"...Μια τέτοια προσωπικότητα, που εκτιμάται ότι όλα τα κόμματα αλλά και η κοινή γνώμη θα συμφωνούσαν, είναι π.χ. ο ακαδημαϊκός κ. Βασ. Μαρκεζίνης, αν βέβαια αποδεχόταν σχετική πρόσκληση-πρόταση. Τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας Αθηνών, ξένος εταίρος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου, της Ρώμης και της Ολλανδίας, ως και μέλος της Ακαδημίας του Αμερικανικού Δικαίου. Το 2005 του απενεμήθη ο τίτλος του σερ από τη βασίλισσα της Αγγλίας για «εξαίρετες υπηρεσίες στις διεθνείς σχέσεις», ενώ το έργο του στο ευρωπαϊκό δίκαιο και η συμβολή του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν αναγνωρισθεί διά της απονομής σε αυτόν, από τους προέδρους της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, ανωτάτων διακρίσεων, όπως τα διάσημα του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος Αξίας της Γερμανίας και των Μεγαλόσταυρων των Ταγμάτων Αξίας της Γαλλίας και της Ιταλίας. Το πλούσιο έργο του, αναφερόμενο στο δίκαιο, στη γεωπολιτική επιστήμη, στη σύγχρονη διπλωματία, στην τέχνη κ.ά., έχει μεταφρασθεί σε έξι γλώσσες. Ασφαλώς και άλλοι διαπρεπείς Ελληνες υπάρχουν και εντός και εκτός Ελλάδος. Γιατί τους αφήνουμε στα αζήτητα και ψαχνόμαστε μεταξύ μας αλληλοσπαρασσόμενοι;..."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/01/20

1. Από τον βροτοκτόνο έως τον ζωοκτόνο

Κύριε διευθυντά,

Εύστοχες οι επισημάνσεις του τακτικού επιστολογράφου της έγκριτης εφημερίδας σας ιατρού Δημήτρη Γεωργαντά για τις ελληνικές λέξεις των επιθέτων με β΄ συνθετικό το επίθημα κτόνος = θάνατος, φόνος από το αρχαίο ρήμα (απο-)κτείνω = φονεύω· ετεροιωμένη βαθμίδα του θέματος κτεν- παρακείμενος απέκτονα και (απο-)κτίννυμι, στον Πλάτωνα και στον Ξενοφώντα (βλ. Λεξικά Γ. Μπαμπινιώτη και Χριστ. Χαραλαμπάκη της Ακαδημίας). Μια πληθώρα λέξεων είναι εύχρηστες τόσο στην αρχαία όσο και στη νέα ελληνική γλώσσα και δηλώνουν το πρόσωπο που έχει διαπράξει φόνο, όπως μητροκτόνος (αρχ. μητραλοίας<αλίσκομαι), πατροκτόνος (αρχ. πατραλοίας), αδελφοκτόνος, συζυγοκτόνος, γυναικοκτόνος, παιδοκτόνος, ανδροκτόνος (ανδροκτασία = ανθρωποκτονία), ανθρωποκτόνος, ζωοκτόνος, αυτοκτόνος, ψυχοκτόνος, βρεφοκτόνος, πνευματοκτόνος, αλλά και εθνοκτόνος, γενοκτόνος, τυραννοκτόνος και στην εκκλησιαστική ποίηση, στον Ορθρον του Μεγάλου Σαββάτου: Βροτοκτόνον, αλλ’ ου θεοκτόνον, έφυ το πταίσμα του Αδάμ.

Αναστάσιος Αγγ. Στέφος, δ.φ., Ειδικός γραμματέας 

της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων

2. Οι βαθιές ρίζες της ενσυναίσθησης

Κύριε διευθυντά,

Στην πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή του («Καθημερινή» 27.12.2019) ο κ. Γεράσιμος Δώσσας αναφέρει ότι «αγνοώ» στο λεξικό μου τη λέξη ενσυναίσθηση. Δεν αγνοώ τη λέξη ενσυναίσθηση, τώρα πια (στην 5η έκδοση τού Λεξικού μου, 2019) που η λέξη καθιερώθηκε. 

Γράφω:
«ενσυναίσθηση (η) {-ης κ. -ήσεως | χωρ. πληθ.} ΨΥΧΟΛ. η ικανότητα κάποιου να κατανοεί την ψυχική κατάσταση ενός προσώπου σαν να βρίσκεται ο ίδιος στη θέση του: η ~ τού ψυχοθεραπευτή / εκπαιδευτικού / γονέα. [ΕΤΥΜ. Απόδ. τού αγγλ. empathy]»

Ερωτώμενος για τη λέξη, έχω γράψει στο «προσωποδίκτυό» μου (ΦΒ) τα εξής που νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον για το θέμα:
«empathy και ενσυναίσθηση

γερμ. Einfühlung > αγγλ. empathy > ελλην. ενσυναίσθηση

το αγγλ. empathy δεν είναι “η εμπάθεια”, όπως και το sympathy που έφτασε να σημαίνει στα Αγγλικά “συμπόνια, συλλυπητήρια”.

Ἐν ἀρχῇ ἦν το γερμανικό Einfühlung (από το ρήμα ein-fühlen “εν + αισθάνομαι”) που σήμαινε “μπαίνω μέσα στον άλλο και καταλαβαίνω πώς αισθάνεται”· σήμαινε την εν-αίσθηση.

Δανείστηκαν οι Αγγλοι την έννοια και την απέδωσαν (το 1908) ως em-pathy “κατανόηση για τον άλλο, σαν να πάσχω μέσα του κι εγώ” από τα ελληνικά ἐν + πάθος (πάσχω) κατά το πρότυπο τού sym-pathy (που είχαν δανεισθεί από πολύ παλιά, από το 1570) – όχι από το αρχαίο ελληνικό εμπάθεια που είχε άλλη σημασία.

Το αγγλ. empathy ή το γερμ. Einfühlung δεν μπορούν φυσικά να αποδοθούν με το ελληνικό εμπάθεια που σημαίνει ό,τι και το εμπαθής, από το οποίο και παράγεται (εμπάθεια = κακεντρέχεια, μισαλλοδοξία, πώρωση, μοχθηρία, φανατισμός, έχθρα). Εχει, λοιπόν, (ως ψυχολογικός όρος) αποδοθεί ως εν-συναίσθηση = η επιθυμία/προσπάθεια να έχεις συναίσθηση τής κατάστασης τού άλλου σαν να είσαι μέσα του. Λιγότερο “πομπώδες” –και περισσότερο εκφραστικό στην κυριολεξία του– θα ήταν, βέβαια, το απλό συν-αίσθηση (που όμως έχει αποκτήσει άλλη σημασία) και ακόμη πιο κοντά στο αρχικό θα ήταν ο νεολογισμός εν-αίσθηση».

Γ. Μπαμπινιώτης

3. Περί Παναγιώταινας και εκλογής ΠτΔ

Kύριε διευθυντά,

Με τον τίτλο «Faute de mieux» ο καλός σας συνεργάτης Φαληρεύς συνιστά, ή μάλλον προβλέπει, ότι για να μην τσακωνόμαστε, μια και δυσκολευόμαστε να βρούμε το κατάλληλο πρόσωπο άξιο να εγκατασταθεί στο Προεδρικό Μέγαρο, να φέρουμε πάλι, για μια δεύτερη θητεία, τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο. Δηλαδή, από ολότελα καλή και η Παναγιώταινα.

Κύριε Φαληρεύ, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Πού είναι ο νέος αυτός άνεμος που πνέει πάνω από την πατρίδα μας, προϊόν της εκλογής Κυρ. Μητσοτάκη; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει κατάλληλος μεταξύ τόσων και τόσων πρώην; Είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί ένας άνθρωπος έξυπνος (με υψηλό IQ), μορφωμένος, γλωσσομαθής, με πολιτική πείρα και βέβαια πατριώτης;

Μοιάζει να έχει στερέψει το μυαλό των πολιτικών μας ανδρών και γι’ αυτό θα ήθελα να προτείνω εγώ το πρόσωπο που θεωρώ κατάλληλο για μια σύγχρονη Ελλάδα. Είναι ο Στέφανος Μάνος. Ανθρωπος οξύνους, με πολιτική πείρα, με savoir faire και savoir vivre και με μεγάλες πιθανότητες να είναι εκείνος που θα μπορούσε να ενώσει τους Ελληνες και να ανεβάσει το επίπεδο της χώρας μας και την απήχηση που θα έχει αυτή στην παγκόσμια σκηνή. Και έτσι, δεν θα είχαμε να υποστούμε την Παναγιώταινα, από ολότελα.

Ι. Ιωσήφ, Πόρτο Ράφτη

4. Διευκρινίσεις από την ΑΑΔΕ

Κύριε διευθυντά,

Το Σάββατο 28.12.19 δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα σας άρθρο του επίτιμου αντιπροέδρου του ΣτΕ κ. Φίλη Αρναούτογλου, υπό τον τίτλο «Χρηστή και άχρηστη Διοίκηση», στο οποίο ο συντάκτης επιτίθεται με βαρείς χαρακτηρισμούς στην υπηρεσία της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ) της ΑΑΔΕ, παραθέτοντας στοιχεία προσωπικής του υπόθεσης, για την οποία θεωρεί ότι αδικήθηκε κατάφωρα και ως εκ τούτου ταλαιπωρείται. Για λόγους αρχής, η ΔΕΔ ουδέποτε απάντησε στις (λίγες και στοχευμένες) επιθέσεις που έχει δεχθεί. Επικοινωνούμε μαζί σας, σεβόμενοι την έγκριτη εφημερίδα σας, το αναγνωστικό της κοινό, αλλά και τον ίδιο τον συγγραφέα του άρθρου, προκειμένου να υπενθυμίσουμε ότι, εκ θέσεως, δεν προβαίνουμε σε καμία δημόσια αντιπαράθεση ή σχόλιο σχετικά με προσωπικές υποθέσεις φορολογουμένων.

Είμαστε βέβαιοι ότι τόσο τη θέση μας αυτή όσο και την ανάγκη η υπηρεσία μας να λειτουργεί ανεπηρέαστη από κάθε είδους δημοσιεύματα, που μπορεί να δημιουργήσουν συνειρμούς σκοπιμοτήτων, σέβεται και κατανοεί πλήρως πρωτίστως ο κ. Αρναούτογλου, ως έγκριτος και πολύπειρος δικαστής που έχει διατελέσει επί σειρά ετών ανώτατος δικαστικός λειτουργός. Πολύ περισσότερο, δε, όταν πρόκειται περί υποθέσεων για τις οποίες αναμένεται η έκδοση απόφασης από την υπηρεσία μας σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Οσον αφορά τη χρησιμότητα και το έργο της ΔΕΔ, παραπέμπουμε στα επίσημα στατιστικά στην ιστοσελίδα της ΑΑΔΕ, όπου θα διαπιστώσετε τόσο τα ποσοστά των ενδικοφανών προσφυγών που εξετάζονται (άνω του 90%) όσο και τα ποσοστά δικαίωσης των φορολογουμένων (μεταξύ 35% και 40%), αλλά και σε δημοσιεύματα του Τύπου, συμπεριλαμβανομένης της δικής σας εφημερίδας, όπου επανειλημμένα έχουν σχολιασθεί θετικά σημαντικές αποφάσεις μας που αφορούν πολύ κόσμο. Συναφώς, υπενθυμίζουμε ότι όλες οι αποφάσεις της ΔΕΔ δημοσιεύονται ανωνυμοποιημένες στον ιστότοπο της ΑΑΔΕ, www.aade.gr, όπου μπορούν να αναζητηθούν με σειρά διαφορετικών κριτηρίων, δράση πρωτοποριακή για τα δεδομένα της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης.

Εντέλει, η αποδοχή της ΔΕΔ από την κοινωνία και τα θετικά σχόλια που λαμβάνουμε για σειρά αποφάσεων, με τις οποίες έχει αποφευχθεί ταλαιπωρία συμπολιτών μας, αποτελούν την πλέον έγκυρη και τεκμηριωμένη απάντηση στη χρησιμότητά της.

Τιμ. Παπαδόπουλος, Προϊστάμενος ΔΕΔ / ΑΑΔΕ

5. Είναι οι ευαγγελικοί, όχι οι Ευαγγελιστές

Κύριε διευθυντά,

Στην «Καθημερινή» του Σαββάτου 21 Δεκεμβρίου, τόσο στην πρώτη σελίδα όσο και στη 10η δημοσιεύεται ότι την αποπομπή του Τραμπ ζήτησαν οι ευαγγελιστές και ο ευαγγελιστής Μπίλι Γκρέιαμ. Πολλά χρόνια πριν, οι ευαγγελικοί της Κατερίνης έφτιαξαν μια μεγάλη κατασκήνωση στη Λεπτοκαρυά Πιερίας και επιπλέον λειτουργούσαν και ένα ραδιοφωνικό σταθμό, κυρίως για προπαγάνδα. Ως μικρός μαθητής, έκανα μια ερώτηση σχετικά με τον σταθμό τους και είπα «εσείς οι ευαγγελιστές…». Με διέκοψαν αμέσως και μου είπαν: Μικρέ, οι Ευαγγελιστές είναι τέσσερις, Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς και Ιωάννης. Εμείς, οι ευαγγελικοί, είμαστε εκατομμύρια.

Νίκος Μάτος, Γλυφάδα

6. «Κοιμήσου Περσεφόνη» και εκεί στο Σχιστό...

Kύριε διευθυντά.

«Ωσπερ σάρμα εική κεχυμένων ο κάλλιστος ο κόσμος» (ο πιο όμορφος κόσμος είναι σαν σωρός σκουπίδια χυμένα στην τύχη). Η κοσμολογική ρήση του Εφέσιου μόνον ως ειρωνεία ακούγεται στις μέρες μας, καθώς η υλική και πνευματική ασχημοσύνη γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα. Κι όμως, η δηκτική διάθεση της φράσης με τον έκδηλο αντιποιητικό χαρακτήρα ταιριάζει γάντι στην κατάσταση που επικρατεί στο Δημοτικό Κοιμητήριο Σχιστού, όπου τα σκουπίδια σκεπάζουν τη γη που έχει απομείνει άσκαφτη. Στρώματα, μπιντέδες, παλιόρουχα, μπουκάλια, σιφόνια, όλη η χαρά του πλανόδιου βιοπαλαιστή συλλέκτη βρίσκεται στο νεκροταφείο του Σχιστού, για να θυμίζει ότι η ζωή στη σημερινή Ελλάδα συνεχίζεται και χωρίς τους πεθαμένους, ίσως –λέω εγώ– επειδή δεν χρειάζεται καν τους ζωντανούς της.

Φεύγοντας από το Σχιστό, με θέα τα γκρίζα εργοστάσια στο θαλασσινό βάθος, σκέφτομαι τους στίχους του Γκάτσου («Κοιμήσου Περσεφόνη...») και προσπαθώ να γελάσω κάπως με το αισχύλειο «βροτοίς πέφυκε τον πεσόντα λακτίσαι» (ο άνθρωπος το έχει στη φύση του να δίνει μια κλωτσιά σε εκείνον που βρίσκει πεσμένο). Λυπάμαι, όμως, γιατί ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, εντός (ή εκτός) του νεκροταφείου.

Ενα μανιάτικο μοιρολόι παρομοιάζει τους νεκρούς με «φωτιά που χάνουμε». Αλλη αντιμετώπιση της ζωής, θα μου πείτε. Υγιαίνετε.

Νίκη Ζηλάκου

7. Περί προεδρίας και προς τι ο αλληλοσπαραγμός;

Κύριε διευθυντά.

Ο απλός Ελληνας πολίτης, σχετικά με την επιλογή του προσώπου για το ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, διερωτάται προς τι τόσο έντονος αλληλοσπαραγμός, όταν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων, δημοσιογράφοι και ΜΜΕ, αλλά και ειδήμονες συνταγματολόγοι, δηλώνουν ότι ο Πρόεδρος είναι «γυμνός» εκτελεστικών αρμοδιοτήτων, αφού το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό; Πολλοί μάλιστα, κατ’ ανοίκειο τρόπο, τον χαρακτηρίζουν ως πρόσωπο διακοσμητικό, με αρμοδιότητες κοψίματος κορδελών εγκαινίων και, περιπαικτικά, παράστασης στις γιορτές και στα πανηγύρια. Και, ενώ κακώς αυτά διαλαλούν, εντούτοις αλληλοσπαράσσονται για το προφίλ, την προσωπικότητα, την πολιτική - κομματική του ταυτότητα και προέλευση, τα προσόντα του, το κύρος του, ερχόμενοι σε πλήρη αντίφαση με τις δημόσιες δηλώσεις τους.

Καιρός όμως να σοβαρευθούν και να μαζέψουν τη γλώσσα τους, γιατί το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι θεσμός και οφείλουν να τον σέβονται. Πράγματι, ο Ανδρέας Παπανδρέου απεγύμνωσε αρμοδιοτήτων τον ανώτατο άρχοντα (πρώτο πολίτη της χώρας), αφαιρώντας κι εκείνη του δικαιώματος της διάλυσης της Βουλής, που λειτουργούσε ως δικλίδα ασφαλείας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος όταν διεπίστωνε επικίνδυνη διάσταση μεταξύ κυβέρνησης και κοινής γνώμης. Παρά ταύτα, ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός, όπως ισχυρίζονται μερικοί. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε περήφανοι από μια μεστή περιεχομένου ομιλία του Προέδρου μας κατά την υποδοχή αρχηγών ξένων κρατών; Ποιος καλοπροαίρετος δεν πιστεύει στον ενωτικό ρόλο του Προέδρου; Να, λοιπόν, γιατί πρέπει να είναι υπερκομματικός, να εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό, να τυγχάνει ευρείας παιδείας και ει δυνατόν γλωσσομαθής. Πολλά ονόματα ακούονται τον τελευταίο καιρό, αρσενικού και θηλυκού γένους, χωρίς ακόμα να φανεί μια γενικής αποδοχής προσωπικότητα με κύρος και αναγνωρισιμότητα εντός και εκτός συνόρων. 

Μια τέτοια προσωπικότητα, που εκτιμάται ότι όλα τα κόμματα αλλά και η κοινή γνώμη θα συμφωνούσαν, είναι π.χ. ο ακαδημαϊκός κ. Βασ. Μαρκεζίνης, αν βέβαια αποδεχόταν σχετική πρόσκληση-πρόταση. Τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας Αθηνών, ξένος εταίρος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου, της Ρώμης και της Ολλανδίας, ως και μέλος της Ακαδημίας του Αμερικανικού Δικαίου. Το 2005 του απενεμήθη ο τίτλος του σερ από τη βασίλισσα της Αγγλίας για «εξαίρετες υπηρεσίες στις διεθνείς σχέσεις», ενώ το έργο του στο ευρωπαϊκό δίκαιο και η συμβολή του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν αναγνωρισθεί διά της απονομής σε αυτόν, από τους προέδρους της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, ανωτάτων διακρίσεων, όπως τα διάσημα του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος Αξίας της Γερμανίας και των Μεγαλόσταυρων των Ταγμάτων Αξίας της Γαλλίας και της Ιταλίας. Το πλούσιο έργο του, αναφερόμενο στο δίκαιο, στη γεωπολιτική επιστήμη, στη σύγχρονη διπλωματία, στην τέχνη κ.ά., έχει μεταφρασθεί σε έξι γλώσσες. Ασφαλώς και άλλοι διαπρεπείς Ελληνες υπάρχουν και εντός και εκτός Ελλάδος. Γιατί τους αφήνουμε στα αζήτητα και ψαχνόμαστε μεταξύ μας αλληλοσπαρασσόμενοι;

Παν. Καρακατσούλης, Ομότ. καθηγητής του Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών

8. Η εκλογή ΠτΔ και πεπραγμένα

Kύριε διευθυντά,

Με το άρθρο του της 20-12-2019 με τίτλο «Faute de mieux» (Απ’ ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα, όπως επιτυχώς το αποδίδει εις τα καθ’ ημάς) ο εκλεκτός συνεργάτης σας κ. Στ. Κασιμάτης δείχνει να υπαινίσσεται (διά της εις άτοπον απαγωγής) ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί «το μη χείρον». Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να υπενθυμίσω τα σημαντικά, κατά την άποψή μου, παλαιότερα «υπουργικά» και πρόσφατα «προεδρικά» ατοπήματα που θα έπρεπε να αποκλείσουν την επανεκλογή του «λήγοντος» ΠτΔ.

Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του κ. Παυλόπουλου για τον «βασικό μέτοχο» του 2004 μας εξέθεσαν και μας εκόστισαν βαρύτατα στην Ε.Ε., αλλά και η προσωπική και κομματική ψηφοθηρική ευωχία των 865.000 (!!!) διορισμών συμβασιούχων και μη υπαλήλλων της περιόδου 2004-2009 του ανήκει σε καταδικαστικό βαθμό. «Λαμπρότατο» επίτευγμα του ιδίου κρινόμενου υποψηφίου αποτελεί το ολοκαύτωμα του 2008, όταν ως αρμόδιος υπουργός επινόησε και προέκρινε την «αμυνόμενη, έστω και προπηλακιζόμενη αστυνομία», όπου η άμυνα συνίστατο στη μακρόθεν εποπτεία της ολοκληρωτικής καταστροφής του κέντρου των Αθηνών.

Πλέον πρόσφατο και, νομίζω, μέγιστο πλήγμα κατά του κύρους της χώρας και των συνταγματικών δημοκρατικών θεσμών της υπήρξε το εξόφθαλμα και προκλητικά αντισυνταγματικό δημοψήφισμα της 5-7-2015. Με το Π.Δ. 38/28.6.2015 «ο ελληνικός λαός (εκλήθη) να αποφανθεί» για το ακατανόητο δίγλωσσο (για όσους δυσκολεύονται στα ελληνικά του ΦΕΚ) ερώτημα αν πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας που κατατέθηκε στο Eurogroup της 25.6.2015 «και αποτελείται από δύο μέρη», το ένα με τίτλο «Reforms for the completion of the current program and beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» (Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητος χρέους).

Εσχατο, αλλά όχι ελάχιστο θεσμικό παράπτωμα, η ανεκδιήγητη πράξη νομοθετικού περιεχομένου της 27.6.2019 (ΦΕΚ 106Α/27-6-2019) που εκδόθηκε σύμφωνα με το άρθρο 44.1 Σ. για την αντιμετώπιση «εκτάκτων περιπτώσεων εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης». Τέτοιες θεωρήθηκαν οι ρυθμίσεις για τα διόδια των εκλογέων, η εφαρμογή διατάξεων των πρόσφατων ποινικών κωδίκων, η αύξηση θέσεων δικαστικών λειτουργών, οι παρατάσεις προθεσμιών και άλλα παρόμοια.

Αυτά και μόνα θα έπρεπε να μας οδηγήσουν στη λύση που επέλεξε η Ν.Δ., όταν δεν περιέλαβε τον κ. Παυλόπουλο στους υποψηφίους βουλευτές της, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαταστήσει την παράλειψη με την πρόταση για επιλογή του στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Επιλογή που δεν στήριξε –προς μεγάλη τιμή του– ο σημερινός πρωθυπουργός.

Κώστας Γ. Μπονιφάτσης

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 31/12/19

...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 31/12/19