«...Μη μοιάσετε στους αντιπάλους σας!» να πούμε στους νικητές των ερχόμενων εκλογών. «Απαλλαγείτε εγκαίρως από την πικρία, από την εκδικητικότητα. Ακόμα και για εκείνους που εν ψυχρώ έπαιξαν στα ζάρια την πατρίδα, ακόμα και για όσους σταδιοδρόμησαν χύνοντας δηλητήριο, η τιμωρία πρέπει να 'ναι η λήθη. Να τους ξεπεράσουμε, να τους αφήσουμε πίσω μας οριστικά. Την ψήφο μας μην την παρερμηνεύσετε. Μην την ιδιοποιηθείτε. Η κάλπη θα στείλει μήνυμα υπέρβασης. Αίτημα θα εκφράσει, μιας καινούργιας εθνικής ενότητας...».

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 29-30/06/19

"ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ",
του Χρήστου Χωμενίδη

Το περιστατικό συνέβη τέτοιες μέρες πριν από τέσσερα κιόλας χρόνια.

Βρισκόμασταν, μια παρέα φίλων, στο Σύνταγμα, σε ένα από τα συλλαλητήρια του «Μένουμε Ευρώπη». Μας πλησίασε ένας συμπαθής κύριος, «από ποια ΝΟΔΕ έρχεστε, παιδιά;» μας ρώτησε. Τον κοιτάξαμε με απορία - ένας μονάχα ανάμεσά μας γνώριζε ότι ΝΟΔΕ ονομάζονται οι τοπικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας. «Από καμία» του απάντησε. «Τι είστε τότε; Ανθρωποι του Τάδε; Ή του Δείνα;» μάς κατονόμασε δυο μεγαλοστελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Ούτε που τους ξέρουμε!» τον διαβεβαιώσαμε. Η απορία του κορυφώθηκε, μάς περιεργαζόταν πλέον σχεδόν αδιάκριτα για να μάς ταυτοποιήσει. «Το βρήκα! Είστε πασόκοι! Ελάτε ρε, μην ντρέπεστε!» μας χαμογέλασε πλατιά. «Τον αγώνα αυτόν θα τον δώσουμε μαζί!».

Του ήταν, του συγκεκριμένου, αδιανόητο πως διαδηλώναμε όχι ως οπαδοί κάποιας παράταξης, αλλά ως πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας. Στη συνείδησή του η πολιτικοποίηση ταυτιζόταν με την κομματική ένταξη. Και με όλα τα της τα συμπαρομαρτούντα: αίσθημα του ανήκειν, φιλοδοξία ανόδου στην ιεραρχία, μερίδιο από τα λάφυρα όταν έρθει το κόμμα σου στα πράγματα, μίσος για τους αντιπάλους. Ο,τι κοντολογίς αντιπαθούσαμε από τα εφηβικά μας χρόνια. Ο,τι περισσότερο μάς αποτροπίαζε στους συριζανέλ.

Ιστορικό αμάρτημα πιο βαρύ κι από τις υποσχέσεις περί εκπαραθύρωσης των δανειστών και ως διά μαγείας επαναφοράς στον καιρό των παχιών αγελάδων στάθηκε ο διχασμός. Το εμφύλιο πνεύμα που έσπειρε το «Αντιμνημόνιο» στην κοινωνία. Η λαχτάρα του να εξοντώσει - συμβολικά τουλάχιστον - όποιον δεν ταυτιζόταν με τις θέσεις του. Το «Ή Εμείς ή Αυτοί». «Ή τους Τελειώνουμε ή μας Τελειώνουν».

Ζοφερότερη από όλες τις αναμνήσεις της περιόδου 2010-2019 είναι η ευκολία με την οποία οι στρατευμένοι εθνικολαϊκιστές σπίλωναν, κανιβάλιζαν. Διέγραφαν μονοκοντυλιά καλλιτεχνικό έργο, επιστημονική προσφορά, δημόσια παρουσία. Η Κική Δημουλά; Μια βολεμένη όρνιθα που σκαρώνει γλυκανάλατους στίχους. Ο Μίκης Θεοδωράκης; Ενας ανεμοδούρας που παριστάνει στα στερνά τον Μακεδονομάχο. Η Αλκη Ζέη; Για να ταχθεί με το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, σίγουρα θα 'χει ραμολίρει...

Για να μη θυμηθούμε τα γιουρούσια εναντίον πολιτικών αντιπάλων. Τους «Αγανακτισμένους» που μπούκαραν σε ταβέρνες αλλά και σε βιβλιοπωλεία για να γιαουρτώσουν την Αννα Διαμαντοπούλου, για να ρίξουν αβγά στη Σώτη Τριανταφύλλου και να βιντεοσκοπήσουν το ανδραγάθημά τους, να το ανεβάσουν στο Διαδίκτυο ώστε να παρασημοφορηθούν με τα likes των ομοϊδεατών τους.

Για να μη θυμηθούμε το παρά τρίχα λιντσάρισμα του Κωστή Χατζηδάκη, του Γιώργου Κουμουτσάκου, ακόμα κι ενός ταλαντούχου θεατρικού σκηνοθέτη που τον διαπόμπευσαν στα Εξάρχεια, επειδή τον μπέρδεψαν με κάποιον «συστημικό» δημοσιογράφο.

Φρίκη μάς πιάνει στην ανάμνηση ενός κλίματος παρόμοιου με της Ιταλίας στη δεκαετία του 1920, όταν ο Μουσολίνι και οι Μελανοχίτωνές του προετοίμαζαν την Πορεία στη Ρώμη. Δεν θέλουμε να μηρυκάζουμε, να ξύνουμε τις εκδορές που προκάλεσαν οι συριζανέλ στον εθνικό ιστό. Δεν επιτρέπεται όμως και να τις ξεχάσουμε.

«Τι σε έπιασε και επαινείς τον Παύλο Χαϊκάλη;» μου επετέθη τις προάλλες ένας φίλος. «Μα είναι σπουδαίος κωμικός...». «Ε και; Τα αίσχη που έκανε με τον Πάνο Καμμένο παραγράφηκαν; Eμ τον Βασίλη Βασιλικό; Που αμαύρωσε μόνος του τ' όνομά του, χαρίζοντάς το στον ΣΥΡΙΖΑ;». Εκεί σοβάρεψα. «Ο Βασιλικός άλλαξε την ελληνική πεζογραφία. Πρόκειται για ιερό τέρας. Η παρουσία του Βασιλικού, σε όποια έδρανα κι αν κάθεται, τιμά τη Βουλή. Οχι αντίστροφα».



Καθώς όλα δείχνουν ότι ο εθνικολαϊκισμός θα υποστεί στις 7 Ιουλίου πανωλεθρία... Kαθώς η μισαλλοδοξία γίνεται επιτέλους αυτεπίστροφο, μπούμερανγκ, για τους αυτουργούς της... Φυσικό είναι να παρατηρούνται φαινόμενα ρεβανσισμού. Να ζητούν κάποιοι αδικημένοι, συκοφαντημένοι - ή απλώς ριγμένοι - της προηγούμενης περιόδου το αίμα τους πίσω. Να καταντούν, στο όνομα της ιστορικής δικαίωσης, μοχθηροί.

Τώρα ακριβώς εμείς, οι πολίτες που δεν ταυτιζόμαστε ούτε εξαρτόμαστε προσωπικά από κανένα κόμμα, που δεν λιγουρευόμαστε την εξουσία - τη θέλουμε ίσα ίσα μακριά από εμάς, ούτε να μας θωπεύει ούτε να μας στραγγαλίζει, να μας αφήνει απερίσπαστους να ζούμε και να δημιουργούμε - τώρα ακριβώς εμείς οφείλουμε να υψώσουμε και πάλι ανάστημα.

«Μη μοιάσετε στους αντιπάλους σας!» να πούμε στους νικητές των ερχόμενων εκλογών. «Απαλλαγείτε εγκαίρως από την πικρία, από την εκδικητικότητα. Ακόμα και για εκείνους που εν ψυχρώ έπαιξαν στα ζάρια την πατρίδα, ακόμα και για όσους σταδιοδρόμησαν χύνοντας δηλητήριο, η τιμωρία πρέπει να 'ναι η λήθη. Να τους ξεπεράσουμε, να τους αφήσουμε πίσω μας οριστικά. Την ψήφο μας μην την παρερμηνεύσετε. Μην την ιδιοποιηθείτε. Η κάλπη θα στείλει μήνυμα υπέρβασης. Αίτημα θα εκφράσει, μιας καινούργιας εθνικής ενότητας».