαντικές κοινωνικές θέσεις θεωρούν ότι εκδηλώσεις όπως αυτή συμβάλλουν σε κάποιον υποτιθέμενο διχασμό. Η ελληνική δημοκρατική Αριστερά θα έπρεπε σε όλους τους τόνους να αποκηρύσσει τους δολοφόνους στο όνομα της επαναστατικής συνθήκης, επειδή αμαυρώνουν και το χειραφετητικό όραμα και τους δημοκρατικούς αγώνες των πραγματικών αριστερών δημοκρατών. Εκδηλώσεις δημοκρατικής καταδίκης της τρομοκρατίας δεν διχάζουν. Ενώνουν.

Ενώνουν κάτω από τις κοινές αξίες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αξίας της ανθρώπινης ζωής και της προόδου - που μας συμπεριλαμβάνει όλες και όλους τις δημοκράτισσες και τους δημοκράτες, ανεξαρτήτως της ιδεολογικής μας ταυτότητας.



*** Το πιο λαμπρό tweet, χθες, από συριζαίο: «Αβραάμ Λίνκολν - Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώτος έφερε την κατάργηση της δουλίας στις ΗΠΑ. Ο δεύτερος επιδιώκει
να επανενώσει τις οικογένειες των προσφύγων. Κύριο μέλημα και των δύο: η ελευθερία κι ευημερία όλων των ανθρώπων που ζούνε στις χώρες τους». Τελικά, δηλαδή, καλός ήταν ο συνάδελφος Λίνκολν! Εύγε του.



Μια παρτίδα για τη Λιβύη

Η πολυσυζητημένη διάσκεψη για τη Λιβύη, στην οποία δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα, τελικά απεδείχθη περισσότερο ένα κοινωνικό γεγονός, στο οποίο συμφωνήθηκε ότι η ειρήνη είναι καλύτερη από τον πόλεμο, παρά είχε ουσιαστικά αποτελέσματα. Και ευλόγως. Η διάσκεψη, παρότι υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, δεν μπορούσε να αποφέρει αποτέλεσμα επειδή οι βασικοί αντίπαλοι, Σάρατζ και Χαφτάρ, τα ονόματα των οποίων μάθαμε εκ των υστέρων και μόνο υπό την πίεση των γεγονότων, προσωποποιούν δυο απολύτως οργανωμένες συμμαχίες δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας με βαθύτατες διαφορές και πολύ μεγάλα συμφέροντα. Και στο επίπεδο των συμφερόντων και στο επίπεδο των συμβολισμών, η συνεννόηση προϋποθέτει κάτι πολύ περισσότερο από τη βούληση της διεθνούς κοινότητας για ειρήνη - πόσω μάλλον όταν η ειρήνη είναι πρωτίστως υπαγορευμένη από τα συμφέροντα όσων προσπαθούν να την επιβάλουν.

Γράφτηκε ότι η Τουρκία είναι στους χαμένους της διάσκεψης, αφού αναγκάστηκε να αποδεχτεί ότι δεν θα στείλει στρατιωτική βοήθεια στη χώρα. Πιθανόν έχασε μια παρτίδα. Ούτως ή άλλως, όμως, η Τουρκία θα παραμείνει στην περιοχή, επικαλούμενη τα τετελεσμένα της συμφωνίας της με το καθεστώς Σάρατζ.

Οσο για την Ελλάδα, αποδείχτηκε ότι η πολυδιάστατη πολιτική και η διεκδίκηση ρόλου, πάντα υπό την αιγίδα και με σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας, αποδεικνύονται αποτελεσματικές.

...από τον "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ"

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", 21/01/20