υπάρχει μια κυβερνητική ευθύνη σε όλο αυτό. Δεν έχει νόημα να τροφοδοτείται συνεχώς η κοινή γνώμη με προσδοκίες, οι οποίες τις επόμενες λίγες ημέρες ή και ώρες όχι μόνο δεν επιβεβαιώνονται, αλλά αποδεικνύονται και φενάκη. Και καταλογίζω ευθύνες στην κυβέρνηση για έναν ακόμη λόγο: υποτίθεται (όχι υποτίθεται, λάθος, είναι γνωστό, γιατί πρόκειται για πάγια διαδικασία) ότι πριν από κάθε σύνοδο κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης προηγούνται προκαταρκτικές συζητήσεις για το ποιο θα είναι το μενού της διάσκεψης. Αποκλείεται, πιστεύω, να μην είχε ενημερωθεί η ελληνική κυβέρνηση για την πρόθεση της γερμανικής προεδρίας να παραπέμψει το θέμα των κυρώσεων στην Τουρκία στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου. Και αποκλείεται διπλά γιατί ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών ο κ. Μάας είχε επισκεφθεί την Αθήνα (όπως και τη Λευκωσία) πριν από τη σύνοδο κορυφής...

Από "ΤΑ Ν

"ΤΑ  ΝΕΑ", 19/10/20

 

Μαύρη τρύπα στην αλληληγγύη

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να μην παραμυθιάζουμε εαυτούς και αλλήλους, ουδείς λογικά πρέπει να περίμενε ότι η σύνοδος κορυφής της περασμένης εβδομάδας στις Βρυξέλλες θα έφερνε αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά. Με δεδομένη την άρνηση - σχεδόν στα όρια του βέτο - της Γερμανίας να υπάρξουν κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, πρέπει κανείς να είναι τουλάχιστον φαντασιόπληκτος για να περίμενε ότι οι Ευρωπαίοι θα λάμβαναν μέτρα κατά της τουρκικής επιθετικότητας.

Ο τουρκικός τραχανάς γι' αυτούς είναι πολύ απλωμένος και είναι σε αδυναμία να τον μαζέψουν όπως-όπως για να γυρίσουν το φύλλο ανάποδα και να το παίξουν άγριοι με τους γείτονες. Αλλωστε από τη στιγμή που η φράου Ανγκελα Μέρκελ είπε θα επιβάλουμε κυρώσεις, αλλά προηγουμένως θα έχουμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο να συνετιστεί η Τουρκία με διάλογο, μέτρα γιοκ. Κατά συνέπεια, η Ευρώπη, που θα παρέμβει σαν από μηχανής Θεός για να δώσει λύση στο ελληνικό πρόβλημα με την Τουρκία, δεν υπάρχει. Ακόμη και αυτή η περίφημη ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» αποδεικνύεται για πολλοστή φορά, τελευταία, μια κουρελού τρύπια, πιο τρύπια κι από εκείνη που είχε στο τσαντίρι του ο Καραγκιόζης.

Μεγάλες προσδοκίες

Υπό την έννοια αυτή, νομίζω ότι υπάρχει μια κυβερνητική ευθύνη σε όλο αυτό. Δεν έχει νόημα να τροφοδοτείται συνεχώς η κοινή γνώμη με προσδοκίες, οι οποίες τις επόμενες λίγες ημέρες ή και ώρες όχι μόνο δεν επιβεβαιώνονται, αλλά αποδεικνύονται και φενάκη. Και καταλογίζω ευθύνες στην κυβέρνηση για έναν ακόμη λόγο: υποτίθεται (όχι υποτίθεται, λάθος, είναι γνωστό, γιατί πρόκειται για πάγια διαδικασία) ότι πριν από κάθε σύνοδο κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ενωσης προηγούνται προκαταρκτικές συζητήσεις για το ποιο θα είναι το μενού της διάσκεψης.

Αποκλείεται, πιστεύω, να μην είχε ενημερωθεί η ελληνική κυβέρνηση για την πρόθεση της γερμανικής προεδρίας να παραπέμψει το θέμα των κυρώσεων στην Τουρκία στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου. Και αποκλείεται διπλά γιατί ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών ο κ. Μάας είχε επισκεφθεί την Αθήνα (όπως και τη Λευκωσία) πριν από τη σύνοδο κορυφής. Ηρθε μήπως γιατί ήθελε να δει πώς τα περνάμε εμείς οι Αθηναίοι με τον κορωνοϊό; Ηρθε γιατί του αρέσει η θέα της Ακρόπολης από το roof garden της «Μεγ. Βρεταννίας», η οποία είναι όντως μαγική; Οχι. Για να ενημερώσει τον πρόεδρο Κυριάκο περί του τι αποφάσισε η φράου Ανγκελα ήρθε. Αρα, γιατί αφέθηκαν να νομίζουν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες ότι σε αυτή τη σύνοδο κορυφής τελειώνει το έργο με τους Τούρκους; Μυστήριο...

Οι «παίκτες»-κλειδιά

Το έργο με τους Τούρκους φοβάμαι ότι θα συνεχιστεί ακόμη για καιρό. Και άλλοι το φοβούνται. Πολλοί άλλοι, που είναι και μέσα στα πράγματα. Τι δεν φοβούνται; Οτι θα γίνει τώρα κάποιο θερμό επεισόδιο. Δεν θα γίνει. Για χίλιους λόγους. Οσο δηλαδή το «Oruc Reis», ή όποιο άλλο τουρκικό ερευνητικό από τα τόσα που διαθέτουν πια, κόβει απλώς βόλτες, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Θερμό επεισόδιο μου λένε - και το πιστεύω - θα γίνει από τη στιγμή που οι έρευνες δώσουν τη θέση τους σε απόπειρα εξόρυξης. Αν στηθεί γεωτρύπανο να διεξαγάγει έρευνα, εκεί θα υπάρξει θέμα. Σοβαρό. Αυτή δε είναι και η κόκκινη γραμμή για την ελληνική κυβέρνηση. Γεωτρύπανο που συνεπάγεται γεώτρηση σε ελληνική υφαλοκρηπίδα δεν υπάρχει. Και αυτό το γνωρίζουν και η Τουρκία και ο ξένος παράγων - Αμερικανοί και Γερμανοί και Γάλλοι.

Σε αυτή την απευκταία περίπτωση υπάρχουν δύο «παίκτες» που θα πρέπει να υπολογίσει καλά η Τουρκία πριν κάνει οτιδήποτε. Ο ένας είναι το «σιωπηλό» Ισραήλ που όλο αυτό το διάστημα παρακολουθεί, αλλά οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι είναι εκεί - και οφείλουν να το συνεκτιμήσουν. Και υπάρχει και η Γαλλία, που μιλάει, και έχει ήδη «μιλήσει» με τους Τούρκους στη Λιβύη - μια «συνομιλία» που αποδείχθηκε καταστροφική για τους γείτονες, μέσα σε ελάχιστα λεπτά είδαν μια αεροπορική βάση που πήγαιναν να στήσουν εκεί να γίνεται συντρίμμια.

Ούτω πώς, ελληναράδες μου, έχουν τα πράγματα. Συγκρατηθείτε λίγο, έχετε όλο τον χρόνο μπροστά να επιτεθείτε στον πρόεδρο Κυριάκο επειδή... μειοδοτεί.

Μίσος στα όρια του ρατσισμού

Η προαναφερόμενη «έκκληση» απευθύνεται σε πολλούς και διαφόρους, αλλά και στον φίλο μου, τον Βαγγέλη τον Αντώναρο, που αρχίζει να ξεφεύγει επικίνδυνα - γίνεται ρατσιστής χωρίς να το καταλαβαίνει, στην προσπάθειά του να επιτεθεί σε ό,τι μισεί πιο πολύ αυτή την περίοδο, στον πρόεδρο Κυριάκο. Δεν είναι της παρούσης γιατί το κάνει, άλλα από τη στιγμή που τον υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάπως πρέπει να δικαιολογήσει την «υιοθεσία» (έτσι ορφανό όπως τον άφησε ο «μέντοράς» του Κώστας Καραμανλής). Αλλά, όπως είπα, ξεφεύγει επικίνδυνα και φλερτάρει ανοιχτά με τον ρατσισμό που χωρίζει τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους, ωραίους και άσχημους, σε ψηλούς και κοντούς, σε Αρίους και Ινδοευρωπαίους. Ιδού η απόδειξη, διά χειρός Αντώναρου:

«Αλλά αυτός ο περίεργος, φοβισμένος και αμήχανος τύπος που δεν ξέρει τι να κάνει τα χέρια του και δεν ελέγχει τις εκφράσεις του προσώπου του είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός της Ελλάδας».

Ο Βαγγέλης προφανώς ξέρει τι να κάνει τα χέρια του και φυσικά (την κατάλληλη στιγμή) μπορεί και ελέγχει τις εκφράσεις του προσώπου του. Δεν είναι σαν τον Κυριάκο, στον οποίο εμμέσως πλην σαφώς επισημαίνει κάποια αναπηρία...

(Υποθέτω θα έχει αντιληφθεί ότι οφείλει να ζητήσει μια συγγνώμη δημοσίως. Μέρες που είναι, με τη Χρυσή Αυγή...)

Σκευωρία

Θα επιμείνω λιγάκι και σήμερα σε αυτό το σόου που δόθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου η ομάδα της Αριστεράς με πρωτοβουλία του διδύμου των μεγάλων επιτυχιών Παπαδημούλης - Κούλογλου βράβευσε για τον «αγώνα που έδωσαν» τους δύο κουκουλοφόρους ψευδομάρτυρες του σκανδάλου της Novartis «Κελέση» και «Σαράφη». Εγκριτος νομικός διά μηνύματος που μου απέστειλε «ξεβρακώνει», με το συμπάθιο κιόλας, τους δύο ευρωβουλευτές, ειδικά στο σκέλος του πώς γνώριζαν αυτούς τους δύο και τους κάλεσαν προς βράβευση (και επειδή εγώ είχα κλίνει προς την άποψη ότι θα τους εντόπισαν μέσω των δικηγόρων τους).

Μου έγραψε συγκεκριμένα ο επιστήμων - σημειωτέον από τους κορυφαίους της χώρας:

«Οι προστατευόμενοι μάρτυρες έχουν δικηγόρο;! Από πότε ο μάρτυρας έχει νομικό παραστάτη δικηγόρο;! Παρίσταται δικηγόρος στην κατάθεση του μάρτυρα;! Λέει ο νόμος περί προστατευόμενων μαρτύρων ότι υπάρχει δικηγόρος του μάρτυρα που γνωρίζει (επισήμως και νομίμως) τα στοιχεία του;! Οχι σε όλα. Αθλιες μπούρδες των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που έχει προφανώς απευθείας επαφή με τους δήθεν μάρτυρες ή με εισαγγελικούς λειτουργούς που τους γνωρίζουν ή με την αρμόδια αστυνομική υπηρεσία (που αποκλείεται με υπουργό Χρυσοχοΐδη)»!

Σχόλιο; Κανένα. Τα επισήμανε όλα ο νομικός, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι «όλα είναι ΣΥΡΙΖΑ» πίσω από τη σκευωρία.