Σε ρόλο-ας το πούμε προσεκτικού προσώρας-προβοκάτορα, η "Εφ.Συν" επιχειρεί σήμερα να συνεχίσει την "εργολαβία" καλλιέργειας, εάν όχι και απροσχημάτιστης μεθόδευσης, δημιουργίας "κλίματος" στους κόλπους της ΝΔ, με τον ΥΕΘΑ σε ρόλο πολιορκητικού κριού εις βάρος του Πρωθυπουργού, παρά την διακριτή στάση του πρώτου, σχετικώς με την τροπολογία γιά το ΜΑΣ που αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, με την ψήφο και με του ΥΕΘΑ στη Βουλή με φυσική του παρουσία στην ψηφοφορία της Τετάρτης. Μόνον αφελείς δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά μόνον τυχαία δεν είναι, ενττεταγμένα σε σχέδιο αποσταθεροποίησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όσες σάλτσες "θεωρητικής εκτροπής" της ΝΔ από τον ιδεολογικό χαρακτήρα του Κόμματος, στο συνοδευτικό κύριο άρθρο. Το πράγμα είναι προσεκτικά στημένο, η πρόθεση σαφής, συνεπώς και επιτακτική η συνοχή στους κόλπους της ΝΔ, κόντρα στις όποιες μεθοδεύσεις εκδηλώνονται ή που θα εκδηλωθούν με μεγαλύτερη ένταση και "ευρηματικότητα". Ο ΥΕΘΑ δεν χρειάζεται τέτοιους χειροκροτητές, όπως από την "Εφ.Συν" σήμερα, που, κατά την πρώην συνεταιριστική φυλλάδα "η απόφασή του να διαφοροποιηθεί ήταν επιβεβλημένη, από τη στιγμή που ο ίδιος ήθελε να ,μείνει συνεπής στις αρχές του, τώρα το ρήγμα είναι οριστικό και δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει, ούτε γι' αυτόν, ούτε γιά τον Κυρ. Μητσοτάκη" (....)Ανταντίρρητο γεγονός πάντως είναι ποιός είναι ο Πρωθυπουργός, συνεπώς ποιός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο! Σ.Χ.Μ,

Αθλιότητες της πρώην συνεταιριστικής εφημερίδας

"Εφ.Συν", 23/10/25

Εκείνο που κατάφερε ήταν να διχάσει το κόμμα του, καθώς τράβηξε μια ευθεία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη θεσμική-δημοκρατική παραδοσιακή Δεξιά και τους κεντρογενείς νεοφιλελεύθερους της Ν.Δ. που δεν διστάζουν να συναλλάσσονται με την Ακροδεξιά, ειδικά όταν πρόκειται να προχωρήσουν σε μέτρα περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών των πολιτών.

Η θεσμική-δημοκρατική Δεξιά, που μετά τη Μεταπολίτευση προσδιορίζεται ως καραμανλική, διακρίνεται από ένα πλαίσιο αρχών τις οποίες θεωρεί κληρονομιά και ταυτότητά της. Πρόκειται για τα θεμέλια της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, όπως τα έθεσε ο ιδρυτής της, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Πάνω σε αυτά συνήθως πορεύεται και με αυτά ως βάση διατυπώνει τον σύγχρονο πολιτικό της λόγο.

Ο κεντρογενής νεοφιλελευθερισμός είναι η Δεξιά του Κέντρου. Ενα κράμα ανθρώπων και αντιλήψεων που έχει βάθος στην Ιστορία αυτού του τόπου. Αυτό το Κέντρο ηγήθηκε της μεταβαρκιζιανής περιόδου, της περιόδου του Εμφυλίου αλλά και της μετεμφυλιακής εποχής. Βαθιά αντικομμουνιστικό τότε, βαθιά αντιλαϊκό σήμερα, άλλοτε αυτονομείται από τη δεξιά παράταξη κι άλλοτε προσχωρεί σε αυτήν διατηρώντας αναλλοίωτα δύο χαρακτηριστικά, τα οποία διαμορφώνουν και την εκάστοτε τελική πολιτική συμπεριφορά του: το μίσος του για καθετί αριστερό-λαϊκό και την απόλυτη δουλικότητά του προς τα κατεστημένα συμφέροντα, εγχώρια και ξένα.

Σήμερα αυτό το Κέντρο ηγείται της Ν.Δ. Και δεν είναι λίγες οι φορές που έχει φέρει τη λαϊκή Δεξιά σε πολύ δύσκολη θέση. Αυτό ακριβώς έγινε και με την τροπολογία για τον Αγνωστο Στρατιώτη, καθώς κανένας καραμανλικός-παραδοσιακός δεξιός δεν θα μπορούσε να σκεφτεί τη μετατροπή της άνω πλατείας Συντάγματος σε στρατόπεδο ή τη χρήση του στρατού ως δύναμης καταστολής λαϊκών κινητοποιήσεων.

Στο πλαίσιο αυτό η αντίδραση του Νίκου Δένδια ήταν αναμενόμενη. Η απόφασή του, δε, να διαφοροποιηθεί δημόσια ήταν επιβεβλημένη, από τη στιγμή που ο ίδιος ήθελε να μείνει συνεπής στις αρχές του. Τώρα το ρήγμα είναι οριστικό και δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει ούτε γι’ αυτόν ούτε για τον Κυρ. Μητσοτάκη ούτε γι’ αυτούς που τους στηρίζουν. Σύντομα θα δούμε και τη συνέχεια.