Το πιο ενδιαφέρον από όσα μοιράστηκε μαζί μας ο πρωθυπουργός ήταν η μεγάλη εικόνα σχετικά με την εξέλιξη της κρίσης, πίσω από τα λεγόμενά του. Εδώ εντοπίζεται η πιο βαριά από τις αλήθειες του διαγγέλματος, συγκεκριμένα, ότι δεν διακρίνεται «happy ending» στο βάθος του ορίζοντα. Οι ελπίδες για την παραγωγή εμβολίου και φαρμάκου μέχρι το καλοκαίρι έχουν εξανεμισθεί και πρέπει να ετοιμαζόμαστε να ξαναβάλουμε την οικονομία μπροστά, σταδιακά και πάντα με βάση τις συμβουλές των ειδικών, με τον κορωνοϊό ως μέρος της εικόνας, που δυστυχώς ήλθε για να μείνει – μέχρι να τον ξεπαστρέψει η επιστήμη....

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/04/20

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Το μυστικό της ηγεσίας σε μία δημοκρατία, λέει ένας συγγραφέας που έχει μελετήσει πολύ το θέμα, είναι πόση από την αλήθεια, που μόνο ο ίδιος ο ηγέτης μπορεί να γνωρίζει εκ της θέσεώς του, μοιράζεται με τον κόσμο που του έχει δώσει την ηγεσία. Στη σχέση αυτή παίζεται όλο το παιχνίδι της ηγεσίας, εφόσον μιλούμε για ένα σύστημα στο οποίο η εξουσία ελέγχεται από τους θεσμούς και λογοδοτεί στους ψηφοφόρους.

Το χθεσινό διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη έδειξε, πιστεύω, πόσο καλά αντιλαμβάνεται αυτό το μυστικό και πόσο καλά έμαθε να το χειρίζεται. Και εδώ έχει ενδιαφέρον η σύγκριση με τον πατέρα του, ο οποίος πλήρωσε ακριβά την επιμονή του στις δυσάρεστες αλήθειες. Εφταιγε ασφαλώς και η προπαγάνδα των αντιπάλων του, που παρουσίαζε συστηματικά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ιδίως τη δεκαετία του 1990, σαν μπουνταλά, μουρντάρη και άγαρμπο. Εφταιγε όμως και η εποχή που ήθελε μόνο ευχάριστα ψέματα. Ισως και ο ίδιος, που δεν είχε τον τρόπο να χειρίζεται συναισθηματικά τις δυσάρεστες αλλά απαραίτητες αλήθειες.

Ο γιος του, πάντως, τον έχει βρει – και όποιος γνωρίζει τον Κυριάκο από κοντά, αυτή τη μεταμόρφωση τη βλέπει στο πρόσωπό του. Αυτό εκτιμώ ότι είναι το σημαντικότερο, διότι αν πρέπει να διατηρηθεί η «παρακαταθήκη εμπιστοσύνης και αξιοκρατίας» που αποκτήθηκε στην πορεία αυτής της υπόθεσης μέχρι τώρα, η αλήθεια είναι το απολύτως απαραίτητο. Είναι η βάση για την αξιοκρατία, η οποία με τη σειρά της είναι η προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη του κόσμου στην κυβέρνηση.

Στα επιμέρους του διαγγέλματος, τώρα, το πιο ενδιαφέρον από όσα μοιράστηκε μαζί μας ο πρωθυπουργός ήταν η μεγάλη εικόνα σχετικά με την εξέλιξη της κρίσης, πίσω από τα λεγόμενά του. Εδώ εντοπίζεται η πιο βαριά από τις αλήθειες του διαγγέλματος, συγκεκριμένα, ότι δεν διακρίνεται «happy ending» στο βάθος του ορίζοντα. Οι ελπίδες για την παραγωγή εμβολίου και φαρμάκου μέχρι το καλοκαίρι έχουν εξανεμισθεί και πρέπει να ετοιμαζόμαστε να ξαναβάλουμε την οικονομία μπροστά, σταδιακά και πάντα με βάση τις συμβουλές των ειδικών, με τον κορωνοϊό ως μέρος της εικόνας, που δυστυχώς ήλθε για να μείνει – μέχρι να τον ξεπαστρέψει η επιστήμη.

Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα του χθεσινού διαγγέλματος. Η πανδημία υποχωρεί, είπε ο πρωθυπουργός, αλλά μπορεί να επιστρέψει. Μέχρι να βρεθεί η λύση, εμείς δεν μπορούμε να περιμένουμε άπραγοι, οφείλουμε να επαναφέρουμε τη ζωή στους φυσιολογικούς ρυθμούς, αξιοποιώντας το πολύτιμο κεκτημένο στον τομέα της οργάνωσης του κράτους και της διοίκησης. «Εκσυγχρονισμός» και «αξιοκρατία» ήταν οι δύο λέξεις-κλειδιά. Ηταν ένας τρόπος, νομίζω, για την επάνοδο του παλιού προεκλογικού συνθήματος περί «επανίδρυσης του κράτους». Στην εποχή του, το σύνθημα έγινε ανέκδοτο, που κατέληξε με τη χρεοκοπία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα είναι το αίτημα των καιρών.

Media whore

Τι να έκανε το Ξυρισμένο Κρανίο; Για σκεφτείτε το λίγο και από την πλευρά του. Ολα τα έκανε: ηχογράφησε παράνομα το Eurogroup, το δημοσίευσε και ουδείς ασχολήθηκε. (Ηταν επόμενο μετά από τόσο καιρό και τόσο που μας έπρηξε...) Βάρυνε τη φωνή του, έκοψε τσαλίμια και χαριτωμενιές, φόρεσε στολή (μαύρο κοστούμι, λευκό πουκάμισο) και, παρ’ όλα αυτά, τίποτα. Κανείς δεν του δίνει σημασία. Τον σάρωσε η κρισιμότητα των περιστάσεων, όπως και ένα σωρό άλλα επικοινωνιακά σκουπίδια.

Τι παραπάνω να έκανε, λοιπόν, για να τραβήξει την προσοχή, μήπως pole-dancing; Δεν θα δίσταζε, πιστεύω, έτσι ωραιοπαθής όπως είναι. Αλλά τον εμποδίζει η συναίσθηση ευθύνης, καθώς το κίνημά του είναι πανευρωπαϊκό και αν σπάσει κανένα παΐδι, πώς θα μείνει η Ευρώπη χωρίς τον ηγέτη της; Προτιμότερο ήταν να πάει στην Αίγινα, όπου τον έπιασαν την Παρασκευή το βράδυ και έγινε ρεζίλι – όχι ότι τον νοιάζει, για το είδος του και η ξεφτίλα είναι όχι απλώς ανεκτή, αλλά καλοδεχούμενη, εφόσον τον φέρνει για λίγο στο κέντρο του ενδιαφέροντος.

Εχω την υποψία ότι αν επρόκειτο για οποιονδήποτε άλλον, ίσως οι Αρχές να έκαναν τα στραβά μάτια. Αλλά αυτός δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο αντιπαθής είναι, λόγω της νοσηρής εγωπάθειάς του, έξω από τον κύκλο των ψηφοφόρων του. «Δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» είπε στον λιμενικό που ζήτησε τα χαρτιά του. Μα, ακριβώς! Επειδή ήξερε επέμεινε στο γράμμα του νόμου ο λιμενικός και πολύ καλά έκανε.

Οπως είναι φυσικό, το Ξυρισμένο Κρανίο αρνείται όσα του αποδίδουν το Λιμενικό και ο δήμαρχος της Αίγινας, που ήταν παρών. Μεταξύ των δύο, όμως, δηλαδή δημάρχου και Ξυρισμένου Κρανίου, ποιον πιστεύετε; Προσωπικώς, τον δήμαρχο και ας μη γνωρίζω το όνομά του· μου αρκεί ότι γνωρίζω τον άλλο. Δεν καταδέχεται καν να συζητήσει τις καταγγελίες του δημάρχου επειδή, όπως λέει, «δεν συζητώ με ανθρώπους που αυτοεξευτελίζονται». Ασφαλώς, δεν το εννοεί – είναι η κλασική τακτική του απατεώνα να κατηγορεί τους κατηγόρους του. Αν πράγματι δεν συζητούσε με ανθρώπους που αυτοεξευτελίζονται, πώς θα περνούσε ώρες ατελείωτες με τον καθρέπτη του;