Δέκα χρόνια μετά την πιο εφιαλτική περίοδο στην ιστορία της Mεταπολίτευσης, οι ίδιες πάνω – κάτω δυνάμεις, με τις ίδιες μεθόδους, επιχείρησαν να κεφαλαιοποιήσουν το πανελλαδικό σοκ από το τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Σε ένα εύλογο συγκινησιακό υπόστρωμα, αφού τα περισσότερα θύματα ήταν κυρίως φοιτητές και φοιτήτριες, ένα κίνημα με γενικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», που συντονίστηκε άγνωστο από ποιους, κάλεσε σε διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις ήταν μεγάλες σε όγκο και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κατάλαβαν ότι θα έχουν οφέλη αν συντονιστούν με το μήνυμά τους, παρακάμπτοντας τη θεσμική διερεύνηση της υπόθεσης από τη Δικαιοσύνη, και ζητώντας ευθύνες από την κυβέρνηση. Στο μεταξύ, ένα αόρατο κέντρο, με πληροφορίες που διαδίδονταν από το Διαδίκτυο, υιοθετούνταν από κόμματα ή περνούσαν στα ΜΜΕ, έδινε «επιχειρήματα» σε αυτή τη «νέα Αγανάκτηση», στη βάση μιας νέας συλλογικής παράκρουσης, που έκανε ακόμα και τον Πρωθυπουργό να αμφιβάλλει: η έρευνα της υπόθεσης, μιντιακά, μετακινήθηκε από τους αυτουργούς του δυστυχήματος και από το διαρκές πρόβλημα των δημόσιων συγκοινωνιών και της δημόσιας διοίκησης σε μια υπόθεση συνωμοσίας, με παράνομα ξυλόλια, μπαζώματα και ισχυρούς παράγοντες που δήθεν έκρυβε η κυβέρνηση.

 Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

'ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ", 17-18/05/25

Χειραγώγηση

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Μετά το Καστελλόριζο και την επιβεβαίωση της ελληνικής χρεοκοπίας, συγκροτήθηκε ένα ετερόκλητο κίνημα διαμαρτυρίας εναντίον του Mνημονίου αλλά με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Βασικό αίτημα του κινήματος αυτού (γύρω από το οποίο συγκροτήθηκαν τρία κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή) ήταν το σκίσιμο του Mνημονίου. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Το αντιμνημονιακό μέτωπο υιοθέτησε ριζοσπαστικές τακτικές, υποκίνησε και τροφοδότησε την «Αγανάκτηση», ανέχτηκε τη βία και τροφοδότησε εμφυλιακό κλίμα υιοθετώντας το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί». Το 2015, ο Αλέξης Τσίπρας, η προσωπικότητα που ανέδειξε αυτή η ανώμαλη περίοδος, κέρδισε τις εκλογές και, λόγω κυνισμού, επιπολαιότητας και ασχετοσύνης, με το δημοψήφισμα του 2015 παραλίγο να καταστρέψει τη χώρα. Οι επιπτώσεις εκείνης της περιόδου ακόμα στοιχειώνουν τις ζωές μας.

Ο πολιτικός λόγος των αντιμνημονιακών της περιόδου 2010 – 2015 ήταν πρωτόγονος και ανορθολογικός. Αλλά δεν είχε σημασία. Μίλησε στο συλλογικό ασυνείδητο και δημιούργησε ένα υπόστρωμα υστερικής αποδοχής του, με αποτέλεσμα οι πολίτες να συνταχτούν με την απαίτηση οι εταίροι να μας πληρώνουν για να συντηρούμε ένα σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος – να μας πληρώνουν το επίπεδο ζωής μας με δανεικά. Η διάψευση ήταν οδυνηρή – αλλά ευτυχώς, αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.

Δέκα χρόνια μετά την πιο εφιαλτική περίοδο στην ιστορία της Mεταπολίτευσης, οι ίδιες πάνω – κάτω δυνάμεις, με τις ίδιες μεθόδους, επιχείρησαν να κεφαλαιοποιήσουν το πανελλαδικό σοκ από το τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Σε ένα εύλογο συγκινησιακό υπόστρωμα, αφού τα περισσότερα θύματα ήταν κυρίως φοιτητές και φοιτήτριες, ένα κίνημα με γενικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», που συντονίστηκε άγνωστο από ποιους, κάλεσε σε διαδηλώσεις.

Οι διαδηλώσεις ήταν μεγάλες σε όγκο και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κατάλαβαν ότι θα έχουν οφέλη αν συντονιστούν με το μήνυμά τους, παρακάμπτοντας τη θεσμική διερεύνηση της υπόθεσης από τη Δικαιοσύνη, και ζητώντας ευθύνες από την κυβέρνηση. Στο μεταξύ, ένα αόρατο κέντρο, με πληροφορίες που διαδίδονταν από το Διαδίκτυο, υιοθετούνταν από κόμματα ή περνούσαν στα ΜΜΕ, έδινε «επιχειρήματα» σε αυτή τη «νέα Αγανάκτηση», στη βάση μιας νέας συλλογικής παράκρουσης, που έκανε ακόμα και τον Πρωθυπουργό να αμφιβάλλει: η έρευνα της υπόθεσης, μιντιακά, μετακινήθηκε από τους αυτουργούς του δυστυχήματος και από το διαρκές πρόβλημα των δημόσιων συγκοινωνιών και της δημόσιας διοίκησης σε μια υπόθεση συνωμοσίας, με παράνομα ξυλόλια, μπαζώματα και ισχυρούς παράγοντες που δήθεν έκρυβε η κυβέρνηση.

Ολα αυτά έπεισαν πολλούς, ώσπου βαθμιαία κατέρρευσε η προσπάθεια της νέας πρωτόγονης και ανορθολογικής χειραγώγησης των πολιτών – όταν οι επιστημονικές πραγματογνωμοσύνες οδήγησαν στην εξουδετέρωση των θεωριών συνωμοσίας. Η κοινωνία πιάστηκε ακόμα μια φορά απροετοίμαστη να αγνοήσει τα παραμύθια των εμπόρων του πόνου και της θλίψης. Και το πολιτικό σύστημα εγκλωβίστηκε ακόμα μια φορά στον άγονο και μηδενιστικό αντισυστημισμό.

Η δεύτερη φορά μπορεί να μην έχει τις οδυνηρές συνέπειες της πρώτης, αλλά δείχνει πόσο ασθενείς είναι οι αντιστάσεις της κοινωνίας των πολιτών, πόσο ευάλωτη είναι η δημοκρατία στις επιθέσεις εναντίον της.