Ο καιρός έχει γυρίσματα, κι οι άνθρωποι μυαλό να σκέφτονται πού τους τρέχουν οι επιτήδειοι: Δεν τους τρέχουν απνευστί, προς τον υπερκαταναλωτισμό, την υπερπληροφόρηση, την παραπληροφόρηση, την ψευδαίσθηση, τη μεταμοντέρνα σύγχυση, την αήθη ηθική; Δεν έχουν αλώσει τους εγκεφάλους παιδιών, εφήβων και διεστραμμένων ενήλικων, με όπλα τα ναρκωτικά, τα έξυπνα κινητά, το ερεβώδες διαδίκτυο; Δεν έχουν προ των πυλών τού αισχροκερδοσκοπικού τους παιχνιδιού την τεχνητή νοημοσύνη; Πόσοι, όμως, νοιάζονται για τέτοια προβλήματα και πόσοι απορρίπτουν άλλα, την κλιματική κρίση λ.χ.; Βιώνουμε ένα σύγχρονο κόσμο ορφανό νοήματος, καθώς τα μεγάλα οράματα έχουν εν πολλοίς ευτελισθεί και δεν συγκινούν. Αν παραδειγματιζόμασταν, ωστόσο, από την Κόρη, θα σκαρφιζόμασταν τρόπους να ξεφύγουμε από την αδηφάγα νεοτεχνολογική συνθήκη, να λυτρωθούμε κι από το κοινωνικό δόκανο όπου μας έχει παγιδέψει η συνθήκη των επιτήδειων....

 Η χθεσινή παρουσίαση στην Πάτρα 

γιά την "Ανώνυμη Κόρη"

του Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη 

Πραγματοποιήθηκε χθες με επιτυχία στην Πάτρα η παρουσίαση του νέου βιβλίου του πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών, Σταμάτη Αλαχιώτη, με τίτλο «Η Ανώνυμη Κόρη», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Κασταλία».

Η εκδήλωση, που διοργανώθηκε από τις Εκδόσεις «Κασταλία» και το Βιβλιοπωλείο «Το Δόντι» της Πάτρας, έλαβε χώρα στην αίθουσα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Δυτικής Ελλάδας και συγκέντρωσε πλήθος κόσμου από τον ακαδημαϊκό, λογοτεχνικό, αυτοδιοικητικό χώρο και όχι μόνον.

Απο αριστερά προς τα δεξιά: Φώτης Δημητρόπουλος, Γιώργος Παναγιωτάκης,
Σταμάτης Ν. Αλαχιώτης, Κατερίνα Φωστίου, Ελευθερία Μακρυγένη

Στην πρώτη σειρά ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΑ,
Πτέραρχος (Ι) ε.α. Αντ. Τσαντηράκης

Για το βιβλίο μίλησαν οι:

• Γιώργος Παναγιωτάκης, Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Φυσικής και πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών
• 
Κατερίνα Κωστίου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών,
και
• Φώτης Δημητρόπουλος, φιλόλογος και συγγραφέας.


Παρεμβάσεις έκαναν ο πρώην Νομάρχης Στάθης Αθανασόπουλος- Σερέτης και ο πρώην Δήμαρχος Πατρέων Ανδρέας Καράβολας, ενώ τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος Ελευθερία Μακρυγένη.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο εκδότης της “Κασταλίας”, Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης.

Το κοινό παρακολούθησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την παρουσίαση, ενώ ο συγγραφέας ευχαρίστησε θερμά τους παρευρισκόμενους και τους ομιλητές για την παρουσία και τα θερμά τους λόγια. Με τη λήξη της εκδήλωσης υπέγραψε τα βιβλία του.

Παρατίθεται αμέσως παρακάτω η καταληκτική ομιλία από το συγγραφέα στην εκδήλωση.

Με τους χαιρετισμούς και της Κόρης να σάς συντροφεύουνστον καθημερινό προσωπικό 

και κοινωνικό σας αγώνα...

Κυρίες, κύριοι, εκλεκτό ακροατήριο

Eλπίζω να σας αποζημιώσαμε με τους διακεκριμένους παρουσιαστές μας: Τον εκλεκτό συνάδελφο και φίλο, ομότιμο καθηγητή ιατρικής φυσικής, π. Πρύτανη Γιώργο Παναγιωτάκη, τη διακεκριμένη καθηγήτρια νεοελληνικής φιλολογίας, αγαπητή Κατερίνα Κωστίου, τον δραστήριο συγγραφέα Φώτη Δημητρόπουλο, φιλόλογο κι ερευνητή,τους δραστήριους αγαπητούς φίλους πρ. νομάρχη Στάθη Αθανασόπουλο- Σερέτη και πρ. δήμαρχο Ανδρέα Καράβολα. Να μην ευχαριστήσω και την άριστη συντονίστριά μας, Ελευθερία Μακρυγένη; Και το βιβλιοπωλείο Το Δόντι; Ένα θερμό χειροκρότημα για όλους τους.

Στην Κω το καλοκαίρι, ένας ξάδελφος μού είχε ξεφουρνίσει το εξής: «Εγώ δεν γράφω βιβλία, να αναγκάζονται να τα διαβάζουν οι άλλοι!» Αντέτεινα ότι με τα βιβλία αναστοχαζόμαστε, γνωρίζουμε πιο καλά τον εαυτό μας, την εποχή μας, γραδάρουμε τη ρότα της ζωής μας, μα επέμενε. Το παραδέχτηκε άμα τον κουβάλησα στη βιβλιοπαρουσίασή μου, και κατάλαβε ότι, με τη συμμετοχή του και μόνο σε εκείνη την εκδήλωση, άκουσε χρήσιμες απόψεις από δουλεμένα μυαλά, έμαθε κάτι παραπάνω για την τέχνη της ζωής, κατάχτησε ένα θετικό αποτύπωμα αγωνιστικότητας για τη ζήση του, τη ζωή γενικότερα.

Θα αναρωτιέστε πώς από γενετιστής, με πειράματα, ενδείξεις κι αποδείξεις τής επιστημονικής αλήθειας, άλλαξα ρότα κι αναζητώ έπεα πτερόεντα -λόγια πετούμενα- λόγια μυθιστορηματικά. Ένας λόγος είναι η πρόκληση που έθεσα στην αφεντιά μου να δοκιμάσω το μπόι μου και στη λογοτεχνική γραφή. Άλλος να αξιοποιήσω ένα διαφορετικό κόσμο, εύπλαστο, ίσως και ουτοπικό, αλλά και που κι αυτός φλασάρει ενίοτε μια καλή πόζα τής ζήσης μας, αν βρεθούμε στο σωστό σκηνικό. Ποιο το σκηνικό του βιβλίου μου και ποια η πόζα μου; Σκηνικό, τα κοινωνικά, πανανθρώπινα προβλήματα της κρίσιμης εποχής μας· πόζα μου, το δικό μου χρέος, να προσφέρω και με ένα διαφορετικό τρόπο.

Και, γιατί κρίσιμη; Μα, με πειραγμένη την πυξίδα της από τα κραυγαλέα ελλείμματα ποιοτικής παιδείας, οικολογικής συνείδησης, πολιτικής και κοινωνικής συγκρότησης, δεν μάς αρμενίζει στραβά; Θα πείτε, έρχομαι από την παλιά Ελλάδα, που είχε περίσσεμα αξιοπρέπειας, ανθρωπιάς, πρεπιάς στο σέβας, στην αλληλεγγύη. Γι’ αυτό αγωνιώ πιότερο για τη σύγχρονη αδιαφορία και τον επιφανειακό προβληματισμό. Δεν ανήκω σε αυτούς που λένε ότι η εποχή μας είναι η χειρότερη, μήτε σε όσους λένε πως είναι η καλύτερη. Είμαι από αυτούς που βλέπουν άλλους να δέχονται το χρέος τους κάτι να προσφέρουν στο σύνολο κι άλλους να μην δέχονται κανένα χρέος κοινωνικής προσφοράς. Το δικό μου χρέος κι ως συγγραφέα είναι να καταπιαστώ με την κοινωνική νοημοσύνη και την κοινωνική αφύπνιση.

Γιατί, αυτό το χρέος δεν το έχει μόνο η πολιτική, το έχει και η τέχνη του μυθοπλαστικού λόγου, όχι μέσα από ένα φευγαλέο πολιτικό τσιτάτο ή μια ακατανόητη επιστημονική ανακάλυψη, αλλά μέσα από το πώς θα δει αλλιώτικα τη ζήση του ο αναγνώστης, να αρματωθεί να τη βελτιώσει. Ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος, ακόμα και για τις παγιωμένες του πεποιθήσεις. Η παρακατιανή Κόρη λ.χ., το αγρίμι, ήταν πεπεισμένη ότι είναι αντικοινωνική, αλλά έγινε κοινωνικό παράδειγμα.

Πώς τα κατάφερε; Κατάχτησε την ποιοτική παιδεία, τις αξίες, τις αρχές, τις αρετές, και με αυτές αντάλλαξε τη δυστυχία με την ευτυχία. Οι πιθανότητες να καταφέρει κάποιος το αδύνατο, εκτοξεύονται αν έχουν εφαλτήριο την τρανή θέληση. Για να μετατρέψει δε, η Κόρη, την ασχήμια της ζωής της από ισοβίως καταδικαστική σε ευεργετική, είχε πεισματικά λυμένα τα λουριά αυτής της τής επιθυμίας, δεμένα τα γκέμια τής πειθαρχίας της. Και, δεν κατάντησε ζητιάνα της ζήσης της...

Μια αλλότρια ιστορία, ξυπνά κοιμισμένες μας σκέψεις, αφού οι ανθρώπινες ζήσες έχουν πιο πολλές ομοιότητες από διαφορές. Αν εμβαθύνει δε, ο αναγνώστης και στα ανθρωπιστικά μηνύματα τού βιβλίου, τα κοινωνικά σινιάλα, τις θυμοσοφικές ενατενίσεις, τις ρήσεις, τα εκλαϊκευμένα επιστημονικά ψιχία, τους ψυχισμούς χαρακτήρων, ίσως αναστοχασθεί να σμιλεύσει το κοσμοείδωλό του στο καμίνι τού ρεαλισμού· όχι της ψευδαίσθησης, όπου βράζει και η εποχή μας.

Ο αναγνώστης με θέληση στη θετική σκέψη, μπορεί να κάνει, από ένα τίποτα, ένα Παράδεισο, αντί μια κόλαση. Αρκεί να εμπεδώσει ότι η κάθε αρετή, όπως λ.χ. εν προκειμένω η ευτυχία της Κόρης, θέλει εντατική καλλιέργεια να μην μαραίνεται· σαν το μποστάνι που, αν ποτίζεται καρποφορεί. Έτσι καλλιέργησε εντατικά και τα ληξιπρόθεσμα χρέη της: Τον εαυτό, τον διπλανό, το ονείρεμα -την ευτυχία της, δηλαδή- άμα καλλιεργήθηκε από τα μαθήματα τού Προδρόμου, τις νουθεσίες ενός λεβέντη παπά, τις θυμοσοφίες τού λαϊκού Δημητρού!

Μετά τον τραχύ αγώνα της να αλλάζει για να γίνει ευτυχισμένη, ζύγισε τι κέρδισε τι έχασε, και δεν βρήκε ένα τρανό τίποτα! Στον αφρό της ζωής της επέπλεε η ωριμότητα, στο κατακάθι η ανωριμότητα. Είχε πορευτεί, όμως, έχοντας πυξίδα και τη ρήση: Ευτυχία είναι και το γινάτι να μην καταντάς της λύπησης! Πώς να μην αφιέρωνα, λοιπόν, το βιβλίο στα νιάτα; Στα νιάτα που δεν θέλουν οδηγό, γιατί οδηγός είναι τα νιάτα; Ή πρέπει να είναι, για να μεταφέρουν τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά;

“Η Ανώνυμη Κόρη” είναι το τρίτο μιας τριλογίας με κοινωνικά θέματα. Το: “…και οι θεοί λαθεύουν…”, αφορά την κακή χρήση της τεχνολογίας: Μια γενετική ανακάλυψη λ.χ. έγινε εξατομικευμένο φονικό όπλο, από τη συμπόρευση κοινωνικής ανωριμότητας και ασυγκρότητου πατριωτισμού μιας ερευνήτριας διεθνούς φήμης, της Ειλείθυιας. Σε αυτό φιγουράρει ο θυμόσοφος, Δημητρός. Το: “Διαφωνώ”, αφορά και την ιδεολογική διαφωνία, όταν φτάνει στην άρρωστη κακοποίηση ανθρώπου από άνθρωπο, με τον Πρόδρομο, να στηλιτεύει το έλλειμμα παιδείας, που τον κακοποίησε επί Χούντας. Στο τρίτο συναντιούνται, Δημητρός και Πρόδρομος, συναντούν και την Κόρη, και πυροδοτούν τον ξεσηκωμό νιων και μεστωμένων, να σώσουν από ολέθρια καταστροφή τον οικολογικά ανέγγιχτο τόπο τους.

Υπογράφοντας τα βιβλία

Στον πρόλογο θέτω και το ερώτημα: Θα χάσετε τον χρόνο σας, διαβάζοντας το βιβλίο μου; Η απάντηση βρίσκεται στα ενδιαφέροντά σας, στο κοσμοείδωλό σας, στις δυνατότητές μου να σας προκαλέσω το ενδιαφέρον. Θέλω να πιστεύω, ωστόσο, πως, αφού δείξατε ενδιαφέρον στην παρουσίασή του, υπάρχει ελπίδα να πιάσουν λίγοι σπόροι του, να ανθίσουν μερικοί, κάποιοι να καρπίσουν. Ακόμα και λίγες απλές ιδέες του βιβλίο να μείνουν απέθαντες, ίσως αναδειχθούν πιο ικανοποιητικές από άλλες πνιγμένες ήδη και ξεπνεμένες στην ταραχώδη επιφάνεια της αστόχαστης καθημερινότητάς μας όσο και να τις κάνουμε να αναπνεύσουν, να στυλωθούν. 

Ο καιρός έχει γυρίσματα, κι οι άνθρωποι μυαλό να σκέφτονται πού τους τρέχουν οι επιτήδειοι: Δεν τους τρέχουν απνευστί, προς τον υπερκαταναλωτισμό, την υπερπληροφόρηση, την παραπληροφόρηση, την ψευδαίσθηση, τη μεταμοντέρνα σύγχυση, την αήθη ηθική; Δεν έχουν αλώσει τους εγκεφάλους παιδιών, εφήβων και διεστραμμένων ενήλικων, με όπλα τα ναρκωτικά, τα έξυπνα κινητά, το ερεβώδες διαδίκτυο; Δεν έχουν προ των πυλών τού αισχροκερδοσκοπικού τους παιχνιδιού την τεχνητή νοημοσύνη; Πόσοι, όμως, νοιάζονται για τέτοια προβλήματα και πόσοι απορρίπτουν άλλα, την κλιματική κρίση λ.χ.; Βιώνουμε ένα σύγχρονο κόσμο ορφανό νοήματος, καθώς τα μεγάλα οράματα έχουν εν πολλοίς ευτελισθεί και δεν συγκινούν. Αν παραδειγματιζόμασταν, ωστόσο, από την Κόρη, θα σκαρφιζόμασταν τρόπους να ξεφύγουμε από την αδηφάγα νεοτεχνολογική συνθήκη, να λυτρωθούμε κι από το κοινωνικό δόκανο όπου μας έχει παγιδέψει η συνθήκη των επιτήδειων.

Όταν η Κόρη, άρχισε να αλλάζει δεν είχε τίποτα, αλλά στην πορεία της έκαμψε την σκληρή της συνθήκη, τής παρακατιανής. Ο άνθρωπος τρέμει ενίοτε το αδύναμο, ενώ δύναται να νικά το αδύνατο! Πώς; Με την ανοιχτομάτα πίστη του. Τι λέει κι ο τίτλος του πρώτου Κεφαλαίου; “Η τυφλή πίστη θαμπώνει τη σωστή κρίση”. Με θαμπή κρίση, λοιπόν, δεν νικιέται ο ταχυφλεγής ετεροκαθορισμός ατόμων ή και λαών από τους επιτήδειους, μήτε καταχτάτε ένα ανόθευτα ελπιδοφόρο όραμα για το παρόν και το μέλλον τού ατόμου, της ανθρωπότητας εν γένει.

Κλείνω με μια παράγραφο του οπισθόφυλλου: “Η ανθρώπινη και κοινωνική συνθήκη είναι για να τηρείται, μάθαινε, η Κόρη· είναι και για να καταστρατηγείται για την υπαρξιακή της δικαίωση, πίστευε”. Γιατί, να μην πιστέψουμε, λοιπόν, και μεις ότι μπορούμε να σηκώσουμε μπόι σε ατομικά και πανανθρώπινα προβλήματα; Μια Ανώνυμη Κόρη, τρόμαξε υψηλούς επώνυμους, που σημαίνει πως κι ο ανώνυμος έχει δύναμη, όχι μόνο οι επώνυμοι τιτουλάριοι. Μπορούμε, λοιπόν, και μεις να τρομάξουμε κάθε ευτελισμένη συνθήκη, ατομική ή πανανθρώπινη, να την ανατρέψουμε για χάρη των αφεντιών μας, των νεολαίων μας, της πατρίδας μας, αρκεί να κρατούμε ανοιχτομάτα την πίστη μας.

Τελευταία, όχι έσχατα, ευχαριστώ θερμά τον εκδότη των Εκδόσεων “Κασταλία”, Σεραφείμ Μηχιώτη, για την όμορφη έκδοση. Ευχαριστώ το ΔΣ του Τεχνικού Επιμελητήριου και τον πρόεδρο του κ. Καραχάλιο, για τη διάθεση της φιλόξενης αυτής αίθουσας.

Ευχαριστώ ξανά κι όλους εσάς που μάς ακούσατε. Σας ευχαριστώ και που μάς προσέξατε. Έχετε τις ευχαριστίες και τους χαιρετισμούς και της Κόρης, να σας συντροφεύουν στον καθημερινό προσωπικό και κοινωνικό σας αγώνα.

Σταμάτης Αλαχιώτης, Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης