"...Ισχυρίζονται διάφοροι ότι η πολιτική είναι υπόθεση κάθετων διαιρέσεων. Οτι, π.χ., όσοι επέκριναν τον Μαδούρο μπορεί σήμερα να είναι υπέρ του αυταρχισμού στη Χιλή - δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ο αυταρχισμός έχει αποτρόπαιο και καταδικαστέο πρόσωπο, απ' όπου κι αν προέρχεται. Πιστεύουν ότι εκείνοι που επέκριναν τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει σήμερα ντε και καλά να υπερασπίζουν τις πολιτικές της ΝΔ. Αλλά η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο, δεν είναι οπαδιλίκι, είναι υπόθεση δημοκρατικών αρχών και της υπεράσπισής τους σε κάθε πτυχή της ζωής. Οποιοι κι αν κυβερνούν...."

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
02-03/11/19

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ,
του Ηλία Κανέλλη

Τις προηγούμενες μέρες, στο Διαδίκτυο, εκεί όπου συχνά αρχίζουν μεγάλες και έντονες συζητήσεις, άρχισε να διατυπώνεται ένα πολύ βαρύγδουπο ερώτημα: γιατί σιωπούν για ό,τι συμβαίνει στη Χιλή εκείνοι που ήσαν λαλίστατοι για όσα γίνονταν στη Βενεζουέλα; Συριζαϊκού τύπου ερώτημα, γενικευτικό και ηθικολογικό, υποτίθεται ότι θέλει να στριμώξει τους κακούς ανθρώπους που επέκριναν τον ΣΥΡΙΖΑ για τα νταραβέρια με το καθεστώς Τσάβες και, κατόπιν, Μαδούρο. Στην ουσία, είναι ερώτημα που απαντιέται με λίγες λέξεις και με πολλή ειρωνεία.

Οσοι δεν κάνουν βούκινο ό,τι συμβαίνει στη Χιλή, προφανώς, δεν είναι με τον πρόεδρο Πινιέρα, η διακυβέρνηση του οποίου έχει εξαχρειώσει τη χώρα και έβγαλε εκατομμύρια πολίτες στον δρόμο - ως γνωστόν, στα ογκώδη συλλαλητήρια στη Χιλή, ήδη έχουν χάσει τη ζωή τους τουλάχιστον 18 διαδηλωτές, θύματα οι περισσότεροι της άγριας καταστολής. Αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να κάνει τους πολίτες μιας πολύ μακρινής χώρας, όπως η Ελλάδα, να ξεχάσουν τα δικά τους προβλήματα και να ασχολούνται με την πληροφόρηση για τα προβλήματα της Χιλής και την ανάλυσή τους. Απλετο χρόνο γι' αυτά έχουν φαίνεται μόνο κάτι μπάχαλοι στην πρώην ΑΣΟΕΕ, που τις προάλλες τα έσπασαν ανενόχλητοι στην Πατησίων και τα πέριξ - για τη Χιλή ρε γαμώτο.

Κι όσοι ασχολήθηκαν με όσα συνέβησαν στη Βενεζουέλα (και συνεχίζουν να συμβαίνουν, πρωτίστως καταστολή και πείνα) το έκαναν για την ιδιαίτερη σχέση που είχε το σύστημα Τσίπρα με το σύστημα Τσάβες και Μαδούρο. Αρχίσαμε να μαθαίνουμε για τη χώρα αυτή όταν ο Τσίπρας είπε ότι αποτελεί «μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη». Συνεχίσαμε να ασχολούμαστε με το καθεστώς όταν ο Τσίπρας κάλυψε τον μακρυχέρη πρεσβευτή της χώρας στην Αθήνα που κατηγορούνταν για σεξουαλική παρενόχληση, και επανερχόμασταν κάθε τόσο, ύστερα από ακόμα ένα επεισόδιο συριζαϊκού μαδουρισμού: όταν μαθαίναμε για τα σκοτεινά ταξίδια του Νίκου Παππά μαζί με κύπριο εκπρόσωπο off shore εταιρειών, όταν μας έταζαν πετρέλαιο από το Καράκας σε περίπτωση που φεύγαμε απ' το ευρώ, όταν μας παρακινούσε ο Μαδούρο να τσακίσουμε την Ευρώπη κι ας τρώμε και σανό (λίγο είχαμε φάει καλά καθούμενα), όταν μαθεύτηκε η οικονομική στήριξη της Βενεζουέλας στους Podemos, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέβλεπε τη φονική καταστολή των διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος - ή και την εγκωμίαζε.

Αλλά αυτά δεν ήταν θέματα της Βενεζουέλας. Πρωτίστως ήταν θέματα δικά μας. Καμία σχέση με τον Μαδούρο δεν θα είχαμε αν η συστηματική υποστήριξή του δεν ήταν τμήμα των πολιτικών προτεραιοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ισχυρίζονται διάφοροι ότι η πολιτική είναι υπόθεση κάθετων διαιρέσεων. Οτι, π.χ., όσοι επέκριναν τον Μαδούρο μπορεί σήμερα να είναι υπέρ του αυταρχισμού στη Χιλή - δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ο αυταρχισμός έχει αποτρόπαιο και καταδικαστέο πρόσωπο, απ' όπου κι αν προέρχεται. Πιστεύουν ότι εκείνοι που επέκριναν τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει σήμερα ντε και καλά να υπερασπίζουν τις πολιτικές της ΝΔ. Αλλά η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο, δεν είναι οπαδιλίκι, είναι υπόθεση δημοκρατικών αρχών και της υπεράσπισής τους σε κάθε πτυχή της ζωής. Οποιοι κι αν κυβερνούν.