"...Δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί η Τουρκία δεν έχει εδώ και χρόνια κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να ενισχύσει το παγκόσμιο στάτους του θεσμού που είχε την ιστορική τύχη να φιλοξενεί στην επικράτειά της. Με δική της επιλογή χάνει την ευκαιρία να εκπέμψει διεθνώς την εικόνα μιας χώρας που σέβεται τις άλλες θρησκείες, μεταξύ αυτών και της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Επρεπε να διασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία του Πατριαρχείου αναδεικνύοντας την οικουμενική του διάσταση, όχι να το υποβαθμίζει...."

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 01/10/19

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


Κατά την πρόσφατη, πρώτη τους συνάντηση στη Νέα Υόρκη, ο Ελληνας πρωθυπουργός έθεσε στον Τούρκο πρόεδρο την ανάγκη επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ένα ζήτημα που άπτεται ευθέως της θρησκευτικής ελευθερίας και έχει σαφείς και σημαντικές διεθνείς διαστάσεις. Είναι απορίας άξιον γιατί διαδοχικοί Τούρκοι ηγέτες τα τελευταία σχεδόν πενήντα χρόνια επιμένουν να διατηρούν κλειστή μια θεολογική σχολή.

Με ποιον τρόπο οι φοιτητές και μελλοντικοί θρησκευτικοί ταγοί της Ορθοδοξίας αποτελούν απειλή για την Αγκυρα; Το αντίθετο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς.

Οπως τόνισε πριν από μερικούς μήνες ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρόντος του εκπροσώπου και στενού συνεργάτη του Τούρκου προέδρου, Ιμπραήμ Καλίν, «είναι απαράδεκτο ένα ίδρυμα τέτοιο, που λειτούργησε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να είναι κλειστό επί Τουρκικής Δημοκρατίας».

Τις τελευταίες δεκαετίες η Χάλκη έχει προσελκύσει το διεθνές ενδιαφέρον και αποτελεί άλλη μια εστία τριβής στις σχέσεις της Αγκυρας τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με τις Βρυξέλλες, που ζητούν επίμονα την επαναλειτουργία της Σχολής και επικρίνουν την Τουρκία για τη στάση της σε ένα τέτοιο, μη πολιτικό ζήτημα.

Ανάλογος προβληματισμός ισχύει και για τη στάση του επίσημου τουρκικού κράτους έναντι του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη. Με ποιο σκεπτικό επιλέγει να δυσκολεύει αντί να διευκολύνει το έργο του ηγέτη της Ορθοδοξίας;

Δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί η Τουρκία δεν έχει εδώ και χρόνια κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να ενισχύσει το παγκόσμιο στάτους του θεσμού που είχε την ιστορική τύχη να φιλοξενεί στην επικράτειά της.

Με δική της επιλογή χάνει την ευκαιρία να εκπέμψει διεθνώς την εικόνα μιας χώρας που σέβεται τις άλλες θρησκείες, μεταξύ αυτών και της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Επρεπε να διασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία του Πατριαρχείου αναδεικνύοντας την οικουμενική του διάσταση, όχι να το υποβαθμίζει.

Μόνο οφέλη θα εξασφάλιζε, ουσιαστικά, συμβολικά αλλά και διαπραγματευτικά, έναντι πολλών. Οχι μόνον των Ελλήνων, αλλά ακόμη και στις σχέσεις της με συγκεκριμένες μεγάλες δυνάμεις. Από την Αμερική, η ελληνορθόδοξη κοινότητα της οποίας αποτελεί τη μεγαλύτερη επαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μέχρι τη Ρωσία, που έχει τις δικές της βλέψεις στον ορθόδοξο κόσμο. Αντ’ αυτού, πράττει εδώ και μισό αιώνα το αντίθετο, προσπαθώντας να πλήξει το κύρος και να περιορίσει τη δράση και την εμβέλεια του Πατριάρχη. Οι συμπεριφορές αυτές ζημιώνουν την Τουρκία, δεν την ωφελούν.