Και πώς είναι δυνατόν να ελέγξεις την είσοδο και την έξοδο σε ένα χώρο σαν την Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου; Ελα ντε. Πώς γίνεται αυτό στα τεράστια αμερικανικά campus, όπου αν σε πιάσουν χωρίς να έχεις δουλειά εκεί σε κάνουν πακέτο και σε αποδίδουν εκεί όπου ανήκεις. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Και κυρίως φόβος. Φόβος απέναντι σε όποιον τολμάει να αδιαφορεί για τους νόμους της δημοκρατίας μας. Από τη βαριά τρομοκρατία της «17 Νοέμβρη» και των λοιπών δολοφονικών συμμοριών έως τα σημερινά ρετάλια τους. Τους πλιατσικολόγους της βίας. Η αρρώστια της Μεταπολίτευσης. Οι πανεπιστημιακές αρχές φοβούνται ότι δεν θα τις συνδράμει η αστυνομία σε περίπτωση βιασμού. Η αστυνομία φοβάται πως οι πανεπιστημιακές αρχές θα την εκθέσουν σε περίπτωση που παρέμβει όπως οφείλει να παρεμβαίνει η αστυνομία. Oλο και κάποιοι θα την καταγγείλουν για αλόγιστη βία. Και, ως γνωστόν, ο φόβος παραλύει τα αντανακλαστικά. Δεν βαρεθήκαμε; Δεν βαρεθήκαμε να φοβόμαστε τις συμμορίες που λυμαίνονται τον δημόσιο βίο μας;...

 Από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

στην αστυνομία, η δε αστυνομία στις πανεπιστημιακές αρχές. Εν τω μεταξύ, οι αλήτες έχουν κάνει τη δουλειά τους. Προχθές, έστειλαν έναν φοιτητή στο νοσοκομείο πριν φύγουν ανενόχλητοι. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ομολόγησε ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία απέτυχε. Δεν υπήρξε ποτέ. Και έτσι όπως την είχαν συλλάβει τα στιβαρά μυαλά, ακόμη κι αν υπήρχε, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Μπροστά στους αδίστακτους κουκουλοφόρους που εισέβαλαν στο αμφιθέατρο της Νομικής μόνο να το βάλουν στα πόδια θα μπορούσαν. Aοπλοι, χωρίς καν κλομπ, μόνον αν είχαν εκπαιδευθεί σ’ αυτήν την πάλη των Ισραηλινών –δεν θυμάμαι πώς τη λένε– θα μπορούσαν να σταθούν. Το πανεπιστήμιο θεωρεί ότι ευθύνεται η αστυνομία. Αφησαν τους κουκουλοφόρους να κυκλοφορούν στην πόλη. Η προστασία των χώρων είναι ευθύνη της πολιτείας, δηλώνουν οι πανεπιστημιακές αρχές. Υποθέτω ότι αναφέρονται στο περίφημο αυτοδιοίκητο των ιδρυμάτων. Απ’ την άλλη έχουν ψηφισθεί νόμοι, που υποχρεώνουν τις πανεπιστημιακές αρχές να φροντίσουν για την ασφάλεια των ιδρυμάτων που τους έχει αναθέσει η πολιτεία. Μα έχουμε υπηρεσία φύλαξης. Και πού ήταν όταν ο άλλος με τον πυροσβεστήρα χτυπούσε στο κεφάλι τον φοιτητή που τόλμησε να τους αντισταθεί; Και πού ήταν η υπηρεσία φύλαξης όταν έμπαιναν στο αμφιθέατρο; Και πού ήταν όταν το έσκαγαν από το αμφιθέατρο;

Πού πήγαν εκείνα τα περιβόητα τουρνικέ με τα οποία θα ελεγχόταν η είσοδος στους χώρους του πανεπιστημίου; Κάπου μετεωρίζονται στον ορίζοντα. Και πώς είναι δυνατόν να ελέγξεις την είσοδο και την έξοδο σε ένα χώρο σαν την Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου; Ελα ντε. Πώς γίνεται αυτό στα τεράστια αμερικανικά campus, όπου αν σε πιάσουν χωρίς να έχεις δουλειά εκεί σε κάνουν πακέτο και σε αποδίδουν εκεί όπου ανήκεις. Προφάσεις εν αμαρτίαις. Και κυρίως φόβος. Φόβος απέναντι σε όποιον τολμάει να αδιαφορεί για τους νόμους της δημοκρατίας μας. Από τη βαριά τρομοκρατία της «17 Νοέμβρη» και των λοιπών δολοφονικών συμμοριών έως τα σημερινά ρετάλια τους. Τους πλιατσικολόγους της βίας. Η αρρώστια της Μεταπολίτευσης. Οι πανεπιστημιακές αρχές φοβούνται ότι δεν θα τις συνδράμει η αστυνομία σε περίπτωση βιασμού. Η αστυνομία φοβάται πως οι πανεπιστημιακές αρχές θα την εκθέσουν σε περίπτωση που παρέμβει όπως οφείλει να παρεμβαίνει η αστυνομία. Oλο και κάποιοι θα την καταγγείλουν για αλόγιστη βία. Και, ως γνωστόν, ο φόβος παραλύει τα αντανακλαστικά. Δεν βαρεθήκαμε; Δεν βαρεθήκαμε να φοβόμαστε τις συμμορίες που λυμαίνονται τον δημόσιο βίο μας;