"...Δεν αρκεί, όμως, απλώς να μη θέλουμε αυτό που προετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ· πρέπει και να το αποτρέψουμε εκλέγοντας ισχυρή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας – όχι γενικώς, αλλά της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για να γίνει αυτό, νομίζω ότι συντρέχουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να κατανοήσουμε ότι αυτό που ξεκινήσαμε στις 26 Μαΐου ολοκληρώνεται στις 7 Ιουλίου και, επομένως, να πάμε να ψηφίσουμε: να κάνουμε ο καθένας μας το καθήκον του και όχι να το αφήσουμε για άλλους. «Give us the tools and we will finish the job», ζήτησε ο Τσώρτσιλ από το Κογκρέσο, όταν το 1941 αγωνιζόταν να εξασφαλίσει πολεμικό υλικό από τις ΗΠΑ, για να συνεχίσει μόνη η Βρετανία τον πόλεμο κατά του Αξονα. Σε εμάς δεν χρειάζεται να δώσει κανείς τα εργαλεία· ο καθένας μας έχει το δικό του και είναι η ψήφος του. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να συνεχίσει ο Κυριάκος στο ίδιο ύφος και πνεύμα που προσείλκυσαν στη Ν.Δ. ψηφοφόρους οι οποίοι ποτέ προηγουμένως δεν είχαν ψηφίσει Ν.Δ., αλλά ψήφισαν ευχαρίστως τον ίδιο για πρόεδρο...."

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 27/06/19

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Στις ευρωεκλογές ψηφίσαμε πολιτικά, με την πολύ στενή έννοια του όρου, σαν να ψηφίζαμε δηλαδή για την κυβέρνηση της χώρας μας. Hταν μια προσέγγιση στο θέμα διόλου άστοχη ή ρηχή, αν το σκεφθείτε, αφού τα τελευταία χρόνια οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συγκυβερνούν κανονικά στην Ελλάδα. Και ευτυχώς δηλαδή που συμβαίνει αυτό, διότι η Ευρώπη, με την έννοια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας στην οποία μετέχουμε, ήταν εκείνη που μας έσωσε από τις τρομερές συνέπειες που θα μπορούσε εύκολα να έχει η χρεοκοπία του 2011. Η Ευρώπη γλίτωσε τη χώρα από την περιπέτεια του δρόμου προς τη βαλκανική εκδοχή της Βενεζουέλας.

Οι ευρωπαϊκές εκλογές δεν είναι υποδεέστερες των εθνικών εκλογών, όπως θεωρούσε ο Τσίπρας· στην πραγματικότητα, είναι συμπληρωματικές, διότι τόσο στενή είναι πλέον η σχέση μας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αρκεί να παρακολουθήσουμε τον εξευτελισμό που υφίσταται μια μεγάλη χώρα όπως η Βρετανία στην προσπάθειά της να πραγματοποιήσει την απόφαση για Brexit και αντιλαμβανόμαστε πόσο επικίνδυνη είναι η ψευδαίσθηση του μοναχικού δρόμου.

Υπό το πρίσμα αυτό, νομίζω ότι οι εκλογές της 7ης Ιουλίου δεν είναι παρά ο δεύτερος γύρος των ίδιων εκλογών· και, επομένως, το δίλημμα για τον ψηφοφόρο είναι αν θέλει κυβέρνηση σε δύο γύρους ή καθόλου κυβέρνηση σε τρεις γύρους. Διότι, αναπόφευκτα, αν οι εκλογές δεν δώσουν κυβέρνηση, πηγαίνουμε σε νέες εκλογές, αυτή τη φορά με απλή αναλογική. Πολύ απλά, η Βουλή θα γεμίσει με ψώνια και ανισόρροπους. Ο μόνος που ευνοείται από μια τέτοια (απευκταία) εξέλιξη θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι για λόγους τους οποίους περιττεύει να επισημάνω σε αναγνώστες του δικού σας υψηλού επιπέδου, του είναι πολύ ευκολότερο να προσελκύσει τους παλαβούς και να συνεννοηθεί με τους αδίστακτους. Αυτές θα είναι οι ιδεώδεις συνθήκες ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεφεύρει τον εαυτό του ως συνέχεια της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης. Με τέσσερις λέξεις, «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», σύμφωνα με τη σοφία του προέδρου Μάο, την οποία ο Τσίπρας έχει μελετήσει εμβριθώς.

Ο Τσίπρας και η υπόλοιπη παρέα είναι λογικό να επιδιώκουν παρόμοια αναταραχή. Εξάλλου, είναι πια τόσο φανερό ότι ναρκοθετούν, όπως και όπου μπορούν, τον δρόμο της επόμενης κυβέρνησης και προετοιμάζονται για τον δεύτερο γύρο (με την έννοια που έχει ο όρος μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας του Εμφυλίου) όπως και οι πολιτικοί τους πρόγονοι. Εκείνοι θέλουν την αστάθεια και την έχουν σχεδιάσει: από τον εκλογικό νόμο μέχρι τις μαζικές αποφυλακίσεις εγκληματιών. Εμείς, που έχουμε πια καταλάβει με τι επικίνδυνους απατεώνες μπλέξαμε –και το έδειξε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών–, θέλουμε την αστάθεια και την αβεβαιότητα που προετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ρητορικό το ερώτημα – και ας εξηγήσει κάποιος στον Tσίπρα τι σημαίνει αυτό.

Δεν αρκεί, όμως, απλώς να μη θέλουμε αυτό που προετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ· πρέπει και να το αποτρέψουμε εκλέγοντας ισχυρή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας – όχι γενικώς, αλλά της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για να γίνει αυτό, νομίζω ότι συντρέχουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να κατανοήσουμε ότι αυτό που ξεκινήσαμε στις 26 Μαΐου ολοκληρώνεται στις 7 Ιουλίου και, επομένως, να πάμε να ψηφίσουμε: να κάνουμε ο καθένας μας το καθήκον του και όχι να το αφήσουμε για άλλους. «Give us the tools and we will finish the job», ζήτησε ο Τσώρτσιλ από το Κογκρέσο, όταν το 1941 αγωνιζόταν να εξασφαλίσει πολεμικό υλικό από τις ΗΠΑ, για να συνεχίσει μόνη η Βρετανία τον πόλεμο κατά του Αξονα. Σε εμάς δεν χρειάζεται να δώσει κανείς τα εργαλεία· ο καθένας μας έχει το δικό του και είναι η ψήφος του.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να συνεχίσει ο Κυριάκος στο ίδιο ύφος και πνεύμα που προσείλκυσαν στη Ν.Δ. ψηφοφόρους οι οποίοι ποτέ προηγουμένως δεν είχαν ψηφίσει Ν.Δ., αλλά ψήφισαν ευχαρίστως τον ίδιο για πρόεδρο. Αυτή η ελπίδα μόνο μπορεί να φέρει νέες ψήφους στη Ν.Δ. και, συνεπώς, να την οδηγήσει στην απαραίτητη αυτοδυναμία για να κυβερνήσει. Κρίνοντας από τον δικό μου κύκλο φίλων και γνωστών (που ατυχώς βρίθει από επαμφοτερίζοντες ροζ κεντροαριστερούληδες και εξηντάρες πρώην ρηγίτισσες...), εξίσου σημαντικό για την προσέλκυση των κεντρώων ψηφοφόρων είναι και ο αποκλεισμός των γνωστών κομματικών λαμόγιων, που τρέχουν τώρα να πιάσουν θέση για να ζήσουν και αυτοί, όπως και οι συριζαίοι, εις βάρος του Δημοσίου.

Ξένες γλώσσες

Μιλώντας για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο και απαντώντας στις υποτιμητικές αναφορές Τούρκων επισήμων στο πρόσωπό του, ο Τσίπρας είπε, από την Κύπρο όπου βρέθηκε για την κηδεία του Δ. Χριστόφια, ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός μιλάει «τη γλώσσα του διεθνούς δικαίου» και αράδιασε μια σειρά άλλες γλώσσες τις οποίες μιλάει, όπως εκείνη «της αλήθειας»! Μια και αναφέρθηκε στις ξένες γλώσσες που μιλάει πλέον (θυμίζω το χλευαστικό ύφος με το οποίο είχε αναρωτηθεί κάποτε, αν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα…), θα όφειλε, πιστεύω, να αναφέρει και την αγγλική, στην οποία έκανε πράγματι προόδους για την ηλικία στην οποία την έμαθε…