SerMichiotis: Ομόρφαινε τις σελίδες μας με ευφάνταστους τίτλους, χαρακτηριστικές φωτογραφίες, συνοδευόμενες από εύγλωττες λεζάντες, με υπέρτιτλους και πλάγιους που συνόψιζαν επακριβώς κάθε ρεπορτάζ, το οποίο αναδείκνυαν τα «κασέ» του· «αρχιτέκτονας» της δημοσιογραφίας με τα όλα του. Ατομο υψηλού αναστήματος, καίτοι μικρός το δέμας. Ηπιων τόνων, αλλά με έντονη προσωπικότητα. Μιλούσε μεταξύ μύστακος –εάν είχε– και οδόντων. Ισα ίσα που ακουγόταν. Διέθετε ωστόσο ευφυές και αθόρυβο χιούμορ. Και παροιμιώδη ψυχραιμία επίσης. Στις κρίσιμες στιγμές επωμιζόταν αυτοβούλως το απαιτητικότερο κομμάτι της δουλειάς. Και «πετούσε» καλοζυγισμένες ατάκες, με αινιγματική αγρινιώτικη προφορά, τόσο χαμηλόφωνα που καταβάλλαμε εργώδεις προσπάθειες να τις «πιάσουμε». Μόλις τις ανθιζόμαστε, όμως, σκορπούσαν τρανταχτά, λυτρωτικά γέλια. Τι λόγια να πρωτοχωρέσει για τον Παναγιώτη τούτο το στενόχωρο κατεβατό, καθώς πλημμυρίζει με το πένθιμο «γιατί» του χαμού του, οι οδυνηρές απαντήσεις στο οποίο το βρέχουν με δάκρυα; ....