Το κράτος είναι αλήθεια ότι πασχίζει να καλύψει τους πάντες, να προσφέρει την απαιτούμενη κάθε φορά φροντίδα και βοήθεια. Επιβάλλεται να προσφέρει πολλά περισσότερα. Αλλά ότι και αν κάνει δεν αρκεί, ποτέ δεν φθάνει, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Γι’ αυτό οφείλουμε όλοι οι άλλοι, οι υποτυπωδώς προνομιούχοι, οι έχοντες και κατέχοντες να προστρέξουμε, να συνδράμουμε, να βοηθήσουμε αν όχι από το υστέρημά μας, τουλάχιστον από το περίσσευμα για αυτές τις δοκιμαζόμενες ψυχές, για τους απόκληρους και τους δυστυχισμένους, για αυτούς που, όπως είπαμε, δεν έχουν και δεν μπορούν. Υπάρχουν τρόποι και μηχανισμοί χρήσιμοι και ικανοί να υποστηρίξουν την εκδήλωση της όποιας αλληλεγγύης μας...

Από "ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

 ανθρώπους μοναχικών γερόντων, τσακισμένων νεανικών προσώπων που η ζωή τούς πήγε αλλού, ανήμπορων αστέγων που «λαθροβιούν» σε χαλάσματα, κάτω από γέφυρες, όπου να ‘ναι, γυναικών που έτυχε να χάσουν, ανεξαρτήτως πώς, τα νιάτα και την όποια ικμάδα τους, συμπολιτών μας που δεν έχουν και δεν μπορούν και απλώς φυτοζωούν, στενάζοντας κάτω από τα δεσμά της ανεργίας, της φτώχειας, της αρρώστιας, της όποιας αρρώστιας.

Και είναι δυστυχώς πολλοί αυτοί που δεν έχουν και δεν μπορούν, αριθμούν δεκάδες, για να μην πούμε εκατοντάδες χιλιάδες. Μαρτυρούν στην κυριολεξία εκεί έξω, περνούν δίπλα μας, στέκονται σαν άλλα φαντάσματα κοντά στις εστίες καταναλωτισμού που με τόση αυταρέσκεια επισκεπτόμαστε, κυκλοφορούν εν τέλει ανάμεσά μας και φορές είτε οικτίρουμε την τύχη τους είτε απλώς κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, τους προσπερνάμε. Ομως ας μη γελιόμαστε, είναι εκεί και οι εικόνες τους επανέρχονται, ειδικά αυτές τις μέρες σχεδόν μας καταδιώκουν, υπενθυμίζοντας σε όλους μας ότι υπάρχουν και θέλουν τη συμπαράστασή μας, τη βοήθειά μας, την αλληλεγγύη μας.

Η υπερδεκαετής οικονομική κρίση άφησε πίσω της πάμπολλα συντρίμμια, οικονομικά, επιχειρηματικά, επαγγελματικά και προπάντων ανθρώπινα. Και προτού καλά-καλά επουλωθούν οι πληγές της μεγάλης φθοράς ήλθε η υγειονομική κρίση, το κραταιό, διπλό για την ώρα, και επικίνδυνο ακόμη πανδημικό κύμα, όχι απλά να επαυξήσει τον κύκλο της φτώχειας και της δυστυχίας ή να διευρύνει το πλήθος των ανήμπορων και απελπισμένων, αλλά και να προσθέσει την ευθεία απειλή του θανάτου. Ενός θανάτου απρόσμενου και ευτελιστικού.

Και είναι ακριβές ότι τα περισσότερα των θυμάτων είναι κατά βάση πρόσωπα φτωχά και ανήμπορα, που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι και μαζί δεν έχουν την ενημέρωση, τη γνώση και τη δυνατότητα της έγκαιρης και ταχείας προσφυγής στις αρμόδιες υπηρεσίες υγείας ή στα νοσοκομεία.

Το κράτος είναι αλήθεια ότι πασχίζει να καλύψει τους πάντες, να προσφέρει την απαιτούμενη κάθε φορά φροντίδα και βοήθεια. Επιβάλλεται να προσφέρει πολλά περισσότερα. Αλλά ότι και αν κάνει δεν αρκεί, ποτέ δεν φθάνει, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Γι’ αυτό οφείλουμε όλοι οι άλλοι, οι υποτυπωδώς προνομιούχοι, οι έχοντες και κατέχοντες να προστρέξουμε, να συνδράμουμε, να βοηθήσουμε αν όχι από το υστέρημά μας, τουλάχιστον από το περίσσευμα για αυτές τις δοκιμαζόμενες ψυχές, για τους απόκληρους και τους δυστυχισμένους, για αυτούς που, όπως είπαμε, δεν έχουν και δεν μπορούν. Υπάρχουν τρόποι και μηχανισμοί χρήσιμοι και ικανοί να υποστηρίξουν την εκδήλωση της όποιας αλληλεγγύης μας. Στις εκκλησίες, στους δήμους, σε δίκτυα φιλανθρωπικά, σε ανθρωπιστικές οργανώσεις υπάρχουν συγκροτημένες δομές με διαχειριστικές ικανότητες να διεκπεραιώσουν σωστά και δίκαια την όποια βοήθειά μας. Ειδικά αυτά τα Χριστούγεννα κανείς να μη μείνει μόνος και έρημος χωρίς τη θέρμη της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας…

ΤΟ ΒΗΜΑ, 25-27/12/20