Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς που συμμετείχαν σ’ εκείνη τη διαδήλωση πριν από δεκαπέντε χρόνια αισθάνονται ενοχές για τους τρεις νεκρούς της Marfin. Και πόσοι απ’ αυτούς που βρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος, αλλά δεν είναι δολοφόνοι, έχουν το θάρρος να πουν αυτό που είδαν με τα μάτια τους. Αν δεν κάνω λάθος, οι δολοφόνοι δεν φορούσαν κουκούλες. Δεκαπέντε χρόνια μετά δεν βρέθηκε κανείς που έχει το θάρρος να τους περιγράψει στην αστυνομία; Κρύβονται κι αυτοί μέσα στη μάζα, συνένοχοι των δολοφόνων. Φοβούνται κι αυτοί αφού θα γίνουν γνωστά τα στοιχεία τους; Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην αστυνομία και ξέρουν ότι στην κρίσιμη στιγμή κανείς δεν θα τους προστατεύσει. Κυβέρνηση, αστυνομία, πανεπιστημιακές αρχές...

Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

τώρα να συζητούμε αν είναι εφικτή η προστασία των πανεπιστημίων – κυρίως των δύο μεγαλύτερων της χώρας; Τις προάλλες αθωώθηκαν όσοι κατηγορούνταν για την ομηρία και τη διαπόμπευση του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Ή η αστυνομία παρέπεμψε στη Δικαιοσύνη τους λάθος υπόπτους; Ή οι μάρτυρες δεν βοήθησαν το δικαστήριο να στοιχειοθετήσει τις κατηγορίες. Υποθέτω ότι σ’ αυτούς συγκαταλέγεται και το ίδιο το θύμα, το οποίο προφανώς δεν ήθελε να «οξύνει» την κατάσταση. Oσο για τους αστυνομικούς, παιδιά των 800 ευρώ τον μήνα, υποθέτω ότι, ως συνήθως, φοβήθηκαν. Ας μην κοροϊδευόμαστε: θα γίνονταν γνωστά τα ονόματά τους, η διεύθυνση κατοικίας τους, και ξέρουν ότι η υπηρεσία δεν πρόκειται να τους προστατεύσει. Επειδή η ηγεσία, οργανική και πολιτική, φοβάται τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς που σταδιοδρομούν συμπαραστεκόμενοι στην αλητεία. 

Αν προχθές στη Νομική είχαν παρέμβει οι δυνάμεις της αστυνομίας για να εξουδετερώσουν τους αλήτες με τις κουκούλες, σήμερα το θορυβώδες μέρος της Ελλάδας θα ωρυόταν για αστυνομοκρατία. Είναι παραμύθι ότι η Ελλάδα είναι χωρισμένη στα δύο. Υπάρχει μια αδίστακτη μειονότητα η οποία παράγει θόρυβο και απειλεί. Και υπάρχει η συντριπτική πλειονότητα που απλώς δεν αντιδρά. Ο φόβος της κυβέρνησης απέναντι σ’ αυτήν τη μειονότητα είναι αταβιστικός. Είναι η κληρονομιά της Μεταπολίτευσης.

Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς που συμμετείχαν σ’ εκείνη τη διαδήλωση πριν από δεκαπέντε χρόνια αισθάνονται ενοχές για τους τρεις νεκρούς της Marfin. Και πόσοι απ’ αυτούς που βρίσκονταν στον τόπο του εγκλήματος, αλλά δεν είναι δολοφόνοι, έχουν το θάρρος να πουν αυτό που είδαν με τα μάτια τους. Αν δεν κάνω λάθος, οι δολοφόνοι δεν φορούσαν κουκούλες. Δεκαπέντε χρόνια μετά δεν βρέθηκε κανείς που έχει το θάρρος να τους περιγράψει στην αστυνομία; Κρύβονται κι αυτοί μέσα στη μάζα, συνένοχοι των δολοφόνων. Φοβούνται κι αυτοί αφού θα γίνουν γνωστά τα στοιχεία τους; Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην αστυνομία και ξέρουν ότι στην κρίσιμη στιγμή κανείς δεν θα τους προστατεύσει. Κυβέρνηση, αστυνομία, πανεπιστημιακές αρχές. 

Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι βαρύγδουποι να φοβούνται μερικές συμμορίες θρασύδειλων θορυβοποιών; Είναι σαφές ότι στον τομέα της καταστολής η ελληνική κοινωνία έχει αποτύχει. Αυτό όμως που περιμένουμε από την κυβέρνησή μας είναι να ενεργοποιηθεί στον τομέα της πρόληψης. Να ξεπεράσει τις φοβίες της και να ανταποκριθεί στην πλειοψηφία των πολιτών που την εξέλεξε για να απαλλάξει τη χώρα από την τυραννία των αλητών με ή χωρίς κουκούλες.

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ",06/05/25

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 06/05/25

Και στη Μarfin δεν είχαν οξυγόνο

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από τη δολοφονία τριών νέων ανθρώπων και ενός αγέννητου που έφερε στα σπλάχνα της μία εκ των θυμάτων. Τέσσερις οι νεκροί. Μέχρι σήμερα άγνωστοι οι φυσικοί αυτουργοί, αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ. Βέβαια, δύο προσήχθησαν σε δίκη το 2016, αλλά οι μάρτυρες δεν ήταν κατηγορηματικοί. Φοβήθηκαν; Απειλήθηκαν; Το ξανασκέφτηκαν; Ή μήπως «σύρθηκαν» στο δικαστήριο δύο άσχετοι νέοι που τελικά αθωώθηκαν; Σημασία έχει πως η υπόθεση παραμένει ανοικτή, μάλλον ουδείς ασχολείται με αυτήν και το εθνικό τραύμα παραμένει ανεπούλωτο. Ομως δίπλα σε αυτούς που πέταξαν τις μολότοφ θα πρέπει να βάλουμε και όλους όσοι συνειδητά εμπόδιζαν τα πυροσβεστικά οχήματα να φτάσουν στον τόπο της φωτιάς. Οση ευθύνη υπήρχε σε αυτούς που εκσφενδόνισαν τα μπουκάλια, άλλη τόση υπήρχε και σε αυτούς που δεν επέτρεψαν να σβηστεί εγκαίρως η φωτιά. Βλέπετε, τα θύματα βρίσκονταν στη λάθος πλευρά όταν κάποιοι πετούσαν τις μολότοφ, για να θυμηθούμε έναν αλήστου μνήμης πρώην.

Σήμερα, από αυτή την τραγωδία έχει μείνει μια μαρμάρινη πλάκα που και αυτήν δύο φορές την έχουν καταστρέψει, διότι οι βάνδαλοι προφανώς θεωρούν τους τέσσερις νεκρούς παράπλευρες απώλειες του ταξικού αγώνα. Ακόμα και τώρα, σε πολλά σχόλια, το προέχον δεν είναι ότι οι τρεις δολοφονήθηκαν, αλλά ότι εργάζονταν σε ημέρα απεργίας. Και εκείνη την ημέρα τα αλαλάζοντα πλήθη έτσι τους αντιμετώπιζαν. Τη δική τους ενοχή για τη δολοφονία τη μετέφεραν στα θύματά τους και με αυτόν τον βολικό, αλλά αήθη τρόπο είναι τακτοποιημένη η συλλογική συνείδηση ενός ολόκληρου ιδεολογικοπολιτικού χώρου.

Δεν μου αρέσει να κοινοτοπώ, όμως αυτή τη φορά θα το κάνω. Αν οι νεκροί ανήκαν στην Αριστερά, μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης τι θα γινόταν. Δρόμοι και πλατείες με τα ονόματά τους, συναυλίες και καταθέσεις δεκάδων στεφανιών κάθε 5η Μαΐου, χιλιάδες συγκεντρωμένοι έξω από το δικαστήριο όπου δικάζονταν οι φερόμενοι ως φυσικοί αυτουργοί οι οποίοι φυσικά θα καταδικάζονταν, ενώ κάποια μάνα θύματος θα γινόταν εθνική ηρωίδα. Οι μηχανισμοί ηρωοποίησης που έχει
αναπτύξει αυτός ο χώρος λειτουργούν, εδώ και πολλές δεκαετίες, άψογα. Υποθέτω πως υπάρχουν κάπου κάποια σχετικά πρωτόκολλα που ενεργοποιούνται αυτόματα ευθύς ως προκύψει θέμα. 

Η άλλη πλευρά, η αστική, άγνωστο για ποιο λόγο, προσεγγίζει παρόμοιες καταστάσεις με μια συστολή, άλλοι μιλούν για αδιαφορία. Είναι ενδεικτικό πως δεν μπόρεσε να οργανώσει ούτε μια μαζική συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας της 17 Νοέμβρη. Φαίνεται πως στο ιστορικό γονιδίωμα αυτού του χώρου το συγκινησιακό μέρος έχει ασθενικό αποτύπωμα και τα αντανακλαστικά είναι υποτονικά έως ανύπαρκτα. Οι θυματοποιήσεις και οι συμβολισμοί ποτέ δεν λειτούργησαν κινητοποιητικά για τον αστικό κόσμο.

Δεκαπέντε χρόνια μετά το τραγικό γεγονός κανένας δεν περιμένει τίποτα, παρά μόνον να γίνεται σεβαστή καθολικά αυτή η ημέρα μνήμης, κάτι μάλλον δύσκολο.