Υπάρχει σε αυτήν την ιστορία μια λογική αλληλουχία, μια βήμα προς βήμα πορεία κατά την οποία το προηγούμενο βήμα στηρίζει το επόμενο. Αν λείψει το πρώτο, δεν στέκεται το δεύτερο. Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα μιλάμε για επινόηση της συγκάλυψης. Μια επινόηση με σαφέστατη την πολιτική της στόχευση, κάτι που τεκμηριώνεται και από το πότε και από το πώς εμφανίστηκε στη δημόσια σφαίρα η υπόθεση του μπαζώματος, όχι σαν ένα τεχνικά αναγκαίο σύνολο εργασιών στον χώρο του δυστυχήματος, αλλά σαν μια απόπειρα να αποκρυβούν στοιχεία από τον τόπο ενός εγκλήματος. Και όλα αυτά ενώ στον χρόνο που διαπράττονται οι πράξεις της «συγκάλυψης» ουδείς τότε διατύπωνε τις αντιρρήσεις του ή προχωρούσε σε δημόσιες καταγγελίες για το μπάζωμα. Τότε δεν ακούστηκε δεύτερη γνώμη. Και πώς να ακουστεί, όταν το πρώτο μέλημα των συνεργείων ήταν να απεγκλωβιστούν από τους δεκάδες τόνους σιδερικών οι τραυματίες και να ανασυρθούν οι νεκροί. Τότε, όταν ουδείς γνώριζε τους ακριβείς αριθμούς των μεν και των δε. Τότε, όταν ουδείς έφερε αντίρρηση για την παρουσία των γερανοφόρων οχημάτων, απαραίτητων για τους απεγκλωβισμούς και τις λοιπές εργασίες. Τότε, όταν ουδείς πρότεινε άλλη λύση στήριξης αυτών των βαρέων οχημάτων πέρα από τη δημιουργία μιας σταθερής βάσης 500 τ.μ. «που επιπεδώθηκε και καλύφθηκε με θραυστό υλικό λατομείου».

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/04/25

Η επινόηση της «συγκάλυψης»

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Αντιπαρέρχομαι την εισβολή των αριστερών «νεοαγανακτισμένων» στον Ιανό. Δεν είναι ασυνήθιστο το φαινόμενο αριστεροί να διακόπτουν με τη βία εκδηλώσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν. Προσπερνώ τους τραμπουκισμούς και ας δούμε τι τελικά έμεινε από την τραγωδία των Τεμπών μετά την εκκωφαντική κατάρρευση της θεωρίας του εύφλεκτου υλικού που μεταφερόταν παράνομα. Πλέον αυτή τη θεωρία την έχουν εγκαταλείψει και τεχνικοί σύμβουλοι οικογενειών οι οποίοι την υποστήριζαν παντοιοτρόπως. Ομως η κατάρρευση αυτής της θεωρίας αποδομεί πλήρως και τη συνακόλουθη θεωρία της συγκάλυψης. Διότι συγκάλυψη σημαίνει πρόθεση και η ύπαρξη πρόθεσης σημαίνει και ύπαρξη μιας παράνομης πράξης που πρέπει να συγκαλυφθεί.

Βλέπουμε πως υπάρχει σε αυτήν την ιστορία μια λογική αλληλουχία, μια βήμα προς βήμα πορεία κατά την οποία το προηγούμενο βήμα στηρίζει το επόμενο. Αν λείψει το πρώτο, δεν στέκεται το δεύτερο. Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα μιλάμε για επινόηση της συγκάλυψης. Μια επινόηση με σαφέστατη την πολιτική της στόχευση, κάτι που τεκμηριώνεται και από το πότε και από το πώς εμφανίστηκε στη δημόσια σφαίρα η υπόθεση του μπαζώματος, όχι σαν ένα τεχνικά αναγκαίο σύνολο εργασιών στον χώρο του δυστυχήματος, αλλά σαν μια απόπειρα να αποκρυβούν στοιχεία από τον τόπο ενός εγκλήματος. Και όλα αυτά ενώ στον χρόνο που διαπράττονται οι πράξεις της «συγκάλυψης» ουδείς τότε διατύπωνε τις αντιρρήσεις του ή προχωρούσε σε δημόσιες καταγγελίες για το μπάζωμα. Τότε δεν ακούστηκε δεύτερη γνώμη.

Και πώς να ακουστεί, όταν το πρώτο μέλημα των συνεργείων ήταν να απεγκλωβιστούν από τους δεκάδες τόνους σιδερικών οι τραυματίες και να ανασυρθούν οι νεκροί. Τότε, όταν ουδείς γνώριζε τους ακριβείς αριθμούς των μεν και των δε. Τότε, όταν ουδείς έφερε αντίρρηση για την παρουσία των γερανοφόρων οχημάτων, απαραίτητων για τους απεγκλωβισμούς και τις λοιπές εργασίες. Τότε, όταν ουδείς πρότεινε άλλη λύση στήριξης αυτών των βαρέων οχημάτων πέρα από τη δημιουργία μιας σταθερής βάσης 500 τ.μ. «που επιπεδώθηκε και καλύφθηκε με θραυστό υλικό λατομείου».

Αργότερα και κάτω από τις ανάγκες της πολιτικής εκμετάλλευσης της τραγωδίας, σε όλες τις παραπάνω ενέργειες δόθηκε ο χαρακτήρας της απόπειρας συγκάλυψης ενός εγκλήματος, διότι στο μεταξύ οι ίδιοι άνθρωποι, λόγω των πολιτικών σχεδιασμών τους, μετέτρεψαν το δυστύχημα σε έγκλημα, απλώνοντας ένα πέπλο προστασίας στον άμεσα υπεύθυνο της τραγωδίας: στον σταθμάρχη. Η κυρίαρχη παρουσία του στο κάδρο των ευθυνών χαλούσε το αφήγημά τους.

Τώρα, με τη νέα τροπή - ανατροπή που πήρε η υπόθεση, είναι ευκαιρία να δούμε τι συνέβη με τη σύμβαση 717, ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι που δεν υλοποιήθηκε, να γίνει ο επιμερισμός των ευθυνών και βέβαια να συνεκτιμήσουμε το γεγονός της παροχής πιστοποιητικού ασφαλείας στη Hellenic Train και καλής λειτουργίας στη ΡΑΣ από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σιδηροδρόμων του Μπαρτ Ακού, δύο μόλις μήνες πριν από το δυστύχημα.