Το μνημείο του #Αγνωστου Στρατιώτη, #δηλαδή, δεν είναι κενό #γράμμα σε μια πλατεία #αφιερωμένη στη φωνή του λαού.Είναι ένα #κενοτάφιο προς τιμήν #των πεσόντων στους #πολέμους, το γλυπτό #ενός οπλίτη «εκτάδην κειμένου», δημιούργημα του γλύπτη Φωκίωνος Ροκ και του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Μπορεί σήμερα να φρικιούμε στην έννοια του πολέμου, να βδελυσσόμαστε τον μιλιταρισμό – παρότι η μιλιταριστική απειλή και κατά των ορίων μας και κατά της δημοκρατικής κοινωνίας μας έχουν αναζωπυρωθεί. Άλλωστε, ένας πόλεμος ήταν και ιδρυτική και ταυτοτική πράξη της νεότερης Ελλάδας. Η οποία με πολέμους μεγάλωσε. Η συμμετοχή της με ηρωισμό στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο την έφερε στον δυτικό κόσμο. Αλλά για κάποιους μεταμοντέρνους προοδευτικούς νεοαντιαποικιοκράτες διανοούμενους, η διεκδικούμενη εκ μέρους τους συμβολοποίηση ισοδυναμεί με την αποσυμβολοποίηση των πάντων ή, έστω, της εθνικής όψης μιας ιστορίας, η οποία, κατ' αυτούς πάντα λειτουργεί κρυπτικά, αφού δεν είναι παρά μετωνυμία της «κυριαρχίας των ελίτ». Επιδιώκουν όλα να γίνουν λαϊκά στο όνομα συμβόλων που θα τα διευρύνουν οι ίδιοι όπως αυτοί επιθυμούν. Επιδιώκουν δηλαδή να διευρύνουν την «κατάκτηση» της μεταπολίτευσης: όπως το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο ήταν η αφορμή να μετατραπούν τα πανεπιστήμια σε χώρο αριστερού πολιτικού ακτιβισμού, με αποτέλεσμα η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών να μετατραπεί σε κουλτούρα επιβολής των «προοδευτικών» απόψεων (ακόμα και όταν στηρίζουν ολοκληρωτισμούς) εις βάρος κάθε άλλης φωνής, έτσι σήμερα θέλουν η vox populi να σκεπάσει κάθε άλλη φωνή.....

 Aπό "ΤΑ ΝΕΑ", και....

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Γιατί η απομάκρυνση του τσαντίρ μαχαλά από #το Σύνταγμα, μετά την ολοκλήρωση της διαμαρτυρίας του πατέρα του νεκρού παιδιού στα Τέμπη υπό την καθοδήγηση της συνηγόρου του και πολιτικού Ζωής Κωνσταντοπούλου, βύθισε στη θλίψη το κίνημα του θυματισμού, που είναι το ίδιο κίνημα με τον αριστερό αντισημιτισμό του «φρι Παλεστάιν» και του «από το ποτάμι στη θάλασσα»; Γιατί η δήλωση του πρωθυπουργού για την απόφαση της κυβέρνησης να διαφυλάξει την ιερότητα των μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη ξεσήκωσε τόση γκρίνια; Επειδή, δήθεν, θα καταπνιγεί, με τραμπικό αυταρχισμό, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία; Ανοησίες.

Ένα βασικό επιχείρημα που περιφέρουν στα κανάλια διάφοροι από τον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποσυνδέσει το χώρο, το Σύνταγμα, από το μνημείο. Ο χώρος λέει αυτή η θέση, είναι συνδεδεμένος με την ιστορία, με τη διεκδίκηση συντάγματος το 1843. Είναι δηλαδή δημόσιος χώρος που, όπως έλεγαν και διάφοροι συριζαίοι στην τηλεόραση, σ’ αυτόν εκφράζεται η λαϊκή φωνή (vox populi).

Έπειτα από τόσες ήττες, #η Αριστερά επαναφέρει #την «κρίσιμη» μάχη των #συμβόλων. #Διεκδικώντας τον #τσαντίρ μαχαλά κραδαίνει και προτείνει έναν αριστερό #νεο-μακρυγιαννισμό. #Μόνον που εδώ δεν μιλάμε για πλατεία Συντάγματος και vox populi, αλλά #για τον #Άγνωστο Στρατιώτη #και το μνημείο του. #Ένα μνημείο σε περίοπτη θέση, #φρουρούμενο τιμητικά #από στρατιώτες, που #συμβολίζει τους #εθνικούς αγώνες, διά #των οποίων η Ελλάδα #εκτείνεται σε #συγκεκριμένα όρια, σε #μια επικράτεια που #πέτυχε να είναι ελεύθερη Και #δημοκρατική.

#Το μνημείο του #Αγνωστου Στρατιώτη, #δηλαδή, δεν είναι κενό #γράμμα σε μια πλατεία #αφιερωμένη στη φωνή του λαού.# Είναι ένα #κενοτάφιο προς τιμήν #των πεσόντων στους #πολέμους, το γλυπτό #ενός οπλίτη «εκτάδην κειμένου», δημιούργημα του γλύπτη Φωκίωνος Ροκ και του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Μπορεί σήμερα να φρικιούμε στην έννοια του πολέμου, να βδελυσσόμαστε τον μιλιταρισμό – παρότι η μιλιταριστική απειλή και κατά των ορίων μας και κατά της δημοκρατικής κοινωνίας μας έχουν αναζωπυρωθεί. Άλλωστε, ένας πόλεμος ήταν και ιδρυτική και ταυτοτική πράξη της νεότερης Ελλάδας. Η οποία με πολέμους μεγάλωσε. Η συμμετοχή της με ηρωισμό στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο την έφερε στον δυτικό κόσμο. Αλλά για κάποιους μεταμοντέρνους προοδευτικούς νεοαντιαποικιοκράτες διανοούμενους, η διεκδικούμενη εκ μέρους τους συμβολοποίηση ισοδυναμεί με την αποσυμβολοποίηση των πάντων ή, έστω, της εθνικής όψης μιας ιστορίας, η οποία, κατ' αυτούς πάντα λειτουργεί κρυπτικά, αφού δεν είναι παρά μετωνυμία της «κυριαρχίας των ελίτ». Επιδιώκουν όλα να γίνουν λαϊκά στο όνομα συμβόλων που θα τα διευρύνουν οι ίδιοι όπως αυτοί επιθυμούν.

Επιδιώκουν δηλαδή να διευρύνουν την «κατάκτηση» της μεταπολίτευσης: όπως το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο ήταν η αφορμή να μετατραπούν τα πανεπιστήμια σε χώρο αριστερού πολιτικού ακτιβισμού, με αποτέλεσμα η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών να μετατραπεί σε κουλτούρα επιβολής των «προοδευτικών» απόψεων (ακόμα και όταν στηρίζουν ολοκληρωτισμούς) εις βάρος κάθε άλλης φωνής, έτσι σήμερα θέλουν η vox populi να σκεπάσει κάθε άλλη φωνή.

Όμως το Πανεπιστήμιο δεν είναι καταρχήν βήμα μόνιμης διαμαρτυρίας, είναι χώρος γνώσης και ελευθερίας. #Και το #Σύνταγμα είναι #καταρχήν πέρασμα, #χώρος αναψυχής, συναντήσεων – και μόνο υπό συνθήκες που δεν διαταράσσουν τη ζωή, όταν χρειάζεται, γίνεται χώρος διαμαρτυρίας. Κι όπως στα Προπύλαια είναι ανάγκη να #αποδίδεται σεβασμός #και να προστατεύεται η #αρχιτεκτονική #πολυσημία της #Τριλογίας των Χάνσεν-Τσίλερ, έτσι και στην πλατεία Συντάγματος καμία vox populi δεν δικαιούται να σβήνει την ανάγκη απόδοσης τιμής στους εθνικούς αγώνες και σεβασμού στους νεκρούς της πατρίδας.
Η ζωή δεν είναι μόνο διαμαρτυρία και γκρίνια.

...από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και...

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/10/25

Tο παν είναι η πολιτική βούληση

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Η  αναμενόμενη η κυβερνητική παρέμβαση για να αποκατασταθεί η τάξη στον χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Μάλιστα η παρέμβαση έγινε με πρωθυπουργική δήλωση διότι φαίνεται πως στο Μέγαρο Μαξίμου αντιλήφθηκαν ότι η παρούσα θλιβερή εικόνα κάνει ζημία στην κυβέρνηση, κυρίως σε ένα κοινό που ανήκει στον αποκαλούμενο πατριωτικό χώρο. Ενα κοινό το οποίο διεκδικούν και άλλα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Επιπροσθέτως, ήταν προφανές πως ενόψει της 28ης Οκτωβρίου ο χώρος δεν μπορούσε να παρουσιάζει αυτό το χάλι.

Οπως ήταν φυσικό η παρέμβαση του πρωθυπουργού ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από τα κόμματα της Αριστεράς και από το ΠΑΣΟΚ που λειτουργεί πλέον υπό την πίεση του Αλέξη Τσίπρα. Μέσα στις υπερβολές τους μίλησαν ακόμα και για στρατιωτικό νόμο στην πλατεία Συντάγματος. Προφανώς στην Αριστερά άρεσε το θέαμα των τσαντιριών και των μικροπωλητών και τώρα θύμωσαν διότι δύο υπουργεία ανέλαβαν την τήρηση της τάξης σε αυτόν τον ιερό χώρο. Βέβαια, αν πιστέψουμε τους διανοουμένους της Αριστεράς, το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη ανήκει στον λαό, όπου λαός, πάντα κατά την Αριστερά, είναι οι οργανώσεις της. Πάμε παρακάτω.

Το ζητούμενο δεν είναι ποιος έχει το γενικό πρόσταγμα της περιφρούρησης του Μνημείου ή αν υπάρχουν συναρμοδιότητες που περιπλέκουν την κατάσταση. Δεν υπάρχει σπιθαμή δημόσιου χώρου στον οποίον να μην ασκεί, θεωρητικά, έλεγχο η πολιτική εξουσία. Το ζήτημα αφορά πάντα την πολιτική βούληση. Θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση να συγκρουστεί με αυτούς που βεβηλώνουν ιερούς χώρους; Με αυτούς που δεν σέβονται την ιστορική μνήμη διότι έχουν μια άλλη αντίληψη για την ίδια την Ιστορία και τη μνήμη της; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.

Η παρούσα κυβέρνηση είδε, αμέσως μετά τη μεγάλη συγκέντρωση για τα Τέμπη, τον χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη να γίνεται τόπος μνήμης των 57 θυμάτων. Δεν τόλμησε να παρέμβει τότε, φοβούμενη τις αντιδράσεις. Στη συνέχεια έγινε τόπος κατασκήνωσης των «φριπαλεστάιν» και στο τέλος χώρος της απεργίας πείνας ενός τραγικού πατέρα –«υποχείριου» συγκεκριμένων προσώπων. Εννοείται πως όλα αυτά συνυπήρχαν. Η διαμαρτυρία είχε μετατραπεί σε κατάληψη που απέκτησε τη δική της φθοροποιό δυναμική. Γιατί φτάσαμε σε αυτό το παρακμιακό σημείο; Ελλειψη αποφασιστικότητας και κακή εκτίμηση της κατάστασης εκ μέρους της κυβέρνησης.

Συνεπώς, ουδείς μάς εγγυάται πως, παρ’ όλη τη νομοθετική ρύθμιση, θα λυθεί και το πρόβλημα. Και δεν αναφέρομαι στο σήμερα. Ουδείς μάς εγγυάται πως οι αρμόδιοι υπουργοί –όποιοι και αν είναι– θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν κατασταλτικά μέτρα, αν χρειαστεί, για να περιφρουρήσουν τον χώρο, καθώς το ζήτημα είναι πολιτικό. Η παρούσα κυβέρνηση δίνει εξετάσεις σε έναν κόσμο που την ψήφισε για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Οι κυβερνώντες, έστω καθυστερημένα, δείχνουν να το κατάλαβαν υπό την πίεση των γεγονότων.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/10/25

...από την "Political", και...

...από την "ΕΣΤΙΑ"