ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ: ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΠΟΥ ΣΥΝΤΗΡΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ...

Από το ημερολόγιό μου στο προ έξι  ετών

Από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

 Και η Αριστερά έχει τον..."Γιαπωνέζο" της:

Του Νίκου Σίμου, από τα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"

 

H περίπτωση του Μανώλη Γλέζου* μοιάζει με εκείνη κάποιων Γιαπωνέζων που, αφού πέρασαν τριάντα με σαράντα χρόνια κρυμμέvoι στα βουνά, αποφάσισαν να κατέβουν Β από την κρυψώνα τους για να διαπιστώσουν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει όλο αυτό το διάστημα που κρύβονταν! Ετσι και ο Μανώλης Γλέζος εξακολουθεί να νομίζει ότι είμαστε σε «εμπό­λεμη κατάσταση», παρά το γεγονός ότι τη μόνη γερ­μανική σημαία που θα μπορούσε σήμερα να κατε­βάσει είναι αυτή στην πρεσβεία της συγκεκριμένης χώρας. Η βάσκανος μοίρα, δε, του επεφύλασσε να είναι ευρωβουλευτής και να αντικρίζει καθημερινά την τρίχρωμη σημαία των Γερμανών, χωρίς να μπο­ρεί να την υποστείλει...

Προφανώς, έχει κάθε λόγο να είναι συνέχεια απέ­ναντι στους Γερμανούς και ως αντιστασιακός, αλλά και επειδή αυτοί σκότωσαν στην Κατοχή τον αδελφό του. Και ποιος, άλλωστε, δεν θα ήθελε να μας καταβάλουν τις πολεμικές αποζημιώσεις και να επιστρέ­ψουν, με τόκο μάλιστα, τα δάνεια τα οποία μας υπο­χρέωσαν να τους παράσχουμε;

Τ0... ΑΝΕΦΙΚΤΟ. Αλλο, όμως, μια θεμιτή διεκδί­κηση και άλλο η πολιτική. Για την οποία ο Μανώ­λης Γλέζος, ως συνεπής σταλινικός και επομένως με παρωπίδες, πιστεύει ότι δεν είναι «η τέχνη του εφι­κτού», αλλά «η τέχνη του ανέφικτου». Κάτι βεβαίως που ως γραφικότητα συγχωρείται, όταν είσαι στην αντιπολίτευση και αδάπανα μπορείς να λες ό,τι σου κατέβει. Οταν, όμως, είσαι στην κυβέρνηση, την αμε­ριμνησία ίου να λες ό,τι σου αρέσει μπορεί να την πληρώσεις ακριβά. Και αν μεν υποστεί τις συνέπει­ες αυτός που πετάει στα σύννεφα... πάει καλά. Συνή­θως, όμως, το μάρμαρο το πληρώνει ο λαουτζίκος, ο οποίος έχει μείνει με την ανάμνηση ιης συμβολικής ενέργειας του Μανώλη Γλέ­ζου και αυτό του φτάνει και του περισ­σεύει. Οχι, όμως, και να τον κυβερ­νήσει ο κυρ-Μανώλης..

ΑΦΕΛΕΙΕΣ. Το πόσο άσχε­τος είναι με την πολιτική πρα­κτική ο Μανώλης Γλέζος προ­κύπτει από το ότι πήρε τοις μετρητοίς τα όσα είπε προε­κλογικά ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτή είναι η διαφορά μετα­ξύ ενός ταλέντου της πολιτικής, όπως αποδεικνύεται ο Αλέξης, και ενός αφελούς, όπως επιβεβαιώνει ο Γλέζος, θα εδικαιολογείτο η αφέλεια του αν δεν είχε περάσει από το μεγαλύτερο σχολειό του λαϊκισμού. Διότι στη δεκαετία του '80, όταν με­σουρανούσε το ΠΑΣΟΚ και έλυναν και έδεναν αυ­τοί που είναι σήμερα φυλακή, αλλά και οι άλλοι που τη γλύτωσαν φθηνά, ο Μανώλης Γλέζος ήταν το αρι­στερό καμάρι του Κινήματος, ως άλλοθι βεβαίως για τη δεξιά πολιτική που θα ακολουθείτο. Τον είχε πα-ραμυθιάσει, μάλιστα, ο σατανικός Ανδρέας και είχε πιστέψει ότι θα τον έχριζε υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας. Βεβαίως, ο Ανδρέας άλλα είχε στο μυαλό του και έτσι ο Γλέζος, για να προκαταλάβει τον Αν­δρέα, είχε κάνει σκόπιμη διαρροή ότι θα κατέβαινε για κοινοτάρχης στο χωριό του στη Νάξο, μπας και συγκινούνταν ο Παπανδρέου και τον έχριζε υποψή­φιο στην Αθήνα. Λέγεται, μάλιστα, ότι όταν ανακοί­νωσε στον Ανδρέα ότι θα έβαζε υποψηφιότητα στην Απείρανθο, ο Παπανδρέου τον άφησε αποσβολωμέ­νο καθώς τον συνεχάρη για την απόφαση του εκείνη, διότι «έκανε πράξη την αποκέντρωση»!

ΑΤΥΧΗΣΑΣΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ. Φαίνεται, όμως, οτι για δεύτερη φορά τον χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να επιβεβαιώσει το αριστερό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ ένας αυθεντικότερος του Αλέξη αριστερός, καίτοι σταλινικός, αλλά και πάλι τον αφήνουν στα κρύα του λουτρού. Αν τότε είχε πιστεύσει ότι θα γινό­ταν δήμαρχος, τώρα ευελπιστούσε να γινόταν Πρόε­δρος. Γι' αυτό, άλλωστε, κάκιωσε όταν προτάθηκε από τον πρωθυπουργό ο Προκοπής Παυλόπουλος. Μόνο που στα επιχειρήματα που πρόβαλε για την αντίθε­ση του αυτή είπε ότι ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατί­ας ήταν «ο εμπνευστής του καλπονοθευτικού εκλογι­κού νόμου με το πριμ των 50 εδρών». Και ξέχασε να πει ότι με αυτό το σύστημα μπόρεσε να γίνει ο ΣΥΡΙ­ΖΑ κυβέρνηση...

Αυτή ήταν η πρώιμη αντίρρηση του Μανώλη Γλέζου. Επακολούθησε η πρόσφατη «συγγνώμη» που ζήτησε από τον ελληνικό λαό (λες και τον είχε εκλέξει) για το γεγονός, λέει, ότι «συνήργησε» στην «ψευδαίσθηση» των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Γλέζος διευκρινίζει πως η «μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς, του Μνημονίου σε συμφωνία και των δανειστών σε εταίρους» δεν έχει αλλάξει πραγματικά την κατάσταση, αλλά είναι μόνο σαν να βαφτίζεις το κρέας, ψάρι. Κατά τον Ελληνα... Γιαπωνέζο λύση εί­ναι μόνο η Λευτεριά. Είναι προφανές ότι ο Μανώλης Γλέζος θεωρεί ότι τα ATMs γεμίζουν με λευτεριές... Ή επιβεβαιώνει τη σοφία ότι αριστερός είναι κάποιος που λέει στους άλλους τι να κάνουν τα λεφτά τους...

ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ. Δεν θεωρείται τυχαία σκληρός κομμουνιστής και σταλινικός ο Μανώλης Γλέζος, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Αλλωστε, μέχρι και γραμ­ματόσημο τον είχε κάνει η Σοβιετία, αλλά η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε εντολή, για να «πικάρει» τη Μόσχα, να βγάλει και η Ελλάδα γραμματόσημο με τον προοδευτικό Ούγγρο πρωθυπουργό Ιμρε Νάγκυ. Οι δύο κυβερνή­σεις απέσυραν, τελικώς, τα γραμματόσημα και ο Μανώλης Γλέζος γλύτωσε το... σάλιωμα! Κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ο σημερινός ευρωβουλευτής είχε παρευρεθεί στην κηδεία του αιματοβαμμένου Ενβέρ Χότζα, με τις θηριωδίες σε βάρος των Βορειοηπειρωτών, χαι­ρετώντας τη σορό του δικτάτορα με το οταλινοφασιστικό στυλ της σφιγμένης γροθιάς. Ούτε τυχαίο εί­ναι ότι τον μόνο τρόπο που βρήκε για να χαιρετίσει τις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν να τις παρομοιάσει με την ανοικτή επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη από τη φυλακή, του κατάσκο­που αυτού των Σοβιετικών σε βάρος της ίδιας του της πατρίδας, με την οποία καλούσε τον κόσμο, ο διπρό­σωπος, σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

ΣΤΟΜΑ ΚΛΕΙΣΤΟ. Η αλήθεια είναι ότι ο Μανώ­λης Γλέζος έχει κοινωνικές ευαισθησίες, όπως οι συ­νεπείς κομμουνιστές, μόνο που ο τρόπος που τις εκ­δηλώνουν παραπέμπει στην ισοπεδωτική αντίληψη ότι κοινωνική δικαιοσύνη είναι οι ίσες ευκαιρίες στη φτώχεια. Ενδεχομένως, η ευαισθησία του αυτή είναι που τον ώθησε να γράψει ποίημα για τις... καθαρί­στριες, επιβεβαιώνοντας ότι η επιδέξια στην επικοι­νωνία Αριστερά θριαμβεύει σε αυτό το πεδίο με τις ευκαιρίες που της δίνει η άνους Δεξιά, όπως συνέβη με την κυβέρνηση Σαμαρά. «Η καρδιά της Αριστεράς σπαρτάρησε /καθώς έστηνε τα αυτιά της/ και άκουγε τις εργαζόμενες Ελληνίδες/ όχι να μοιρολογάνε τον πόνο τους» κ.λπ. κ.λπ. Ο Μανώλης Γλέζος, όπως και ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελούν δύο σύμβολα της Αρι­στεράς που συντηρήθηκαν ως τέτοια, διότι ο συγκε­κριμένος χώρος τα είχε ανάγκη ως σημεία αναφοράς. Μετά την ήττα στον Εμφύλιο και την ιδεολογική συ­ντριβή, πρώτα με την περεοτρόικα και στη συνέχεια με την πτώση του Τείχους, η Αριστερά για να διατηρείται στη μνήμη χρειάζεται ζώντα σύμβολα. Αρκεί αυτά να κρατάνε το στόμα τους κλειστό...

*Ο Μανώλης Γλέζος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών, στις 30 Μαϊου 2020