Από τον κλώνο της "Ε"
"Εφ.Συν", 28/02/17 |
Του Αλέξη Ηρακλείδη*
Οι συνομιλίες για το Κυπριακό έχουν προσωρινά σταματήσει λόγω της νέας «τρικλοποδιάς» από την πλευρά των εθνικιστών- απορριπτικών, με το ψήφισμα της κυπριακής Βουλής να εορτάζεται το δημοψήφισμα για την ένωση του 1950.
Η αρχική τρικλοποδιά των απορριπτικών ήταν η κατάργηση των εγγυήσεων και η άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων που τέθηκαν επίτηδες ως sine qua non (το γνωστό εσκεμμένο ατόπημα του Νίκου Κοτζιά), η δεύτερη ήταν η μη ευόδωση της Διάσκεψη της Γενεύης τον προηγούμενο μήνα πάλι με δάκτυλο της Αθήνας (τουλάχιστον κατά την άποψη του Ακιντζί, βλέπε Cyprus Mail, 26-2017).
Οσον αφορά το ψήφισμα της κυπριακής Βουλής έλαβε και αυτό διαστάσεις όπως και οι εγγυήσεις, αυτή τη φορά με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη να ανεβάζει τους τόνους και να μη δέχεται να επιστρέψει στις συνομιλίες αν δεν αρθεί το ψήφισμα. Ο πρόεδρος Αναστασιάδης και οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων, του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, κατέκριναν την ενέργεια αυτή των εθνικιστών στην κυπριακή Βουλή.
Το γεγονός όμως παραμένει ότι υιοθετήθηκε με τη λευκή ψήφο του ΔΗΣΥ (αν ο ΔΗΣΥ καταψήφιζε, όπως έκανε το ΑΚΕΛ, δεν θα είχαμε αυτό το ατυχέστατο ψήφισμα). Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ζημίας θα πρέπει να κατανοήσει ότι η «ένωση» (το φάντασμα της ένωσης) είναι το κόκκινο πανί για τους Τουρκοκυπρίους, υπήρξε ο μεγάλος τους εφιάλτης, όπως η διχοτόμηση (το φάντασμα της διχοτόμησης) είναι για τους Ελληνοκυπρίους ο εφιάλτης τους μέχρι και σήμερα.
Είναι σαφές ότι το ψήφισμα (πρωτοβουλία ενός μικρού εθνικιστικού απορριπτικού κόμματος) έγινε ακριβώς για να εκτροχιαστούν οι συνομιλίες και η ελπιδοφόρα προσπάθεια επίλυσης που ξεκίνησε το 2015.
Μάλιστα τα περί ένωσης σήμερα αποτελούν το άκρον άωτον της κοροϊδίας και υποκρισίας. Ας δούμε γιατί. Μετά το 1974 στη διαδικασία πολιτικής κοινωνικοποίησης των Ελληνοκυπρίων (σχολικά βιβλία, επέτειοι, μουσεία κ.λπ.) γίνεται λόγος αποκλειστικά για τον «απελευθερωτικό αγώνα» και τον «αγώνα ανεξαρτησίας» των Κυπρίων (Ελληνοκυπρίων), και όχι για τον αγώνα για την ένωση που είχε συνεπάρει τότε τους Ελληνες και τους Ελληνοκυπρίους μέχρι παροξυσμού.
Η ένωση βέβαια ήταν αδύνατον να επιτευχθεί και το μόνο που έκανε ήταν να φέρνει στο προσκήνιο την ιδέα της διχοτόμησης, κάτι που είχε κατανοήσει και ο Μακάριος, εξ ου και η στροφή του προς την ανεξαρτησία το 1958 και η μετά η αποδοχή εκ μέρους του των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.
Η νέα προσπάθεια εκτροχιασμού είναι ίσως ακόμη πιο επικίνδυνη γιατί για πρώτη φορά οι δύο πλευρές υπέπεσαν στο blame game και, πάλι για πρώτη φορά, και οι δύο πλευρές (εννοώ τις δύο νηφάλιες ηγεσίες τους) θέτουν θέμα αξιοπιστίας της άλλης.
Με τη νέα εξέλιξη οι απορριπτικοί στη Λευκωσία και στην Αθήνα μπορούν να συγχαίρουν τους εαυτούς ότι τα κατάφεραν, εκτροχιάζοντας τις διαπραγματεύσεις, κάνοντας τον Ερντογάν έξαλλο με το θέμα των εγγυήσεων και τον Ακιντζί έξαλλο με το θέμα του ψηφίσματος για την ένωση. Ωστόσο ο εκτροχιασμός μπορεί να είναι προσωρινός και οι δύο ηγέτες να ξεπεράσουν το νέο εμπόδιο που τους έβαλαν.
Αν και είμαι βέβαιος ότι κάτι άλλο θα σκαρφιστεί η απορριπτική σχολή και από τις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής και στην Αθήνα και την Αγκυρα. Βέβαια οι απορριπτικοί Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι καλά κάνουν τη δουλειά τους, αφού δεν θέλουν λύση και επιδιώκουν την οριστική διχοτόμηση του νησιού και την παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων εσαεί στην Κύπρο.
Οι απορριπτικοί όμως Ελληνοκύπριοι και Ελληνες (σχολή Κοτζιά και Ζαχαράκι) τι κάνουν; Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους είναι, άθελά τους, οι καλύτεροι σύμμαχοι των απορριπτικών της άλλης πλευράς, το δε ναυάγιο των συνομιλιών καθιστά την οριστική διχοτόμηση βεβαιότητα;
* Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συγγραφέας δύο βιβλίων για το Κυπριακό και την επίλυσή του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου