Για μια ακόμα φορά, κάπως άγαρμπα αλλά δεν έχει σημασία, ένα ετερόκλητο κίνημα «υπέρ των δικαιωμάτων» παρεμβαίνει σε διαφορετικές υποθέσεις, θεωρώντας ότι πάντα το κίνημα ξέρει καλά ποιος είναι ο φταίχτης – ενώ υποτιμά και προσβάλλει τους ανθρώπους που, αν μη τι άλλο, έχουν την πίεση των νόμων, την υποχρέωση να δικάζουν βάσει του προανακριτικού υλικού και όσων ελέχθησαν στο ακροατήριο. Η πίεση της κοινής γνώμης είναι μεγάλο βάρος, συχνά μεγαλύτερο για τους δικαστές, για τους οποίους οι πιέσεις είναι βάρος και η κοινωνική πίεση μπορεί να γίνει βάρος δυσβάσταχτο, όταν μάλιστα ο νόμος τους οδηγεί σε αποφάσεις που πιθανόν να μην ικανοποιούν τον όχλο. Αλλά και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδίδεται με λαϊκά δικαστήρια. Ούτε μπορεί οι δικαστικές αποφάσεις να κόβονται και να ράβονται για να ικανοποιούν την μπούρδα και την ηθικολογία των τηλεοπτικών σταρ...

Από "ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ"

"ΤΑ ΝΕΑ/ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ",
16-17/03/24

ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Μια εισαγγελέας, πριν από μερικές ημέρες, έπειτα από εβδομάδων παρουσία στην ακροαματική διαδικασία της πολύκροτης δίκης της 12χρονης από τον Κολωνό, που εξωθήθηκε στην πορνεία, πρότεινε την ενοχή του βασικού κατηγορουμένου στην υπόθεση, αλλά όχι για δύο από τις βασικές κατηγορίες με τις οποίες είχε παραπεμφθεί. Η εισαγγελέας επικαλέστηκε αμφιβολίες και ζήτησε να απαλλαγεί ο κατηγορούμενος από την κατηγορία του βιασμού και από την κατηγορία της μαστροπείας σε οίκους ανοχής μέσω εξαναγκασμού. Επίσης, πρότεινε την ενοχή της μητέρας του κοριτσιού για τα αδικήματα της διακεκριμένης περίπτωσης πορνογραφίας και της διακεκριμένης περίπτωσης μαστροπείας.

Το αποτέλεσμα της εισαγγελικής πρότασης δημιούργησε αμέσως αναταραχή στα σόσιαλ μίντια και, στη συνέχεια, η γκρίνια πέρασε και στην τηλεόραση. Πώς τολμά η εισαγγελέας να προτείνει διαφορετικά από ό,τι έχει αποφασίσει ήδη το κοινό περί δικαίου αίσθημα;

Τι δικαιοσύνη είναι αυτή που δεν συμπλέει με ό,τι έχουμε πιστέψει όλοι μας ότι συνέβη σε μια υπόθεση με την οποία επί έναν χρόνο ασχολούμαστε όλοι στις τηλεοράσεις και στο Διαδίκτυο; Από πού και ως πού η εισαγγελέας πάει κόντρα στον λαό;

Το ζήτημα μεταφέρθηκε αμέσως στους δρόμους. Οπως, αναλόγως, είχαν μεταφερθεί ανάλογα ζητήματα. Το ίδιο δεν είχε συμβεί μετά την εισαγγελική πρόταση στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όταν χιλιάδες διαδηλωτές, εν μέσω πανδημίας, βγήκαν για να πιέσουν το δικαστήριο (βοηθώντας στην εξάπλωση της πανδημίας); Το ίδιο δεν έκαναν οι φίλοι του Κουφοντίνα όταν ο τρομοκράτης έκανε (ελεγχόμενη, όπως αποδείχτηκε) απεργία πείνας για να εξασφαλίσει τη μεταγωγή της αρεσκείας του; Το ίδιο δεν έκαναν στο όνομα του φεμινισμού κατά των «πλουσίων» που κατηγορήθηκαν ότι βίασαν ένα φτωχό κορίτσι στη Θεσσαλονίκη – ώσπου αποδείχτηκε ότι το αμάρτημα δεν ήταν ότι κατηγορήθηκαν ως βιαστές αλλά ότι ήταν πλούσιοι, η δε νεαρά μόλις μάθαμε ότι εκμεταλλεύτηκε τη δημοσιότητα και πολιτεύεται με κόμμα της Ακροδεξιάς.

Για μια ακόμα φορά, κάπως άγαρμπα αλλά δεν έχει σημασία, ένα ετερόκλητο κίνημα «υπέρ των δικαιωμάτων» παρεμβαίνει σε διαφορετικές υποθέσεις, θεωρώντας ότι πάντα το κίνημα ξέρει καλά ποιος είναι ο φταίχτης – ενώ υποτιμά και προσβάλλει τους ανθρώπους που, αν μη τι άλλο, έχουν την πίεση των νόμων, την υποχρέωση να δικάζουν βάσει του προανακριτικού υλικού και όσων ελέχθησαν στο ακροατήριο.

Η πίεση της κοινής γνώμης είναι μεγάλο βάρος, συχνά μεγαλύτερο για τους δικαστές, για τους οποίους οι πιέσεις είναι βάρος και η κοινωνική πίεση μπορεί να γίνει βάρος δυσβάσταχτο, όταν μάλιστα ο νόμος τους οδηγεί σε αποφάσεις που πιθανόν να μην ικανοποιούν τον όχλο. Αλλά και η δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδίδεται με λαϊκά δικαστήρια. Ούτε μπορεί οι δικαστικές αποφάσεις να κόβονται και να ράβονται για να ικανοποιούν την μπούρδα και την ηθικολογία των τηλεοπτικών σταρ.

Το έγραψα και προχθές. Η δουλειά των δικαστηρίων είναι ακριβώς να εμβαθύνουν σε ό,τι το κοινό περί δικαίου αίσθημα θεωρεί δεδομένο. Το δικαστήριο οφείλει να είναι πέραν της άγνοιας, του φόβου, του θυμού, της συγκίνησης, διαφόρων αντιδραστικών αισθημάτων, της επιθυμίας «άμεσων» και «απλών» λύσεων. Δεν συμπλέει πάντα το «λαϊκό αίσθημα» με τη δικαιοσύνη – και όσοι το επικαλούνται, απλώς, στην ουσία ασκούν νομικό λαϊκισμό.