Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο ίδιος ο Τσίπρας είναι και δέσμιος και πρωταγωνιστής μιας ιδιαίτερα αρνητικής εικόνας. Κι έχω την αίσθηση ότι αυτό θέλει κυρίως να ανασκευάσει. Δεν νομίζω δηλαδή ότι πιστεύει πως θα γίνει εύκολα ξανά πρωθυπουργός ή ότι θα παίξει σύντομα κάποιον καθοριστικό ρόλο. Αλλά ούτε θέλει και να κουβαλάει ένα τέτοιο βάρος στην πλάτη του. Να είμαι ειλικρινής. Ανθρώπινα, τον καταλαβαίνω απολύτως. Πολιτικά, έχω τις αμφιβολίες μου. Προ ημερών, ο Ευ. Βενιζέλος ζήτησε «μια μεγαλύτερη τρυφερότητα» για το ΠΑΣΟΚ επειδή «έχει αδικηθεί ιστορικά» με «το βάρος που έχει δυσανάλογα σηκώσει» (ERTnews, 15/10). Αντε βγάλε άκρη. Ποιο είναι το ιστορικά άδικο και ποιο το ιστορικά δίκαιο; Ποιος μετράει το βάρος που αναλογεί και πώς προκύπτει το δυσανάλογο; Τι είναι τρυφερό και τι σκληρόκαρδο; Το παράπονο όμως του Βενιζέλου δεν είναι παράλογο. Το αίσθημα της αδικίας είναι ευρύτατα διαδεδομένο στους πολιτικούς και είναι λογικό να θέλουν να το απαντήσουν ή έστω να το επιμερίσουν. Μόνο που σπανίως το κατορθώνουν. Ξέρετε γιατί; Επειδή η συλλογική συνείδηση δεν είναι ατομική υπόθεση, ούτε «προπαγάνδα», ούτε κουβεντολόι. Περνάει και διαμορφώνεται μέσα από αναρίθμητα κανάλια και παράγοντες πριν παγιωθεί. Και γι΄ αυτό μετά δύσκολα αλλάζει. Αν κάποιος λοιπόν αισθάνεται αδικημένος στην εξέλιξη των πραγμάτων, θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από τον εαυτό του. Κανείς δεν θα επαινέσει σήμερα το ΠΑΣΟΚ απλώς επειδή πέρασαν 15 χρόνια από τη χρεοκοπία του 2010, ούτε θα χειροκροτήσει τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή έκλεισαν δέκα χρόνια από τις καταστροφικές ασυναρτησίες του 2015. Ολα αυτά φυσικά δεν εμποδίζουν τον Τσίπρα να προσπαθήσει, το αντίθετο. Και γι’ αυτό η μαρτυρία του, η όποια μαρτυρία του, είναι καλοδεχούμενη. Δεν απαγορεύεται άλλωστε σε κανέναν να ταξιδεύει αναζητώντας την «Ιθάκη» του. Αρκεί να μην έχει κόψει εισιτήριο με τον «Τιτανικό»....

 Aπό "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 20/10/25