"...Δεν είναι μόνο η επιλογή της κυρίας Σακελλαροπουλου ένα ιστορικής σημασίας γεγονός. Είναι και το ότι αυτή η επιλογή ουσιαστικά ολοκληρώνει τη σελίδα που γύρισε στις 7 Ιουλίου για τη χώρα. Μια ολόκληρη γενιά πολιτικών που έπαιξαν ρόλο μικρό ή μεγαλύτερο στη διάρκεια της πολυεπίπεδης κρίσης, η οποία ταλάνισε τη χώρα την τελευταία δεκαετία «αποστρατεύονται» εκόντες άκοντες, και ανήκει πια στον ιστορικό του μέλλοντος να αποτιμήσει την παρουσία τους στον δημόσιο βίο. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου για να θυμηθώ τις τρεις - τέσσερις κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες αυτή της περιόδου, αποσύρονται σιγά σιγά από το προσκήνιο, με την επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου. Κάποιοι έχουν παράπονα για το τέλος που τους επιφύλαξε η Ιστορία, κάποιοι άλλοι ίσως να μη θέλουν να το πιστέψουν, η ουσία είναι όμως ότι με τη σημερινή εκλογή ουσιαστικά ολοκληρώνεται ό,τι ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου..."

Από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 22/01/20

Ιστορική επιλογή

Μεγάλη μέρα η σημερινή για την Ελληνική Δημοκρατία: για πρώτη φορά στα 200 παρά ένα χρόνια της ύπαρξης της χώρας ως αυτόνομου κράτους, μια γυναίκα εκλέγεται στο ύπατο αξίωμά της. Είναι μια χαρμόσυνη στιγμή, και είναι μια ευτυχής στιγμή: η κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου καλείται με τις «δάφνες» που την ακολουθούν από την άσπιλη πορεία της στο δικαστικό σώμα να επιβεβαιώσει το τέλος της ανδροκρατίας στην πολιτική και εν γένει στη δημόσια ζωή της χώρας.

Για πολλούς και διαφόρους όπως εγώ, που θεωρούμε ότι η πολιτική έχει ανάγκη την ενεργότερη συμμετοχή των γυναικών σε αυτήν, προκειμένου να ξεφύγει από το έλος της στασιμότητας και της φθοράς, η εκλογή της κυρίας Σακελλαροπουλου είναι ένα πρώτο σοβαρό, τεράστιας σημασίας, βήμα. Και μακάρι να έχει και συνέχεια. Να δούμε δηλαδή και εκλεγμένη Πρωθυπουργό στη χώρα, να ασκεί δηλαδή διακυβέρνηση, ουσιαστική πολιτική για τη χώρα. Να οραματίζεται, να δημιουργεί και να εφαρμόζει.

Για τον λόγο αυτό, η σημερινή εκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου, προσλαμβάνει ευρύτερες διαστάσεις της απλής επιλογής ενός προσώπου το οποίο θα στελεχώσει το ύπατο αξίωμα της πολιτείας.

Και μακάρι με τη θητεία της και τον τρόπο που θα ασκήσει τα καθήκοντά της να μη μας διαψεύσει - όλους εμάς εννοώ που πιστεύουμε στη μεγαλύτερη δυνατή παρουσία των γυναικών στην πολιτική ζωή της χώρας.

Τέλος εποχής

Δεν είναι μόνο η επιλογή της κυρίας Σακελλαροπουλου ένα ιστορικής σημασίας γεγονός. Είναι και το ότι αυτή η επιλογή ουσιαστικά ολοκληρώνει τη σελίδα που γύρισε στις 7 Ιουλίου για τη χώρα. Μια ολόκληρη γενιά πολιτικών που έπαιξαν ρόλο μικρό ή μεγαλύτερο στη διάρκεια της πολυεπίπεδης κρίσης, η οποία ταλάνισε τη χώρα την τελευταία δεκαετία «αποστρατεύονται» εκόντες άκοντες, και ανήκει πια στον ιστορικό του μέλλοντος να αποτιμήσει την παρουσία τους στον δημόσιο βίο. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου για να θυμηθώ τις τρεις - τέσσερις κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες αυτή της περιόδου, αποσύρονται σιγά σιγά από το προσκήνιο, με την επιλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου.

Κάποιοι έχουν παράπονα για το τέλος που τους επιφύλαξε η Ιστορία, κάποιοι άλλοι ίσως να μη θέλουν να το πιστέψουν, η ουσία είναι όμως ότι με τη σημερινή εκλογή ουσιαστικά ολοκληρώνεται ό,τι ξεκίνησε στις 7 Ιουλίου...

Εγκλημα

Κινδυνεύω να καταντήσω μονόχνοτος ως και εμμονικός, αλλά δεν θα πάψω να αναφέρω το έγκλημα που έγινε με την κατασκευή της εθνικής οδού Πάτρας - Πύργου, την οποία η υπουργάρα ΣΥΡΙΖΑ Σπίρτζης την κομμάτιασε σε οκτώ κομμάτια άνευ λόγου και αιτίας (για την ακρίβεια και λόγος υπήρχε και αιτία, αλλά αυτά πρέπει να τα ψάξει κάποιος εισαγγελέας...). Και πέντε χρόνια τώρα δεν έχει γίνει το παραμικρό, με αποτέλεσμα να σκοτώνονται κάθε τόσο αθώοι και ο δρόμος να έχει λάβει τον χαρακτήρα «καρμανιόλας» - οι οδηγοί τον διέρχονται με την ταυτότητα στο στόμα, που λέει ο λόγος.

Χθες, ο Δήμος της Πάτρας αποφάσισε κάτι να κάνει - τόσον καιρό κοιμόταν, παρότι κομμουνιστής ο δήμαρχος, ο κ. Πελετίδης. Με πρωτοβουλία του, πολίτες απέκλεισαν συμβολικά τον δρόμο, διακόπτοντας την κυκλοφορία. Ανακοίνωση που εκδόθηκε από τον δήμο αναφέρει τα ακόλουθα (αντιγράφω): «Αυτό το έργο θα μπορούσε μέχρι σήμερα να είχε κατασκευαστεί και να το χρησιμοποιούμε με ασφάλεια, χωρίς να χάνονται στην άσφαλτο ανθρώπινες ζωές».

Στην ίδια ανακοίνωση, αναφέρεται ότι παραμένει βασικό αίτημα η άμεση έναρξη των εργασιών κατασκευής του αυτοκινητοδρόμου Πατρών - Πύργου και προστίθεται ότι ο δήμος διεκδικεί «διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου Πάτρα - Πύργος - Τσακώνα».

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, κύριε Πελετίδη μου.

Η επιστολή του Πομπέο...

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει αρκούντως την επιστολή του αμερικανού υπουργού των Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, με την οποία φέρεται να δηλώνει προς την κυβέρνηση των Αθηνών ότι οι ΗΠΑ εκφράζουν την προσήλωσή τους στη διατήρηση της ασφάλειας και ευημερίας της Ελλάδας. Υποθέτω ότι οι πανηγυρισμοί οφείλονται στο ότι τα θερμά λόγια του Πομπέο θεωρήθηκαν ίσως ως μια αχτίδα φωτός στη μαυρίλα των τελευταίων εβδομάδων, όταν η Ελλάδα αισθάνθηκε να βρίσκεται απομονωμένη και με την πλάτη στον τοίχο έναντι των τουρκικών απειλών και επιδιώξεων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά για πολλούς δεν σημαίνουν τίποτε τα λόγια. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι πρόκειται ουσιαστικά για τα ευχαριστήρια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη νέα αμυντική συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ, όπου ουσιαστικά οι ΗΠΑ μετατρέπουν την Κρήτη, μέσω της αναβάθμισης της βάσης τους στη Σούδα, σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο». Σημειώνοντας ότι η αμυντική αυτή συμφωνία «δουλεύτηκε» επί ΣΥΡΙΖΑ (για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην κάνουμε και λάθη δηλαδή), και κατέληξε επί ΝουΔου, θεωρώ και εγώ ότι στην πραγματικότητα δεν μας διασφαλίζει σε κάτι. Οι Αμερικανοί κάνουν τη δουλειά τους, και τα δικά μας... «αντισταθμιστικά» οφέλη είναι από ελάχιστα έως καθόλου. Η δε επιστολή του Πομπέο, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι αυτό που θα έλεγες, ρε παιδί μου, εντάξει, τώρα πια ησύχασα αφού το λένε αυτό οι ΗΠΑ. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε με κάτι τέτοιες επιστολές. Γιατί αυτό που θα θέλαμε να πουν οι Αμερικανοί, δυστυχώς δεν το λένε...

...και του Κίσινγκερ

Πληροφορούμενος τα της επιστολης, εξαιτίας των κυβερνητικών πανηγυρισμών, θυμήθηκα μια άλλη επιστολή που είχε αποστείλει στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πραγματικού που λέω εγώ, ο θρύλος της αμερικανικής διπλωματίας Χένρι Κίσινγκερ. Ο Κίσινγκερ ήταν υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του προέδρου Τζέραλντ Φορντ και στις 10 Απριλίου του 1976 απέστειλε στην Αθήνα στον έλληνα οµόλογό του ∆ηµήτρη Μπίτσιο μια επιστολή στήριξης της τότε εξαιρετικά ασταθούς ελληνικής κυβέρνησης. Η οποία από τη μία μεριά είχε να αντιμετωπίσει τα «σταγονίδια» της χούντας στον στρατό που απειλούσαν να επαναφέρουν τη δικτατορία και από την άλλη την τουρκική επιθετικότητα, η οποία, όπως και τώρα, απειλούσε πλην την προέλασης των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο και την πραγματοποίηση ερευνών στο Αιγαίο, για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων.

Τι έλεγε η επιστολή; Εν κατακλείδι, ότι «η αµερικανική κυβέρνηση δεσµευόταν να αντιταχθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε ενέργεια θα κατέτεινε στη διατάραξη της ειρήνης ανάµεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία».

Το αυστηρό ύφος της επιστολής δεν απέτρεψε φυσικά τους Τούρκους από το να επιχειρήσουν την πραγματοποίηση ερευνών με το σκάφος «Χόρα» και απαιτήθηκε η παρέμβαση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, και ειδικά του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είπε το περίφημο «Βυθίσατε το "Χόρα"», ουσιαστικά βοηθώντας τους διεθνείς χειρισμούς του Καραμανλή...

Εκτοτε, και μέχρι χθες, ουδέποτε η αμερικανική κυβέρνηση είχε δεσμευτεί έναντι της Ελλάδος με γραπτή επιστολή για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις...