Αλγεινή η εντύπωση, αδιανόητη η άρνηση, αξιολόγησης και όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς. Αξιολογούν και βαθμολογούν τους μαθητές τους. Διδάσκουν τους μαθητές τους ότι η κοινωνία αξιολογεί και οι ικανότεροι προοδεύουν. Οι εισαγόμενοι στα πανεπιστήμια δεν παίρνουν όλοι πτυχία: Αξιολογούνται! Τι φοβούνται οι εκπαιδευτικοί; Ποιους και με ποια δικαιολογία, καλύπτουν οι ασυνείδητοι(;) συνδικαλιστές, που απερίσκεπτα υποκινούν τον κλάδο; Ο εργοδότης, που πληρώνει την αρχική εκπαίδευσή τους, τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες, απαιτούμε να βλέπουμε ικανοποιητικά τα αποτελέσματα της εργασίας τους, φανερή επαγγελματική συνείδηση, κι αν δε τα διαπιστώνουμε, θα αξιολογούμε για να διορθώσουμε, «να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι»! Και η πραγματικότητα δυστυχώς δεν είναι ευχάριστη. Πανευρωπαϊκές έρευνες φανερώνουν ουσιαστική υστέρηση των μαθητών μας. Και όχι μόνο! Υπερακμάζουν φροντιστηριακές επιχειρήσεις και φροντιστές ακόμη και για το δημοτικό, λόγω ελλειπτικής αποτελεσματικότητας του δημόσιου σχολείου! Θα ρωτούσα τους αγαπητούς μου, πρώην συνάδελφους, όταν αγοράζουν, φρούτα, λαχανικά, άλλα τρόφιμα ή και ενδύματα, τα δέχονται έτσι στην τύχη ή διαλέγουν, ελέγχουν, απορρίπτουν; Και στη φύση ένα καρποφόρο ανθίζει, δεν κρατάει όλους τους καρπούς. Κι από όσα «δέσουν», κάποια θα πέσουν και πριν ωριμάσουν σε άλλα θα εισχωρήσουν σκουλήκια. Σκουληκιάρικα φρούτα δεν αγοράζουμε!

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", και..

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/04/25

Ε.Ε.: Οι διευρύνσεις και οι «εμβαθύνσεις»

Κύριε διευθυντά,

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) ιδρύθηκε επισήμως το 1958 από έξι χώρες: Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Κάτω Χώρες.

Το 1973 μπήκαν στην ΕΟΚ η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Τον ίδιο χρόνο, στη σύνοδο της Κοπεγχάγης, η ΕΟΚ έγινε Ευρωπαϊκή Ενωση.

Το 1981 εντάχθηκε στην Ε.Ε. η Ελλάδα. Το 1986 η Ισπανία και η Πορτογαλία και το 1995 η Αυστρία, η Φινλανδία και η Σουηδία. Ετσι το 1995 η Ε.Ε. αποτελείτο από 15 χώρες.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης υπέβαλαν αιτήσεις εισόδου στην Ε.Ε.

Υπήρξε τότε ένα ερώτημα: Μήπως πριν από την είσοδο νέων μελών πρέπει να προηγηθεί ενίσχυση των θεσμών της Ε.Ε.; (Οπως για παράδειγμα κοινό Σύνταγμα, μείωση της δυνατότητας αρνησικυρίας ενός μέλους λόγω «ειδικού συμφέροντος», τροποποίηση του θεσμού της ειδικής πλειοψηφίας).

Το θέμα αυτό, αν δηλαδή πριν από τη νέα «διεύρυνση» πρέπει να προηγηθεί «εμβάθυνση», συζητήθηκε σε πολλές συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αλλά και στα συμβούλια των υπουργών των κρατών-μελών, χωρίς να ληφθεί απόφαση για «εμβάθυνση» της Ε.Ε.

Το 2004 εντάχθηκαν στην Ε.Ε. 10 νέα μέλη: Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Λετονία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβενία και Σλοβακία.

Το 2007, η Βουλγαρία και η Ρουμανία.

Το 2013, η Κροατία.

Ετσι η Ε.Ε. σήμερα, μετά την (παράτυπη) αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, αποτελείται από 27 χώρες-μέλη.

Η Ε.Ε. αποτελείται από ανεξάρτητα και δημοκρατικά κράτη. Το επίπεδο διαβίωσης είναι υψηλό. Πολλοί άνθρωποι, όχι μόνον από χώρες του Τρίτου Κόσμου αλλά και από ανεπτυγμένες χώρες, θα ήθελαν να εγκατασταθούν στην Ε.Ε.

Η Ε.Ε. έχει όμως ένα μειονέκτημα: Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, δεν μπορεί να λάβει αμέσως μίαν απόφαση. Αυτό διαπιστώθηκε πρόσφατα, όταν ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ επέβαλε δασμούς στα εισαγόμενα στις ΗΠΑ ευρωπαϊκά προϊόντα.

Ας ελπίσουμε ότι η Ε.Ε. θα τροποποιήσει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε και άλλους «δημοκρατικά» εκλεγμένους προέδρους στη γειτονιά μας. Μερικοί από αυτούς φυλακίζουν συμπολίτες τους που τους θεωρούν επικίνδυνους αντιπάλους στις επόμενες εκλογές, αγνοούν τις αποφάσεις του ΟΗΕ και τους διεθνείς κανόνες για το «Δίκαιο των θαλασσών».

ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΤΖΑΜΟΥΖΑΚΗΣ

Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ

Γιατί φοβούνται την αξιολόγηση;

Κύριε διευθυντά,

Αλγεινή η εντύπωση, αδιανόητη η άρνηση, αξιολόγησης και όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς. Αξιολογούν και βαθμολογούν τους μαθητές τους. Διδάσκουν τους μαθητές τους ότι η κοινωνία αξιολογεί και οι ικανότεροι προοδεύουν. Οι εισαγόμενοι στα πανεπιστήμια δεν παίρνουν όλοι πτυχία: Αξιολογούνται! Τι φοβούνται οι εκπαιδευτικοί; Ποιους και με ποια δικαιολογία, καλύπτουν οι ασυνείδητοι(;) συνδικαλιστές, που απερίσκεπτα υποκινούν τον κλάδο;

Ο εργοδότης, που πληρώνει την αρχική εκπαίδευσή τους, τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες, απαιτούμε να βλέπουμε ικανοποιητικά τα αποτελέσματα της εργασίας τους, φανερή επαγγελματική συνείδηση, κι αν δε τα διαπιστώνουμε, θα αξιολογούμε για να διορθώσουμε, «να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι»! Και η πραγματικότητα δυστυχώς δεν είναι ευχάριστη.

Πανευρωπαϊκές έρευνες φανερώνουν ουσιαστική υστέρηση των μαθητών μας. Και όχι μόνο! Υπερακμάζουν φροντιστηριακές επιχειρήσεις και φροντιστές ακόμη και για το δημοτικό, λόγω ελλειπτικής αποτελεσματικότητας του δημόσιου σχολείου! Θα ρωτούσα τους αγαπητούς μου, πρώην συνάδελφους, όταν αγοράζουν, φρούτα, λαχανικά, άλλα τρόφιμα ή και ενδύματα, τα δέχονται έτσι στην τύχη ή διαλέγουν, ελέγχουν, απορρίπτουν; Και στη φύση ένα καρποφόρο ανθίζει, δεν κρατάει όλους τους καρπούς. Κι από όσα «δέσουν», κάποια θα πέσουν και πριν ωριμάσουν σε άλλα θα εισχωρήσουν σκουλήκια.

Σκουληκιάρικα φρούτα δεν αγοράζουμε!

ΔΗΜ. Γ. ΣΜΥΡΛΗΣ

Συνταξιούχος Λυκειάρχης

Γνωσιακός, γνωστικός και μία «γαλλικούρα»

Κύριε διευθυντά,

Εύλογες είναι οι αστοχίες μας καθώς χειριζόμαστε δεκάδες χιλιάδες λέξεις. Κατά καιρούς όμως εμφανίζονται και ορισμένα πιο ενοχλητικά αμαρτήματα, τα οποία ίσως αξίζει τον κόπο να τα επισημαίνουμε. Να πάρω το θάρρος να ζητήσω τη φιλοξενία της «Καθημερινής», υποβάλλοντας στην κρίση των συναναγνωστών δύο συχνά τέτοια περιστατικά.

Πρώτον, ο αγγλικός όρος «cognitive» αποδίδεται καλύτερα ως «γνωσιακός» – κι όχι «γνωστικός», αφού «γνωστικός» είναι και ο μυαλωμένος άνθρωπος ή/και ο οπαδός του Γνωστικισμού. Ο «γνωσιακός» συνδέεται αμεσότερα με τη γνώση (πβ. και «Γνωσιολογία») – και λιγοστεύουμε και την πολυσημία.

Δεύτερον, καιρός είναι να απαλλαγούμε απ’ το καθαρευουσιάνικο κατάλοιπο «σε κάθε περίπτωση» (σκέτη γαλλικούρα), δεδομένου ότι η χρήση αυτής της έκφρασης θέλει να εισαγάγει εξαίρεση μάλλον, παρά γενίκευση («για κάθε...»). Η λιτή ελληνική λέξη «πάντως» κάνει αυτή τη δουλειά μια χαρά.

Συγγνώμην γι’ αυτά τα ίσως ασήμαντα – στους φοβερούς καιρούς που περνάμε.

Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ

Πεντέλη

Σύγχρονα έργα τέχνης και αρχαιότητες

Κύριε διευθυντά,

Πάνε αρκετά χρόνια από την τελευταία (τρίτη) μου επίσκεψη στη Δήλο. Η εικόνα της εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο ήταν επιεικώς αξιοθρήνητη. Το εκδοτήριο εισιτηρίων ήταν ένα σκοτεινό δωματιάκι με θολά από τη βρώμα τζάμια, χωρίς ίχνος ενημερωτικού ή άλλου έντυπου υλικού. Από την ψάθα που σκίαζε τον διάδρομο μπροστά από το εκδοτήριο, η μισή κρεμόταν και ανέμιζε στο φύσημα του αέρα. Το μουσείο, παρά τον αριθμό και τη σημασία των εκθεμάτων, θύμιζε αρχαϊκές εποχές της μουσειολογίας (Ευτυχώς, η θλιβερή αυτή εικόνα έχει εκλείψει). Εντούτοις, όλη αυτή η μιζέρια, για να μην πω εθνική ντροπή, ήταν πολύ ασήμαντη για να μειώσει το μεγαλείο του χώρου και τη μοναδική του αύρα.

Πριν από λίγες εβδομάδες, μάθαμε ότι με χορηγία του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ προστέθηκε στον αρχαιολογικό χώρο το μοντέρνο (από μέταλλο) γλυπτό RULE II του καταξιωμένου καλλιτέχνη Γκόρμλεϊ και ότι πρόκειται να τοποθετηθούν σύγχρονα έργα τέχνης και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους. Το σκεπτικό; «Η σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία συνομιλεί αρμονικά με τις αρχαιότητες με νέες αναγνώσεις που μπορούν να συγκινήσουν, να εμπνεύσουν, να κεντρίσουν τη συλλογική συνείδηση». Ετσι, επιτυγχάνεται «η αρμονική συνύπαρξη της πολιτιστικής κληρονομιάς με τη σύγχρονη δημιουργία».

Χωρίς να κρίνω την αξία του έργου, με όλον τον σεβασμό στην τέχνη, τους καλλιτέχνες και τους χορηγούς, δεν καταλαβαίνω τι είδους «συνομιλία» θα προκύψει μεταξύ του μοντέρνου γλυπτού και της διαχρονικής εύγλωττης σιωπής των μαρμάρων. Αν κρίνω από τις εικόνες, μόνον διαφωνία ή και παραφωνία μπορεί να υπάρξει. Διερωτώμαι αν χρειάζεται η Δήλος ή οποιοσδήποτε παρόμοιος χώρος τέτοιες προσθήκες για να «ζωντανέψει» ή να «εκσυγχρονιστεί». Υπάρχουν άλλοι χώροι για να συγκινήσει και να εμπνεύσει η σύγχρονη τέχνη.

Φυσικά, έχω μεγάλη περιέργεια για τη σύγχρονη δημιουργία που θα συνομιλήσει με τον Παρθενώνα και... θα κεντρίσει τη συλλογική μας συνείδηση!

ΝΙΝΑ ΜΑΝΩΛΑΚΗ

Παιδίατρος Αθήνα

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29/04/25

Ελευθερία έκφρασης με δύο μέτρα και σταθμά;

Μερικές σκέψεις ενόψει της διαφαινομένης, όπως μας πληροφορεί η κ. Μάρω Βασιλειάδου στο φύλλο της «Καθημερινής» της 11ης Απριλίου, επανεκθέσεως στις αρχές Μαΐου των αντιχριστιανικών καρικατούρων εις την Εθνική Πινακοθήκη:

Η ανάρτηση έργων στην Εθνική Πινακοθήκη που χρηματοδοτείται από το κράτος, δηλαδή από εμάς, είναι ένα θέμα που αγγίζει μεν την ελευθερία έκφρασης, αλλά και τον σεβασμό στις θρησκευτικές και εθνικές ευαισθησίες.

Ομως η Εθνική Πινακοθήκη είναι ένας θεσμός που στοχεύει να εκφράζει και να σέβεται την πολιτιστική κληρονομιά και τις αξίες της κοινωνίας.

Οταν λοιπόν ένα έργο προσβάλλει βαθιά τις πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τίθεται το ερώτημα αν δύναται να το παρουσιάζει.

Το ερώτημα που έχει τεθεί από πολλές πλευρές είναι αν θα τολμούσαν να αναρτήσουν έργα που θα προσέβαλλαν το Ισλάμ. Αυτό δείχνει την ασυμμετρία στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η προσβολή διαφορετικών θρησκειών.

Ετσι, έχουμε δει ότι ενώ η χριστιανική πίστη γίνεται στόχος προκλητικής ή ειρωνικής καλλιτεχνικής έκφρασης χωρίς συνέπειες, η ίδια στάση απέναντι στο Ισλάμ σπάνια υιοθετείται λόγω του φόβου αντιδράσεων!

Συνεπώς, η ελευθερία της τέχνης φαίνεται να εφαρμόζεται επιλεκτικά, οπότε δεν συζητάμε για πραγματική ελευθερία της έκφρασης, αλλά για έναν εύκολο αντιχριστιανικό λαϊκισμό.

Σε μία δημοκρατική κοινωνία η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να ισχύει ομοιόμορφα και όχι να εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά εις βάρος όσων θεωρούνται πιο ανεκτικοί!

Μήπως τελικά η επιλογή της έκθεσης τέτοιων έργων έχει να κάνει με την άσκηση ιδεολογικής και πολιτιστικής προπαγάνδας εις βάρος των χριστιανικών αξιών;

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ 

Πρώην διοικητής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών



Περί ανάπτυξης και «ημετεροκρατίας»

Κύριε διευθυντά

Στην Οικονομική Καθημερινή της 23-2-2025 δημοσιεύθηκε άρθρο της κυρίας Μιράντα Ξαφά με τίτλο «Η συμβολή της φορολογικής πολιτικής στην ανάπτυξη». Στο κείμενο αναφέρεται ότι «οι χειμερινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαιώνουν την ανθεκτικότητα της ελληνικής οικονομίας, εκτιμώντας τον ρυθμό ανάπτυξης στο 2,1%-2,3% την τριετία 2024-2026 σε σχέση με μόλις 0,8%-1,1% στην Ευρωζώνη».

Ομως η απόσταση από το μέσο εισόδημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης παραμένει μεγάλη. Η απόσταση αυτή προέκυψε από τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας από τα κόμματα που ήταν έντονα πελατειακός. Ετσι προέκυψε η χρεοκοπία και τα μνημόνια. Στο εν λόγω κείμενο περιγράφονται λεπτομερώς ενέργειες της φορολογικής πολιτικής που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη.

Ομως τονίζεται ότι η φορολογική πολιτική δεν αρκεί από μόνη της για να επιτευχθεί ισχυρή ανάπτυξη. Θα πρέπει να βελτιωθούν η λειτουργία της Δικαιοσύνης και ο κρατικός μηχανισμός. Δυστυχώς συνεχίζεται το αξίωμα «τα δικά μας παιδιά». Είναι πιο δυνατό και απ’ τα αξιώματα της γεωμετρίας. Ο κομματικός μηχανισμός με βάση τις μεγάλες λίστες (σεντόνια...) των δικών μας παιδιών {είναι το «ευαγγέλιο» των κομμάτων} τις οποίες χειρίζονται αλάνθαστα ειδικευμένοι «κομματικοί ιερείς», προβαίνει στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού χωρίς πραγματική αξιοκρατία. Ομως ο μηχανισμός αυτός της «διαστροφής»

δεν μπορεί να οδηγήσει σε καμιά ανάπτυξη, απεναντίας μέχρι τώρα έχει οδηγήσει πέραν των οικονομικών συνεπειών και σε μοιραία λάθη που στοίχισαν ακόμη και ανθρώπινες ζωές. Επιτέλους αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα ούτε τώρα ούτε στο μέλλον για να αλλάξει κάτι. Μεγάλα λόγια από κυβερνητικούς εκπροσώπους κάθε φορά, κουστούμια, γραβάτες και το αποτέλεσμα ίδιο, «τα δικά μας παιδιά».

Ταπεινά προτείνω, επειδή τα κόμματα απέτυχαν, η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού κάθε φορά να γίνεται από επιτροπή μη έχουσα σχέση με το κυβερνών κόμμα, αποτελούμενη από καθηγητές ανωτάτης εκπαίδευσης (ύστερα από κλήρωση κάθε φορά) με πρόεδρο υψηλού βαθμού δικαστικό υπάλληλο. Από την ανωτέρω επιτροπή θα κρίνονται και θα αποφασίζονται και οι μετατάξεις υπαλλήλων που θα προτείνονται από το κυβερνών κόμμα.

Παρά τις όποιες τυχόν αδυναμίες της πρότασης αυτής, λόγω των γενικότερων αδυναμιών της πατρίδας μας, κάτι ωφέλιμο θα προκύψει που θα βοηθήσει εν τινι μέτρω την ανάπτυξη και θα αποτρέψει στο μέτρο του δυνατού μοιραία λάθη που σχετίζονται με την ασφάλεια σε όλους τους τομείς. Μελλοντικά η τεχνητή νοημοσύνη θα δώσει λύσεις στα ανωτέρω, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα υπάρχει ανθρώπινη πολιτική που τώρα δεν υπάρχει.

ΘΑΝΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ 

Τοπογράφος μηχανικός


«Μήπως υποτιμάμε τον Δημιουργό;»

Κύριε διευθυντά 

Στα απολυτίκια των Αγίων της Εκκλησίας μας περιγράφονται η ζωή και ο θάνατός τους, όπως ήταν η ζωή και ο θάνατος του Χριστού επί γης. Δεν νομίζω ότι υπάρχει διαφωνία επ’ αυτού. Καταλήγουν όμως τα απολυτίκια ως εξής: «...Χριστόν τον Θεόν ικέτευε (Αγιε) δωρήσαθαι ημίν το μέγα έλεος» ή «...πρέσβευε (Αγιε) Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Με τις ανωτέρω καταλήξεις των απολυτικίων, εμφανίζεται ο Δημιουργός να αναμένει ή ότι δεν θα τον ενοχλούσε κάποια μεσολάβηση, από τον νεκρό Αγιο, για να μας συγχωρήσει ή να μας σώσει. Τον υποτιμάμε έτσι τον Δημιουργό. Νομίζω ότι μια δήλωση ημών των ζώντων, όπως: Θεέ μου, συγχώρησέ με ή Θεέ μου, σώσε με, είναι πιο δυνατή από τις καταλήξεις των απολυτικίων, εάν είναι ειλικρινής.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΛΗΣ 

Καρδιοχειρουργός


Η Πινακοθήκη Λάρισας και ερωτήματα

Κύριε διευθυντά

Ηπρόσφατη παραίτηση της αντιπροέδρου της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, κ. Κατερίνας Κόσσυβα, λόγω «συμπεριφορών και πρακτικών που εκθέτουν την Πινακοθήκη και αντίκεινται στην αισθητική και την ηθική», προκαλεί σοβαρά ερωτήματα. Εξίσου ανησυχητική είναι η σιωπή του προέδρου του Δ.Σ. και δημάρχου Λαρισαίων Θ. Μαμάκου αναφορικά με τις παραιτήσεις μελών της Καλλιτεχνικής Επιτροπής και τις καταγγελίες για έλλειψη επάρκειας του Δ.Σ.

Στο ίδιο κλίμα, δημόσια διαμαρτυρία εξέφρασε και ο επιμελητής της έκθεσης Διαμαντόπουλου, Μάνος Στεφανίδης, για την άρνηση της Εθνικής Πινακοθήκης να δανείσει δύο έργα της, αποδίδοντας την άρνηση αυτή σε «προσωπικούς λόγους». Ωστόσο, ο δανεισμός έργων σε μια έκθεση προϋποθέτει αξιολόγηση όχι μόνο των έργων αλλά και του συνολικού πλαισίου της έκθεσης, απαιτεί απόλυτη σαφήνεια και διαφάνεια στη διαδικασία, τεκμηριωμένη επιμέλεια και αδιαμφισβήτητη αυθεντικότητα των έργων.

Η περίπτωση του έργου «Του νεκρού αδελφού», που αποδίδεται στον Κων. Παρθένη και εκτίθεται από τη συλλογή Πάνου Κόκκα, εγείρει εύλογα ερωτήματα. Αγνοείται η πλήρης συλλεκτική και εκθεσιακή διαδρομή του, δεν υπάρχει γνωμοδότηση ειδικού (connoisseur) στο έργο του Παρθένη, ούτε έχουν δημοσιοποιηθεί επιστημονικές και εργαστηριακές αναλύσεις για την τεχνική ή την παλαιότητά του.

Μέχρι να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις, η επιφυλακτικότητα της Εθνικής Πινακοθήκης και άλλων συλλεκτών μοιάζει απολύτως δικαιολογημένη. Η διαφάνεια και η επιστημονική τεκμηρίωση οφείλουν να είναι αδιαπραγμάτευτες στη δημόσια παρουσίαση της τέχνης όπου η αξιοπιστία είναι εξίσου σημαντική με την αισθητική. 

ΜΑΝΟΛΗΣ ΕΠΙΜ. ΠΛΑΤΣΙΔΑΚΗΣ
Μαθηματικός (BSC) – Πληροφορικός (MSC) Ανεξάρτητος Ερευνητής του έργου του Γιάννη Σπυρόπουλου Μέλος του International Catalogue Raisonné  Association (ICRA)


...από "ΤΑ ΝΕΑ"

"ΤΑ ΝΕΑ", 28/04/25