ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΣΕ ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΛΗΡΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΡΗΞΗΣ-ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ...

Από το ημερολόγιό μου στο fb

προ έξι ετών

Από την "Επένδυση"

"Επένδυση", 28/02/15

"Νίκες και ήττες...": Του Σεραφείμ Κοτρώτσου

 

ΦΟΝ ΚΛΑΟΥΖΕΒΙΤΣ και Σουν Τζου, οι δυο πιο γνωστοί θεωρητικοί του πολέμου, αν και μεδιαφορά αρκετών αιώνων, συμφωνού­σαν στο ότι «η μόνη νίκη που είναι βεβαία είναι η τελευταία», αφού όλες οι άλλες μπορούν να αμφισβητηθούν στο πεδίο της επόμενης μάχης. Ο Κινέζος φιλόσοφος, ωστόσο, που είχε εμβαθύνει εντυπωσιακά στην «ψυχολογία της μάχης», έλεγε ότι «Οι μεγαλύτερες νίκες έρχονται από μάχες που δεν δόθηκαν και οι σπουδαιότεροι στρατηγοί δοξά­στηκαν επειδή φρόντισαν να μην πολεμήσουν σε έναν πόλεμο που θα έχαναν και κράτησαν τον στρατό τους ακέραιο για την κατάλληλη στιγμή που θα υπήρχαν πολύ περισσότερες προϋποθέσεις για νίκη»

Η ΛΙΣΤΑ Βαρουφάκη, όπως παγκοσμίως είναι πλέον γνωστή, αποτελεί ένα «case of study” πολέμου. Εάν κανείς μπει στη διαδικασία να τη συγκρίνει με όσα προεκλογικά διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει εύλογα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για υποχώρηση και ήττα. Εάν, όμως, τη συγκρίνει με τις αξιώσεις που είχε διατυπώσει η τρόικα από την κυβέρνηση Σαμαρά και τις οποίες με σχετική βεβαιότητα θα αποδεχόταν εάν είχε επανεκλεγεί στις 25 Ιανουαρίου, τότε πρόκειται για νίκη ευρύτατων διαστάσεων.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ με το e-mail Χαρδούβελη να τη συ­γκρίνει κάποιος, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν μεγάλες και ουσιώδεις διαφορές. Ολα, λοιπόν, είναι σχετικά και δεν πρέπει να προσεγγίζονται ούτε με την ισοπεδωτική απλοϊκότητα του «άσπρου - μαύρου» ούτε, φυσικά, ως πεδίο άσκησης οιασδήποτε «ιδεολογικήςκαθαρότητας»

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του Αλέξη Τσίπρα εισηγήθηκε και αποδέχθηκε ένα κείμενο με πολλά από τα σημεία του οποίου δεν συμφωνεί. Το ερώτημα είναι αν μπορούσε να πράξει αλλιώς. Παρότι οι θεωρίες συνωμοσίας δεν αποτελούν το ισχυρό σημείο του γράφοντος, άπαντες γνωρίζουν ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε προετοιμάσει το έδαφος για ένα blitzkrieg (αιφνιδιαστικό χτύπημα) τύπου Κύπρου. Τρεις ημέρες πριν από την καταρχήν συμφωνία της περασμέ­νης Παρασκευής η γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» έγραφε για σκέψεις περί την ηγεσία της Ευρωπάίκής Κεντρικής Τράπεζας (την οποία, ως γνωστόν, εκφράζει) με σκοπό την επιβολή περιορισμού κεφαλαίων (capital control) στις ελληνικές τράπεζες. Η φημολογία εντάθηκε μέχρι και το απόγευμα της ημέρας κατά την οποία συνεδρίασε το Eurogroup και ενώ ο διοικητής της ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας βρισκόταν σε ανοικτή γραμμή με τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, για να μην υπάρξει σχετικό πρόβλημα

ΚΑΠΟΙΟΙ υποστηρίζουν ότι, εάν δεν είχε επέλθει συμφωνία, το πρωί της περασμένης Τρίτης (πρώτη εργάσιμη ημέρα μετά το τριή­μερο της Καθαρός Δευτέρας) οι τράπεζες θα αναγκάζονταν να σκεφτούν την πιθανότητα περιορισμού στις αναλήψεις. Είτε επρόκειτο να συμβεί κάτι τέτοιο είτε όχι, η ελληνική κυ­βέρνηση λειτούργησε υπό αυτή τη δαμόκλειο σπάθη, φοβούμενη έναν άνευ προηγουμένου οικονομικό - κοινωνικό πανικό. Τα μισόκλειστα ΑΤΜ θα ήταν, άραγε, νίκη ή ήττα;

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, τα πράγματα είναι σχετικά απλά μέσα στηνπολυπλοκότητά τους. Πρώτον, η κυβέρνηση έχασε την προεκλογική της «αγνότητα» και ήδη το πληρώνει με τις αντιδράσεις του Μανώλη Γλέζου, του Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλων που εκπροσωπούν τις συνιστώσες του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» - εκείνου που θα δυσκολευτεί πολύ να κατανοήσει τη διαφορά της καταγγελτικής ή και ακτιβιστικής αντιπολίτευσης από την εποικοδομητική συμπολίτευση.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έλαβε στις 25 Ιανουαρίου «εντολή ρήξης και εξόδου από την ευρωζώνη». Ελαβε εντολή σκληρής δι­απραγμάτευσης και ανάταξης των χαοτικών συνθηκών του Μνημονίου που άφησε η κυ­βέρνηση Σαμαρά.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Βαρουφάκη κινήθηκε σε αυτό το πνεύμα. Διεκδίκησε όσο το δυνατόν περισσότερα, κέρδισε κάποια, έχασε κάποια άλλα. Η αναγνώριση της ανθρωπιστικής κρίσης, η σιωπηρή συμφωνία να μπει τέλος σε νέα μέτρα λιτότητας, η αποδοχή της ανάγκης μι­κρότερων εφικτών πρωτογενών πλεονασμάτων και η ανάταξη των βίαιων αλλαγών που είχαν επέλθει στα εργασιακά είναι, αναμφισβήτητα, σημαντικές επιτυχίες.

ΟΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕIΣ είναι, επίσης, προφανείς. Οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν αποδεκτές. Η διαγραφή του χρέους μπήκε στο ντουλάπι. Η αξιολόγηση και η αυστηρή εποπτεία παραμένουν και ο Σόιμπλε μπορεί να επιχαίρει ότι «τσάκισε» λίγο την ψυχολογία του Τσίπρα. Η ελληνική κυβέρ­νηση, ωστόσο, επέλεξε να κρατήσει ακέραιο -ή σχεδόν ακέραιο- τον στρατό της για τη μεγάλη μάχη, εκεί προς τον Ιούνιο. Το αποτέλεσμα θα δείξει εάν έκρινε ορθώς ή όχι...