Από το site του Τ/Ο Σταθμού "STAR Κεντρικής Ελλάδας"
Δεσμώτες στο διηνεκές
Της Κύρας Αδάμ
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι πρότινος, η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξέφραζαν πολλαπλώς και σε όλους τους τόνους ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα ήταν ένας περίπατος, καθώς ο απαράβατος στόχος της κυβέρνησης ήταν η μείωση του χρέους και η μείωση του ήδη συμφωνημένου πλεονάσματος 3,5% από το 2018 και μετά, ώστε να ανοίξει και ο δρόμος ένταξης της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ για να αυξηθεί η πολυπόθητη ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες.Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι πρότινος, η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός Α Τσίπρας εξέφραζαν πολλαπλώς και σε όλους τους τόνους ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα ήταν ένας περίπατος, καθώς ο απαράβατος στόχος της κυβέρνησης ήταν η μείωση του χρέους και η μείωση του ήδη συμφωνημένου πλεονάσματος 3,5% από το 2018 και μετά, ώστε να ανοίξει και ο δρόμος ένταξης της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ για να αυξηθεί η πολυπόθητη ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες.
Δεσμώτες στο διηνεκές
Της Κύρας Αδάμ
Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι πρότινος, η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξέφραζαν πολλαπλώς και σε όλους τους τόνους ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα ήταν ένας περίπατος, καθώς ο απαράβατος στόχος της κυβέρνησης ήταν η μείωση του χρέους και η μείωση του ήδη συμφωνημένου πλεονάσματος 3,5% από το 2018 και μετά, ώστε να ανοίξει και ο δρόμος ένταξης της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ για να αυξηθεί η πολυπόθητη ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες.Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μέχρι πρότινος, η κυβέρνηση και κυρίως ο πρωθυπουργός Α Τσίπρας εξέφραζαν πολλαπλώς και σε όλους τους τόνους ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα ήταν ένας περίπατος, καθώς ο απαράβατος στόχος της κυβέρνησης ήταν η μείωση του χρέους και η μείωση του ήδη συμφωνημένου πλεονάσματος 3,5% από το 2018 και μετά, ώστε να ανοίξει και ο δρόμος ένταξης της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ για να αυξηθεί η πολυπόθητη ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες.
Φυσικά, ( όπως παγίως συμβαίνει) τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν γίνει. Η αξιολόγηση παραμένει ορθάνοιχτη, ( εργασιακά, κόκκινα δάνεια ενεργειακά, δημοσιονομικά) λίγες μόνον ημέρες πριν το euro group- ορόσημο της 5ης Δεκεμβρίου, ενώ η «μάχη» μαίνεται ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τα επόμενα μέτρα που θα το συνοδεύουν, με την Αθήνα σε ρόλο απλού θεατή της τύχης της για τα επόμενα δέκα και πλέον χρόνια..
Η κυβέρνηση βιάστηκε να «μοχλεύσει» την υπόθεση του χρέους και τη μείωση του πλεονάσματος του 3,5% που πρέπει να εμφανίζει από το 2018, (όπως η ίδια έχει συμφωνήσει από τον Μάιο του 2016) για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους: ήταν ανάγκη να εμφανίσει η κυβέρνηση ένα πολιτικό πεδίο «αντίστασης και στιβαρής διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές, ώστε να μετριαστεί ή και να αντιστραφεί η δυσφορία των πολιτών από την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική υπερφορολόγισης και συνεχών μειώσεων στις συντάξεις κλπ.
Η κυβέρνηση, βεβαίως ,γνώριζε πολύ καλά ότι ο «αγώνας» της για την απομείωση του χρέους θα έφερνε, όπως και έγινε, σε ευθεία αντιπαράθεση τους ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ, που βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από το ελληνικό πρόγραμμα, καθώς το καταστατικό του δεν του επιτρέπει συμμετοχή σε προγράμματα κρατών με χρέος πάνω από το 120% του ΑΕΠ. Κυβερνητικοί κύκλοι μάλιστα έσπευδαν να προεξοφλούν τον «εξοστρακισμό» του ΔΝΤ από το πρόγραμμα.
Επειδή η κυβέρνηση αυτή έχει περίτρανα αποδείξει ότι δεν κατέχει ούτε κατ’ ελάχιστον την τέχνη της διαπραγμάτευσης αλλά ούτε και την μαεστρία των συμβιβασμών, δεν έλαβε υπ’ όψη της ότι οι δύο μεγάλοι «αντίπαλοι» ( ΕΕ- ΔΝΤ) όχι μόνον διαμορφώνουν τον κοινό δρόμο τους απέναντι στην Ελλάδα, αλλά δείχνουν και έτοιμοι να στείλουν και τον πρόσθετο λογαριασμό μέτρων, από το 2018 και εντεύθεν, τα οποία η κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί και να ψηφίσει από τώρα!!
Το Βερολίνο επιμένει ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, θα ξεκινήσει μετά το 2018, (δηλαδή μετα τις γερμανικές εκλογές) με σταθερό πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2022, τουλάχιστον,( όπως έχει συμφωνηθεί με την Αθήνα από τον Μάιο του 2016). Στο άμεσο διάστημα, μπορούν να υπάρξουν βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, (πχ μείωση επιτοκίων κλπ.), που στο μέλλον μπορούν να αθροίσουν μείωση του χρέους γύρω στο 20% του ΑΕΠ.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του επιμένει θεσμικώς ότι θεωρεί ανέφικτο, με δεδομένη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, το πλεόνασμα του 3,5% για την τετραετία πέραν του 2018, γι’ αυτό και προτείνει στους ευρωπαίους δανειστές, μείωση του χρέους κατά 50% και εφαρμογή πρόσθετων αυστηρών μέτρων( μείωση αφορολόγητου, μισθών και συντάξεων κλπ.)
Ο διαφαινόμενος συμβιβασμός Βερολίνου – ΔΝΤ (ερήμην της Ελλάδας) είναι να διατηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5% μετά το 2018 , αλλά με λήψη μέτρων που θα διασφαλίζουν έτσι και αλλιώς αυτό το πλεόνασμα. Αυτό σημαίνει ότι η παρούσα κυβέρνηση θα δεχθεί και θα ψηφίσει στην παρούσα Βουλή τα μέτρα που θα εφαρμοστούν στη χώρα από το 2018 και μετά.. Και επειδή ουδείς περιμένει ότι η ελληνική οικονομία θα αναπτυχθεί τόσο πολύ τα αμέσως επόμενα χρόνια , ώστε να διασφαλίζει σταθερό πλεόνασμα 3,5% κάθε έτος, τα μέτρα θα αφορούν περαιτέρω περικοπές και απορρύθμιση της οικονομίας (Ήδη οι προβλέψεις θέλουν μόνον για το 2018 τα πρόσθετα μέτρα να είναι της τάξης των 2,5δις).
Έτσι οι δανειστές μαζί με την αιθεροβάμονα κυβέρνηση Τσίπρα θα ολοκληρώσουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας στο διηνεκές αφού:
*Για 100 χρόνια η δημόσια περιουσία είναι δεσμευμένη στο Υπερταμείο.
*Μέχρι το 2060 αναμένεται να μειωθεί το χρέος κατά 20%, με άγνωστο ακόμα το ύψος και τη διάρκεια των μέτρων που θα συμφωνηθούν.
Φυσικά, ( όπως παγίως συμβαίνει) τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν γίνει. Η αξιολόγηση παραμένει ορθάνοιχτη, ( εργασιακά, κόκκινα δάνεια ενεργειακά, δημοσιονομικά) λίγες μόνον ημέρες πριν το euro group- ορόσημο της 5ης Δεκεμβρίου, ενώ η «μάχη» μαίνεται ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τα επόμενα μέτρα που θα το συνοδεύουν, με την Αθήνα σε ρόλο απλού θεατή της τύχης της για τα επόμενα δέκα και πλέον χρόνια..
Η κυβέρνηση βιάστηκε να «μοχλεύσει» την υπόθεση του χρέους και τη μείωση του πλεονάσματος του 3,5% που πρέπει να εμφανίζει από το 2018, (όπως η ίδια έχει συμφωνήσει από τον Μάιο του 2016) για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους: ήταν ανάγκη να εμφανίσει η κυβέρνηση ένα πολιτικό πεδίο «αντίστασης και στιβαρής διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές, ώστε να μετριαστεί ή και να αντιστραφεί η δυσφορία των πολιτών από την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική υπερφορολόγισης και συνεχών μειώσεων στις συντάξεις κλπ.
Η κυβέρνηση, βεβαίως ,γνώριζε πολύ καλά ότι ο «αγώνας» της για την απομείωση του χρέους θα έφερνε, όπως και έγινε, σε ευθεία αντιπαράθεση τους ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ, που βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από το ελληνικό πρόγραμμα, καθώς το καταστατικό του δεν του επιτρέπει συμμετοχή σε προγράμματα κρατών με χρέος πάνω από το 120% του ΑΕΠ. Κυβερνητικοί κύκλοι μάλιστα έσπευδαν να προεξοφλούν τον «εξοστρακισμό» του ΔΝΤ από το πρόγραμμα.
Επειδή η κυβέρνηση αυτή έχει περίτρανα αποδείξει ότι δεν κατέχει ούτε κατ’ ελάχιστον την τέχνη της διαπραγμάτευσης αλλά ούτε και την μαεστρία των συμβιβασμών, δεν έλαβε υπ’ όψη της ότι οι δύο μεγάλοι «αντίπαλοι» ( ΕΕ- ΔΝΤ) όχι μόνον διαμορφώνουν τον κοινό δρόμο τους απέναντι στην Ελλάδα, αλλά δείχνουν και έτοιμοι να στείλουν και τον πρόσθετο λογαριασμό μέτρων, από το 2018 και εντεύθεν, τα οποία η κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί και να ψηφίσει από τώρα!!
Το Βερολίνο επιμένει ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, θα ξεκινήσει μετά το 2018, (δηλαδή μετα τις γερμανικές εκλογές) με σταθερό πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2022, τουλάχιστον,( όπως έχει συμφωνηθεί με την Αθήνα από τον Μάιο του 2016). Στο άμεσο διάστημα, μπορούν να υπάρξουν βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, (πχ μείωση επιτοκίων κλπ.), που στο μέλλον μπορούν να αθροίσουν μείωση του χρέους γύρω στο 20% του ΑΕΠ.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του επιμένει θεσμικώς ότι θεωρεί ανέφικτο, με δεδομένη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, το πλεόνασμα του 3,5% για την τετραετία πέραν του 2018, γι’ αυτό και προτείνει στους ευρωπαίους δανειστές, μείωση του χρέους κατά 50% και εφαρμογή πρόσθετων αυστηρών μέτρων( μείωση αφορολόγητου, μισθών και συντάξεων κλπ.)
Ο διαφαινόμενος συμβιβασμός Βερολίνου – ΔΝΤ (ερήμην της Ελλάδας) είναι να διατηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5% μετά το 2018 , αλλά με λήψη μέτρων που θα διασφαλίζουν έτσι και αλλιώς αυτό το πλεόνασμα. Αυτό σημαίνει ότι η παρούσα κυβέρνηση θα δεχθεί και θα ψηφίσει στην παρούσα Βουλή τα μέτρα που θα εφαρμοστούν στη χώρα από το 2018 και μετά.. Και επειδή ουδείς περιμένει ότι η ελληνική οικονομία θα αναπτυχθεί τόσο πολύ τα αμέσως επόμενα χρόνια , ώστε να διασφαλίζει σταθερό πλεόνασμα 3,5% κάθε έτος, τα μέτρα θα αφορούν περαιτέρω περικοπές και απορρύθμιση της οικονομίας (Ήδη οι προβλέψεις θέλουν μόνον για το 2018 τα πρόσθετα μέτρα να είναι της τάξης των 2,5δις).
Έτσι οι δανειστές μαζί με την αιθεροβάμονα κυβέρνηση Τσίπρα θα ολοκληρώσουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας στο διηνεκές αφού:
*Για 100 χρόνια η δημόσια περιουσία είναι δεσμευμένη στο Υπερταμείο.
*Μέχρι το 2060 αναμένεται να μειωθεί το χρέος κατά 20%, με άγνωστο ακόμα το ύψος και τη διάρκεια των μέτρων που θα συμφωνηθούν.
Η κυβέρνηση βιάστηκε να «μοχλεύσει» την υπόθεση του χρέους και τη μείωση του πλεονάσματος του 3,5% που πρέπει να εμφανίζει από το 2018, (όπως η ίδια έχει συμφωνήσει από τον Μάιο του 2016) για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους: ήταν ανάγκη να εμφανίσει η κυβέρνηση ένα πολιτικό πεδίο «αντίστασης και στιβαρής διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές, ώστε να μετριαστεί ή και να αντιστραφεί η δυσφορία των πολιτών από την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική υπερφορολόγισης και συνεχών μειώσεων στις συντάξεις κλπ.
Η κυβέρνηση, βεβαίως ,γνώριζε πολύ καλά ότι ο «αγώνας» της για την απομείωση του χρέους θα έφερνε, όπως και έγινε, σε ευθεία αντιπαράθεση τους ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ, που βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από το ελληνικό πρόγραμμα, καθώς το καταστατικό του δεν του επιτρέπει συμμετοχή σε προγράμματα κρατών με χρέος πάνω από το 120% του ΑΕΠ. Κυβερνητικοί κύκλοι μάλιστα έσπευδαν να προεξοφλούν τον «εξοστρακισμό» του ΔΝΤ από το πρόγραμμα.
Επειδή η κυβέρνηση αυτή έχει περίτρανα αποδείξει ότι δεν κατέχει ούτε κατ’ ελάχιστον την τέχνη της διαπραγμάτευσης αλλά ούτε και την μαεστρία των συμβιβασμών, δεν έλαβε υπ’ όψη της ότι οι δύο μεγάλοι «αντίπαλοι» ( ΕΕ- ΔΝΤ) όχι μόνον διαμορφώνουν τον κοινό δρόμο τους απέναντι στην Ελλάδα, αλλά δείχνουν και έτοιμοι να στείλουν και τον πρόσθετο λογαριασμό μέτρων, από το 2018 και εντεύθεν, τα οποία η κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί και να ψηφίσει από τώρα!!
Το Βερολίνο επιμένει ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, θα ξεκινήσει μετά το 2018, (δηλαδή μετα τις γερμανικές εκλογές) με σταθερό πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2022, τουλάχιστον,( όπως έχει συμφωνηθεί με την Αθήνα από τον Μάιο του 2016). Στο άμεσο διάστημα, μπορούν να υπάρξουν βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, (πχ μείωση επιτοκίων κλπ.), που στο μέλλον μπορούν να αθροίσουν μείωση του χρέους γύρω στο 20% του ΑΕΠ.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του επιμένει θεσμικώς ότι θεωρεί ανέφικτο, με δεδομένη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, το πλεόνασμα του 3,5% για την τετραετία πέραν του 2018, γι’ αυτό και προτείνει στους ευρωπαίους δανειστές, μείωση του χρέους κατά 50% και εφαρμογή πρόσθετων αυστηρών μέτρων( μείωση αφορολόγητου, μισθών και συντάξεων κλπ.)
Ο διαφαινόμενος συμβιβασμός Βερολίνου – ΔΝΤ (ερήμην της Ελλάδας) είναι να διατηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5% μετά το 2018 , αλλά με λήψη μέτρων που θα διασφαλίζουν έτσι και αλλιώς αυτό το πλεόνασμα. Αυτό σημαίνει ότι η παρούσα κυβέρνηση θα δεχθεί και θα ψηφίσει στην παρούσα Βουλή τα μέτρα που θα εφαρμοστούν στη χώρα από το 2018 και μετά.. Και επειδή ουδείς περιμένει ότι η ελληνική οικονομία θα αναπτυχθεί τόσο πολύ τα αμέσως επόμενα χρόνια , ώστε να διασφαλίζει σταθερό πλεόνασμα 3,5% κάθε έτος, τα μέτρα θα αφορούν περαιτέρω περικοπές και απορρύθμιση της οικονομίας (Ήδη οι προβλέψεις θέλουν μόνον για το 2018 τα πρόσθετα μέτρα να είναι της τάξης των 2,5δις).
Έτσι οι δανειστές μαζί με την αιθεροβάμονα κυβέρνηση Τσίπρα θα ολοκληρώσουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας στο διηνεκές αφού:
*Για 100 χρόνια η δημόσια περιουσία είναι δεσμευμένη στο Υπερταμείο.
*Μέχρι το 2060 αναμένεται να μειωθεί το χρέος κατά 20%, με άγνωστο ακόμα το ύψος και τη διάρκεια των μέτρων που θα συμφωνηθούν.
Φυσικά, ( όπως παγίως συμβαίνει) τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν γίνει. Η αξιολόγηση παραμένει ορθάνοιχτη, ( εργασιακά, κόκκινα δάνεια ενεργειακά, δημοσιονομικά) λίγες μόνον ημέρες πριν το euro group- ορόσημο της 5ης Δεκεμβρίου, ενώ η «μάχη» μαίνεται ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και τα επόμενα μέτρα που θα το συνοδεύουν, με την Αθήνα σε ρόλο απλού θεατή της τύχης της για τα επόμενα δέκα και πλέον χρόνια..
Η κυβέρνηση βιάστηκε να «μοχλεύσει» την υπόθεση του χρέους και τη μείωση του πλεονάσματος του 3,5% που πρέπει να εμφανίζει από το 2018, (όπως η ίδια έχει συμφωνήσει από τον Μάιο του 2016) για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους: ήταν ανάγκη να εμφανίσει η κυβέρνηση ένα πολιτικό πεδίο «αντίστασης και στιβαρής διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές, ώστε να μετριαστεί ή και να αντιστραφεί η δυσφορία των πολιτών από την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική υπερφορολόγισης και συνεχών μειώσεων στις συντάξεις κλπ.
Η κυβέρνηση, βεβαίως ,γνώριζε πολύ καλά ότι ο «αγώνας» της για την απομείωση του χρέους θα έφερνε, όπως και έγινε, σε ευθεία αντιπαράθεση τους ευρωπαίους δανειστές και το ΔΝΤ, που βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από το ελληνικό πρόγραμμα, καθώς το καταστατικό του δεν του επιτρέπει συμμετοχή σε προγράμματα κρατών με χρέος πάνω από το 120% του ΑΕΠ. Κυβερνητικοί κύκλοι μάλιστα έσπευδαν να προεξοφλούν τον «εξοστρακισμό» του ΔΝΤ από το πρόγραμμα.
Επειδή η κυβέρνηση αυτή έχει περίτρανα αποδείξει ότι δεν κατέχει ούτε κατ’ ελάχιστον την τέχνη της διαπραγμάτευσης αλλά ούτε και την μαεστρία των συμβιβασμών, δεν έλαβε υπ’ όψη της ότι οι δύο μεγάλοι «αντίπαλοι» ( ΕΕ- ΔΝΤ) όχι μόνον διαμορφώνουν τον κοινό δρόμο τους απέναντι στην Ελλάδα, αλλά δείχνουν και έτοιμοι να στείλουν και τον πρόσθετο λογαριασμό μέτρων, από το 2018 και εντεύθεν, τα οποία η κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί και να ψηφίσει από τώρα!!
Το Βερολίνο επιμένει ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, θα ξεκινήσει μετά το 2018, (δηλαδή μετα τις γερμανικές εκλογές) με σταθερό πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2022, τουλάχιστον,( όπως έχει συμφωνηθεί με την Αθήνα από τον Μάιο του 2016). Στο άμεσο διάστημα, μπορούν να υπάρξουν βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, (πχ μείωση επιτοκίων κλπ.), που στο μέλλον μπορούν να αθροίσουν μείωση του χρέους γύρω στο 20% του ΑΕΠ.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του επιμένει θεσμικώς ότι θεωρεί ανέφικτο, με δεδομένη την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, το πλεόνασμα του 3,5% για την τετραετία πέραν του 2018, γι’ αυτό και προτείνει στους ευρωπαίους δανειστές, μείωση του χρέους κατά 50% και εφαρμογή πρόσθετων αυστηρών μέτρων( μείωση αφορολόγητου, μισθών και συντάξεων κλπ.)
Ο διαφαινόμενος συμβιβασμός Βερολίνου – ΔΝΤ (ερήμην της Ελλάδας) είναι να διατηρηθεί το πλεόνασμα του 3,5% μετά το 2018 , αλλά με λήψη μέτρων που θα διασφαλίζουν έτσι και αλλιώς αυτό το πλεόνασμα. Αυτό σημαίνει ότι η παρούσα κυβέρνηση θα δεχθεί και θα ψηφίσει στην παρούσα Βουλή τα μέτρα που θα εφαρμοστούν στη χώρα από το 2018 και μετά.. Και επειδή ουδείς περιμένει ότι η ελληνική οικονομία θα αναπτυχθεί τόσο πολύ τα αμέσως επόμενα χρόνια , ώστε να διασφαλίζει σταθερό πλεόνασμα 3,5% κάθε έτος, τα μέτρα θα αφορούν περαιτέρω περικοπές και απορρύθμιση της οικονομίας (Ήδη οι προβλέψεις θέλουν μόνον για το 2018 τα πρόσθετα μέτρα να είναι της τάξης των 2,5δις).
Έτσι οι δανειστές μαζί με την αιθεροβάμονα κυβέρνηση Τσίπρα θα ολοκληρώσουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας στο διηνεκές αφού:
*Για 100 χρόνια η δημόσια περιουσία είναι δεσμευμένη στο Υπερταμείο.
*Μέχρι το 2060 αναμένεται να μειωθεί το χρέος κατά 20%, με άγνωστο ακόμα το ύψος και τη διάρκεια των μέτρων που θα συμφωνηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου